October 27, 2011

Κι από φωνή;

Ο τενόρος Ζάκαρι Στάινς _ με το κοστούμι του _ στον επώνυμο ρόλο της όπερας του Βιβάλντι «Ηρακλής στον Θερμοδόντη» (Φεστιβάλ Σπολέτο 2006) _ η παράσταση υπάρχει και σε dvd, εγώ τώρα το ανακάλυψα χάρη σε κάποιον καλό φίλο.
Και τα ’λεγα εγώ στους καλλιτέχνες της Λυρικής μας. Εδώ και χρόνια: Δίαιτα και γυμναστική, δίαιτα και γυμναστική! Διότι πού θα πάει; Θα ’ρθουνε αυτοί οι σκηνοθέτες κι από δω, θα ’ρθουνε κι οι δύσκολες μέρες… Που θα πρέπει να αντικρίσετε κατάματα τη γυμνή πραγματικότητα. Και μετά τι κάνουμε; Αλλά δε μ’ ακούγανε.

Ε, μα...

Δε μας χέζεις, ρε (Τσαρλς) Νταλάρα!
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

October 26, 2011

Σώσον Κύριε!



Στο Κατάρ, διαβάζω, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για ενεργειακές επενδύσεις. Ταις πρεσβείαις του εμίρη του Κατάρ, Σώτερ, σώσον ημάς...
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Τα λεφτά μας!

Εθνική ανάταση...

Ε, ρε, τι έχει να γίνει μεθαύριο στους εορτασμούς για την 28η Οκτωβρίου… Προβλέπω θύελλα ενθουσιασμού. Εκ μέρους τού, ούτως ή άλλως, ενθουσιασμένου λαού. Ενθουσιασμού ο οποίος θα εκφραστεί όχι τόσο προς την παρελαύνουσα νεολαία, όσο προς τους «επισήμους». Υποπτεύομαι όχι με άνθη και σημαίες. Ποιος τη χάρη τους…

Υ.Γ. Και η ντομάτα και το γιαούρτι να ’χουν πάει στα ύψη… Ευτυχώς οι τιμές των αυγών συγκρατούνται ακόμα. 

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Ελιξήριο γιοκ...

Είδα «Το ελιξήριο του έρωτα» του Ντονιτσέτι στην Λυρική _ εναρκτήριο της σεζόν 2011 – 2012 και πρώτη σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή στην όπερα. Απογοήτευση…
Μια προσπάθεια να «εξατομικευτούν» τα μέλη της χορωδίας, δυο – τρεις πινελιές χιούμορ, φωτεινά τα, κάπως άχαρα στις δυο πλευρές τους, σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, απολύτως επαγγελματικοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, καλό το γενικό μουσικό επίπεδο με μαέστρο τον Τούρκο Ισίν Μετίν αλλά ως εκεί…
Είδα μια παράσταση που δεν ξεπερνούσε τα όρια της διεκπεραίωσης, που σε τίποτα δεν διέφερε απ’ το μέσο επίπεδο της Λυρικής, που κάλλιστα θα μπορούσε να υπογράφει ο Βασίλης Νικολαΐδης ή, προ τριακονταετίας, ο Σέργιος Βαφειάδης: μονίμως μετωπικά στησίματα, αμηχανίες, ακαθοδήγητοι υποκριτικά οι _ φωνητικά, πάντως, πολύ καλοί _ πρωταγωνιστές…
Κι αν ο Τάσος Αποστόλου, που η φωνή του όσο πάει και γεμίζει, έχοντας ξεκινήσει ως ηθοποιός, ήταν ένας αξιοπρεπέστατος Ντουλκαμάρα, η Δέσποινα Σκαρλάτου μια άνετη Τζανέτα ή η Βασιλική Καραγιάννη μια ευπρεπής Αντίνα, ο Νεμορίνο του συμπαθέστατου Κωνσταντίνου Κληρονόμου δεν μπορούσε να κρύψει την απειρία του ενώ ο Μπελκόρε του Διονυσίου Σούρμπη, κινησιολογικά δύσκαμπτος, δεν ξεπερνούσε το επίπεδο του ερασιτεχνικού _ υποκριτικά επαναλαμβάνω. Ναι, καλή η φρεσκάδα της διανομής αλλά χρειάζονταν και μία ισχυρή σκηνοθετική χειρ.
Εν πάσει περιπτώσει, πεσμένος έφυγα, το ελιξήριο Φασουλής δεν είδα να έχει λειτουργήσει στην κωμική όπερα του Ντονιτσέτι, αλλά δεν το βάζω κάτω: το φετινό, πλήρως ανανεωμένο πρόγραμμα της Λυρικής προσωπικά μού προσφέρει ένα πλήθος ερεθίσματα. Κι ας απογοητευτώ. Η μούχλα των τελευταίων χρόνων, προσωπικά, με είχε αποβλακώσει…

«Ολύμπια», Εθνική Λυρική Σκηνή, 21 Οκτωβρίου 2011.

October 25, 2011

Κάουφμαν

Αυτός είναι τενόρος! Ο Γιόνας Κάουφμαν επέστρεψε στο _ γεμάτο _ Μέγαρο Μουσικής, σχεδόν τρία χρόνια μετά την προηγούμενη, πρώτη στην Ελλάδα εμφάνισή του, και επιβεβαίωσε τις εντυπώσεις που μου _ μας _ είχε αφήσει: εξαίρετος καλλιτέχνης!
Ένας τενόρος με σκούρα, γεμάτη φωνή, με σπουδαία τεχνική, συγκρατημένος ίσως αλλά και απόλυτα συγκεντρωμένος, με άψογη γνώση του ύφους της μουσικής που τραγουδάει, έξοχος στο ιταλικό βεριστικό ρεπερτόριο χωρίς όμως η φωνή του να ξεχειλώνει σε δημοκοπικούς, ιταλιάνικους γλυκασμούς, έξοχος και στον Βάγκνερ, με προσεκτικές επιλογές, αφοσιωμένος την τέχνη του, χωρίς _ μόνιμα ελπίζω… _crossover παραχωρήσεις…
Τι κι αν έμεινε, αν και με πρόγραμμα με άριες στο οποίο η συμφωνική συνοδεία είναι εκ των ουκ άνευ, χωρίς ορχήστρα λόγω της συμμετοχής στην γενική απεργία της ΚΟΑ που επρόκειτο να τον συνοδεύσει; «Γυμνός» στη σκηνή, με τον καλό πιανίστα Στελάριο Φαγκόνε που τον συνόδευσε παραγεμίζοντας το πρόγραμμα με κομμάτια για πιάνο _ Σοπέν, Λιστ κλπ _, τη γέμισε όχι μόνο με την ομολογουμένως ανδροπρεπή, ωραία παρουσία του _ ας μην αναμασήσω τα κλισέ «σέξι» κλπ, αυτά είναι μόνο για το μάρκετινγκ… _ αλλά και με τη φωνή του. Χωρίς να καταφύγει σε κανενός είδους φαιδρό σόου α λα Χοσέ Κούρα ή Ρολάντο Βιγιασόν, με τους οποίους εγώ προσωπικά ξέρασα.
Σύντομη σχετικά η συναυλία λόγω της απουσίας ορχήστρας αλλά ο Κάουφμαν, που χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό από ένα κοινό που έμοιαζε να Ξέρει, μας αποζημίωσε με τρία ανκόρ.
Σπουδαίος τενόρος! Από τους εντελώς ελάχιστους που είχαμε τη χαρά να ακούσουμε στην Ελλάδα στην ακμή τους. Θα προλάβουμε να τον δούμε ακμαίο και σε παράσταση; Ο φίλος μου ο Σίμος, που τον είδε στο Βερολίνο, στην «Μποέμ», μαζί με την δική μας Αλεξία Βουλγαρίδου _ άλλη μια σπουδαία Ελληνίδα που ελάχιστες φορές έχει τραγουδήσει στην πατρίδα της… _, λέει πως είναι και υποκριτικά πολύ καλός.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 20 Οκτωβρίου 2011.

Ωχ

Έτοιμη ειν’ αυτή… Όχι να μας θέσει απλώς υπό
επιτήρηση. Στρατεύματα κατοχής να μας στείλει…
Ο δικός μας στον κόσμο του: «Η εθνική μας προσπάθεια
αναγνωρίζεται από όλους».
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

October 22, 2011

Blog; Ναι!

Blog! Ε, λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να φτιάξω blog. Σιγά, θα μου πείτε, την πρωτοτυπία… Ένας φίλος καλός είχε την ιδέα. Την ασπάστηκα με κάθε επιφύλαξη. Απλώς σκέφτηκα πως θα μπορούσα μέσα από ένα ιστολόγιο να μιλήσω πιο ελεύθερα, να αναπτύξω περισσότερο κάποιες σκέψεις, να σχολιάσω χωρίς την οποιαδήποτε δέσμευση, να απλώσω πιο άνετα αυτά που γράφω επί δώδεκα χρόνια στη στήλη «Το Τέταρτο Κουδούνι», στα «ΝΕΑ» _ στους «Ορίζοντες». Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Και με χιούμορ. Όσο διαθέτω. Χωρίς αυτή την αρρωστημένη εμπάθεια που συνήθως πλήττει το χώρο αυτό και χωρίς την αρρώστια της εξουσίας _ «θέλω να κατευθύνω τα πράγματα, θέλω να κινώ τα νήματα».
Έκανα πολλούς εχθρούς με τη στήλη αυτή _ αλλά και γράφοντας τη γνώμη μου για παραστάσεις στο «Πάνθεον» αρχικά, στο «Marie Claire» κατόπιν, στον «Ταχυδρόμο» στη συνέχεια και, τελικά, στη στήλη «Πάμε Θέατρο» του ένθετου «Συν», στα «ΝΕΑ» του Σαββάτου. Γιατί επέμεινα να γράφω πάντα την αλήθεια. Τη δική μου, σίγουρα, αλήθεια _ αυτή που πάρα πολύ δύσκολα δέχονται να την ακούσουν οι άνθρωποι του θεάτρου. Τη γνώμη ενός ανθρώπου που έφαγε με το κουτάλι το θέατρο αλλά που ΠΟΤΕ δεν δήλωσε κριτικός θεάτρου παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς των άλλων…
Έκανα, όμως, και φίλους. Οι οποίοι εκτίμησαν τη στάση αυτή που δεν την υπαγόρευε καμιά διαπλοκή και καμιά εξάρτηση και κανένας χρηματισμός _ έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Άνθρωποι του θεάτρου αλλά _ οι περισσότεροι _ και άνθρωποι που απλώς αγαπούν το θέατρο.
Αυτούς θέλω να τιμήσω και να ευχαριστήσω ανοίγοντας το blog αυτό. Αυτούς και τους ανθρώπους που αγαπώ. Και το θέατρο. Που συνεχίζω επίσης, παρά τις απομυθοποιήσεις, παρά τα βρισίδια που άκουσα και διάβασα, παρά τις κακοήθειες, να αγαπώ.
Είκοσι επτά χρόνια στη δημοσιογραφία δεν έγινα, φίλοι μου, πρώτη φίρμα. Αλλά δεν ντρέπομαι γι αυτά που έγραψα και γράφω. Και κοιμάμαι ήσυχος.