Διεθνούς φήμης ρεζίλι...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 48

 

Τελικά, νομίζω, ότι η πλειονότητα συμφωνεί -εμού συμπεριλαμβανομένου, που είδα, εκ των υστέρων, το βίντεο: η επίσημη έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη, χτες, ήταν ένα φιάσκο ως προς την «απόδοση» του Εθνικού Ύμνου. Οι έχοντες τις ελάχιστες μουσικές γνώσεις, και οι μη φιλικά αλλά και οι φιλικά διακείμενοι προς την κυβέρνηση -στοιχειώδες...- κατάλαβαν. Τι κατάλαβαν πλην της ατυχούς «ερμηνείας»; Ότι η ΕΡΤ έγινε ρεζίλι πιπιλίζοντας το περί «διεθνούς φήμης σοπράνο» που της πλασάρανε, με τους παρουσιαστές να υπερθεματίζουν -«συγκινητική», «συγκλονιστική», «καθηλωτική», «στιγμές μεγαλείου»... Κι ότι το ρεζίλι αυτό ήταν διεθνές.

Δεν ξέρω πώς επελέγη η κ. Αναστασία Ζαννή αλλά καλό θα ’ταν να το ψάξουν οι μη αμειβόμενοι απ’ τη λίστα Πέτσα ρεπόρτερ του πολιτιστικού. Αξίζει τον κόπο να το μάθουμε. Και να μη μείνουμε στο αφήγημα «με τη χαρακτηριστική γεμάτη αίσθημα φωνή της, ενώνει μουσικούς κόσμους, γεφυρώνει έρωτες, εκφράζει πάθη και αγωνίες και αφηγείται μία συναρπαστική και απόλυτα αληθινή ιστορία»...

Όσο για τα διακεκριμένα μέλη της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», τουλάχιστον αυτοί που γνωρίζουν από «διεθνούς φήμης σοπράνο», ελπίζω ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εκτός κι αν μας πούνε ότι η Επιτροπή δεν είχε σχέση με την τελετή της έπαρσης και τη συγκεκριμένη επιλογή. Κι ότι ήταν «καραβανάδικη»... 

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

...Δὲν εἶν᾿ εύκολες οἱ θύρες, ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ...

  Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 47

 

Διακόσια χρόνια σήμερα απ’ την έκρηξη της Επανάστασης του 1821 -έτσι όπως, με συγκεκριμένες σκοπιμότητες, την προσδιόρισαν ημερομηνιακά, στο αφήγημά τους, εκ των υστέρων, οι ταγοί του Έθνους μας, της Εκκλησίας πρωτοστατούσης.

Επίσημος εορτασμός, σήμερα, εν μέσω χιλιάδων νεκρών, με επίτιμους προσκεκλημένους -η πατρίς ή μάλλον η κυβέρνησις ευγνωμονούσα- εκπροσώπους των τριών «Προστατίδων» -εκ των υστέρων...- ευρωπαϊκών Δυνάμεων -Αγγλίας, Γαλίας, Ροσίας- που, το 1827, με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, προώθησαν την υπόθεση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους το 1830.

Σπέσιαλ αφιερωμένες μερικές στροφές απ’ τον «Ύμνον εις την ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού (Ναι, βέβαια, ο Σολωμός έγραψε τον «Ύμνον» του το 1823, ενώ η ναυμαχία του Ναυαρίνου έγινε το 1828, με τις Μεγάλες Δυνάμεις να έχουν ανακρούσει πρύμναν και να εμφανίζονται πλέον ως «Προστάτιδες» Δυνάμεις κι απλόχερα να μοιράζουν δάνεια για να «ξεπληρώσουν» το αίμα που χύθηκε. Αλλά, βλέπετε, τότε, πλέον, είχαν αλλάξει οι ισορροπίες κι είχαν διαφοροποιηθεί τα διπλωματικά συμφέροντα...):

Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ἕνα ἐκτύπαε τ᾿ ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,

κι ἔλεες «πότε, ἅ! πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τς ἐρμιές;»
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἅλυσες, φωνές.

Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάιματα θολό,
καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ᾿ αἷμα
πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.

Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.

Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ.

Ἄλλος σου ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια
ἀλλ᾿ ἀνάσασιν καμιὰ
ἄλλος σοῦ ἔταξε βοήθεια
καὶ σὲ γέλασε φρικτά.

Ἄλλοι, ὀϊμέ! στὴ συμφορά σου,
ὅπου ἐχαίροντο πολύ,
«σύρε νά ῾βρῃς τὰ παιδιά σου,
σύρε», ἐλέγαν οἱ σκληροί.

 

Zito I Ellas!

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

 

(Πίνακας: Εζέν Ντελακρουά «Η Ελλάδα πάνω στα ερείπια του Μεσολογγίου»)