September 29, 2016

«Χασίς» επί σκηνής από Ακύλλα Καραζήση!


Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 

Μια σύνθεση με τον προκλητικό τίτλο «Χασίς» διάφορων κειμένων επί του θέματος αλλά και δικών του, που τα επεξεργάστηκε δραματουργικά ανεβάζει στο «Θησείον», για την PRO4 του Μανόλη Σάρδη, σε σκηνοθεσία του, ο πάντα τολμηρός Ακύλλας Καραζήσης που δεν παύει να ερευνά.
«Πόσα joints έχεις καπνίσει στη ζωή σου; Ήμουν Κογιότ, έτρεχα στην έρημο και μιλούσα με τα πουλιά. Μια γριά καθισμένη στην κορφή ενός τηλεγραφόξυλου με καλούσε με τεράστιες χειρονομίες να κάνουμε έρωτα. Σκέφτηκα τότε τη φράση: έλα να γνωρίσεις για λίγο το θάνατο» σημειώνει ο δραματουργός-σκηνοθέτης δίνοντας ένα πρώτο στίγμα της παράστασής του. «Το ‘Χασίς’, ταξίδι, ουτοπία, βιογραφία. Μέσα στα διαμερίσματα των σύγχρονων πόλεων συνωστίζονται βαθύτερες πραγματικότητες, παρδαλές, μπερδεμένες, αρχαίες, που περιμένουν να σου αποκαλυφθούν. Χασίς σε γάρο, σε πίπα, σε καβούμ, σε κουλουράκι… Κι από το διπλανό δωμάτιο ακούγεται το ‘Don’t bogart that joint my friend, pass it over to me’ των ‘Fraternity of Man’ απ το ‘Easy Rider’…». 
Η μουσική στο «Χασίς» θα ’ναι του Κορνήλιου Σελαμσή και στην παράσταση θα παίζουν ο ίδιος ο Ακύλλας Καραζήσης, ο Κορνήλιος Σελαμσής κι η Μαριλένα Ρασιδάκη. Κυκλοφορεί η σκέψη, μετά από κάθε παράσταση, να υπάρχει κι ένας καλεσμένος με τον οποίο οι ηθοποιοί θα μιλούν για εμπειρίες σχετικές με το χασίς. Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 14 Νοεμβρίου.
Στην πιο πρόσφατη δραστηριότητα του Ακύλλα Καραζήση, που εκτός από καλός ηθοποιός, επιτυχώς ασχολείται και με τη σκηνοθεσία αλλά και γράφει επίσης για το θέατρο, το ανέβασμα, την περσινή σεζόν 2015/2016, στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, του έργου του ΄Εντεν φον Χόρβατ «Πίστη, αγάπη, ελπίδα», όπου έπαιζε κι ο ίδιος, 

και στο θέατρο «Πόρτα», με τον Νίκο Χατζόπουλο στον βασικό ρόλο, του έργου του Τόμας Μπέρνχαρντ «Ο θεατροποιός», παράσταση που, απ την επόμενη Κυριακή, επαναλαμβάνεται και φέτος αλλά και του «Ματωμένου γάμου» του Φεδερίκο Γαρθία Λόρκα στην Γερμανία, στο Κρατικό Θέατρο του Άλτενμπουργκ, ενώ στο «Bios» συνεχίστηκε, επίσης πέρσι, για δεύτερη σεζόν το εξαιρετικό «Ο σεισμός στην Χιλή», πάνω σ’ ένα διήγημα του Χάινριχ φον Κλάιστ, που ανέβασε με μια ομάδα νέων ηθοποιών οι οποίοι υπήρξαν μαθητές του. Εξάλλου, τον καιρό αυτό, ο Ακύλλας Καραζήσης παίζει στην παράσταση «Empire» του Μίλο Ράου, που ανέβηκε στη βερολινέζικη «Σαουμπίνε» (Η πρώτη φωτογραφία, της Ζωής Χατζηγιαννάκη).

Σκιάχτηκα!


Το Τέταρτο Κουδούνι / 29 Σε(μ)πτε(μ)βρίου 2016. 

Έλειπα, γύρισα, άνοιξα το inbox και… σκιάχτηκα. Απ’ τα μούτρα με πήραν τα μέιλ(ς). Να με πνίξουν. Κατακλυσμός. Που δεν κοπάζει: τα θέατρα αναγγέλλουν το ρεπερτόριό τους του χειμώνα: πέντε-πέντε, δέκα-δέκα, είκοσι-είκοσι οι παραστάσεις που μας περιμένουν. Στο καθένα τους. Όλο και αυξάνονται, όλο και πολλαπλασιάζονται, όλο και διασπείρονται… Και τίποτα δεν μπορεί να τις αναχαιτίσει.
ΠΟΙΟΣ θα τα δει ΟΛ’ ΑΥΤΑ; ΠΟΣΟΙ θα τα δουν; Πόσοι ΜΠΟΡΟΥΝ να τα δουν; Σε καλό να τους βγει. Γιατί εγώ έχω ένα κακό προαίσθημα…
Βέβαια χρόνια τα λέω και τα γράφω αυτά, φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ο Θεός (του Θεάτρου, όχι της Ελλάδος που ’λεγαν επί χούντας) να βάλει το χεράκι του. Κι ο Άγιος Πορφύριος ο από μίμων -ο ανακηρυχθείς προστάτης των ηθοποιών.
Απλώς λέγαμε με μια φίλη, τις προάλλες, ότι νοσταλγήσαμε τον Λευτέρη Βογιατζή. Όχι ότι δεν τον νοσταλγούμε συνέχεια.
Για πολλούς λόγους. Αλλά και για έναν πρόσθετο. Για τότε, όταν ανέβαζε μια παράσταση κάθε ενάμιση-δυο χρόνια. Που περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε -μήνες…-, έκανε, τελικά, πρεμιέρα λίγο πριν, λίγο μετά το Πάσχα και την πήγαινε την παράσταση και την επόμενη σεζόν. Και να γκρινιάααζουμε τότε… Πού να ξέραμε…

 
Ακούραστο το παρεάκι που κρυφομαγειρεύει τα του Ελληνικού Φεστιβάλ… Άπαιχτο! Μετά την αποστολή κατ’ οίκον του «εντεταλμένου» προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου, γιατί -άργησε αλλά- κάτι μυρίστηκε ο υπουργός Πολιτισμού, ευρέθη ο καινούργιος στόχος: η νέα πρόεδρος Ελένη Θεοδωράτου. Που προφανώς, ως αντιπρόεδρος μέχρι την απομάκρυνση του τέως, δεν είχε μασήσει. Άρχισαν να τη μασούν. Το γαρ πολύ της -άκαρπης…- διαπλοκής γεννά απελπισία. Κι όποιον πάρει ο Χάρος.



Την άπαιχτη στην Ελλάδα κοινωνική κωμωδία «Το παζάρι» του -ακόμα άγνωστου, εδώ, ισπανού σεναριογράφου, σκηνοθέτη του κινηματογράφου βραβευμένου αλλά και θεατρικού συγγραφέα- Νταβίδ Πλανέλ, που πρωτοπαίχτηκε στην Μαδρίτη το 1996 και που το 1997 παρουσιάστηκε και στο θέατρο «Ρόαγιαλ Κορτ» του Λονδίνου, θα παρουσιάσει από 4 Δεκεμβρίου ο Βασίλης Βλάχος στην «Αλεξάνδρειά» του, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Νίκου Γκεσούλη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, της Λέας Κούση. Τους τρεις ρόλους θα παίξουν ο Βασίλης Βλάχος, ο Σάκης Σιούτης κι ο Αντώνης Γουγής.
«Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του έργου στάθηκε», όπως σημειώνει ο συγγραφέας που θα παραστεί στην ελληνική πρεμιέρα του, «μια συνομιλία που άκουσα σ’ ένα μπαρ της συνοικίας Λαβαπιές, στη Μαδρίτη, ανάμεσα σ’ έναν νεαρό Μαροκινό και έναν ισπανό τυχοδιώκτη. Η συνομιλία αφορούσε τη μαγνητοσκόπηση μιας πτώσης από ποδήλατο για τη συμμετοχή σ’ ένα διαγωνισμό, με θέμα τις ‘καλύτερες πτώσεις’, στην τηλεόραση. Με όργανο το μαύρο χιούμορ, το έργο μιλάει για την ταυτότητα των μεταναστών στο καπιταλιστικό πλαίσιο του 21ου, πια, αιώνα.
Τώρα πέρασαν 20 χρόνια και όλα έχουν αλλάξει πολύ. Οι διαγωνισμοί για τις πτώσεις δε γίνονται πια στην τηλεόραση αλλά στο ίντερνετ. Οι πρώτοι άραβες μετανάστες στην Ισπανία έχουν γίνει ισπανοί πολίτες με πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Η Ισπανία είναι πλέον μια χώρα απόλυτα ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ωστόσο, κατά βάθος, όλα σχεδόν παραμένουν ίδια».
Στο μεταξύ, από 9 Οκτωβρίου μέχρι 19 Δεκεμβρίου, επαναλαμβάνεται στην «Αλεξάνδρεια» το πρόγραμμα με τους μονόλογους του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο πανηγυρικός» κι «Ο επικήδειος» που ερμηνεύει ο Βασίλης Βλάχος σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη. 


Συμπλήρωσα, τελικά, τη φετινή επτάδα της Επιδαύρου. Είδα και «Λυσιστράτη» και «Οιδίποδα τύραννο» του Εθνικού.
Φινετσάτη βρήκα, παρά το γυμνό, την αριστοφανική (;) Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού -γεγονός που οφείλεται, κατ’ αρχήν στα καλόγουστα κοστούμια της Μαγιούς Τρικεριώτη. Όπως πάντα ενδιαφέρουσες οι μουσικές του Δημήτρη Καμαρωτού, καλοί ηθοποιοί, ακόμα καλύτερος ο Αιμίλιος Χειλάκης -Μέγεθος αναξιοποίητο εδώ-, κι όταν μιλούσε ως Κινησίας, κι όταν δε μιλούσε στον Πρόβουλο και τα λόγια του τα ’λεγαν άλλοι. Αλλά έως εκεί: δυστυχώς αυτό το δρόμο τον «μεταμοντέρνο», τον «μεταδραματικό» -όπως θέλετε, πέστε τον-, δεν μπορώ να τον ακολουθήσω, μ’ αφήνει αδιάφορο, δε μ’ αγγίζει. Δηλαδή, συγγνώμη.
Όσο για την Λένα Κιτσοπούλου που ’χε αναλάβει τον επώνυμο ρόλο επανέλαβε το «νούμερο» που βλέπω τα τελευταία χρόνια να κάνει: ντελάλημα του κειμένου ( συν κλείσιμο της φωνής εδώ, λόγω ανοιχτού χώρου), δικά της, προφανώς, κείμενα, μπινελίκια εκτός κειμένου, βρισίδια, «σας γαμάω τα πρέκια», οργή, τσαμπουκάς, επιθετικότητα, πρόκληση, οι κόθορνοι (νυν πλατφόρμες)… Προφανώς γι αυτό εκλήθη. Αλλ αυτό πλέον που κάνει δεν είναι ρόλος, είναι τύπος: η Βρομόστομη, Η Τσαμπουκαλού, Η Επιθετικιά. Αν έπαιζε στην επιθεώρηση θα ’ταν καλό -θα ’χε βρει έναν τύπο που θα την καθόριζε. Αλλά να τον επαναλαμβάνει, απ’ τα δικά της έργα, την «Κοκκινοσκουφίτσα» και το «……κλπ κλπ κλπ ή Η ανουσιότητα του να ζεις», μέχρι τον «Ματωμένο γάμο», τον «Βυσσινόκηπο» και μέχρι την «Λυσιστράτη» είναι τυποποίηση. Για να μην πω «δήθεν». Κρίμα, γιατί είναι καλή ηθοποιός. Το πιστεύω αφότου την έχω πρωτοδεί σε ρόλο, το ’95, φρέσκια απόφοιτη της δραματικής σχολής του, στο «Θέατρο Τέχνης», στην Φρυνίχου -Λουίζ στην «Καταιγίδα» του Στρίντμπεργκ, πλάι στον Λαζάνη, σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου. 


Στον «Οιδίποδα τύραννο» πάλι, ο σκηνοθέτης Ρίμας Τουμίνας του «Βαχτάνγκοφ», συμπαραγωγού του Εθνικού, ένοιωσα να βρίσκεται σε αμηχανία. Κι οι -καλοί- ρωσόφωνοι ηθοποιοί να μη δένουν με τον -καλό- ελληνόφωνο Χορό. Εξαίρετη η απόλυτα λιτή μουσική δουλειά του Θοδωρή Αμπαζή στα στάσιμα, πώς να δέσει, όμως, με το στόμφο της -καλής επίσης αλλά…- μουσικής-χαλιού του Φάουστας Λατένας; Και το σκηνικό, αυτός ο κύλινδρος-οδοστρωτήρας -η μοίρα- του Αντόμας Γιάκοβσκις, πολύ ενδιαφέρον εύρημα αλλά κατάχρησή της γινόταν, κατάχρησή της…





Τελικά κατέληξα ότι η μόνη παράσταση του Φεστιβάλ που μου άρεσε -παρ’ όλες τις ελλείψεις της και παρ’ όλες τις κάποιες επί μέρους αντιρρήσεις μου- ήταν οι «Επτά επί Θήβας» του Τσέζαρις Γκραουζίνις και του ΚΘΒΕ. Ήταν η μόνη που με συγκίνησε, η μόνη που μου προξένησε ρίγος. Η προοδευτικά αυξανόμενη επιτυχία της απ’ την πρεμιέρα μέχρι τη λήξη της κάτι σήμαινε… Μου μυρίζεται επανάληψη το επόμενο καλοκαίρι. Και καλά θα κάνουν! 

Μα δεν ντρέπονται; Καθόλου; Όλοι οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτό που λεγόταν -λέγεται ακόμα;- Θεατρικό Μουσείο. Οι πρώην -που για να το εντάξουν μέσα, δημιούργησαν αυτό το χιλιοκομποδεμένο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο δε λύνεται με τίποτα, αυτοί που το ’πνιξαν στα χρέη απ’ την κακοδιαχείριση κι αυτοί που το κορόιδεψαν- και οι νυν -που συνεχίζουν να κοροϊδεύουν κι όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι και μπαίνουν οι κλέφτες απ’ τα παράθυρα, σπεύδουν, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, να νίψουν τας χείρας τους. Αιδώς!



Πώς είναι μ’ αυτούς που μισούνε και σιχαίνονται τα σκυλιά; Που το επιχείρημά τους είναι πως γεμίζουν με σκατά τους δρόμους; Επειδή είναι πολλοί οι αναίσθητοι και απολίτιστοι ανάμεσα στους ζωόφιλους που δε μαζεύουν τα σκατά των σκύλων τους απ’ τα πεζοδρόμια και δίνουν πάτημα στους κακιασμένους; Το ίδιο και με τις μηχανές/μηχανάκια: οι ταμένοι κατά του δίκυκλου!

Τα όσα, για παράδειγμα, έγραψα στο ιστολόγιο στις 21 Σεπτεμβρίου στο σχόλιο με τον τίτλο «Κύριε Καμίνη, δεν ντρέπεστε;» σχετικά με τη βροχή προστίμων που, αποκλειστικά για λόγους αρμέγματος εσόδων απ’ τους πολίτες, εκτοξεύεται απ’ τους κρουνούς της Δημοτικής Αστυνομίας πάνω σε μηχανές/μηχανάκια για «παράνομη» στάθμευση σε μια πόλη της οποίας ο δήμαρχος, στα έξι έως τώρα ολόκληρα χρόνια της δημαρχίας του, εντελώς αδιαφόρησε να δημιουργήσει χώρους στάθμευσης, πολλοί, απ’ τους ταμένους κατά του δίκυκλου, κατάλαβαν ό,τι ήθελαν να καταλάβουν. Και σε μέιλ έως και σε sms-, ανώνυμα πάντα, εννοείται…- με ψέγουν και μου γράφουν ότι «μόνο στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να διαμαρτύρεται για το δικαίωμα στην παρανομία», για πεζόδρομους στους οποίους σταθμεύουμε τις μηχανές και τους οποίους ποτέ δεν ανέφερα, για αδυναμία τους να μπουν στο σπίτι τους στην Φωκίωνος Νέγρη «που ’χει γίνει πάρκινγκ», για αδυναμία των ασθενοφόρων ή των αναπηρικών αμαξιδίων να περάσουν, γι αυτούς που, για να πιουν τον καφέ τους, παρκάρουν τα μηχανάκια δίπλα τους, για την Δημοτική Αστυνομία που δεν τους γράφει γιατί, λέει, «την κράζουν οι δημοσιογράφοι» κλπ κλπ. Ό,τι θυμάται χαίρεται ο καθένας. Αλλά αν ΑΥΤΑ κατάλαβαν απ’ το σχόλιό κι αν ΑΥΤΟΥΣ έχουν αντιληφθεί ότι υπερασπίζομαι κι αν αγνοούν το «κολιός και κολιός απ’ το ίδιο βαρέλι…», δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την περίπτωσή τους -σηκώνω ψηλά τα χέρια. Περαστικά! Εγώ, πάντως, θα επιμένω: «Κύριε Καμίνη, δεν ντρέπεστε;».



Έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Πέμπτης για το ρεζίλι των «μεταφράσεων» στα ελληνικά των ρώσικων κειμένων στο έντυπο πρόγραμμα του -εξαιρετικά, κατά τα άλλα, ενδιαφέροντος 10ου Θεατρικού Φεστιβάλ «Θεατρική Σεζόν Αγίας Πετρούπολης» που φιλοξενήθηκε στο Εθνικό μας. Προς επίρρωσιν των όσων έγραψα και για να μη λέτε πως δεν είμαι παρά ένας σχολαστικός γερο-γκρινιάρης σας αντιγράφω, με την άδειά της, το μέιλ που μου ’στειλε η μεταφράστρια κι επιμελήτρια εκδόσεων κ. Αντιγόνη Φιλιπποπούλου:
«Είναι μεγάλο κρίμα το Ινστιτούτο Πούσκιν να καλύπτει με το κύρος της αιγίδας του το άθλιο από κάθε άποψη έντυπο που κυκλοφόρησε ως πρόγραμμα για το μέγα καλλιτεχνικό γεγονός
Θεατρική Σεζόν Αγίας Πετρούπολης, 19-22 Σεπτεμβρίου 2016. Από τις αναγραφές στο ίδιο το πρόγραμμα είναι αδύνατον να εντοπίσει κανείς ποιος ευθύνεται πραγματικά γι’ αυτό το ανοσιούργημα, όπως και για τους αναλόγου επιπέδου υπερτίτλους που δοκίμασαν άγρια την ανοχή μου στην παράσταση του ‘Μάκβεθ’. Είναι δυνατόν την σήμερον ημέραν να δημοσιεύονται ή να βγαίνουν στον αέρα με οποιοδήποτε τρόπο ελληνικά κείμενα που να μην τα έχει δει το μάτι ενός Έλληνα σχετικού επαγγελματία; Ως επιμελήτρια εκδόσεων (υπεύθυνη των εκδόσεων του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης), μεταφράστρια και (συμπτωματικά, χωρίς να είναι απαραίτητο) ρωσομαθής θεωρώ ότι όχι απλώς δικαιούμαι αλλά επιβάλλεται να διαμαρτυρηθώ, δεν ξέρω όμως σε ποιον. Προσυπογράφοντας με ευγνώμονα ανακούφιση το κράξιμο του ακριβοδίκαιου Γιώργου Σαρηγιάννη στο Τέταρτο Κουδούνι, στέλνω αυτές τις γραμμές όπου θεωρώ ότι μπορεί να πιάσουν τόπο, μήπως και αποφύγουμε ανάλογα κρούσματα στο μέλλον».

September 28, 2016

Ο Κώστας Καζάκος ανεβάζει και πάλι «Μικροαστούς» του Γκόρκι στην Πάτρα


Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 



«Οι μικροαστοί» του Μαξίμ Γκόρκι, στη μετάφραση του Λυκούργου Καλλέργη και σε προσαρμογή-σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου, καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας, θα εγκαινιάσουν τη φετινή χειμερινή θεατρική περίοδο του ΔΗΠΕΘΕ, στην Κεντρική Σκηνή του, στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον Κώστα Καζάκο ως Μπεσέμενοφ, την Κοραλία Καράντη ως Τατιάνα, την Μελίνα Βαμβακά ως Ακουλίνα και τον Αλμπέρτο Φάις ως Πιοτρ.
Στη διανομή, επίσης, Διονύσης Βούλτσος, Περικλής Βασιλόπουλος, Φάνης Δίπλας, Αντώνης Καραστεργίου, Βίκυ Μαραγκάκη, Γεωργία Σωτηριανάκου, Γεράσιμος Ντάβαρης, Ήρα Ρόκου, Ιωάννα Στεφανάτου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα υπογράψει η Θάλεια Ιστικοπούλου, τη μουσική η Σοφία Καμαγιάννη, τους φωτισμούς ο Νίκος Σωτηρόπουλος ενώ βοηθός σκηνοθέτη θα ’ναι η Έλενα Αλεξανδράκη. Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 3 Δεκεμβρίου.
Πρώτο θεατρικό έργο του Γκόρκι -ανέβηκε στο «Θέατρο Τέχνης» της Μόσχας το 1902, με εισήγηση του Τσέχοφ- ρεαλιστικό και ταυτόχρονα αλληγορικό, «Οι μικροαστοί» εκφράζουν τη σύγκρουση ανάμεσα στις παλαιότερες γενιές και τις καινούργιες, ανάμεσα στους μικροαστούς με τις παρωχημένες απόψεις και τους νέους και τη διανόηση . Εκφράζουν ιδέες, κοινωνικές ζυμώσεις και ανακατατάξεις που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται απ’ τις αρχές του περασμένου αιώνα και να κατακτούν τον ρωσικό λαό με πρώτη «ενεργή» έκφρασή τους την Επανάσταση του 1905.
Οι ήρωες είναι πρόσωπα της καθημερινής ζωής αλλά και σύμβολα -ταξικές δυνάμεις της κοινωνίας σε αντίθεση και σύγκρουση: απ τη μια πλευρά οι μικροαστοί, περιχαρακωμένοι στην οικογενειακή εστία, πνιγμένοι στις προκαταλήψεις, αμέτοχοι, αντιδραστικοί, χωρίς παιδεία, με μοναδική τους έννοια το προσωπικό τους συμφέρον και την καλοπέραση εμμένουν στον ατομικισμό τους κι από την άλλη ένας ολόκληρος κόσμος αρχίζει να αφυπνίζεται, να διαφοροποιείται, συνειδητά ή ασυνείδητα, απ’ την αστική και μικροαστική τάξη διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή.
«Οι μικροαστοί» του Γκόρκι παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα μόλις τη σεζόν 1976/1977, στο θέατρο «Αλάμπρα», απ’ την «Νέα Εταιρεία Θεάτρου» της Κατερίνας Βασιλάκου και του Θανάση Μυλωνά, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα -στη διανομή, επίσης, Νικηφόρος Νανέρης, Βασίλης Ανδρεόπουλος, Μαρία Φωκά, Άννα Βενέτη, Χρήστος Τσάγκας, Χρήστος Μάντζαρης, Άννα Γεραλή, Γιάννης Ροζάκης, Αριστούλα Ελληνούδη, Όλγα Δαλέντζα. Η παράσταση, στην ανήσυχη μεταχουντική περίοδο, είχε τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε να παιχτεί κι ολόκληρη την επόμενη σεζόν 1977/1978.
Η παράσταση του Κώστα Καζάκου στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας συνδέεται με δυο ακόμα ανεβάσματα του έργου. Με τους «Μικροαστούς» ξεκίνησε, στον «Απόλλωνα», την πρώτη χειμερινή σεζόν του, το 1988/1989 (είχε προηγηθεί η πρώτη καλοκαιρινή με τον «Πρωτέα» του Κλοντέλ σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη), το Δημοτικό Θέατρο Πάτρας που μετεξελίχθηκε σε ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Η σκηνοθεσία ήταν της Μάγιας Λυμπεροπούλου, καλλιτεχνικής -μαζί με τον Βίκτωρα Αρδίττη- συνδιευθύντριάς του. Ενώ το ίδιο έργο ανέβασε ο Κώστας Καζάκος το 2000/2001 στο θέατρο «Βεάκη» κρατώντας τον ίδιο ρόλο -είναι και η πιο πρόσφατη επαγγελματική παράσταση του έργου στην Ελλάδα.
Στην Παιδική Σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας θα παρουσιαστεί φέτος ο «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1981/1982 στο θέατρο «Αθηνά» απ’ την Παιδική Σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Το έργο, που σκηνοθετεί ο Περικλής Βασιλόπουλος, θα παρουσιάζεται στον «Απόλλωνα» απ’ τις 7 Νοεμβρίου. 
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Παναγιώτας Κοκκορού, η μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη, η χορογραφία της Όλγας Σπυράκη, οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου, βοηθός σκηνοθέτη ο Γεράσιμος Ντάβαρης και βοηθός σκηνογράφου η Βασιλική Χριστοπούλου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Σπύρος Κουβαρδάς, Ηρακλής Κρομμύδας, Πάνος Τρουμπουνέλης, Έφη Κεραμίδα, Νίκη Καρακώστα, Γεράσιμος Σοφιανός, Κωνσταντίνος Μητρόπουλος, Νάνσυ Χριστοπούλου.
Το ίδιο έργο έχει παρουσιαστεί απ’ το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και τη σεζόν 1994/1995, σε σκηνοθεσία, επίσης, Περικλή Βασιλόπουλου αλλά και τη σεζόν 2000/2001, σε σκηνοθεσία που συνυπέγραφαν ο Περικλής Βασιλόπουλος κι ο Θάνος Δερμάτης. 
Τέλος, το «Άρμα Θέσπιδος» του ΔΗΠΕΘΕ θα παρουσιάσει την κωμωδία του Μαριβό «Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης» στη μετάφραση του Γιάννη Βαρβέρη, σε σκηνοθεσία-διασκευή Χρήστου Στρέπκου, με σκηνικά και κοστούμια Θάλειας Ιστικοπούλου, κίνηση Μαριμίλλης Ασημακοπούλου και φωτισμούς Νίκου Σωτηρόπουλου. Στη διανομή, Γιάννης Τσάκωνας, Βασίλης Κόκκαλης, Ελένη Καλαντζοπούλου, Κατερίνα Κολλυροπούλου. Η παράσταση θα παιχτεί στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» από 4 έως 20 Νοεμβρίου και μετά θα περιοδεύσει στην ευρύτερη περιοχή Αχαΐας, Ηλείας κλπ. και θα παρουσιαστεί δωρεάν σε νοσοκομεία, ιδρύματα, φυλακές...

September 25, 2016

Θοδωρής Γκόνης-Διονύσης Καψάλης ετοιμάζουν «Διαθήκη του Σέξπιρ» στην Καβάλα


Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση  

Διονύσης Καψάλης: ο μείζων σύγχρονος μεταφραστής του Σέξπιρ στα ελληνικά, έστω κι αν έχει μεταφράσει μόνον επτά απ’ τα 37 έργα του και ορισμένα απ’ τα σονέτα του. Κι έξοχος ποιητής. Το εκτενές κείμενο/ποίημά του «Διαθήκη. 25 Μαρτίου 1616. Για τα 400 χρόνια από τον θάνατο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ», που κυκλοφόρησε τυπωμένο απ’ τις Εκδόσεις «Άγρα» στις 23 του περασμένου Απριλίου, ακριβώς τη μέρα της επετείου 


(23 Απριλίου 1616), θ’ αποτελέσει τον πρόλογο στην παράσταση «Η διαθήκη του Σαίξπηρ» που θ’ ανεβάσει ο Θοδωρής Γκόνης στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας του οποίου είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής.
Κυρίως σώμα της παράστασης για έξι ηθοποιούς κι έναν χορευτή, που ανεβαίνει για να τιμήσει τη φετινή επέτειο Σέξπιρ, μια σύνθεση σονέτων, σκηνών και μονολόγων απ’ τα σημαντικότερα έργα του Βάρδου του Έιβον, όλα σε μετάφραση του Διονύση Καψάλη. Ο Διονύσης Καψάλης εμπνευσμένα, με ποιητική πνοή έχει μεταφράσει μέχρι τώρα «Ρωμαίο και Ιουλιέτα», «Βασιλιά Λιρ», «Οθέλο», «Περικλή», «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», «Μακμπέθ», «Άμλετ» και 25 απ’ τα «Σονέτα» του Σέξπιρ.
Τη σύνθεση των κειμένων και τη δραματουργική επεξεργασία επιμελούνται ο ίδιος ο Διονύσης Καψάλης -που ενδέχεται, ειδικά  για την παράσταση,
να μεταφράσει και αποσπάσματα από σεξπιρικά έργα με τα οποία δεν έχει ασχοληθεί- κι ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης, τα σκηνικά και τα κοστούμια θα υπογράφει η Ματίνα Μέγκλα και βοηθός σκηνοθέτη θα ’ναι η Κατερίνα Συμεωνίδου. Θα παίξουν οι Δημήτρης Κοντός, Στέλιος Παυλόπουλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Παύλος Σταυρόπουλος, Σταύρος Τσιτσόπουλος και θα συμμετάσχει ο χορευτής Δημήτρης Σωτηρίου.
Στην Παιδική Σκηνή του το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας ανεβάζει την παράσταση «Ο πρίγκιπας και ο ζητιάνος» βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν σε διασκευή και σκηνοθεσία Ελεάννας Τσίχλη. Στο έργο του Τουέιν ο Τομ Κάντι, ένα ζητιανάκι που κατοικεί με την οικογένειά του σε μια τρώγλη στην πλέον υποβαθμισμένη περιοχή του Λονδίνου κι ο τότε διάδοχος του αγγλικού θρόνου, Πρίγκιπας της Ουαλίας Εδουάρδος Τιδόρ, εκμεταλλευόμενοι το πανομοιότυπο παρουσιαστικό τους, αλλάζουν ρόλους για λίγες μέρες ώστε να γνωρίσει ο ένας τη ζωή του άλλου. Ο πρίγκιπας, ντυμένος με κουρέλια, θα ξεφύγει απ’ τον έλεγχο και την καταπίεση της εθιμοτυπίας του παλατιού για να μάθει από πρώτο χέρι πως ο λαός του ζει μέσα στην πείνα και την εξαθλίωση κι ο φτωχός ζητιάνος, θα ζήσει την παραμυθένια ζωή που τόσο πολύ ονειρευόταν μα σύντομα θα νιώσει τους κανονισμούς και τα βασιλικά πρωτόκολλα να τον πνίγουν και θ’ αναπολήσει την ανεμελιά της φτωχογειτονιάς του.
Η παράσταση, που θα κάνει την πρεμιέρα της (έναρξη για σχολεία) στις 31 Οκτωβρίου, ανεβαίνει με σκηνικά και κοστούμια Ματίνας Μέγκλα, μουσική Χρυσούλας Μίσχου (με τη συμμετοχή του Μουσικού Γυμνασίου Καβάλας) και βοηθούς σκηνοθέτη την Κατερίνα Συμεωνίδου και την Ναταλία Βασιλέκα. Θα παίζουν οι ηθοποιοί Δημήτρης Κοντός, Στέλιος Παυλόπουλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Παύλος Σταυρόπουλος, Σταύρος Τσιτσόπουλος.
Παράλληλα, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, συνεχίζοντας την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, θα κάνει και μετακλήσεις. Στο πλαίσιό τους, στο τελευταίο τρίμηνο του 2016, θα παρουσιαστούν «Το μάθημα» του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη, 
με τον ίδιο, που θα κάνει κι ένα σεμινάριο, και τις Ντία Ζούρα και Ειρήνη Καράογλου (8, 9/10), η χορευτική σόλο περφόρμανς «The hero» της Σοφίας Μαυραγάνη (15/10) κι η «Κατερίνα» του Αύγουστου Κορτώ σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, με την Λένα Παπαληγούρα και το σκηνοθέτη (31/10, 1/11).