June 30, 2017

Tip: «Τα στοιχειώδη σωματίδια»


Μία ανθρωπότητα κουρασμένη…

Ένα, προφανώς -δεν το έχω διαβάσει, πηγαίνω να το βρω-, έξοχο μυθιστόρημα: «Τα στοιχειώδη σωματίδια» (1998, στην Ελλάδα: μετάφραση Αλέξης Εμμανουήλ, Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας», 2000) του Γάλου Μισέλ Ουελμπέκ: δύο ετεροθαλή αδέλφια, ο σεξουαλικά αδιάφορος Μισέλ Τζερζενσκί και ο 
μεγαλύτερος αδελφός του, από άλλο πατέρα, εμμονικός με το σεξ, Μπρουνό. Γεννημένοι στο τέλος της δεκαετίας του ’50 από μία «απελευθερωμένη» μητέρα, πεταμένοι από τους γονείς τους σε παππούδες και γιαγιάδες, παιδιά που ενηλικιώθηκαν μετά τον Μάη του ’68, με ζωές εντελώς διαφορετικές, με κάποια γυναίκα καθοριστική στη ζωή του καθενός τους -γυναίκες που και οι δύο άδοξα χάνονται από τη ζωή-, ο Μπρουνό, που δεν κατάφερε να γίνει -στη διασκευή για το θέατρο- ροκ σταρ, καθηγητής της λογοτεχνίας σε ένα επαρχιακό γυμνάσιο, θα καταλήξει στο 
ψυχιατρείο, ο Μισέλ, μοριακός βιολόγος, που, τα τελευταία χρόνια του, δουλεύει σε ένα Κέντρο Γενετικών Ερευνών στην Ιρλανδία, θα διατυπώσει μία επαναστατική θεωρία για ένα γενετικά τροποποιημένο ανθρώπινο είδος που θα αντικαταστήσει την κουρασμένη ανθρωπότητα, θεωρία πού, μετά από κάποια χρόνια -στο μέλλον πια- και μετά από την αυτοκτονία του, θα γίνει πράξη.
Ο γάλος σκηνοθέτης Ζουλιέν Γκοσλέν με την ομότιτλη παράστασή του, παραγωγή (2013) της ομάδας «Si vous Pouviez Lécher mon Cœur» («Εάν θα Μπορούσατε να Γλείψετε την Καρδιά μου»), που χτες είδα στην «Πειραιώς 260», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, έχει διασκευάσει και σκηνοθετήσει το «ακραίο», προκλητικό μυθιστόρημα με τρόπο
ιδανικό. Με την αφήγηση σε πρώτο πλάνο, με μέσα του μεταμοντέρνου -μετωπικά στησίματα, μικρόφωνα, τίτλοι σε οθόνη…- αλλά με εξαιρετική ευαισθησία, με το κείμενο
σφιχτοδεμένο με τις μουσικές που έχει επιμεληθεί ο Γκιγιόμ Μπασελέ, με ασθμαίνοντες ρυθμούς, με κορυφώσεις οι οποίες φτάνουν σε απαγορευτικά αλλά απόλυτα δικαιολογημένα ντεσιμπέλ-εκρήξεις που σε ταράζουν σύγκορμο, με ηθοποιούς κουρδισμένους άψογα, με χιούμορ απολαυστικό που αναδεικνύει το σαρκασμό του Ουελμπέκ, με ένα συγκινητικό φινάλε που σε συμφιλιώνει με το μισανθρωπισμό του συγγραφέα, ο νεαρός 

Γκοσλέν δημιουργεί ένα έξοχο, πολύτιμο κομμάτι θεάτρου, για μία, όντως, κουρασμένη ανθρωπότητα, που σε συνεπαίρνει. Και αν στο πρώτο μέρος είχα τις ενστάσεις μου -ότι, κάπως, σε διαβαστό θέατρο με πηγαίνει-, το δεύτερο τις ήρε απολύτως: η παράσταση ΕΤΣΙ έπρεπε να είναι και έτσι ήταν. Μία συγκλονιστική, καθηλωτική στιγμή, από τις αξέχαστες του φετινού Φεστιβάλ. Μην τυχόν και τη χάσετε!

Έτσι θα πάρουμε πίσω την Αγιά Σοφιά… ή «Ολόκληρο το αρχαίο δράμα σ’ ένα τραπέζι»


Το Τέταρτο Κουδούνι / 30 Ιουνίου 2017
Για πέντε ακόμα τελευταίες αναρτήσεις...

Θυμάμαι όταν, χρόνια πριν, κάποιος πρόεδρός τους -ο Μελισσανίδης ήταν, νομίζω;- το πρότεινε: το καινούργιο γήπεδο της ΑΕΚ να ονομαστεί «Αγιά Σοφιά»! Έτσι ακριβώς τονισμένο. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν πλάκα, μετά, όταν σιγουρεύτηκα, γέλασα κι έγραψα ένα σχόλιο στο «Τέταρτο Κουδούνι»… Αλλά δεν είναι για γέλια αυτά τα πράματα. Ούτε και να τα παίρνεις έτσι αψήφιστα. Διότι, ξαφνικά -καθότι δεν τα πολυπαρακολουθώ τα ποδοσφαιρικά πράγματα-, φέτος το καλοκαίρι (τρόπος του λέγειν καλοκαίρι… -το κείμενο γράφτηκε προ καύσωνα, στις… φθινοπωρινές μέρες του Ιουνίου), ανακαλύπτω πως το σχέδιο που ’χει πια μπει στα σκαριά φέρει, πάντα, το φαιδρό -για τη συγκεκριμένη χρήση- όνομα «Αγιά Σοφιά». Έτσι ακριβώς τονισμένο.
Αναρωτιέμαι: κανείς δεν έχει αντιληφθεί το γελοίον του πράγματος; Ένα γήπεδο -στάδιο, τέλος πάντων-, όπου θα κατεβάζουν Χριστούς και Παναγίες και καντήλια, όπου θα γαμοσταυρίζουν -ο Θεός να με σχωρέσει-, όπου τα χουλιγκάνια θα πλακώνονται και θα τα σπάνε, να λέγεται «Αγιά Σοφιά»; «Πάμε να μπαχαλιάσουμε στην ‘Αγιά Σοφιά’»;!!!
Ένα γήπεδο, «με βυζαντινά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του», λέει, «εμπνευσμένο απτην Αγιά Σοφιά (!!!), όπου, συν τοις άλλοις, όπως διαβάζω στην επίσημη ηλεκτρονική σελίδα της ΑΕΚ, προβλέπεται -μέσα στο γήπεδο- και… ιερός ναός. Του Οσίου Λουκά! Στη μνήμη, λέει, του άλλου προέδρου, του «Αγίου» Λουκά Μπάρλου. Έλα, Παναγία μου… Η Αγία του Θεού Σοφία να βάλει το χέρι της. Και μη χειρότερα. Φαντάζομαι πως για τα εγκαίνια θα καλέσουν και τον Πατριάρχη. Και θα υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι «πάλι δικιά μας είναι». Η Αγιά Σοφιά. Προς επίρρωσιν του «σώπασε, κυρὰ Δέσποινα, και μην πολυδακρύζης, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι». Έστω και με χλοοτάπητα.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Κάποιος να τους συγκρατήσει;).




Μ’ αφορμή την υποψηφιότητα του Δημήτρη Καραντζά  για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου -Βραβείου Θεάτρου «Ευρώπη» νομίζω πως είναι η σωστή μετάφραση- στην κατηγορία για πολλά υποσχόμενους -ή και φτασμένους- νέους «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», στην επικείμενη -στην Ιταλία, τον Δεκέμβριο, άκουσα ότι θα γίνει η σχετική τελετή με τα συμπαρομαρτούντα- 15η Απονομή, έγραφα πως ουδέποτε, μέχρι τώρα, τιμήθηκε μ’ αυτό Έλληνας. Να συμπληρώσω, όμως, πως, κατά καιρούς, υποψήφιοι ήταν ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κι ο Θεόδωρος Τερζόπουλος. Κι ότι «Ειδικό Βραβείο της Προεδρίας», την πρώτη χρονιά του θεσμού -το 1987-, και στην κύρια κατηγορία, απονεμήθηκε στην Μελίνα Μερκούρη (Φωτογραφία: Θανάσης Καραντζάς).




Βρέχει φεστιβάλ -κατακλυσμός σας λέω! Έχουμε αυτόν το σίφουνα που ’χει ενσκήψει: δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες... πια οι θεατρικές παραστάσεις. Οι οποίες ξεπετιούνται πιο γρήγορα απ’ τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας -που, μέχρι να δεις τη μία, έχουν αρχίσει άλλες είκοσι μία. Τώρα, όμως, βρέχει και φεστιβάλ. Δηλαδή τι βροχή; Χαλάζι! Φεστιβάλ, φεστιβάλ, φεστιβάλ, φεστιβάλ… Παντός είδους, και τύπου, και ποιότητας, και διάρκειας -θεατρικά κυρίως. Κατά ριπάς. Βομβαρδίζομαι, απ’ το Πάσχα και μετά, με δελτία Τύπου για φεστιβάλ, φεστιβάλ, φεστιβάλ… Ακαταπαύστως. Σε καλό, δηλαδή, να μας βγει. Μας έχει πνίξει ο πληθωρισμός.



Και κανείς δε λέει να δείξει χαρακτήρα. Και ν’ αντισταθεί στον πληθωρισμό. Ιδιωτικά θέατρα και κρατικά, «ποιοτικά» και «εμπορικά» στον ίδιο σκοπό βαράνε: «ουκ εν τω πολλώ το ευ» τους λες, «όχι, το ευ εν τω πολλώ, εν τω πάρα πολύ πολλώ» σου απαντάνε. Στον ίδιο ντορό από φέτος και το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου -έτσι μετονομάστηκε το έως τώρα Ελληνικό Φεστιβάλ:
δεκάδες εκδηλώσεις στο πρόγραμμά του. Ταξίδευα για την Θεσσαλονίκη, με το τρένο -μια ώρα και είκοσι λεπτά καθυστέρηση, έλεος ΤΡΑΙΝΟΣΕ μου!…-, τον Μάιο, πριν αρχίσει, κι άνοιγα το πολύπτυχο φυλλαδιάκι του, που μόλις είχε εκδοθεί και το ’χα πάρει μαζί μου, για να βάλω σε σειρά τον προγραμματισμό, όπως κάνω κάθε χρόνο, χρόνια τώρα. Άρχιζα να το διαβάζω αλλά, καθώς, επιπλέον, το πολύπτυχο είναι χωρισμένο κατά «κατηγορίες» εκδηλώσεων και κατά χώρους κι όχι -κακώς- ημερομηνιακό, πελάγωνα απ’ τη χιονοστιβάδα των εκδηλώσεων, απελπιζόμουν -πού να βρω άκρη…- και το ’κλεινα. Και το ξανάνοιγα, και το ξανάκλεινα, και φτου κι απ’ την αρχή, και πάλι τα ίδια… Ένας κορεσμός, ένα μπούκωμα ήρθε και μ’ έπιασε απ’ το λαιμό: τι και πότε και πώς; Έχασα το κέφι μου. Κι έχω αφεθεί στη μοίρα και στην τύχη πλέον: όπου με βγάλει, σ’ ό,τι με βγάλει, αν βρω θέση, όπου υπάρχει…
Αμ’ εκείνες οι «προφεστιβαλικές εκδηλώσεις»… Έτσι είχαν αρχίσει τη δεκαετία του ’70, μετά τη χούντα, «προφεστιβαλικές εκδηλώσεις» στο Ηρώδειο και τον Λυκαβηττό, έτσι άρχισε κι ο πλατειασμός του τότε Φεστιβάλ Αθηνών. Κι άντε οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις, κι άντε οι μεταφεστιβαλικές, κι άντε κι οι ενδιάμεσες «εκτός Φεστιβάλ»… Κι ήρθε και ξεχείλωσε -ν’ αρχίζει από Μάιο και να τελειώνει Οκτώβριο. Και να μπάζει από παντού. Και στην Επίδαυρο τα διήμερα να ’χουν φτάσει τα δώδεκα και να μπαίνει να «ερμηνεύσει» ο κάθε πικραμένος και φίλα -κομματικά, συνήθως- προσκείμενος. Για να ’ρθει και να τα μαζέψει ο Γιώργος Λούκος -ακούγοντας τα εξ αμάξης -τα δυο Φεστιβάλ. Που κι αυτός, όμως -να το πούμε- στα δυο τελευταία χρόνια της θητείας του άρχισε να τις πυκνώνει τις εκδηλώσεις και να τα απλώνει τα Φεστιβάλ.
Δεν ξέρω αν η φετινή απόφαση της  περαιτέρω… διεύρυνσης και διαπλάτυνσης θα φέρει κόσμο ή θα μειώσει τα εισιτήρια -τον μέσο όρο για κάθε εκδήλωση εννοώ- αλλά πιστεύω πως ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος πρέπει να το σκεφτεί καλά για το επόμενο καλοκαίρι. Οι παραστάσεις καβαλάνε η μια την άλλη κι όλα -καλά, μέτρια, κακά- γίνονται ένας πολτός. Κι άντε, μετά, να ξεχωρίσεις την ήρα απ’ το στάρι…
Μπορεί να κάνω λάθος εκτίμηση βέβαια. Ο χρόνος θα δείξει.


Πάντως, ομολογώ ότι το Φεστιβάλ έχει, γενικά, καλό πρόγραμμα φέτος κι έξυπνες ιδέες και θετικά άρχισε -ο πρώτος μήνας του, που κλείνει απόψε, είχε αρκετές εκπλήξεις, μερικές εξαιρετικές παραστάσεις  έως  και  συγκλονιστικές  στιγμές,  όπως 

αυτή που ζησα χτες βράδυ, με το «Si vous pouviez lécher mon cœur» του Ζουλιέν Γκοσλέν, μεταφορά στη σκηνή του μυθιστορήματος «Τα στοιχειώδη σωματίδια» του Μισέλ Ουελμπέκ. Και χαίρομαι που, τελικά, το δρόμο του Γιώργου Λούκου ακολουθεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος -και προς τιμήν του το λέω. Και στην αναζήτηση χώρων, και στις επιλογές των ξένων παραστάσεων, και στο ενδιαφέρον για τη γενιά των νέων και των νέων εκφράσεων. Με το εναρκτήριο πάρτι μάς αποκάλυψε στην «Πειραιώς 260» έναν καινούργιο, τεράστιο χώρο που κι εγώ δεν ξέρω πόσο κόσμο χωράει και που φαντάζομαι πως ήδη θα ’γιναν αιτήσεις για χρήση του, το τρέιλερ του Φεστιβάλ πολύ καλό, το βιβλίο-πρόγραμμα, με γενική επιμέλεια της έκδοσης και των κειμένων απ’ την Δήμητρα Κονδυλάκη και καλλιτεχνική επιμέλεια Ιφιγένειας Βασιλείου και Αφροδίτης Σπυροπούλου, συνοπτικό αλλά καλόγουστο και σε βολικό σχήμα -πρακτικό…
Τα καλά να λέγονται.





Εννιά μέρες και τα 36 έργα του Σέξπιρ -όλα δηλαδή τα σωζόμενα-, από τέσσερα κάθε μέρα: το πρότζεκτ -που λέμε-, με τον τίτλο «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σ’ ένα τραπέζι» το οποίο -τελικά- λάμπρυνε το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών -κι ας πέρασε λίγο στο ντούκου. Απ’ τους «Forced Entertainment», εξ Ηνωμένου Βασιλείου ορμωμένους. Με σκηνοθέτη -κι εμπνευστή- τον Τιμ Έτσελς.
Ήθελα να πάω και τις εννιά μέρες, να δω/ακούσω και τα 36 έργα. Επειδή είμαι των άκρων. Δεν ήταν, ανθρωπίνως, δυνατό. Είπα -επειδή είμαι των άκρων- ότι δε θα πάω σε κανένα -ή όλα ή τίποτα. Αλλά κάτι μου σφύριξαν και λογικεύτηκα: πήγα τη μια μέρα. Απ τις επτά μέχρι τις δώδεκα παρά κάτι -έμεινα και στα τέσσερα της μέρας. 
Άλλα περίμενα, άλλα είδα. Ήξερα, δηλαδή, ότι ένας/μια ηθοποιός, διαφορετικός σε κάθε έργο της κάθε μέρας, έπαιζε το έργο «κουκλοθεατρικά» -με αντικείμενα-κούκλες. Ένα τραπέζι, δεξιά κι αριστερά του δυο μικρότερα με τ απαραίτητα και στα πλάγια της σκηνής, επίσης δεξιά κι αριστερά, δυο μεγάλες ραφιέρες από ντέξιον, φορτωμένες με κάθε λογής μπουκάλια και μπουκαλάκια. Κι ο/η ηθοποιός, καθισμένος/η πίσω απ’ το τραπέζι, με τα ρούχα του τα καθημερινά, να ζωντανεύει τους ήρωες τους σεξπιρικούς δίνοντας πνοή σε μπουκαλάκια με χάπια, σε μπουκάλια αναψυκτικών, σε μπουκάλες με αλκοόλ, γεμάτες ή άδειες, σε σπιρτόκουτα, σε εργαλεία…, να δίνει ζωή στον Κοριολανό μ’ ένα αγωνιστικό κύπελλο, όταν η Ροζαλίντα κι η Σίλια στο «Όπως αγαπάτε» ντύνονται με ρούχα αντρικά να γυρίζει ανάποδα τα μπουκάλια του κέτσαπ που τις «προσωποποιούσαν» κι όταν, στο τέλος, εμφανίζονται με το φύλο τους, να τα γυρίζει απ’ τη σωστή μεριά, στον «Οθέλο» ο Μαύρος της Βενετίας να ’ναι ένα μαύρο, μεταλλικό κουτί του καφέ… -είδα και «Κιμβελίνο». Αλλά εκείνο που περίμενα ήταν μια συμπτυγμένη εκδοχή του έργου. Εδώ επρόκειτο για αφήγηση της πλοκής του, γλαφυρή -σαν παραμύθι-, μ’ αποσπάσματα απ’ τους διαλόγους του εκλαϊκευμένα, σε γλώσσα καθημερινή. Καθηλώθηκα τόσες ώρες κι ας μην είναι τ’ αγγλικά μου τα καλύτερα.
Ο φίλος μου, ο Νίκος, θεατρόφιλος μέχρι το μεδούλι, φεύγοντας μου ’πε: «γιατί να μην το κάνουν αυτό κι εδώ, στα σχολεία, με το αρχαίο δράμα;». Ιδέα! Το σκέφτηκα από ’δω, το σκέφτηκα από ’κει, κάπως το σχημάτισα: τι φιλολογική κληρονομία πολύτιμη διαθέτουμε; Το αρχαίο δράμα. Γύρω στα πενήντα είναι τα έργα τα σωζόμενα- και τα μισερά μαζί: τραγωδίες, κωμωδίες, σατυρικά δράματα -Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης Μένανδρος. Τι ξέρουμε απ’ αυτά; Απ’ αυτά τι ξέρουν τα παιδιά; Σχεδόν τίποτα. Εμάς μας έκαναν να τα απεχθανόμαστε με τον τρόπο που μας τα δίδασκαν. Αυτό γίνεται και σήμερα: μια τα καταργούν στη διδασκαλία, μια τα επαναφέρουν, ατελείωτες, άκαρπες συζητήσεις… Υπάρχει τρόπος τα παιδιά να νοιαστούν για τα έργα αυτά, υπάρχει τρόπος να τα κεντρίσεις; Εγώ συμπέρανα, μετά απ’ την εμπειρία αυτή, πως υπάρχει.


Τα υπουργεία Πολιτισμού -με υπουργό την ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στον τομέα του αρχαίου δράματος Λυδία Κονιόρδου- και Παιδείας γιατί να μην οργανώσουν, σε συνεργασία μ ανθρώπους του θεάτρου που ξέρουν, ένα τέτοιο σχέδιο; Κι ας ξεπατικώσουν την ιδέα των Εγγλέζων: «Όλο το αρχαίο δράμα σ’ ένα τραπέζι». 
Καλλιτέχνες της αφήγησης -παραμυθάδες- έχουμε, ηθοποιούς έχουμε, ανθρώπους που να γράψουν ελκυστικές συνόψεις, με χιούμορ, όπως αυτό που χαρακτήριζε τις παραστάσεις τις οποίες είδα, θα υπάρχουν, σκηνοθέτες και θεατρολόγοι που να ξέρουν να το οργανώσουν το πράγμα θα βρεθούν, τα σκηνογραφικά-ενδυματολογικά έξοδα μηδαμινά θα ’ναι -περί κατεξοχήν, «φτωχού θεάτρου» πρόκειται, οι άνθρωποι που θα δουλέψουν να πληρωθούν μόνο. Ας οργανωθούν ομάδες αφηγητών/ηθοποιών, ας μοιραστούν στα σχολεία, μια φορά τη βδομάδα, μια φορά στο δεκαπενθήμερο, στα δημοτικά, στα γυμνάσια, ας ρίξουν τα δολώματα -σαν παιχνίδι, όχι σαν υποχρέωση-, να τσιμπήσουν τα παιδιά, να συνειδητοποιήσουν, μέσα απ’ το παραμύθι, τι εστί αρχαίο δράμα, να μη βρεθούν σε αρχαίο θέατρο, όταν μεγαλώσουν, τυχαία, γιατί παίζει κάποιος δημοφιλής, γιατί κάποιος τους έσυρε, και να ’ναι άσχετα, σαν ούφο. 
Ας μη φοβηθούν οι καθαρολόγοι ότι θα ευτελιστούν τα κείμενα σε «περιλήψεις». Όποιο απ’ τα παιδιά καταπιεί το δόλωμα και του αρέσει θα τα ψάξει, κατόπιν, τα κείμενα -μεταφράσεις και πρωτότυπα. Αν οι «αρμόδιοι» παρακολουθούσαν αυτές τις απλές -αλλά καθόλου απλοϊκές- παραστάσεις θα με καταλάβαιναν καλύτερα. Μπορούν, πάντως, να τις ψάξουν. To διαδίκτυο και το youtube γεμάτα είναι. Ακούει κανείς;




Κάθε φορά, χρόνια τώρα, κάνω καινούργιο συκώτι όταν διαβάζω τις αποφάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, γνωστού, συνοπτικά, ως ΚΑΣ -και, κυρίως, τις συζητήσεις που ’χουν προηγηθεί μεταξύ των μελών του-, για την έγκριση των παραστάσεων που θα παιχτούν στα αρχαία θέατρα της Επιδαύρου -το Μεγάλο και το Μικρό- και, κυρίως, για την έγκριση των σκηνικών τους. Όπου άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, ανίδεοι για τη λειτουργία και την τεχνική του σύγχρονου θεάτρου αποφαίνονται για παραστάσεις που «δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα του αρχαίου θεάτρου» αλλά «ότι αξίζει να δοκιμαστεί η νέα τεχνολογία» και συζητούν με τις ώρες για «τις καρέκλες που πρόκειται να τοποθετηθούν στον χώρο του αρχαίου σκηνικού οικοδομήματος, κάτι που δεν συνηθίζεται» (sic).
Κάποιος δε γράφει ένα φλύακα -αρχαϊκή παρωδία, φάρσα- με το θέμα αυτό; (Επιθεώρηση πού είσαι;).



Στις 22 Μαρτίου σας έγραψα στο totetartokoudouni.blogspot.com ότι η Κατερίνα Μαραγκού θ’ ανεβάσει την επόμενη σεζόν, στο «Άλμα» της, το έργο του Τέρενς ΜακΝάλι «Μητέρες και γιοι». Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει, σύμφωνα με πληροφορία της παραγωγής, την οποία θεώρησα ασφαλή γι αυτό και δεν τη διασταύρωσα, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος. Που «μοίρασε» την είδηση στο χρονολόγιό του στο facebook.
Στο περασμένο «Τέταρτο Κουδούνι» (25 Ιουνίου), επειδή θέλω να μη σας αφήνω σε πλάνες, σας έγραφα: «[…] Αλλά ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πολλά επωμίστηκε για το χειμώνα και, τελικά, το σχέδιο ματαιώθηκε […]». Σύμφωνα, και πάλι, με πληροφορία εκ μέρους της παραγωγής, που τη θεώρησα ασφαλή και γι αυτό δεν τη διασταύρωσα, όπως ο σκηνοθέτης μου υπενθυμίζει, επίσης στο χρονολόγιό του, στο facebook, ότι έπρεπε να κάνω -«καλό είναι η αλήθεια να λέγεται και αμφιπλεύρως να διασταυρώνεται» γράφει. Και, ως θιγόμενος ότι δεν υπήρξε συνεπής, διευκρινίζει, πράγμα που νοιώθω υποχρεωμένος να μεταφέρω, ότι η ματαίωση οφείλεται στο ότι, τελικά, δε συμφώνησαν στα οικονομικά.

June 28, 2017

Tip: «Το ξύπνημα της μνήμης. Παιδιά-πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου»


Πληγές ανοιχτές, αιμάσσουσες… 



Στο Β΄ Γυμνάσιο/Λύκειο του Βόλου είχα, μεταξύ 1962 και 1968, γύρω στους 20 συμμαθητές από την Παιδόπολη της Αγριάς -λίγο έξω από τον Βόλο. Ηπειρώτες, βασικά. Που ζούσαν στην Παιδόπολη «της Φρειδερίκης», μακριά από τις οικογένειές τους. Ήταν εξαιρετικά παιδιά, ήταν οι καλύτεροι μαθητές, πρόκοψαν όλοι. Ποτέ δεν είχαμε μιλήσει για το γιατί βρίσκονταν εκεί, για το πώς, το από πού… Ήμασταν σε ηλικίες που αυτά δεν κουβεντιάζονται συνήθως. Ήταν και χρόνοι δύσκολοι, ήταν η χούντα ύστερα… Μία στοργή και μία τρυφερότητα ένοιωθα για τα παιδιά αυτά. Και όταν τους ξανασυνάντησα, στην τρίτη μας ηλικία
πια, πολύ συγκινήθηκα. Ίσως γι αυτό την παράσταση «Το ξύπνημα της μνήμης. Παιδιά-πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου» της Εταιρείας Θεάτρου «Παίκτες», στο πλαίσιο του Κύκλου «Άνοιγμα στην Πόλη-Αθήνα» του Φεστιβάλ Αθηνών, την περίμενα. Και δικαιώθηκα. Η Μαρία Σάββα, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και, 


μαζί με την ομάδα της, τη δραματουργία, ακουμπώντας στο βιβλίο «Παιδιά του Ελληνικού Εμφυλίου. Πρόσφυγες και πολιτική της μνήμης» (Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια») -τρέχω να το αγοράσω- της Ρίκι βαν Μπούσχοτεν και του Λόρινγκ Ντάνφορθ, άπλωσε την, κατά το ήμισυ, περιπατητική παράστασή της, στις απλωσιές, τα χωράφια και τις φυτείες του Γεωπονικού Πανεπιστημίου -εξαιρετικά επιτυχημένη η επιλογή των χώρων-, ανάμεσα στα πρόβατα και τα κριάρια και τις αγελάδες, ανάμεσα στα φυτά και στα δέντρα, με έναν γλυκύτατο σκυλάκο να μας συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια, με παραδοσιακά τραγούδια, χορούς και παιχνίδια που έδωσαν ζωή, ψυχή, μυρουδιές -χώμα, και κοπριά, και άχερα…- και χρώματα στα δρώμενα (εικαστική εγκατάσταση/σκηνικά/κοστούμια Μαρία
Καραθάνου -θαυμάσια δουλειά), με εμβατήρια -«Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…»-, με ανατριχιαστικούς σχηματισμούς παρελάσεων, με ένα κλαρίνο να παίζει σε μία άκρη του δρόμου μας, με λίγα αλλά κατατοπιστικά λόγια… Για να τη φέρει, περνώντας μας από την υπόγεια διάβαση κάτω από την Ιερά Οδό -συγκλονιστική η εικαστική παρέμβαση με τον «αντάρτη» που δίνει το στίγμα του Εμφύλιου-, στο αμφιθέατρο του Γεωργικού Μουσείου. Όπου με ένα εξαιρετικό μοντάζ των μαρτυριών του βιβλίου, τις οποίες παίζουν/αφηγούνται οι ηθοποιοί της, με ένα ακόμα πιο επιτυχημένο, σφιχτοδεμένο με τα κείμενα, βιντεομοντάζ φωτογραφιών της εποχής από το βιβλίο της Τασούλας Βερβενιώτη «Αναπαραστάσεις της Ιστορίας. Η δεκαετία του 1940 μέσα από το Αρχείο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού» (Εκδόσεις «Μέλισσα»),
η Μαρία Σάββα αναζωπυρώνει μνήμες θολωμένες από το χρόνο αποκαλύπτοντας πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ ούτε μπορούν να κλείσουν εύκολα -η αφήγηση για τη συνάντηση της Σοφίκας με τον πατέρα της, που έχει χρόνια, από παιδάκι, να τον δει, στον σιδηροδρομικό σταθμό των Σκοπίων, όπου ούτε εκείνη τον αναγνωρίζει ούτε εκείνος την αναγνωρίζει και, για να πειστούν, χρειάζεται να δείξουν ο ένας στον άλλον τα διαβατήριά τους, με σημάδεψε. Πληγές από έναν εμφύλιο πόλεμο, που δεν μπορούν να γιατρευτούν με το οξιζενέ της επίσημης Ιστορίας την οποία έγραψαν οι νικητές. Και δένοντας, στο τέλος, καίρια, την παράσταση με τα παιδιά-πρόσφυγες που ξεβράζονται στα νησιά μας. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες ατέλειες,  η  παράσταση  δεν  ήταν 
ακόμα απολύτως έτοιμη, η συγκίνηση των ηθοποιών, κάποιες στιγμές, θα μπορούσε να επικαλύψει τη δική μας συγκίνηση αλλά η δική μας συγκίνηση, τελικά, ήταν τόση που επικάλυψε όλες τις αδυναμίες. Μία παράσταση, σεμνή, διακριτική, χαμηλών τόνων αλλά βαθιά ουσιαστική. Η οποία χρησιμοποιεί τις λέξεις-ας πούμε «η μακεδονική γλώσσα»…- σωστά. Δηλαδή όχι πολιτικώς ορθά. Προς τιμήν του Φεστιβάλ Αθηνών που τη φιλοξενεί. Πιστεύω ότι θα σας αγγίξει βαθιά. Και, βάζοντας το χέρι στην καρδιά, σας συστήνω να πάτε να τη δείτε.

June 25, 2017

Γρανίτα με χωριάτική κι άλλα εκπτωτικά…


Το Τέταρτο Κουδούνι / 25 Ιουνίου 2017 
Παράταση για λίγες ακόμα (όπως συνηθίζεται να λέμε πια) αναρτήσεις… 




Ήταν -για μένα, τουλάχιστον, αλλά και για πολλούς άλλους- η καλύτερη παράσταση του περσινού Φεστιβάλ Επιδαύρου: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, απ’ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο κόσμος, ουσιαστικά, πήρε είδηση περί τίνος πρόκειται ΜΕΤΑ τις δυο παραστάσεις της Επιδαύρου -κι εγώ στην Ελευσίνα και στην Πετρούπολη την είδα. Δικαίως, λοιπόν, επαναλαμβάνεται εκεί, στο πλαίσιο και του φετινού Φεστιβάλ -με τον Γιάννη Στάνκογλου ως Ετεοκλή και, φέτος, την Κλειώ-Δανάη Οθωναίου ως Αντιγόνη-, το προσεχές Παρασκευοσάββατο, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου -η χτεσινοβραδινή φετινή πρεμιέρα, στο «Θέατρο Δάσους» της Θεσσαλονίκης, μόλις έμαθα ότι ήταν θριαμβευτική (Φωτογραφία: Τάσος Θώμογλου). 
Μην τη χάσετε! Κι αν  έχετε  αυτοκίνητο,  συνδυάστε  την  με  την «Μήδεια» του Ευριπίδη που ανεβάζει στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου, το ίδιο διήμερο -κι έχει μεγάλο, αρχικά, ενδιαφέρον, εγώ την περιμένω πώς και πώς-, ο Δημήτρης Καραντζάς, υποψήφιος παρακαλώ -ναι!- για το φετινό (15η Απονομή) Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου στην κατηγορία γι ανερχόμενους νέους «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», με το οποίο έχουν τιμηθεί απ τον Ανατόλι Βασίλιεφ, τον Εϊμούντας Νεκρόσιους, τους «Κομπλισιτέ», τον Τόμας Όστερμάιερ και τον Ρομέο Καστελούτσι μέχρι τον Οσκάρας Κορσουνόβας, τον Άλβις Χερμάνις, τους «Ρίμινι Πρoτοκόλ», την Ζάσα Βαλτς, τον Κζίστοφ Βαρλικόφσκι, τον Άρπαντ Σίλινγκ και την Κέιτι Μίτσελ (και ποτέ κανένας Έλληνας στην κατηγορία αυτή, όπως και στην κατηγορία του, κυρίως, Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου). Ειδικά το Σάββατο, αν είστε βαμμένοι θεατρόφιλοι, μπορείτε να δείτε ΚΑΙ τις δυο παραστάσεις. Διότι -ΠΡΟΣΟΧΗ!- η «Μήδεια, το Σάββατο, δίνει δυο παραστάσεις: στις 21.00 και στις… 23.59, όπως γράφει η σελίδα του Φεστιβάλ, ήτοι μεταμεσονύκτια. Οπότε μπορείτε να τη δείτε και μετά τους «Επτά». Κι, ύστερα, νυχτερινό μπάνιο. Ε; (Φωτογραφία: Μαριλένα Σταφυλίδου).



Τον «Προμηθέα δεσμώτη» θ’ ανεβάσει τον επόμενο χειμώνα, στο θέατρο «Αλκμήνη», ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος κρατώντας και τον επώνυμο ρόλο, με Ιώ την Θεοδώρα Σιάρκου -εξαιρετικοί ηθοποιοί κι οι δυο τους.
Η τραγωδία του Αισχύλου θα παρουσιαστεί σε καινούργια μετάφραση του Γιώργου Λεκάκη, σε δεκαπεντασύλλαβο, με δραματουργική επεξεργασία Ματίνας Μόσχοβη, μουσική Μάνου Αντωνιάδη, φωτισμούς Μανώλη Μπράτση και βοηθούς σκηνοθέτη τον Κωστή Σαββιδάκη και την Άννυ Ζερβού. Η Ματίνα Μόσχοβη που θα κρατήσει το μέρος του Χορού των Ωκεανίδων, όπως κι οι άλλοι ρόλοι του έργου, πλην Κωνσταντίνου 
Κωνσταντόπουλου και Θεοδώρας Σιάρκου, θα εμφανίζονται μέσω βίντεο (Φωτογραφία: Κλεοπάτρα Σάρλη).
Η παράσταση θα ’ναι συμπαραγωγή του Θεάτρου «Συν Κάτι-Σύνολο Τέχνης» και του θεάτρου «Αλκμήνη». Όπου θα συνεχιστεί κι η παράσταση του έργου του Μυρώδη Αδαμίδη «Μετά την Βάρκιζα» που ανέβηκε πέρσι και στην οποία ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, επίσης, υπογράφει τη σκηνοθεσία.
Τo πιο πρόσφατο ελληνικό ανέβασμα του «Προμηθέα δεσμώτη» ήταν το περσινό καλοκαίρι του 2016, σε σκηνοθεσία Γιάννη Φαλκώνη, με Προμηθέα τον Στράτο Τζώρτζογλου, συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, ενώ στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου, ο γάλος σκηνοθέτης Ολιβιέ Πι πρόκειται να παρουσιάσει, στις 4 και 5 Αυγούστου, σε σκηνοθεσία του, μια παράσταση στην οποία ενώνει τον «Προμηθέα δεσμώτη» με τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου κι η οποία έκανε την πρεμιέρα της πέρσι, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν -ο Ολιβιέ Πι είναι ο διευθυντής του.



Δηλαδή, τώρα, οι demenoumeevropi θα γράφουνε άρθρα με καρφιά για τα (γερμανικά) Lidl κι οι menoumeevropi θα πηγαίνουν, επίτηδες, στα Lidl, να ψωνίζουν; Απ’ αυτά τα φαγώσιμα που -ε, η αλήθεια είναι…- δεν πολυτρώγονται; 
Έλα, Παναγία μου! Τι μπορεί να δει και ν ακούσει στη ζωή του ο άνθρωπος...
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Επιθεώρηση ΠΟΥ είσαι;).



Αρκετές οι κενές οι θέσεις, φέτος, στις πρώτες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών -για τις θεατρικές παραστάσεις μιλώ κυρίως, τις οποίες, βασικά, παρακολουθώ. «Είναι κι οι τιμές εισιτηρίων που αυξήθηκαν…» μου λένε. Ένας αναγνώστης, μάλιστα, μου ’γραψε: «[…] Μόνο να προτρέπετε να δούμε την παράσταση ξέρετε αλλά ξεχάσατε να πείτε τι εισιτήριο θα πληρώσει ο κοινός θνητός που δεν έχει ατέλεια δημοσιογραφική. Ή, μήπως, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, δεν πήρατε είδηση ότι διπλασίασε τις τιμές, φέτος, ο αριστερός Βαγγέλης; […]». 
Μολονότι δεν είμαι στο ρεπορτάζ εδώ και πάνω από έξι χρόνια
πια και δεν είναι αρμοδιότητά μου να εξετάζω τις τιμές των εισιτηρίων πριν σας προτρέψω να δείτε τις παραστάσεις που πιστεύω ότι αξίζει να δείτε κι εφόσον τις έχω δει πρώτα εγώ, θεώρησα υποχρέωσή μου να ρωτήσω τον «αριστερό Βαγγέλη». Φυσικά και δε «διπλασίασε τις τιμές φέτος», αυτό σαφώς κι είναι ψέμα, δε χρειαζόταν καν να ρωτήσω. Μου απάντησε, λοιπόν, ότι αύξησε μόνον τις τιμές των λεγόμενων VIP εισιτηρίων -στις πρώτες σειρές δηλαδή. Και πολύ καλά έπραξε, εφόσον αυτοί που τα αγοράζουν, έχουν την οικονομική δυνατότητα (Φωτογραφία: EUROKINISSI). 
Bέβαια, για να ’μαι σίγουρος έψαξα και συνέκρινα τις τιμές σε δυο περιπτώσεις παραστάσεων που, φέτος, ήταν είτε επανάληψη, από πέρσι, η μια, είτε ομοειδής η άλλη. Για την «Σφαγή των


Παρισίων», που επαναλήφθηκε φέτος, οι τιμές πέρσι ήταν ​20, 10 (φοιτητικό) και 5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ) ευρώ. Φέτος 25 (τα VIP), 20, 12 (φοιτητικό), 5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ). Για την παράσταση του Μίλο Ράου (άλλη πέρσι στο «Rex», άλλη, αλλά ομοειδής, φέτος, στην «Πειραιώς»), πέρσι ήταν 20 (στην Α ζώνη), 15 (στην Β), 10 (στην Γ και φοιτητικό στην Β), 5 (φοιτητικό και άνεργοι στην Γ, περιορισμένης ορατότητας και ΑΜΕΑ). Φέτος, 30 (τα VIP), 25, 15 (φοιτητικό), 5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ). Δηλαδή η καθαρή αλήθεια είναι πως κάποια, μικρή, αύξηση, τελικά, υπήρξε στις τιμές των εισιτηρίων για τις εκδηλώσεις του φετινού Φεστιβάλ. Και στις άλλες κατηγορίες -πλην VIP. Κακώς, κατά τη γνώμη μου. Μάλλον μείωση έπρεπε να γίνει. Διότι και τα -οικονομικά- πράγματα έχουν κι άλλο στενέψει κι ο ανταγωνισμός (Ίδρυμα «Νιάρχος» κλπ) έχει μεγαλώσει.



«Θέατρο Τέχνης» 1. Αυτά τα μπερδεμένα, τα τελευταία χρόνια, προγράμματα του «Θεάτρου Τέχνης»... Τρεις-τρεις παραστάσεις και των δυο θεάτρων -«Υπόγειο» και Φρυνίχου-, ανάκατα στο κάθε πρόγραμμα, χωρίς λογική, πας στη μια, το παίρνεις το πρόγραμμα που την αφορά, πας στην επόμενη, δε θυμάσαι αν η παράσταση αυτή είναι στο πρόγραμμα που ’χες ήδη πάρει για την προηγούμενη -να το πάρεις ή να μην το πάρεις;... Κομφούζιο. Και φτωχά τα προγράμματα -πολύ φτωχά. Δεν υπάρχουν λεφτά, το καταλαβαίνω. 
Αλλά, τουλάχιστον, εκείνες τις μεταφράσεις ας τις προσέξουν λίγο. Διάβασα, στο πρόγραμμα για τον «Βίκτωρα» (ή «Βικτόρ», δεν είχε αποφασιστεί) κάτι «εισΑΓάγει όμως με το γελοίο μια απόσταση από το βίωμα» και κάτι τέτοια κι ανατσουτσουρώθηκα (Φωτογραφία: Σταύρος Χαμπάκης).
Αφήστε που όταν πήγα στο Υπόγειο για τον «Εραστή» του Πίντερ και μπήκα μετά το πρώτο κουδούνι, ήταν ένας νεαρούλης κοντά στον πάγκο, ρωτάω «πρόγραμμα υπάρχει;», μου απαντάει «ναι, αλλά τα παιδιά τα μαζεύουν τα προγράμματα μετά το πρώτο κουδούνι (σ.σ.!!!!!!!!). Θα βρείτε στο τέλος». Έλα, όμως, που ούτε στο τέλος βρήκα. Μήπως τα «παιδιά» τα ’χανε ήδη μαζέψει και μετά το πρώτο χειροκρότημα;


Θέατρο Τέχνης 2. Αυτά τα λεφτά που μάζεψαν για το φρεσκάρισμα των δυο αιθουσών δεν έφτασαν κάτι να κάνουν και για τις τουαλέτες; Διότι είτε στο «Υπόγειο» πας στην τουαλέτα είτε στην Φρυνίχου, άσε καλύτερα…



Καθυστερημένο, αλλά το οφείλω. Φίλη, αναγνώστρια της στήλης, μ’ αφορμή την ανάρτησή μου, στο totetartokoudouni.blogspot.com, στις 7 Μαρτίου, «Θεόδωρος Κουρεντζής: Ο μαέστρος από τον Βύρωνα που εκτοξεύτηκε στην Ευρώπη», ένα πορτρέτο του έλληνα 
αρχιμουσικού, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης «Πρώτο Πλάνο», και σχετικά με την αναφορά μου στους έλληνες καλλιτέχνες με τους οποίους ο Κουρεντζής δεν έχει πάψει να συνεργάζεται, 
συμπληρώνει: «Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο μαέστρος έχει κι έναν τακτικό έλληνα συνεργάτη στα κρουστά. Πρόκειται για τον Μαρίνο Τρανουδάκη, γιο του συνθέτη Μιχάλη Τρανουδάκη, με εξαιρετικές σπουδές εδώ και στην Γερμανία». Άριστα! 



Τα -σχεδόν- άπαντα του Τσέχοφ, δεκάδες παραστάσεις Σέξπηρ και στα πιο απίθανα θεατράκια -τρεις-τέσσερις εκδοχές «Άμλετ» στην καθισιά μας-, τι Στρίντμπεργκ και τι Ίψεν, τι Σίλερ και τι Ντοστογιέφσκι, τι ταινίες του Μπέργκμαν έως και του… Κιούμπρικ σε θεατρική βερσιόν… Το τι παίχτηκε -και πού κι από ποιους παίχτηκε…- φέτος το χειμώνα στην ελληνική σκηνή δε λέγεται -δύσκολο να τα απαριθμήσω και να τα περιγράψω. Ένας ίλιγγος, μια αντράλα με πιάνει. Οργασμός, σου λέει ο άλλος. Το θέμα είναι, όμως, η ποιότητα του οργασμού… Διότι δεν έχει τόση σημασία το… μέγεθος -ή ο αριθμός, εν πάση περιπτώσει-, όσο η ποιότητα του οργασμού: το ΠΩΣ ανεβαίνουν ολ’ αυτά τα κλασικά έργα. Το μόνο που θα μπορούσα να πω, χωρίς να υπεισέλθω σε επικίνδυνες λεπτομέρειες, είναι πως με πολύ μεγάλη ευκολία ανεβαίνουν -ε, ναι, δε μιλώ για τις εξαιρέσεις, αυτές μπαμ κάνουν. Όλοι τις ξέρουμε…. Από ’κει και πέρα, γαία πυρί μειχθήτω… 



Οι ειδήσεις που γράφω στο totetartokoudouni.blogspot.com θέλω να ’ναι ακριβείς -όχι ό,τι μου λάχει ή ό,τι μου σφυρίξουν. Γι αυτό τις ψάχνω και τις διασταυρώνω όσο μπορώ. Μερικές φορές, όμως, τα σχέδια, για διάφορους λόγους, ναυαγούν. Στις περιπτώσεις αυτές πιστεύω ότι οφείλω να μη σας αφήνω στην πλάνη που εγώ σας δημιούργησα. Λοιπόν:
Image result for Ο παπαγάλλος Κοκκίνου Σφενδόνη
Στις 28 Δεκεμβρίου του 2016 έγραψα ότι το πεζογράφημα του 1903 «Ο παπαγάλλος μου» της Σοφίας Τρικούπη, που ’χε ήδη αναγγείλει ότι θ’ ανεβάσει στην «Σφενδόνη» της η Άννα Κοκκίνου -σε δραματουργική επεξεργασία του Νίκου Φλέσσα και της ίδιας-, θα το παρουσίαζε, απ’ το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου, κι η Άννα Βαγενά στο «Μεταξουργείο» της.
Άρα, δυο οι Άννες, ένας ο «Παπαγάλλος», φέτος, κατέληγα. Τελικά η Άννα Βαγενά απέσυρε το σχέδιο κι έμεινε ένας «Ο παπαγάλλος» αλλά μια κι η Άννα: η Κοκκίνου. Πού ήδη παίζει -μέχρι και σήμερα και σίγουρα και την επόμενη χρονιά- το κείμενο αυτό στο θέατρό της στου Μακρυγιάννη (Φωτογραφία; Θάνος Σαμαράς).
Στις 22 Μαρτίου σας έγραψα ότι η Κατερίνα Μαραγκού θ’ ανεβάσει την επόμενη σεζόν στο «Άλμα» της το πιο πρόσφατο έργο του Τέρενς ΜακΝάλι «Μητέρες και γιοι». Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος. Αλλά ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πολλά επωμίστηκε για το χειμώνα και, τελικά, το σχέδιο ματαιώθηκε. Η Κατερίνα Μαραγκού ψάχνει γι άλλη λύση.



Αυτό πια κι αν είναι ακατανόητο: απ’ τις επιχορηγήσεις θεάτρου που -καλώς- επανέρχονται εξαιρείται -αν είναι δυνατόν!- το θέατρο για παιδιά. Κι αυτό να συμβαίνει επί υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου, ηθοποιού. Που, σίγουρα, ξέρει τη σημασία του θεάτρου για παιδιά. Κι αυτό να γίνεται, επίσης, με παλινδρομήσεις. Ν’ αναφέρεται αρχικά στο site του υπουργείου, στη σελίδα με την προκήρυξη των επιχορηγήσεων -ότι εξαιρείται το θέατρο για παιδιά-, μετά να το αφαιρούν, μετά να επιστρέφουν σχετικές αιτήσεις διευκρινίζοντας ότι ισχύει το αρχικό «εξαιρείται» αλλά στο site η εξαίρεση να συνεχίζει να μην υπάρχει…



Πάντως τα ονόματα των μελών στις επιτροπές επιχορηγήσεων, τόσο του θεάτρου όσο και του χορού, εμποιούν πολύ θετικές εντυπώσεις στο σύνολό τους. Ελπίζω τ’ άξια μέλη τους ν αρθούν στο ύψος της αποστολής τους και να μην πέσουν στις παγίδες είτε της διαπλοκής είτε των πιέσεων που θα δεχτούν απ’ τους ενδιαφερόμενους -κάτι ξέρω από παλιά…



Μωρέ, με τα Φεστιβάλ και με τούτα και μ’ εκείνα την έχασα την ευκαιρία. Να συμμετάσχω στις «Ημέρες Βραβευμένης Γαστρονομίας 2017». Και να φάω, με 50% -παρακαλώ!- έκπτωση, σ’ ένα απ’ «τα καλύτερα εστιατόρια της Ελλάδας». Για παράδειγμα, με ΜΟΝΟ 75 ευρώ -αντί 150 δηλαδή- το άτομο. Και να δοκιμάσω Funky Gourmet ντολμαδάκι ή Παπαρδέλες με πάπια και τρούφα, κακάο Περού, και λεμόνι 1996 ή και Κόκκινη γαρίδα καπνιστή, σε αστεροειδή γλυκάνισο, με ζωμό από κεράσια και κρέμα από αποξηραμένα δαμάσκηνα. Έως και Γαρίδες και μορταδέλα από κοτόπουλο και οστρακόδερμα, κρέμα παρμεζάνας και φύτρες λαχανικών. Ή, ίσως, και Χωριάτικη γρανίτα -την «techno-(e)motion σαλάτα». Όπου «κλείνεις τα μάτια, τρως αυτήν την ολόλευκη γρανίτα και νιώθεις τούτο το τριζάτο, δροσιστικό ‘χιόνι’ να μετατρέπεται σε μια πεντανόστιμη χωριάτικη που ‘βάφει’ με τη γεύση της ολόκληρο το στόμα!».

Και να θυμηθώ, με την ευκαιρία, και τον Σίμο τον Κακάλα και το σχετικό νούμερο, με το, α λα ταραντινικό «Kill Bill», φινάλε, του «Greek Freak» του…
Όλος ο κόσμος, μια -gourmet- σκηνή…