Ο Νίκος Μαστοράκης στην Κρήτη με Φασμπίντερ: σκηνοθετεί «Ελευθερία στην Βρέμη». Πρωταγωνίστρια, η Μαρία Κεχαγιόγλου

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 

 

Ο Νίκος Μαστοράκης κι η Μαρία Κεχαγιόγλου θα συναντηθούν το χειμώνα στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης για την «Ελευθερία στην Βρέμη» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που ο Νίκος Μαστοράκης θα σκηνοθετήσει ενώ η Μαρία

Κεχαγιόγλου θα ερμηνεύσει το ρόλο-άξονα της Γκέσε Γκότφριντ.  

Το έργο, δέκατο έκτο του νεαρού -26χρονου τότε- αλλά πολυγραφότατου Φασμπίντερ, που έκανε την πρεμιέρα του το 1971, στην Βρέμη, απ’ το «Ανσάνμπλ της Βρέμης», σε σκηνοθεσία του συγγραφέα, με Γκέσε την Μάργκιτ Κάρστενσεν και την επόμενη χρονιά -1972- μετασχηματίστηκε, απ’ τον ίδιο, σε ομότιτλη τηλεταινία, με την ίδια πρωταγωνίστρια, ανεβαίνει

στην Κρήτη σε καινούργια μετάφραση Γιώργου Δεπάστα και σε διασκευή και με σκηνικά, κοστούμια και μουσική επιμέλεια που θα υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Στη διανομή την οποία σχεδίασαν με την καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης Έφη Θεοδώρου μετέχουν,
μαζί με την Μαρία Κεχαγιόγλου, και οι Μαριάννα Δημητρίου, Άγης Εμμανουήλ, Διαμαντής Καραναστάσης, Υβόννη Μαλτέζου, Χάρης Τσιτσάκης, Γιωργής Τσαμπουράκης.

Η πρεμιέρα της παράστασης έχει οριστεί για τις 30 Νοεμβρίου στα Χανιά, στο Βενιζέλειο Ωδείο και θα ακολουθήσει περιοδεία σ’ όλη την Κρήτη μέχρι το τέλος της χρονιάς ενώ συζητήσεις γίνονται η «Ελευθερία στην Βρέμη» να παρουσιαστεί τον καινούργιο χρόνο στην Αθήνα.

Το έργο του Φασμπίντερ βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα -που πολύ αφορούν και τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα...: πρόκειται για την υπόθεση της γερμανίδας κατά συρροήν δολοφόνου Γκέσε Γκότφριντ η οποία, αρχίζοντας απ’ τον βίαιο σύζυγό της που τη βασάνιζε, τον δηλητηρίασε με αρσενικό για να συνεχίσει μ’ άλλα δεκατέσσερα πρόσωπα του περιβάλλοντός της και της ανδροκρατικής κοινωνίας όπου ζούσε -ανάμεσά τους, οι γονείς της, ο δεύτερος σύζυγός της, τα τρία παιδιά της, ο αδελφός της, ο αρραβωνιαστικός της, φίλοι...- που τα δηλητηρίασε, με τον ίδιο τρόπο, στην Βρέμη και στο Αμβούργο, μεταξύ 1813 και 1827, χωρίς να γίνει αντιληπτή, καθώς την περίοδο αυτή εξελισσόταν μια επιδημία χολέρας, στην οποία με αυταπάρνηση είχε βοηθήσει τόσο, ώστε να της δώσουν, μάλιστα, τον τίτλο «Ο άγγελος της Βρέμης» (!), ώσπου την ανακάλυψαν. Δικάστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δημόσια το 1831 -ήταν η τελευταία δημόσια εκτέλεση που έγινε στην Βρέμη. 

Στην Ελλάδα το έργο του Φασμπίντερ το πρωτοπαρουσίασε, τη σεζόν 1981/1982, στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο «Άδωνις», η «Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης» της Ρούλας Πατεράκη, σε σκηνοθεσία της και σε συνδυασμό με τον Φάκελλο Ριβιέρ -τα πρακτικά της δίκης ενός γάλου, επίσης κατά συρροήν δολοφόνου της ίδιας, περίπου, εποχής, σε μια σύνθεση με τον τίτλο «Σκοτεινά εγκλήματα». Η ίδια η Ρούλα Πατεράκη κρατούσε το ρόλο της Γκέσε. Στην Αθήνα η «Ελευθερία στην Βρέμη» πρωτοανέβηκε δέκα χρόνια μετά, τη σεζόν 1991/1992, σε σκηνοθεσία του νεοφερμένου, τότε, απ’ το εξωτερικό Στέλιου Παυλίδη στο -τότε- «Ιλίσια/Στούντιο -νυν «Ιλίσια/Βολανάκης»- με συγκλονιστική Γκέσε την Αμαλία Μουτούση, με τους Στέλιο Δρίβα, Βαγγέλη Λιοδάκη, Μπέτυ Νικολέση, Νατάσα Σανίκα και τους πρωτοεμφανιζόμενους Ακύλλα Καραζήση (στο ελληνικό θέατρο, έπαιζε ήδη στην Γερμανία) και Γιάννη Τσορτέκη. Έκτοτε το έργο στην Ελλάδα ανέβηκε επαγγελματικά, μεταξύ άλλων, το 1994/1995, απ’ τον Δημήτρη Οικονόμου, με Γκέσε την Λυδία Κονιόρδου, στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου -παράσταση που παίχτηκε και στη Αθήνα, στο θέατρο Πόρτα- και το 2014/2015, στο «Μεταξουργείο», σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου, με την Γιασεμί Κηλαηδόνη στον κεντρικό ρόλο ενώ, το 1988/1989, το ανέβασε στο Τίμπιγκεν της Γερμανίας, στο πρωτότυπο, κι ο δικός μας Θεόδωρος Τερζόπουλος. 

Το έργο του Φασμπίντερ στα ελληνικά κυκλοφορεί σε μετάφραση Σωτηρίας Ματζίρη (Εκδόσεις «Δωδώνη», Σειρά Παγκόσμιο Θέατρο / Μικρή Θεατρική Βιβλιοθήκη, 2017).

Η πιο πρόσφατη παράσταση που ο Νίκος Μαστοράκης, σκηνοθέτης της «Ελευθερίας στην Βρέμη», σκηνοθέτησε ήταν, στην αρχή της περασμένης σεζόν 2021/2022, το «Φθινόπωρο χειμώνας» του Λαρς Νορέν που η «Πράξη της Μπέττυς Αρβανίτη παρουσίασε στο θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας».  

Η Μαρία Κεχαγιόγλου-Γκέσε -που φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια απ’ το 1992, οπότε, απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έπαιξε τον πρώτο σημαντικό 

ρόλο της, την Λίζα φον Βιγκ, τον οποίο της εμπιστεύτηκε ο Αλέξης Σολομός, στους «Εγκληματίες» του Φέρντιναντ Μπρoύκνερ, που ανέβασε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού-, ερμήνευσε, πιο πρόσφατα -τον περασμένο χειμώνα- την Μαξίν Φολκ στην «Νύχτα της Ιγκουάνα» του Τενεσί Γουίλιαμς, στο θέατρο «Πορεία», και την Μάνα στον «Ματωμένο γάμο» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, στην Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία και τα δυο Μαρίας

Μαγκανάρη, ενώ το τρέχον καλοκαίρι ήταν, σε σκηνοθεσία, ακριβώς, Έφης Θεοδώρου, η Μάνα στο αντλημένο απ’ τον «Αίαντα» του Σοφοκλή «Ρίζες από βαμβάκι» της Κάλλιας Παπαδάκη, το οποίο παίχτηκε στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί, επίσης, στην Αθήνα.

Όπως στην Αθήνα, θα παρουσιαστεί -στο θέατρο «Πορεία»-, τον Οκτώβριο, η ανοιξιάτικη παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης «Το όνειρο ενός γελοίου», μονόλογος βασισμένος στο ομώνυμο διήγημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή και διασκευή του σκηνοθέτη και του Βασίλη Μαγουλιώτη, με τον Νικόλα Χανακούλα (Φωτογραφίες: 2 Μάριος Βαλασόπουλος, 3 Άγγελος Χριστοφιλόπουλος, 10 Παύλος Μαυρίδης).

Η «ιερά θυμέλη» της Επιδαύρου και πώς να την... υπερπηδήσετε

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 142

 

Η -υπέροχη- Ελένη της Έμιλυ Κολιανδρή, κάθε τόσο, να φρενάρει προ της θυμέλης, να διστάζει, να «αμηχανεί» και, μετά -χοπ!-, να την πηδάει μ’ ένα χαριτωμένο χοροπηδητό. Κι ο απολαυστικός Θέμης Πάνου-Μενέλαος να την ακολουθεί.  

«Μην αγγίζετε τη θυμέλη!», «Ανίερο!» «Ιεροσυλία!». Υπάρχει μια «παράδοση», ένας άγραφος νόμος που δεν ξέρω 

από πού και πότε ξεκίνησε: αυστηρώς να μην «επιτρέπεται» στους ηθοποιούς που παίζουν στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου να πατούν στη μαρμάρινη θυμέλη, στο κέντρο της ορχήστρας. Ουαί και αλίμονο σ’ όσους δεν ήξεραν και 

παραβίασαν τον άγραφο το νόμο: τους έψεξαν, τους κατάγγειλαν γραπτώς, τους έκραξαν -με τ’ αυτιά μου έχω ακούσει παλιότερο άνθρωπο του θεάτρου, εν ώρα παράστασης, να φωνάζει στεντορείως «ε, όχι στη θυμέλη!»...

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου το ξέρει, βέβαια, αυτό. Και είχε την ευφυΐα να το χρησιμοποιήσει -ή αυτοσχεδίασαν οι ηθοποιοί;-, ως εύρημα, στην «Ελένη» του -την παράσταση του ΚΘΒΕ: «Πώς δεν πατάς τη θυμέλη; Πηδώντας την!». Όσοι ξέρουμε την «παράδοση» αυτή και βρεθήκαμε στην Επίδαυρο -εγώ πήγα για να ξαναδώ την τόσο τερπνή παράσταση που ’χα δει στον Βύρωνα πέρσι- το απολαύσαμε το εύρημα αυτό. Και ξεραθήκαμε στο γέλιο. 

Για την παράσταση που χτες συγκέντρωσε γύρω στους 6000 θεατές, αριθμό καθόλου ευκαταφρόνητο για τετραήμερο Δεκαπενταύγουστου, σας τα χω ’πει στο totetartokoudouni.blogspot.com πέρσι, στις 7 Σεπτεμβρίου 2021 -τι μετάφραση! Τι διανομή! Τι καλοδιδαγμένοι ηθοποιοί! Τι φινετσάτο χιούμορ! Τι όλα! Και το κείμενο πρόσφατα το ξανανέβασα στο face book. Δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι. Ελπίζω ότι, όσοι δεν την έχετε δει, θα τη δείτε σήμερα την Επίδαυρο ή σε κάποια απ’ τις επόμενες πιάτσες όπου θα παιχτεί. 

Η «Ελένη» του Ευριπίδη στην κατά Βασίλη Παπαβασιλείου εκδοχή πιστεύω πως έχει μέλλον. Το ΚΘΒΕ, ως μέλος, μάλιστα, της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης, φρονώ πως θα ’πρεπε να την προωθήσει στο εξωτερικό. Τιμήν του περιποιεί.

Στο Φτερό / Ένα θρίαμβος! Ή Ένα διαρκώς ανερχόμενο φεστιβάλ

 

28ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας  

 

Ρίζωσε. Για τα καλά. Ο σπόρος που έσπειρε η Βίκυ Μαραγκοπούλου το 1995 και που καλλιέργησε το έδαφός του, το περιποιήθηκε, το πότισε, το φρόντισε με πολύ ιδρώτα, επί 21 χρόνια, παραδίδοντας τη σκυτάλη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης στην Κατερίνα Κασιούμη, για δύο χρόνια, και εκείνη, στη συνέχεια, για πέντε, μέχρι σήμερα, χρόνια, στην Λίντα Καπετανέα, όσα εμπόδια κι αν συνάντησε, έχει βγάλει γερές ρίζες: το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, στεγασμένο πια, εδώ και κάποια χρόνια, στο εξαιρετικό Μέγαρο Χορού με τις δύο Σκηνές, έφτασε πια στην 28η διοργάνωσή του. Και η Λίντα Καπετανέα, επιλέγοντας, φέτος, ως μότο, το «Ωδή στην ομορφιά», του έδωσε μία γερή ώθηση στερεώνοντας την εντύπωση ότι συνεχίζει την ανοδική πορεία του. 

Καλεσμένος για ένα διήμερο από τους οργανωτές, μέσω της ευγενέστατης υπεύθυνης Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας κ. Λήδας Καρανικολού, και παραμένοντας, εξ ιδίων, μία επιπλέον μέρα, παρακολούθησα το τελευταίο τριήμερο του Φεστιβάλ: συνάντησα παλιούς αγαπητούς γνώριμους από την εποχή, ακόμα, που σκαρφαλώναμε, κάθιδροι, μέσα στην αφόρητη υγρή ζέστη της πόλης, στο Κάστρο για τις παραστάσεις, ξαναβρήκα ακόμα παλιότερους φίλους και ξαναβρήκα την αγαπημένη Καλαμάτα -που το Φεστιβάλ ήταν μία από τις αφορμές να την αγαπήσω. 

Είδαμε με την παρέα μου επτά παραστάσεις. Να αρχίσω από τις «μικρές». Του Κύκλου «Χορός στην Πόλη», στην Κεντρική Πλατεία της Καλαμάτας, με δωρεάν είσοδο. «Μικρές» λόγω διάρκειας -20΄ έως 30΄. Μεγάλες ως σχέδιο και υλοποίησή του. Η θεσμοθέτηση αυτών των ανοιχτών παραστάσεων -που τις είχε ξεκινήσει άτυπα η Βίκυ Μαραγκοπούλου- πιστεύω ότι αποτελεί, πέραν των υψηλών απαιτήσεων παραστάσεων στο Μέγαρο Χορού, που απευθύνονται, αν όχι σε μυημένους, τουλάχιστον σε υποψιασμένους, την ουσιαστικότερη, μαζί με την εξακτίνωση των εκδηλώσεων, με τη συνεργασία της Περιφέρειας Πελοποννήσου, και σε άλλες πελοποννησιακές πόλεις, προσφορά του Φεστιβάλ: οι τυχαίοι περιπατητές της πλατείας, που αρχικά απλώς σταματούσαν αλλά τώρα μαζεύονται επί τούτου, νωρίτερα, γύρω από την εξέδρα, παίρνουν μία πρώτη μυρουδιά σύγχρονου χορού και, ίσως, κάποια στιγμή γίνουν κοινό συνειδητοποιημένο. Πόσο μάλλον τα δεκάδες παιδάκια που παρακολουθούν, καθισμένα ανακούρκουδα στις πλάκες της πλατείας, χαζεύουν ή και κινούνται ρυθμικά, μιμούμενα τους επί σκηνής, είναι σίγουρα το προζύμι ενός μελλοντικού κοινού και ας μην ξέρουν τι βλέπουν.

Παρακολούθησα στην Πλατεία (Παρασκευή 22/7), το «Gizaki» (2020), ένα πολύ ενδιαφέρον ντουέτο των Λάλι Αϊγουαδέ και Ακίρα Γιοσίντα, εμπνευσμένο από τις συνθήκες εγκλεισμού τις οποίες υπαγόρευε η καραντίνα λόγω covid19, που χόρεψαν οι ίδιοι -εξαιρετικοί χορευτές, ειδικά η Καταλανή Αϊγουαδέ αλλά και ο Βάσκος, με γιαπωνέζικες ρίζες, Γιοσίντα-, ένα ντουέτο το οποίο έγινε αφορμή και για μία ομότιτλη ταινία μικρού μήκους. 

 

Και δύο ακόμα, σύντομες παραστάσεις (Σάββατο 23/7): «Impermanence» («Παροδικότητα»), ένα ιδιαίτερο σόλο από τον πολύ καλό Γάλο Φαμπιάν Τομέ της ομάδας «Full Time», χορογραφημένο από τον ίδιο -ένας άνδρας που παλεύει με το σώμα του και με μία αδειανή ρεντιγκότα σε κρεμάστρα κρεμασμένη από ένα σκοινί, μέσα στην οποία τρυπώνει,

ξετρυπώνει και ξανατρυπώνει στο τέλος- και «Λαχτάρα», ένα, επίσης, σόλο, χορογραφημένο και ερμηνευμένο με δύναμη από την νεαρή δική μας Μαριάνα Τζούδα.

Η Καταλανή Λάλι Αϊγουαδέ, όμως, ως χορογράφος, είχε και μια ακόμα παρουσία -και τι παρουσία!- στο Φεστιβάλ με την Ομάδα της, στην Εναλλακτική Σκηνή του Μεγάρου Χορού

(Σάββατο 23/7): «Hidden» («Κρυμμένο/α»,2020/2021), τρίτο μέρος μιας τριλογίας της. Ένας ηλικιωμένος ανασύρει τις θολές, σκεπασμένες, κρυμμένες κάτω από διάφανο πλαστικό κάλυμμα αναμνήσεις του που έχουν κατακαθίσει στο ασυνείδητό του: οι γονείς, τα αδέλφια, οι νέοι, στιγμές 

χαρούμενες, γενέθλια, στιγμές δύσκολες, θρήνοι, πανικοί, λόγια στα ιταλικά ή σε γλώσσα απροσδιόριστη, ψίθυροι... Έξι δυναμικοί χορευτές που πετούν -η μία χορεύτρια τραγουδάει α καπέλα υπέροχα παραδοσιακά τραγούδια- και μία εκπληκτική, εκρηκτική χορογραφία, όπου κάθε κίνηση 

προκύπτει, ρέει από την προηγούμενη σε ένα σύνολο σφιχτό, άμεσο, συγκινητικό -μία εξαιρετική στιγμή του τριήμερου. Στην Εναλλακτική Σκηνή παρακολουθήσαμε επίσης (Παρασκευή 22/7) το «The Box//that dead space between us» από την ομάδα «Cross Impact» της -δικής μας, επίσης- Πηνελόπης Μωρούτ, σε χορογραφία της, με την ίδια και την Ιουλία 

Ζαχαράκη στις καπαρτίνες τους και με ένα μεγάλο «κουτί»-σκηνικό της χορογράφου, κουτί που μεταμορφώνεται συνεχώς -μία σειρά από μερικές πολύ ενδιαφέρουσες (με τη συνέργεια της μουσικής και του ηχητικού σχεδιασμού του Χρήστου Παραπαγκίδη, των φωτισμών του Τάσου Παλαιορούτα και των βίντεο της χορογράφου) και άλλες λιγότερο ενδιαφέρουσες, που έμοιαζαν, όμως, συνολικά να μην έχουν δεθεί αποφασιστικά 

μεταξύ τους. Και το σόλο «Scarbo» (2021, Κυριακή 24/7) -σε χορογραφία Ιωάννη Μανταφούνη της ομάδας «Cie Ιωάννης Μανταφούνης»- της πολύ καλής χορεύτριας Μανόν Παράν -που το διακόπτει για να... κολατσίσει κάτι-, ενδιαφέρον αλλά κάπως μακρύ. 

Βέβαια η κορυφαία στιγμή του δικού μας φεστιβαλικού τριήμερου -γιατί είχαν προηγηθεί και άλλες σημαντικές παραστάσεις- ήταν το «Sonoma» (2020) της Ομάδας «La Veronal» (Κεντρική Σκηνή / Κυριακή 22/7), σε χορογραφία του Ισπανού (Καταλανού) Μάρκος Μοράου σε συνεργασία με τους 

χορευτές του: εννιά γυναίκες εισέβαλαν στη σκηνή και την ισοπέδωσαν. Και μας συγκλόνισαν. Ένα κράμα φολκλόρ και σουρεαλισμού, παράδοσης και νεοτερισμού, κατάνυξης και ασέβειας, συγκίνησης  και τρέλας, που αντλεί από παντού. Από την αραγονική καταγωγή του Λουίς Μπουνιουέλ και το 

Γεωργιανό μπαλέτο -οι χορεύτριες, με μακριές μέχρι το δάπεδο, φούστες-κρινολίνα και με μικρά βηματάκια σαν να κυλούν, να ρέουν επί σκηνής, ψέλνοντας στα γαλικά κάτι ιδιότυπους Μακαρισμούς- έως την Μάρθα Γκράχαμ, με τον Μάρκους Μοράου να δημιουργεί, μέσα από τα δάνεια αυτά, μία καινούργια χορογραφική γλώσσα. Με ευφάνταστο χορευτικό βηματολόγιο, με απρόβλεπτες λύσεις, με εξαιρετικούς ρυθμούς, με -κυρίως- έναν συναρπαστικό δυναμισμό. Οι 

«γερόντισσες», με τις μάσκες-τεράστια κεφάλια, που τις κλείνουν σε σεντούκια, οι λουλουδένιες καλύπτρες στα κεφάλια των χορευτριών, οι γλαδιόλες που γεμίζουν τη σκηνή, η πολεμική δυναμική της δεύτερης σκηνής, όπου αρχικά νόμιζα πως πρόκειται για εννιά άντρες χορευτές, οι μαύρες κουκούλες που σκεπάζουν τα κεφάλια τους, κραυγές, ψίθυροι, λαχανιάσματα  μέχρι το τελικό φεμινιστικό -όχι ψευτοφεμινιστικό ή δήθεν φεμινιστικό- μανιφέστο τους στην

τελευταία σκηνή -η Φωνή, η Κραυγή της Γυναίκας-, με τα κρεμασμένα από τους λαιμούς τους μεγάλα τύμπανα που τα χτυπούν οι ίδιες με ένταση να ηχούν αποκαλυπτικά και το κείμενο που εκφωνούν να μας τρυπάει τα σπλάχνα -όλα αυτά τα ανομοιογενή είχαν απολύτως δεθεί μεταξύ τους και ομογενοποιηθεί με τα σκηνικά -αυτή η κατακόκκινη οροφή που κατεβαίνει και πιέζει-, με τα εξαιρετικά κοστούμια, τα, επίσης, τόσο ανομοιογενή, που δένονται, όμως, τόσο 

αρμονικά- με τις μουσικές -αχ, αυτές οι μουσικές, αυτό το σμίξιμο παραδοσιακών πολυφωνικών με Ντεμπισί-, με τους μοναδικούς φωτισμούς... Δεν έχω νοιώσει πολλές φορές έτσι. Δικαίως επιφυλάχτηκε στην παράσταση μία αποθέωση. Από το όρθιο αμφιθέατρο που επευφημούσε και έσπαζε τα χέρια του στο χειροκρότημα. Ένας θρίαμβος! Βγαίνοντας αναρωτιόμουνα: «Πώς και πού να βρεις τα λόγια να γράψεις γι ΑΥΤΟ που είδες;». Όντως. Δυσκολεύτηκα. Άργησα. Κι ό,τι έγραψα δεν περιγράφει αυτό που είδα. Ελπίζω να το αγγίζει.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας μοιάζει να δικαιώνεται με τις επιλογές της Λίντας Καπετανέα και με το δρόμο στον οποίο, τελικά, το έχει οδηγήσει. Νομίζω ότι το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, η Περιφέρεια Πελοποννήσου και ο Δήμος Καλαμάτας θα πρέπει να το στηρίξουν, ηθικά και οικονομικά, περισσότερο, ώστε τα φτερά του να δυναμώσουν και να μπορέσει να τα ανοίξει για ακόμα υψηλότερες πτήσεις. Τριάντα χρόνια, σχεδόν, αποδεικνύει τη δυναμική του που όλο και εμπλουτίζεται και εξελίσσεται.

 

(Πολύ προσεκτικά φτιαγμένο το εξαίρετο έντυπο πρόγραμμα -επιμέλεια περιεχομένου Ιωάννα Νασιοπούλου- του  Φεστιβάλ, σε δύο διαφορετικές εκδόσεις -στα ελληνικά και στα αγγλικά- και υψηλής αισθητικής όλο το γραφιστικό του (λογότυπο, αφίσες κλπ) -καλλιτεχνική επιμέλεια/σχεδιασμός metoo communication design).

 

Μέγαρο Χορού Καλαμάτας / Κεντρική Σκηνή και Εναλλακτική Σκηνή και Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας, 22, 23, 24 Ιουλίου 2022.