29ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
«(Επι)Στροφή στο Σώμα» ήταν το φετινό μότο στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας -14 έως 23 Ιουλίου. Που φέτος έγινε 29 ετών. Και, ολοταχώς, προχωρεί για να κλείσει, τον επόμενο Ιούλιο, τα 30 του. Επίτευγμα! Ένα Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, άξιο του τίτλου του, σε μία πόλη της περιφέρειας! Και άντεξε! Και αντέχει! Από το 1995, όταν το έσπειρε η Βίκυ Μαραγκοπούλου. Είναι η έκτη χρονιά που τα ηνία του κρατάει, ως καλλιτεχνική διευθύντρια, η Λίντα Καπετανέα. Και, παρά τα χρόνια της πανδημίας και τις δυσκολίες που προέκυψαν, δεν το έβαλε κάτω: το Φεστιβάλ δεν διακόπηκε, από πέρσι, μάλιστα, και ξανά προς τη δόξα τραβά. Βρέθηκα και πάλι στην Καλαμάτα -έχω χάσει πια το λογαριασμό πόσες φορές έχω κατέβει...-, καλεσμένος για δύο μέρες από το Φεστιβάλ συν μία εξ ιδίων για το πρώτο τριήμερο του KDF, όπως συνοπτικά το αποκαλούν πια -Kalamata Dance Festival. Πολλή ζέστη, βουτήξαμε στη ζεστή θάλασσα, συναντήσαμε φίλους και συναδέλφους, χάρηκα βρίσκοντας για άλλη μια φορά όλες τις «παλιοσειρές» -Βούλα Λαδά κλπ- αλλά και τους νεότερους του Φεστιβάλ, η Λήδα Καρανικολού, υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας, φρόντισε για όλα... Και, βέβαια, είδαμε παραστάσεις. 
Παρασκευή βράδυ, επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ (Κεντρική Σκηνή), με το, κινεζικής προέλευσης, «Χοροθέατρο Τάο»: «11» από την «Αριθμητική Σειρά» -αριθμεί τις χορογραφίες του- που ανεβάζει ο χορογράφος Τάο Γιε -μας τον πρωτογνώρισε, όπως και την ομάδα του, στην Ελλάδα, η «Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση, το 2016, με τα κομμάτια του
«6» και «7». Σφριγηλή, αδρή, δυναμική χορογραφία με, πάνω στη σκηνή, μία ευθυγραμμισμένη σειρά, «κάθετα» ως προς την πλατεία, έντεκα εξαιρετικά γυμνασμένων χορευτών, στα μαύρα, με μία ασύμμετρη λευκή πινελιά στην πλάτη του κοστουμιού -οι χορευτές μόνον προφίλ: ένδεκα, επίσης, σκηνές πάνω στην, επίσης δυναμική, ηλεκτρονική μουσική, με έντονους ρυθμούς του Ζιάο Χε. Επαναλήψεις, αυστηρά περιορισμένη, χορογραφημένη κίνηση των κάτω άκρων και αυτοσχεδιαστική ελευθερία από τη μέση και πάνω -το στιλ του Τάο-, χορευτές που αποσπώνται από τη σειρά σε ατομικές επιδόσεις... Μία φίλη βρήκε τη -σκληρά δουλεμένη- χορογραφία πολύ βίαιη και επιθετική, εγώ τη βρήκα κάπως εγκεφαλική. Χειροκροτήθηκε, πάντως, θερμά. 
Το Σάββατο ξεκινήσαμε από το «Black Box» -την Εναλλακτική Σκηνή- του Μεγάρου Χορού με ένα σόλο: «Στη θέση του» (2020) του Γάλου Κριστιάν Ριζό -γνωστού μας τόσο από το Φεστιβάλ Αθηνών όσο και από την «Στέγη», επίσης, του Ιδρύματος Ωνάση- για τον μπρέικ ντάνσερ Νικολά Φαγιόλ. Στη σκηνή, μία υδρία, τρία κυπροκούδουνα, κάτι σαν βράχος, ένα μπεκετικό ζευγάρι μπότες... Ο χορευτής, με σορτσάκι, αθλητικά παπούτσια και ένα φούτερ με κόκκινα σχέδια σε μαύρο φόντο, εισέρχεται, με ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια στην αγκαλιά του, που το ακουμπάει μπροστά στην υδρία -μία νύξη, ίσως, από «Ζιζέλ». Θα πετάξει παπούτσια, κάλτσες και φούτερ και, ξυπόλυτος, θα επιδοθεί σε ένα δυναμικό σόλο χτυπώντας κατά καιρούς τα κυπροκούδουνα και ενώ καπνοί γεμίζουν το χώρο. Μπορεί να μην ενθουσιάστηκα μαζί του αλλά σίγουρα είχε ενδιαφέρον.
Η συνέχεια στην Κεντρική Πλατεία της Καλαμάτας. Στο κέντρο της, πλάι στα καφέ και τα ζαχαροπλαστεία, μία μεγάλη, ψηλή εξέδρα με τον απαραίτητο εξοπλισμό και ημίωρες παραστάσεις δωρεάν για το κοινό, καθισμένο σε πλαστικές καρέκλες ή όρθιο τριγύρω, δωρεάν: «Χορός στην Πόλη», το πρόγραμμα που δημιούργησε η Λίντα Καπετανέα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ και, ίσως, η σημαντικότερη προσφορά του, με την έννοια της εισαγωγής του ευρύτερου κοινού και των παιδιών στην κουλτούρα του χορού -το φυτώριο για ένα μελλοντικό κοινό. Πολύς ο κόσμος. Οι δικοί μας Δανάη και Διονύσιος, στενά δεμένοι, έδειξαν ένα ενδιαφέρον «ζωομορφικό» ντουέτο, χορογραφημένο από τους ίδιους, το «Fárisa», και, στη συνέχεια, ο επίσης δικός μας Αντώνης Φωνιαδάκης, έδειξε το δικό του «Μπολερό» πάνω στη μουσική του Μορίς Ραβέλ. Κομμάτι χιλιοχορογραφημένο αλλά ο χορογράφος το ανανεώνει αποφασιστικά: πέντε -ελληνίδες-χορεύτριες, 
χρωματικά υπέροχα, τα πλουμιστά κοστούμια του Αναστάσιου Σωφρονίου -κάτι από μαζορέτες-, πάλλονται πάνω σε μικρά στρογγυλά τραμπολίνο η καθεμιά τους, σε κάθετη κίνηση διαρκώς επιταχύνοντας το ρυθμό τους. Απολαυστικές! Συν ο θαυμασμός μας για την αντοχή τους στην αφόρητη ζέστη... 
Την Κυριακή το απόγευμα είχαμε την Ομάδα του Άντον Λάτσκι: «Οι άλλοι» (2021). Ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι για μικρούς. Αλλά και για μεγάλους. Που εμένα με γοήτευσε, με συνεπήρε -η σημαντικότερη εμπειρία μου από το τριήμερο. Δύο γυναίκες, δύο άντρες απομονωμένοι σε έναν παράξενο, περίκλειστο κόσμο, προσπαθούν να απελευθερωθούν με το χορό -ένας χορός απεγνωσμένος. Τέσσερις υψηλού επιπέδου χορευτές, οδηγημένοι από τον σλοβάκο χορογράφο, σε μία νευρώδη χορογραφία, πάνω σε ένα παστίς γνωστών κλασικών μουσικών, τα δίνουν όλα. Κάθε παραμύθι, όμως, πρέπει να έχει και έναν αφηγητή. Και «Οι άλλοι» στηρίζονται και στην αφήγηση -σημαντικός ο ρόλος της. Η Ελεονόρ Βαλέρ-Λάτσκι έχει γράψει το τρυφερό κείμενο, μεταφρασμένο σε εξαιρετικά ελληνικά από τον Μενέλαο Κυπαρίσση και ψύχραιμα, συναρπαστικά διαβασμένο voice over από την Ορόρα Μαριόν -μία ηθοποιό που ΞΕΡΕΙ να διαβάζει, όχι πολύ συνηθισμένο για τους ηθοποιούς μας... Ομολογώ ότι βγήκα ενθουσιασμένος.
Επόμενη -και τελευταία στάση του τριήμερου-, η Κεντρική Πλατεία και πάλι, με την Δανάη και τον Διονύσιο και πάλι, σε μία χορογραφία τους, για παιδιά κυρίως, ελκυστική: «Ο Νάπι, το κορίτσι και η φούσκα», εμπνευσμένη από την animation ταινία «Ο γείτονάς μου ο Τότορο» του κορυφαίου Ιάπονα σκηνοθέτη Χαγιάο Μιγιαζάκι. Ένα κορίτσι και ένας αρκούδος. Και μία σχέση με χιούμορ.
Εδώ τελειώσαμε. Δευτέρα πρωί γυρίζουμε στην Αθήνα. Ο καύσωνας μας περιμένει. Με την ελπίδα και την ευχή να γυρίσουμε στην Καλαμάτα για να γιορτάσουμε, όπως του πρέπει, το 30ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Το αξίζει! (Φωτογραφίες: Albert Vidal).
(Καλόγουστο, σωστά συμπυκνωμένο και απολύτως ενημερωτικό το έντυπο πρόγραμμα του Φεστιβάλ (καλλιτεχνική επιμέλεια-σχεδιασμός metoo communication design, υπεύθυνη περιεχομένου Ιωάννα Νασιοπούλου).
Μέγαρο Χορού Καλαμάτας / Κεντρική Σκηνή και Εναλλακτική Σκηνή και Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας, 14, 15, 16 Ιουλίου 2023.
