Στο Φτερό / Και εγένοντο οι δύο εξαιρετικές φωνές εις γκαλά ένα

Γκαλά όπερας: Λιουντμίλα Μοναστίρσκα-Δημήτρης Πλατανιάς

Δυο εξαιρετικές φωνές. Μια έξοχη σοπράνο, ένας σπουδαίος βαρύτονος: η Ουκρανή Λιουντμίλα Μοναστίρσκα, ο δικός μας Δημήτρης Πλατανιάς. Ένωσαν τις δυνάμεις τους σ’ ένα γκαλά όπερας με πρόγραμμα που -ναι!- είχε άξονα: ιταλική όπερα στη μεγάλη της ακμή. Άριες και ντουέτα από ιταλικές όπερες που ’χουν συντεθεί το 19ο αιώνα, μεταξύ 1842 και 1900. Στο πρώτο μέρος αποκλειστικά Τζουζέπε Βέρντι, στο δεύτερο βερισμός -Πιέτρο Μασκάνι, Τζάκομο Πουτσίνι, Ρουτζέρο Λεονκαβάλο. Ο Δημήτρης Πλατανιάς, με την υπέροχη, καντάμπιλε, μουσικότατη φωνή του 

και τη γερή τεχνική του -ανάσες, κρατήματα- αλλά χωρίς αυτή τη φορά ν’ απογειωθεί, τραγούδησε, στο πρώτο μέρος, το ρετσιτατίβο και την άρια του Ντον Κάρλος «Θεέ μου!... Εφήμερα όνειρα της νιότης μου» απ’ τον «Ερνάνη» (1844) -τρίτη πράξη- του Βέρντι -στην Ελλάδα η όπερα αυτή έχει ν’ ανεβεί εδώ και πολλές δεκαετίες- και την άρια του Κόμη Στάνκαρ «Λίνα, νόμιζα ότι εσύ, ένας άγγελος» απ’ τον «Στιφέλιο» (1850) -τρίτη πράξη-, επίσης του Βέρντι -αν δεν απατώμαι, στην Ελλάδα ο «Στιφέλιο» δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ-, και, στο δεύτερο, τον Πρόλογο του Τόνιο «Επιτρέψτε μου μια λέξη» απ’ τους «Παλιάτσους» (1892) του Λεονκαβάλο, άνετα βγάζοντας το επικό λα ύφεση που ζητάει ο Βέρντι. Η Λιουντμίλα Μοναστίρσκα -εντυπωσιακή δραματική σοπράνο, με μεγάλη, υγιή φωνή, που διαθέτει και πολύ καλές χαμηλές νότες, με πλούσιο, ζεστό τίμπρο, ντυμένη με μια υπέροχη μαύρη αστραφτερή τουαλέτα που την κολάκευε, στο πρώτο μέρος έδωσε εξαιρετικά την καβατίνα «Έλα, βιάσου» της Λέδης Μακμπέθ απ’ τον «Μακμπέθ (1847) -πρώτη πράξη- του Βέρντι και στο δεύτερο την άρια της Τόσκα «Έζησα για

την τέχνη» απ’ την Τόσκα (1900) -δεύτερη πράξη- του Πουτσίνι -με ίχνη βιμπράτο, όμως, στη φωνή της- και την άρια της Μανόν «Μόνη, έρημη, παρατημένη» απ’ την «Μανόν Λεσκό» (1893) -τέταρτη πράξη- του Πουτσίνι. Μ’ ένα ντουέτο τους έκλεισε το καθένα απ’ τα δυο μέρη: Ναμπούκο-Αμπιγκαΐλε «Ποια είσαι, εσύ, γυναίκα» απ’ τον «Ναμπούκο» (1842) -τρίτη πράξη- του Βέρντι το πρώτο -η Λιουντμίλα Μοναστίρσκα απέδειξε, τελικά, ότι ο Βέρντι της ταιριάζει περισσότερο-, Σαντούτσα-Άλφιο «Αχ, ο Θεός σας στέλνει, αγαπητέ (σ.σ. νομίζω ότι η χωριάτικη επίκληση «κουμπάρε» ταιριάζει, μεταφραστικά, περισσότερο απ’ το «αγαπητέ» στο ύφος του έργου) Άλφιο» απ’ την «Καβαλερία ρουστικάνα» (1890) του Λεονκαβάλο. Η Κρατική Ορχήστρα 

Αθηνών, με τον Μίλτο Λογιάδη στο πόντιουμ, πλαισίωσε σωστά, χωρίς να λείψουν τα ολισθήματα, τους δυο τραγουδιστές κι ερμήνευσε, επιπλέον -κάπως μουντζουρωμένα-, την Σινφόνια -εισαγωγή- στον «Σικελικό εσπερινό (1855) του Βέρντι ανοίγοντας το γκαλά, παρόμοια το Iντερμέδιο απ’ την όπερα «Ο φίλος Φριτς» (1891) -δεύτερη πράξη- του Μασκάνι ανοίγοντας το δεύτερο μέρος, και, πολύ καλύτερα, το Iντερμέδιο απ’ την «Μανόν Λεσκό» -δεύτερη πράξη- του Πουτσίνι. Λιουντμίλα Μοναστίρσκα και 

Δημήτρης Πλατανιάς μας πρόσφεραν, στο τέλος, ως ανκόρ ένα ακόμα ντουέτο: Λεονόρα-Κόμης ντι Λούνα «Δείτε τα πικρά δάκρυα που ρίχνω», απ’ τον «Τροβατόρε» (1853) -τέταρτη πράξη- του Βέρντι Μια βραδιά ικανοποιητική που, ομολογώ, την περίμενα καλύτερη.

(Το έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας -επιμέλεια Δέσποινα Παπαγιαννοπούλου- θα το ’θελα πιο εμπεριστατωμένα γραμμένο).

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», Κύκλος «Όπερα-Μουσικό Θέατρο», 1 Δεκεμβρίου 2018.