December 30, 2011

Και πάλι


Τελικά κάποιο Πνεύμα Kαλό έβαλε το χέρι του και μπορώ και πάλι να αναρτώ _ κατά κάποιο τρόπο _ τα θέματα από totetartokoudouni.blogspot.com. Ευχαριστώ.

Free Εφραίμ!


Free Willy! Free Εφραίμ! Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

ΛΑΟΣ για τον λαό


Στο ένα κανάλι μιλάει ο Καρατζαφέρης, στο άλλο ο Πλεύρης, σ’ ένα τρίτο ο Βελόπουλος, σε τέταρτο κάποιος Γρηγορόπουλος _ του ΛΑΟΣ επίσης. Όλοι μαζί _ ταυτόχρονα. Βοήηηηηηθειαααααα… Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Το Τέταρτο Κουδούνι / 29 Δεκεμβρίου 2011


Σαραντάρισε ο «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Και πολυταξιδεμένος! Και πού δεν έχει πάει, και σε πόσες εκδοχές δεν έχει παιχτεί, και σε πόσες γλώσσες δεν έχει μεταφραστεί, και πόσες γενιές δεν έχει θρέψει αυτά τα σαράντα χρόνια... _ απ’ την πρεμιέρα του το ’81. Φέτος η Ξένια Καλογεροπούλου τον παρουσιάζει για τέταρτη φορά, με την «Μικρή Πόρτα» της _ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο νεαρός Δημήτρης Καραντζάς. Αλλά το έργο έχει ανεβεί και στην Θεσσαλονίκη. Απ’ το «Θέατρο του Βορρά», στο «Βακούρα». Σκηνοθέτης, άλλος ένας νέος, ο Κώστας Γάκης. 


Επιτέλους! Ξανάρχεται στην Ελλάδα! Η σοπράνο Αλεξία Βουλγαρίδου. Που εδώ και χρόνια διαπρέπει στη διεθνή οπερατική σκηνή. 
Εδώ έχει κάνει Παμίνα στον «Μαγικό αυλό» και Βιολέτα στην «Τραβιάτα» το 2001 στην Λυρική _ στην «Τραβιάτα» ήταν που την πρωτόδα κι εντυπωσιάστηκα και με τη φωνή και με την υποκριτική της που συνδυάζονται μ' εμφάνιση ελκυστική. Γύρισε με Μιμή στην «Μποέμ» _ η μεγάλη της επιτυχία _ το 2006 με την Όπερα της Θεσσαλονίκης _ στην Θεσσαλονίκη. Δε θα την ξεχάσω. Δε θα ξεχάσω πάνω απ’ όλα τα χέρια της. Που μιλούσαν. Είμαι ευτυχής που της έκανα τότε μια συνέντευξη. Οι επόμενες ελληνικές εμφανίσεις της ήταν συναυλιακές: στο Φεστιβάλ των Φιλίππων _ στη γενέθλια Καβάλα της _ το 2007 μ’ ένα ρεσιτάλ, στο Φεστιβάλ Αθηνών του 2009 _ τραγούδησε με την Εθνική Συμφωνική της ΕΡΤ «Ρέκβιεμ» του Βέρντι στο Μέγαρο _ και το 2009 στην Θεσσαλονίκη, στο γκαλά για τα πενήντα χρόνια της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. 
Τώρα επιστρέφει. Μ’ ένα ρόλο που της αξίζει. Έστω κι αν δεν είναι ο επώνυμος: Μαργαρίτα στον «Φάουστ» του Γκουνό _ ρόλο στον οποίο έχει ήδη διαπρέψει στο εξωτερικό (η φωτογραφία απ’ την παράσταση της Κρατικής Όπερας του Αμβούργου τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο της χρονιάς που λήγει) _, με την Λυρική, στο Μέγαρο. Μια στάση στις συνεχείς μετακινήσεις μιας διεθνούς καριέρας: απ’ την Σκάλα του Μιλάνου και το Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου μέχρι την Κίνα. 
Εγώ, που ’γραφα και ξανάγραφα γιατί δεν τη μετακαλούν νοιώθω ευτυχής που θα την ξανακούσω και θα την ξαναδώ στη σκηνή _ η πρεμιέρα στις 20 Ιανουαρίου. 


Γουστάρω που τα παιδιά της λεγόμενης «Κίνησης Μαβίλη» _ νέες ομάδες θεατρικές _ όρμησαν αποφασιστικά κι έβαλαν χέρι στο εγκαταλειμμένο «Εμπρός». Που αυτό το άχρηστο το κράτος, το ανίκανο να διαχειριστεί την περιουσία του, το μπλεγμένο στα σκοτεινά, γραφειοκρατικά γρανάζια, βορά στα οποία θέλει να ρίξει και τους καλλιτέχνες, αυτό το κράτος που επιμένει να διατηρεί για άλοθι και _ ουσιαστικά αχρηστευμένο πια… _ υπουργείο Πολιτισμού, το αφήνει, χρόνια τώρα, να σαπίζει. Ένα θέατρο ιστορικό και μόνο για τους πνευματικούς, ανανεωτικούς ανέμους που έπνευσαν εκεί.
Γουστάρω που μπήκαν και οργανώνουν δράσεις καλλιτεχνικές. Κατάληψη; Ναι, κατάληψη, στεγνοί μου, χωρίς φαντασία γραφειοκράτες! Πολύ καλά έκαναν. Και μην τολμήσει κανένας να τους αγγίξει! 


Του ’στησαν άγαλμα. Του Ρίγκαν. Στην Πολωνία! Ναι!! Και τα αποκαλυπτήρια τα ’κανε, φυσικά, ο _ πρώην πρόεδρος _ Λεχ Βαλέσα. Τι μπορεί να δει στη ζωή του ο άνθρωπος…
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 


Δεν είναι τυχαίο. Τρία απ’ τα βραβεία που έδωσε η Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών _ τα Βραβεία Κουν και τα δικά της _ δόθηκαν σε παραγωγές του Ελληνικού Φεστιβάλ οι οποίες παρουσιάστηκαν το περασμένο καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών: Βραβείο Κουν Σκηνοθεσίας Ελληνικού Έργου _ στον Θωμά Μοσχόπουλο για την παράσταση «Μέδουσα: Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια» _, Έπαινος Κουν Δραματουργίας Ελληνικού Έργου _ στον «Δαίμονα» της Μαρίας Ευσταθιάδη που σκηνοθέτησε η Ρούλα Πατεράκη _ και Τιμητική Διάκριση Νέου Θεατρικού Δημιουργού _ στην ομάδα «Vasistas» για την παράσταση «Spectacle» που σκηνοθέτησε η Αργυρώ Χιώτη. Κι άσε τους προβληματικούς και τους κακόβουλους να βρίζουν…
Μόνο που το Φεστιβάλ δεν ξέρει το μέλλον του _ σε Αθήνα και Επίδαυρο _ για το επόμενο καλοκαίρι… Απ’ το υπουργείο Πολιτισμού _ η γνωστή τακτική… _ άκρα του τάφου σιωπή ακόμη, περί προϋπολογισμού του. Λέτε να μην έχουμε καν Φεστιβάλ; Αν συμβεί πια κι αυτό σ’ ένα θεσμό τόσο πετυχημένο και με αντίκρισμα διεθνές, ε, τότε… 


«Μην είμαι στον ''Μύλο''; Μην είμαι στην ''Πύλη Αξιού''; Μήγαρις είμαι στο ''Principa''; Ή μήπως στο ''Love Casual Living'';». Αναρωτιόμουνα, εκεί ψηλά, στην Σαλονίκη, στο διάλειμμα της παράστασης «Οι Άγαμοι Θύται στο… Δημόσιο». «Όχι. Μηδέ στον ‘Μύλο’, μηδέ στην ‘Πύλη Αξιού’, μηδέ στο ‘Principal’, ούτε στο ‘Love Casual Living’ είστε . Είστε στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, την κύρια Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος» με διαβεβαίωναν οι ταξιθέτριες. 
Αλλά με την τέχνη του θεάτρου που οφείλει να υπηρετεί μια κρατική Σκηνή ποία η σχέση αυτού που ’βλεπα κι άκουγα στη σκηνή; Ένα σκετσάκι χιουμοριστικό, τραγούδι, άντε και το μπαλετάκι, πάλι σκετσάκι, πάλι τραγούδι, πάλι μπαλετάκι και φτου κι απ’ την αρχή… Κάποια _ πολύ λίγα… _ έξυπνα νούμερα, το χιούμορ του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, κάποιες φωνάρες όπως του Ταξιάρχη του Χάνου ή της Ρούλας Μανισάνου, η εξαίρετη σόουγούμαν Εβελίνα Παπούλια αλλά… ώς εκεί.
Εντάξει, είναι ένα είδος θεάτρου, κατά κάποιο τρόπο, κι αυτό, αλλά το καμπαρέ, το βαριετέ, το σόου _ όπως θέλετε πείτε το _ τι θέση έχει στο ΚΘΒΕ; Να φέρει κόσμο και λεφτά, θα μου απαντήσετε. Σε χαλεπούς καιρούς. Και φέρνει. Φίσκα το θέατρο _ σχολεία, σύλλογοι… Αλλά σώζεται η άθλια οικονομική κατάσταση έτσι; Είναι λύση αυτή που βρήκαν; Να κατεβάσουν τα βρακιά; Και μη μου πουν ως άλλοθι ότι ο Καραντινός _ ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής και θεμελιωτής τού, ετών πενήντα, Θεάτρου της Θεσσαλονίκης _ ήθελε ένα Θέατρο λαϊκό. Ναι. Αλλά δεν κάλεσε για την εναρκτήρια παράσταση την Ζωζώ Σαπουντζάκη. Ούτε μετακάλεσε την επιθεώρηση πίστας του «Μοστρού».
Τώρα ανακοινώνουν πως στο «Βασιλικό» θα πάει το «Αμάν αμήν» του Σταύρου Ξαρχάκου. Έξοχο ακρόαμα _ τότε, τουλάχιστον που το πρωτάκουσα, με την Πόλυ Πάνου. Αλλά με την τέχνη του θεάτρου ποία, επίσης, η σχέση του;
Αν πάνε έτσι _ σαφώς κι έχουν χάσει την ψυχραιμία τους _ φοβάμαι πως στην επόμενη σεζόν θα φτάσουμε, αλίμονο, στο «Προσεχώς Βουλγάρες»…


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Εγνώσθη ότι στην όπερα «Βέρθερος» του Μασσενέ που θα ανεβάση η Λυρική Σκηνή στις 4 Ιανουαρίου στα «Ολύμπια», τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτεχνεί η νέα σκηνογράφος – ενδυματολόγος Έλλη Σολωμονίδου. 29 Δεκεμβρίου 1961. 



Υπερβαίνουν τα εβδομήντα τα έργα που είδαν το φως στην αθηναϊκή σκηνή το 1961 _ χωρίς τα μουσικά. Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωσις από μια σύντομη ματιά στο θεατρικό 1961. Δεύτερη διαπίστωσις: Η ελληνική θεατρική παραγωγή κυριαρχεί. Τα νέα ελληνικά έργα πρόζας που πρωτοανεβάσθηκαν εφέτος είναι δεκατέσσερα […]. (Από θεατρικό απολογισμό για το 1961 του Φάνη Κλεάνθη). 30 Δεκεμβρίου 1961. 


Η Ξένια Καλογεροπούλου ήταν η τυχερή της πίττας του «Νέου Θεάτρου», η Ρίτα Μουσούρη του «Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου» και ο Μίμης Κουγιουμτζής του «Θεάτρου Τέχνης». 2 Ιανουαρίου 1962. 


Η δραματική υψίφωνος Έλσα Πρωτοψάλτη, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Έλσα Καστέλα εμφανίστηκε ως Κλεοπάτρα στο μελοδραματικό έργο του Χαίντελ «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», στην Κρατική Όπερα της Βόννης στη Γερμανία. Η ελληνίς καλλιτέχνις εσημείωσε επιτυχία, κατόπιν της οποίας προσελήφθη στο θέατρο, με διετές συμβόλαιο, ως πρωταγωνίστρια. 3 Ιανουαρίου 1961.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

Το Τέταρτο Κουδούνι / 21 Δεκεμβρίου 2011


Άλλ
Άλλο ένα βιβλίο ηθοποιού έφτασε στα χέρια μου. Ο Δημήτρης Σταμούλης το εξέδωσε απ’ τον «Ποταμό». Ένα βιβλίο πανέμορφο: πενήντα «μικρές νυχτερινές ιστορίες», όπως τις χαρακτηρίζει, με τον τίτλο «Ποιος είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη;». Πολύ σύντομα κείμενα, σαν ανάσες, ποιητικές πρόζες που την καθεμιά τους έχει ο ίδιος _ εξαίρετος, επίσης, ζωγράφος _ εικονογραφήσει. «Ιστορίες» που αναδίνουν ποίηση και μια ανεπαίσθητη μελαγχολία. Αλλά και με πινελιές χιούμορ.  
 
 
Δε θα γίνει τελικά τον Φεβρουάριο στο «Βασιλάκου» η παράσταση «Δε μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς» _ η βασισμένη στο βιβλίο «Δε μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς. Τα παράξενα της μητρικής στοργής. Τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου» της Φωτεινής Τσαλίκογλου. Που ’χε σχεδιάσει ν’ ανεβάσει ο Πέτρος Ζούλιας με Ρένη Πιττακή και Πέγκυ Τρικαλιώτη κλείνοντας τον φετινό, άτυπο «Κύκλο» Μαργαρίτας Καραπάνου. Παράσταση για την οποία σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 24 Νοεμβρίου.
Όχι. Δεν τσακώθηκαν και το διέλυσαν. Όχι. Δεν υπήρξαν προβλήματα με τον παραγωγό Κώστα Μπάλλα ή με τα δικαιώματα βιβλίου. Όχι. Τίποτα το δυσάρεστο δε συνέβη _ όλοι καλά είναι. Η αιτία της ματαίωσης είναι ευχάριστη. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη περιμένει παιδάκι. Με το καλό!
 
 
«[…] Τώρα, βέβαια, για να μιλήσουμε επί της ουσίας δηλαδή, όπως θα ’λεγε κι ένας από τους ‘Αγροίκους του Γκολντόνι, το βραβείο απονέμεται σε όλους τους συνεργάτες, αφού την παράσταση δύσκολα θα ισχυριζόταν κανείς ότι την δημιουργεί ένας μόνο _ θα ήταν αδιανόητο όσο ισχυρή κι αν είναι η κατευθυντήρια γραμμή του. Επομένως, απονέμεται σ’ εμένα, στον Γιάννη Νταλιάνη, στην Αλεξία Καλτσίκη, τον Δημήτρη Ήμελλο, τον Παντελή Δεντάκη, τον Βασίλη Κουκαλάνι, τον Θάνο Τοκάκη, την Εύα Μανιδάκη, τον Δημήτρη Καμαρωτό, τον Λευτέρη Παυλόπουλο. Και βέβαια, μέσα από αυτούς, στο αδιαχώριστο σύνολο των συνεργατών μου σε ολόκληρο το φάσμα της πορείας μου […]».
Τα λόγια ήταν του Λευτέρη Βογιατζή. Τα διάβασε απ’ το τετράδιό της η Αμαλία Μουτούση _ καλύτερη επιλογή δε θα μπορούσε να γίνει _ εκ μέρους του. Μια κι ο σκηνοθέτης - ηθοποιός δεν ήταν δυνατό για λόγους υγείας να είναι παρών. Στην απονομή των Βραβείων Θεάτρου και Μουσικής της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Η οποία τον τίμησε με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου της σεζόν 2010 – 2011. Για το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ (στη φωτογραφία) που ανέβασε αλλά και για το σύνολο της σχεδόν σαραντάχρονης δουλείας του στο θέατρο. Ένα βραβείο που θα ’πρεπε προ πολλού να του ’χει απονείμει… Ένα βραβείο που όλοι το χειροκροτήσαμε πολύ. Κι από την ψυχή μας. Γιατί καλύτερον δεν έχουμε.
 
 
Πενήντα χρόνια κλείνουν σήμερα _ 21 Δεκεμβρίου του 1961 ήταν. Όταν ο Κώστας Νίτσος, πανίσχυρος τότε διευθυντής στην εφημερίδα που τώρα γράφω, ο οποίος είχε αναδείξει, μέσα απ’ την περίφημη δεύτερη σελίδα, τις τέχνες, με πρώτο το θέατρο, σ’ έναν απ’ τους βασικούς μοχλούς της κυκλοφοριακής επιτυχίας των «ΝΕΩΝ», εξέδωσε το «Θέατρό» του _ ένα περιοδικό αφιερωμένο στο θέατρο. Μια προσωπική υπόθεση στην οποία στηρίχτηκε όμως απ’ τους αριστείς της δημοσιογραφίας και της διανόησης δίνοντας ταυτόχρονα το βήμα σε νέους ανθρώπους, «γραφιάδες» και θεωρητικούς, που μέσα απ’ τις σελίδες του «Θεάτρου» ήταν που ξεπετάχτηκαν.
Τριάντα τεύχη μέχρι τον Δεκέμβριο του ’66, το 31 το πρόλαβε η απριλιανή δικτατορία η οποία πολτοποίησε τα εναπομείναντα αντίτυπα του τεύχους 30 με το αφιέρωμα στον… κομμουνιστή Λόρκα, επανακυκλοφορία μετά από σιωπή εξίμισι χρόνων το 1973 και το «Θέατρο», που συνέχισε μέχρι το 1981 _ τελευταίο τεύχος το 67/68 _, όταν ο Κώστας Νίτσος ανέλαβε το Εθνικό Θέατρο, έγραψε ιστορία: ένα περιοδικό με έξοχη ύλη, με εξαίρετη εμφάνιση και _ κυρίως _ με άποψη για τα πράγματα.
Όσοι το διαβάζαμε ή το διαβάσαμε, άπαξ έστω, Ξέρουμε _ κάποιους μάς σημάδεψε κιόλας. Όσοι δεν το διαβάσατε ψάξτε το. Κάπου θα βρείτε παλιά του τεύχη. Και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ο Κώστας Νίτσος, αειθαλής _ στις 30 Νοεμβρίου καβατζάρισε τα ενενήντα ένα_, πάντα ενεργός, αφιερωμένος στη δημοσιογραφία και στην Αντίσταση που υπηρέτησε, θα παραμείνει φάρος σε μια πορεία που δυστυχώς έχει χάσει τον μπούσουλα… 
 
 
Ε, όχι. Αλίμονο… Ο «Χορός μεταμφιεσμένων» του Βέρντι που ανέβασε ο Δημήτρης Μαυρίκιος στην Λυρική δεν παρουσιάζεται «για πρώτη φορά στην Ελλάδα». Όπως άκουσα απ’ τον παρουσιαστή του κυριακάτικου μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων του Mega. Ε, όχι…  
 
 
Εντάξει. Δε λέω όχι. Να κατεβώ και στις τουαλέτες του «Bios». Για να δω το «Τρίπτυχο» του Χάινερ Μίλερ. Το ’κανα. Και μου άρεσε _ πολύ ενδιαφέρουσα βρήκα τότε την παράσταση του Δημήτρη Μπίτου και της ομάδας «Ασίπκα». Αλλά υπάρχουν και κάποια όρια στην ανθρώπινη αντοχή _ ειδικά των ανθρώπων με μια κάποια ηλικία...
Έρχονται τώρα ο Δημήτρης Μπίτος, πάλι, κι η ομάδα «Ασίπκα» κι ανεβάζουν τις «Σιωπηλές φωνές» της Μαρούλας Κλιάφα εν είδει «παράστασης – ντοκιμαντέρ». Στο «Παλιό Βυρσοδεψείο» _ κάπου στην Ορφέως. Εντάξει, λέω και πάλι. Να μεταφέρω το ταλαιπωρημένο μου το σαρκίο κι εκεί _ στο κρύο και στην υγρασία, χειμωνιάτικα. Αλλά στις 6 _ ναι, στις έξι!!!!!! _ το πρωί, βρε άσπλαχνα παιδιά; Με την τσίμπλα στο μάτι; Παρασκευοσάββατα και Σαββατοκύριακα από 23 Δεκεμβρίου μέχρι 15 Ιανουαρίου; Μέσα στην παγωνιά; Όσο κι αν πιάσουν οι αλκυονίδες… Και μετά ποιος θα πληρώσει τους γιατρούς; Αμείλικτοι αυτοί οι νέοι σκηνοθέτες. Όρθιους μας έχουν στήσει, να περιμένουμε με τις ώρες ν’ αρχίσουν, να περιμένουμε έξω από πόρτες κλειστές, να πατάμε σε πατάρια σαθρά, ν’ ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, σε καύσωνες και εν μέσω κυμάτων ψύχους, σε βουνά και σε θάλασσες, σε νταμάρια και σε υπόγεια ανήλιαγα, σε παραστάσεις τρίωρες, και τετράωρες, και δωδεκάωρες, και εικοσιτετράωρες μας έχουν σύρει αλλά να μας σηκώνουν απ’ το ζεστό μας το πάπλωμα, χάραμα, χριστουγεννιάτικα, για να τρέχουμε σε παλιά βυρσοδεψεία _ κι ούτε καν να προλάβουμε να εκκλησιαστούμε… _ πρώτη φορά μου ’χει τύχει. Δηλαδή το λεγόμενο concept της παράστασης δεν μπορεί να λειτουργήσει άλλη ώρα; Αυτό είναι Θέατρο της Σκληρότητας, όχι Αρτό και κουραφέξαλα…
«Θα πας ή όχι, στην τελική;», θα με ρωτήσετε; Να δω, να μετρήσω ως πού φτάνουν οι μαζοχιστικές μου τάσεις _ «με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά…» που λέει κι ο Χατζιδάκις _ και θα σας απαντήσω.


Προ 50ετίας

Τα Θεατρικά Νέα


Απόψε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει στο «Βασιλικό» Θεσσαλονίκης το έργο του Θόρντον Ουάιλντερ «Η προξενήτρα», που ανεβάζεται κατά σκηνοθεσία Αποστόλου και με σκηνογραφίες και κοστούμια Λίζας Ζαΐμη. Τους κύριους ρόλους υποδύονται η Μαίρη Λαλοπούλου και ο Θάνος Τζενεράλης. 22 Δεκεμβρίου 2011.
 
 
 
Το Εθνικό Θέατρο […] παρουσιάζει απόψε τον «Πειρασμό» του Γρ. Ξενοπούλου. Λαμβάνουν μέρος οι Χριστόφορος Νέζερ, Άννα Κυριακού, Μιράντα, Νέλλη Αγγελίδου, Νίκος Τζόγιας και άλλοι. 26 Δεκεμβρίου 1961.  
 
 
«[…] Η κ. Παΐζη, ιδιαίτερα στην πρώτη και την τελευταία πράξη, είτανε πραγματικά λαμπρή. Η ερμηνεία της είχε πολλή θέρμη και συγκίνηση. Ο κ. Πάρλας, με αναμφισβήτητα σκηνικά προσόντα, βρίσκεται, νομίζω, ακόμη στο στάδιο της μαθητείας και των επιδράσεων, πράγμα που δεν τον εμπόδισε εν τούτοις, να κρατήσει τον ρόλο του, ο δεύτερος σε σημασία και έκταση του έργου, με αξιέπαινη συνέπεια και κατανόηση. Ζωντανή και εντυπωσιακή, όπως το θέλησε ο συγγραφέας, η σερβιτόρα της κ. Βούρτση. Καλός, επίσης, κυρίως ως θυρωρός, ο κ. Καζάκος […]». (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση του Λεωνίδα Τριβιζά με το έργο «Μια όμορφη Κυριακή του Σεπτέμβρη» του Ούγκο Μπέττι). 28 Δεκεμβρίου 1961.


Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

December 24, 2011

Να το προικιό μας!


Είναι ένα κείμενο που έχει καθορίσει, μέσα μου τουλάχιστον, τον Παπαδιαμάντη: «Η φόνισσα». Θα ήθελα να πω «το σημαντικότερό του» αλλά δεν τολμώ. Η γριά Φραγκογιαννού, που σκοτώνει _ ή αποπειράται ή σκέφτεται να σκοτώσει  _ κοριτσάκια ή εύχεται το θάνατό τους και η ευχή της εισακούεται, εκφράζει βίαια μία κοινωνική πραγματικότητα του τόπου και της εποχής της _ Ελλάδα, 1903. Αλλά δεν άντεξε στο χρόνο γι αυτό το λόγο.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης άφησε ένα κείμενο, ντοστογιεφσκικών αποχρώσεων, με ηρωίδα άλλη μια ταπεινή και καταφρονεμένη, δεμένο όμως με τη γη του, ένα κείμενο που ανασαίνει, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της πεζογραφίας του, μέσα από τους πόρους της. Ένα κείμενο εξαιρετικά ισορροπημένο και αναπτυγμένο. Και, πάνω απ’ όλα, με μια «αυθαίρετη» αλλά απόλυτα γοητευτική γλώσσα που το ανάγει σε ποιητικό γεγονός. Ένα κείμενο που αποτελεί ένα βασικό μας «προικιό» _ και καθόλου με την ειρωνική, πικρή διάσταση που δίνει στη λέξη η καταδιωκόμενη Φραγκογιαννού στις τελευταίες κουβέντες της πριν την καταπιεί και της προσφέρει την  εξιλέωση η παλίρροια.
Ο Στρατής Πασχάλης σεβάστηκε στη διασκευή του για το θέατρο απόλυτα το κείμενο αυτό χωρίς να το «εκσυγχρονίσει» με τρόπο άγονο: μία ομάδα ηθοποιών αναλαμβάνει να το κατανοήσει και να μας το κατεβάσει, να το κάνει κατανοητό και σε μας μέσα από τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. Και ο Στάθης Λιβαθινός, που έχει ήδη δοκιμάσει πάνω στον Παπαδιαμάντη πριν από αρκετά χρόνια με την «Νοσταλγό» του δίνοντας μία εξαίρετη, μουσικότατη παράσταση, στη μουσική του λόγου επέμεινε και τώρα. Η σκηνοθεσία του, με την αέναη κίνηση των ηθοποιών του και με την καθήλωση της γριάς Χαδούλας στο σκάμμα με την άμμο _ την άμμο που θα βυθιστεί μέσα της στο τέλος αλλά και στην οποία σαν να είναι βυθισμένη ολόκληρη η ζωή της _ μουσικήν ποιεί _ έστω κι αν άκουσα κάποιους λανθασμένους τονισμούς.
Η συμβολή της μουσικής του Τηλέμαχου Μούσια, αποφασιστικότατη χωρίς οι ήχοι να καπελλώνουν το λόγο.
Η Ελένη Μανωλοπούλου με την ιδιαίτερα διακριτική δουλειά της στα σκηνικά και τα κοστούμια, υποστηριγμένη από τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, δίνει τη δική της χείρα βοηθείας στην  σφιχτή, παλλόμενη από ρυθμούς παράσταση που κορυφώνεται προοδευτικά _ σαν οι ηθοποιοί να ξεκινούν «διστακτικά» και να κατακτούν βαθμιαία το κείμενο.
Το αποτέλεσμα στηρίζει σθεναρά όλη η διανομή _ Λουκία Μιχαλοπούλου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Τζίνη Παπαδοπούλου, Χάρης Χαραλάμπους _ ο πιο αδύναμος _, με πρώτη τη τάξει την Λίλη Μελεμέ, ηθοποιό ώριμη πια και με μέγεθος όχι συνηθισμένο.
Η Μπέττυ Αρβανίτη, εκπληκτικά μακιγιαρισμένη από τον Γιάννη Παμούκη, είναι, πάντως, παρά κάποιες στιγμιαίες αδυναμίες της, ο γερός άξονας γύρω από τον οποίο κινείται άψογα η παράσταση. Και κάποιες στιγμές της είναι συγκλονιστικές _ για παράδειγμα ο μονόλογος πριν η Φραγκογιαννού στραγγαλίσει το εγγόνι της, που δίνει το στίγμα της σκηνοθεσίας εν είδει φεμινιστικού μανιφέστου. Είναι η δεύτερη φορά στην καριέρα της, μετά την Σολάνζ της στις «Δούλες» του Ζενέ στο έξοχο ανέβασμα του Λευτέρη Βογιατζή, που την βλέπω να βγαίνει από τον εαυτό της και να απογειώνεται.
Μια παράσταση που ΟΦΕΙΛΕΤΕ να τη δείτε.

Θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας», 23 Δεκεμβρίου 2011.

December 21, 2011

Με… δόσεις


«Κανένας δε διαβάζει μεγάλα κείμενα πια». Χρόνια το ακούω. Από σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να βγάζω στο Facebook «Το Τέταρτο Κουδούνι» σε… μικρές δόσεις που θα τις αρχίζω απ’ τη μέρα της αρχικής δημοσίευσής του στα «Νέα» για να μη σας πέφτει βαρύ _ ένα, ένα κομμάτι. Μπορείτε, άλλωστε, να το διαβάσετε την Πέμπτη (σήμερα, κι όποτε υπάρχει ανάγκη, εκτάκτως Τετάρτη) ολόκληρο στην εφημερίδα ή στην ηλεκτρονική της έκδοση. Αφού ολοκληρωθεί η τμηματική ανάρτηση και πριν κλείσει η βδομάδα του θα το αναρτώ και ολόκληρο στο blog μου totetartokoudouni.blogspot.com και στο Facebook. 

Καθόλου τέλμα!



Μια περφόρμανς με τον τίτλο «Τέλμα» παρουσιάζει η Ομάδα «Stimulus», δηλαδή ο Μιχάλης Παλίλης (ιδέα, δραματουργία) και η Βάσω Καμαράτου (σκηνοθεσία), που και οι δυο τους υπογράφουν τα πρωτότυπα κείμενα, τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου και τους φωτισμούς και ερμηνεύουν. Δεν είναι παρά η διακριτική, προσεκτική, σύγχρονη ματιά τους πάνω στην αίσθηση που τους έχει αφήσει ο σεξπιρικός «Άμλετ»  _ ο τίτλος «Τέλμα» αναγραμματισμός του «Άμλετ» είναι. Κι όχι πάνω στον ίδιο τον «Άμλετ» _ ο άντρας έχει καρφιτσωμένο στο πέτο μία μικρούλα, μόλις διακρινόμενη «ετικέτα» που γράφει «Άμλετ» και που την ξυλώνει και την πετάει στο τέλος.
Κείμενα βιωματικά, ρεαλιστικά αλλά με μια αναδυόμενη ποίηση, κείμενα με ανθρωπιά, δυνατά στην καθημερινότητά τους _ αυτά τα μικρά πράγματα, τα ασήμαντα αλλά κάποτε τόσο καθοριστικά… _, κείμενα που καθηλώνουν κάποιες στιγμές και μια παράσταση αισθαντική, ήρεμη, σχεδόν κατανυκτική, παλλόμενη όμως από εσωτερική ενέργεια. Μέσα στον απόλυτα λιτό χώρο, πάνω στο στρωμένο χώμα _ μνήμη, ίσως, από την αμλετική σκηνή στον τάφο _ που σκεπάζει τα γυμνά πόδια _ μια γλαστρούλα στο βάθος, μια κορνίζα με μια φωτογραφία παιδιού κάτω _ ή πάνω στο μικρό σανιδένιο ικρίωμα με το στημένο μικρόφωνο οι δυο ικανότατοι περφόρμερ, ντυμένοι σωστά από την Σόνια Μπλουμ, με μέτρο, ακρίβεια, εσωτερικότητα και με κινήσεις γεωμετρικές αλλά χωρίς ψευτοστιλιζάρισμα μας δίνουν μια πινελιά σημερινή _ μελαγχολική έως την απόγνωση.
Το αγόρι που κλαίει _ κλάμα υπαρξιακό _ μέσα στη σιωπή στο φινάλε, μέχρι να φύγουμε, το κορίτσι που απομακρύνεται κρατώντας στην αγκαλιά του το γλαστράκι κι ένα παπούτσι, το φουστάνι του, πάνω απ’ όλα, που συναντούμε ριγμένο στη σκάλα καθώς την ανεβαίνουμε φεύγοντας _ μνήμες Οφηλίας _, αφήνουν να κατακαθίσει μια πικρή γεύση και μια συγκίνηση όχι συνηθισμένες.
Μία παράσταση που δεν κραυγάζει αλλά υποβάλλει. Ίσως θα ήθελα και κάποιες πινελιές χιούμορ.  

«Bios» / Basement, 19 Δεκεμβρίου 2011.

December 20, 2011

Εντελώς της πεντάρας…


«Η όπερα της πεντάρας»; Του Παμπστ; Ο συνδυασμός Μπρεχτ / Βάιλ που τον λατρεύω _ φετίχ τον έχω; Και μάλιστα να προβάλλονται ΚΑΙ η γερμανική ΚΑΙ η γαλλική βερσιόν _ την οποία ούτε ήξερα πως υπάρχει; Τρέχοντας! Και τις δυο!
Έριξα κι έναν υπνάκο για να ’μαι φρέσκος και να μην κουραστώ, καβάλλησα τη μηχανή, μέσα στη βροχή, μούσκεμα, κόντεψα να πέσω, έφτασα, τέλος πάντων, στον ολοκαίνουργιο «Capitol Ζέφυρος» _ καλορίζικος _, αρχίζει η γαλλική κόπια. Τοπίο «ομιχλώδες» ήτοι εικόνα άθλια, ήχος μετριότατος, κίνηση σα σπασμωδική _ βίντεο! Και μάλιστα κακής ποιότητας _ της πεντάρας. Έφυγα απογοητευμένος στο τέταρτο πάνω. Και υποπτεύομαι πως και η γερμανική εκδοχή αυτής της ποιότητας θα ’ναι. Αλλά διαβάζω σχόλια και κριτικές που ούτε νύξη δεν κάνουν…
Γιατί δηλαδή να τρέχω μέσα στη βροχή και να μη βρω το βίντεο να το δω σπίτι μου; Θυμήθηκα τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, με τα καλοκαιρινά τα σινεμά και τα «αφιερώματα» που ’καναν με ταινίες «ποιότητας» σε κάτι κόπιες άθλιες, πετσοκομμένες _ εκείνος ο «Θάνατος στην Βενετία», μικρού μήκους είχε καταντήσει. Και ξέρετε πως κατέληξαν… 
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

December 15, 2011

Το Τέταρτο Κουδούνι / 15 Δεκεμβρίου 2011


Eίναι μια σημαντική θεατρική δουλειά _ πολύ σημαντική: η Γιασεμί Κηλαηδόνη με τον βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θωμά Ψύρρα μονόλογο «Μαράν Αθά», διδαγμένη _ προφανώς εξαντλητικά _ απ’ τον Δήμο Αβδελιώδη που υπογράφει και τη διασκευή για το θέατρο, κάνει την υπέρβαση. Καθηλωτική! Σ’ ένα κείμενο που μόνο εύκολο και πιασάρικο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί _ ένας 90χρονος γέροντας μονολογεί σε μια ιδιωματική, δύσκολη γλώσσα. Ένας άθλος για τη νεαρή ηθοποιό που επαναλαμβάνει την παράσταση για τρίτη σεζόν στο «Μεταξουργείο» _ κάθε Κυριακή. Δείτε την! 


Τώρα που πάτησε το θεατρικό σανίδι κι ο Τρύφων Σαμαράς, ε, δε θέλω τίποτ’ άλλο απ’ τη ζωή. Μόνο να τον δω. Να παίζει. Ναι, για τον Νίκο Μουτσινά _ που ηθοποιός έχει σπουδάσει και που επιμένω πως είναι ηθοποιός ΚΑΛΟΣ _, τον οποίο ο συμπαθέστατος ομολογώ κομμωτής – τηλεοπτική «περσόνα» αντικατέστησε στις παραστάσεις του έργου «Οι απελπισμένοι» του Γιώργου Βάλαρη που μεταφέρονται στο «Αριστοτέλειον» της Θεσσαλονίκης, έγραψα τα καλύτερα. Γιατί τον είδα στη σκηνή σεμνό _ κι ας λένε ότι θέλουν. Αλλά όλα έχουν κάποιο όριο. Όταν το θέατρο γίνεται σούργελο, άστα να πάνε… 


«Ο Προμηθέας στην Αθήνα» των «Ρίμινι Προτοκόλ», μια πρόταση ουσιαστικά πολιτικού θεάτρου, έκλεισε το Φεστιβάλ Αθηνών του 2010, στις 15 Ιουλίου του καλοκαιριού εκείνου, με τρόπο συγκλονιστικό: εκατό κάτοικοι της Αθήνας, από παιδάκια μέχρι γέροντες, επί σκηνής Ηρωδείου ν’ αφηγούνται σε τόνο προσωπικό ιστορίες, στιγμιότυπα, μαρτυρίες… που συνδέονταν άμεσα ή έμμεσα με την πόλη την οποία κατοικούν κι η συγκίνηση ν’ αναβλύζει. Με αποκορύφωμα τη στιγμή που η φωνή της Κωνσταντίνας Κούνεβα ακούστηκε ν’ αναφέρεται στην απάνθρωπη εμπειρία που είχε στην Αθήνα και στα παρεπόμενά της…
Το νεότερο είναι πως η παράσταση _ σκηνοθεσία Χέλγκαρντ Χάουγκ και Ντάνιελ Βέτσελ _ που παίχτηκε ήδη στο Έσεν της Γερμανίας τον Ιούλιο του 2010 έχει περιληφθεί στο πρόγραμμα του προσεχούς (11 Μαΐου - 17 Ιουνίου 2012) Φεστιβάλ της Βιέννης _ καλλιτεχνικός διευθυντής απ’ το 2002 ο Λικ Μποντί, διευθύντρια Παραστατικών Τεχνών η Στέφανι Καρπ _ και θα παιχτεί 9 και 10 Ιουνίου με την καινούργια μορφή που ’χει πάρει: προβολή στο βάθος της σκηνής, ψηλά, σε οθόνη, της ταινίας απ’ την παράσταση στο Ηρώδειο, την οποία έχει γυρίσει η Αθηνά – Ραχήλ Τσαγγάρη _ κι η οποία παίχτηκε και στο Φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέμβριο του 2010 _ ενώ, κάτω απ’ την οθόνη, τέσσερις - πέντε κάτοικοι της Αθήνας _ ανάμεσά τους ο βοηθός σκηνοθέτη ηθοποιός Πρόδρομος Τσινικόρης που συνεργάστηκε και στην έρευνα _ αφηγούνται τις ιστορίες τους εμπλουτίζοντάς τες με περισσότερα προσωπικά στοιχεία.
Σημειώστε πως η μόνη αμιγώς ελληνική συμμετοχή σ’ αυτό το πολύ σημαντικό ευρωπαϊκό Φεστιβάλ _ διεξάγεται απ’ το 1951, εδώ και εξήντα χρόνια _ ήταν του «Theseum Ensemble» που παρουσίασε το 2008, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού, το «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, παράσταση, επίσης, του Φεστιβάλ Αθηνών της ίδιας χρονιάς. 


Δύσκολοι καιροί, καταθλιπτικοί. Γι αυτό πολύ καλά έκανε η Έλλη Βοζικιάδου. Που για τη χριστουγεννιάτικη παράσταση της Παιδικής Σκηνής της «Θυμέλης» της με το θεατροποιημένο «Κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Άντερσεν _ αυτό το δύστυχο που, αφού ανάψει όλα τα σπίρτα που πουλάει και που κανένας δεν του αγοράζει μέσα στην παγωμένη νύχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, στο τέλος πεθαίνει απ’ το κρύο _ έγραψε, στο σχετικό δελτίο Τύπου για τη διασκευή που παρουσιάζει, μετά τον τίτλο, σε παρένθεση: «Με χαρούμενο φινάλε!»! 


Διάβασα το καινούργιο βιβλίο του Γιώργου Κοτανίδη απ’ τις Εκδόσεις Καστανιώτη _ είναι γνωστό πως ο ηθοποιός είναι ικανότατος και στο χειρισμό του γραπτού λόγου, είχε ήδη τρία βιβλία στο ενεργητικό του απ’ το ’95. Το «Όλοι μαζί τώρα!», όμως, είναι κάτι διαφορετικό: μια αυτοβιογραφική μαρτυρία του Γιώργου Κοτανίδη που μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα στο θέατρο και στην πολιτική _ κι όταν λέμε πολιτική εννοούμε στράτευση ενάντια στην χούντα, συλλήψεις ( σαν να ’ταν χτες θυμάμαι ν’ ακούω ένα μεσημέρι απ’ το ραδιόφωνο: «συνελήφθησαν για παράβαση του νόμου 509 του ’47» κι ανάμεσα στα ονόματα «Κοτανίδης Γεώργιος, ηθοποιός»), ενεργή συμμετοχή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, φυλακίσεις, βασανιστήρια αλλά χωρίς να εξαργυρώσει τους αγώνες του…
Ένα βιβλίο που αρχίζει με μια γλαφυρότατη αφήγηση της ιστορικής πρεμιέρας, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1970 στο «Βέμπο», της «Όπερας του ζητιάνου» του Τζον Γκέι απ’ το πρωτοεμφανιζόμενο «Ελεύθερο Θέατρο» του οποίου ο Κοτανίδης υπήρξε ιδρυτικό μέλος _ απόσπασμά της προδημοσίευσα στις 4 Σεπτέμβριο του 2010 στο σαββατιάτικο φύλλο των «Νέων» στο αφιέρωμα για τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων απ’ την πρώτη εμφάνιση του «Ελεύθερου». Μιας πρεμιέρας που, συνδυασμένη με τη σαφή αντιδικτατορική γραμμή της σκηνοθεσίας του Γιώργου Μιχαηλίδη, έφερε μια καινούργια, αναζωογονητική πνοή στο θέατρό μας. 
Και συνεχίζει το βιβλίο με παράλληλα φλας μπακ εξαιρετικά επιδέξια μπλεγμένα. Που ξεκινούν, ως προς το θέατρο, απ’ τη μέρα που ο φοιτητής της Κτηνιατρικής Κοτανίδης κατεβαίνει απ’ την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, δίνει εξετάσεις στην δραματική σχολή του Εθνικού και περνάει και, ως προς την πολιτική, απ’ τη στιγμή που, δεκαοχτάρης, στην Θεσσαλονίκη, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας, λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, στην καταδίωξη και σύλληψη απ’ τον κόσμο του Γκοτζαμάνη που χτύπησε το βουλευτή της τότε ΕΔΑ με το τρίκυκλό του. Και κλείνουν, αντίστοιχα, με την αποχώρησή του ηθοποιού απ’ το «Ελεύθερο» και με την Μεταπολίτευση.
Χούντα, παρανομία, βασανιστές, κελιά, πρόσωπα, πράγματα, δάσκαλοι, συνάδελφοι, σύντροφοι, η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’60, η Αθήνα της δεκαετίας του ’70, άξονας βασικός η ίδρυση και τα πρώτα χρόνια του «Ελεύθερου Θεάτρου», φτώχεια, γλέντια, αναπαραδιές, ατελείωτες συζητήσεις, διενέξεις, έρωτες, δουλειά στις οικοδομές, μπογιατίσματα για να βγει κάνα φράγκο, ο κολλητός του φίλος Δημήτρης Καμπερίδης που πρόσφατα χάθηκε κι ο Γιώργος Κοτανίδης, με ποντιακή ευθύτητα και με μια λεβεντιά, χωρίς κομπασμούς και χωρίς ούτε μια στιγμή να κιτρινίζει αλλά και με χιούμορ, καταθέτει ευθαρσώς την αλήθεια του για ένα κομμάτι του θεάτρου και της πολιτικής. Αλήθεια που χρειάζονταν να τη μάθουμε. Κι επιπλέον την καταθέτει μ’ έναν τρόπο που, εμένα τουλάχιστον, που ’χω ζήσει από μια άλλη γωνία τα γεγονότα αυτά, με καθήλωσε. Και μ’ έκανε να ρουφήξω το βιβλίο _ και δεν είναι μικρό, 519 σελίδες _ μέσα σε δυο μέρες. 


Η νεαρή Λήδα Μανιατάκου έχει αντικαταστήσει την Σεραφίτα Γρηγοριάδου στον _ περίπου _ μονόλογο στον οποίο έχει μετατραπεί το πεζό «Η Κασσάνδρα και ο λύκος» της Μαργαρίτας Καραπάνου κι ο οποίος παίζεται στον «Φούρνο» _ σας έγραφα σχετικά στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 24 Νοεμβρίου.


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Ο θίασος Κατερίνας παρουσιάζει απόψε στο «Άλφα» […] την πρωτότυπη κωμωδία του Άγγλου συγγραφέως Άλλαν Μέλβιλ «Σίμων και Λώρα». […]. Ο Σίμων και η Λώρα για την κοινή γνώμη είναι το ευτυχέστερο καλλιτεχνικό ζευγάρι της Αγγλίας, αφού μάλιστα έχουν συμπληρώσει και δέκα τέσσαρα χρόνια εγγάμου βίου… Με αυτή την προϋπόθεσι καλούνται από την τηλεόρασι για μια καθημερινή εκπομπή μισής ώρας, που θα γίνεται μέσα στο σπίτι τους, για να βλέπη το κοινό σαν από την κλειδαρότρυπα στιγμιότυπα από την… τρισευτυχισμένη οικογενειακή ζωή τους […]. Το έργο ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο να παρουσιάση πραγματική εκπομπή τηλεοράσεως με την συνεργασία του ειδικού της εταιρίας Φίλιπς κ. Ζωγράφου. […]. Τους δύο κεντρικούς ήρωας της κωμωδίας υποδύονται η Κατερίνα και ο Τίτος Βανδής. Βασικούς ρόλους παίζουν επίσης ο Ανδρέας Φιλιππίδης, ο Στέφ. Ληναίος, η Λίλη Παπαγιάννη και ο μικρός Γιαννάκης Καλαντζόπουλος. Στο έργο λαμβάνουν μέρος και οι Μαίρη Μεταξά, Αλίκη Ζαβερδινού, Τ. Βοσκόπουλος […]. 16 Δεκεμβρίου 1961. 



Κυκλοφορεί σήμερα το νέο θεατρικό περιοδικό, που με την υψηλή ποιότητα ύλης και την αρτία του εμφάνισι, ήλθε να καλύψη ένα σοβαρό εκδοτικό κενό. Το «Θέατρο», για να μπορέση να διατηρήση την υψηλή ποιότητά του, θα είναι δίμηνο. 21 Δεκεμβρίου 1961.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

Ξύπνα, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…


Για την «επόμενη ημέρα» συζητούν στο ΠΑΣΟΚ. Ναι! Μα η επόμενη ημέρα δεν έχει ήδη περάσει; Προ πολλού; Τώρα που οι ημέρες όλο και μικραίνουν, ο ΠΑΣΟΚ όλο και τις ξεχειλώνει, όλο και τις ξεχειλώνει. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

December 9, 2011

Το Τέταρτο Κουδούνι / 8 Δεκεμβρίου 2011


Λάμπει στη σκηνή _ λάμψη ασυνήθιστη. Ένα κορίτσι στο «μπούγιο» της «Κρητικοπούλας» _ της οπερέτας του Σαμάρα που ανέβασε ο Πέτρος Ζούλιας στην Λυρική. Εκφραστική _ κι ας μη λέει λέξη _, υπέροχη κίνηση, πανέμορφη. Ρώτησα για το κορίτσι αυτό. Είναι Αλβανίδα. Αποφοίτησε πέρσι απ’ τη δραματική σχολή Θεοδοσιάδη. Με άριστα. Με προδιαγραφές ρολίστας _ όχι μόνο «Η Όμορφη», όχι μόνο μια τυπική ενζενί. Και φαίνεται έξυπνο πλάσμα. Τ’ όνομά της, Λαουρέτα Γκιάτα. Κάτι μου λέει πως το όνομα αυτό σύντομα θα το ξανακούσουμε.


Την εικοστή πέμπτη χειμερινή σεζόν της διάγει η «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη και του Βασίλη Πουλαντζά. Ένα τέταρτο του αιώνα! Από ’κείνη τη βραδιά του Δεκέμβρη του ’87 που σήκωσε αυλαία _ τρόπος του λέγειν, το θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας», το οποίο έκτοτε τους στεγάζει, αυλαία δε διαθέτει… _ με τα _ τολμηρότατα για την εποχή τους _ «Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Φασμπίντερ, τη θαυμάσια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη.
Μια πορεία άκρας συνέπειας: δυνατό, ασπαίρον, ενδιαφέρον ρεπερτόριο χωρίς συμβιβασμούς, τολμηρές επιλογές, άνοιγμα στις μοντέρνες εκφράσεις και στα νέα ρεύματα του θεάτρου, πλήθος έργων άπαιχτων στην Ελλάδα και συγγραφέων που μας τους πρωτογνώρισαν, δημιουργία της πιο πειραματικής, πιο νεανικής Β΄ Σκηνής, συνεργασίες με το άνθος των ελλήνων σκηνοθετών, μεταφραστών, σκηνογράφων, ενδυματολόγων, μουσικών και λοιπών συντελεστών, συνεργασίες με πρώτης γραμμής ηθοποιούς που η Μπέττυ Αρβανίτη ακομπλεξάριστα στάθηκε πλάι τους, βήμα για νέα πρόσωπα που πολλά εξελίχθηκαν αλματωδώς, και, βέβαια, καλλιτεχνικά αποτελέσματα από _ τουλάχιστον _ επαρκή έως _ το συνηθέστερο _ εξαιρετικά. Κι όλα αυτά, χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο, διακριτικά, με καλό όνομα στη θεατρική πιάτσα, χωρίς στενομυαλιές, με μυαλό ανοιχτό. 

Και τη συνεχίζουν την πορεία τους αυτή. Χωρίς κρατική επιχορήγηση πια. Με την έξωθεν καλή μαρτυρία και με την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη ενός δικού τους πια κοινού. Και με συμπαραστάτη τα τελευταία χρόνια το σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό με τον οποίο ταίριαξαν τα χνώτα τους.
Δεν είδα ακόμα την «Φόνισσά» τους _ τον φετινό Παπαδιαμάντη τους. Για τον οποίο ακούω ήδη λόγια καλά. Η παράσταση μπορεί να μου αρέσει ή να μην μου αρέσει. Αλλά, έτσι ή αλλιώς, τους σέβομαι. Και τους εκτιμώ. 


Διόρθωση της διόρθωσης… «Η ζωή είναι ένα όνειρο» είναι ο τίτλος του έργου του Καλντερόν που ανεβάζει ο Σλόμπονταν Ουνκόφσκι στο Βελιγράδι και στην Ελλάδα πιο πρόσφατα έχει ανεβάσει ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Κι όχι «Η ζωή είναι ωραία» _ που ’ναι ο τίτλος της ταινίας του Ρομπέρτο Μπενίνι _, όπως έγραψα τη δεύτερη απ’ τις δυο φορές που ανέφερα το έργο στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Τετάρτης σε σχετική… διόρθωση προηγουμένου. 
Επίσης οι δυο ειδήσεις της υποστήλης «Προ 50ετίας. Τα Θεατρικά Νέα» είχαν δημοσιευτεί στις 2 Δεκεμβρίου _ κι όχι Μαρτίου _ του 1961 ενώ η παράσταση «Τα ίδια και τα ίδια» του ΚΘΒΕ στην Αθήνα παίχτηκε στο Εθνικό κι όχι στο «Βέμπο».
Υπεύθυνος, ίσως, ο…δαίμων του πανικού λόγω της απεργίας της Τετάρτης και της δημοσίευσης της στήλης μια μέρα νωρίτερα.



Διαβάζω σε κυπριακές εφημερίδες πως ο διορισμός ως νέου διευθυντή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου του Γιώργου Παπαγεωργίου, που εξελέγη απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο όπως σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 10 Νοεμβρίου, έχει προσκρούσει σε νομικά, λέει, προβλήματα. Τα οποία προέκυψαν μετά από ένσταση του ετέρου βασικού υποψήφιου _ εκ των επτά συνολικά _ και νυν διευθυντή Βαρνάβα Κυριαζή ως προς την νομιμότητα του τρόπου εκλογής.
Κάτι μαθαίνω όμως και για κομματικά μαγειρέματα… Καθόλου δε γνωρίζω τα κυπριακά πράγματα, εκτιμώ τον Βαρνάβα Κυριαζή αλλά επειδή κι οι Έλληνες της Κύπρου από ελληνικές νοοτροπίες διέπονται _ οι οποίες είδαμε ΠΟΥ μας οδήγησαν… _, ας τα προσέξουν λιγάκι αυτά, όταν μάλιστα αφορούν τις τέχνες και ειδικότερα το Θέατρό τους. Ο Βαρνάβας Κυριαζής, άλλωστε, έδειξε ήδη, στην τετραετία που κατέχει τη θέση, τις δυνατότητές του, ας αφήσει κι έναν νεότερο και μάλιστα όχι καλλιτέχνη αλλά λάτρη του θεάτρου με αποδεδειγμένες ικανότητες μάνατζερ να δείξει τις δικές του. Για το καλό του ΘΟΚ.



Πολύ αγαπητό απ’ το ελληνικό θέατρο το έργο αυτό του Λονδρέζου αλλά _ τονισμένα αυτό… _ ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν ΜακΝτόνα. Έστω κι αν, κάθε τόσο, αλλάζει ελληνικούς τίτλους. Πέντε επαγγελματικά ανεβάσματα μετράω απ’ το 2005, όταν το πρωτοπαρουσίασε, ως «Ο Πουπουλένιος» _ η πιο επιτυχημένη, κατά τη γνώμη μου, απόδοση του τίτλου στα ελληνικά _, σε μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, η Βίκυ Γεωργιάδου στον Εξώστη του «Αμόρε» για το «Θέατρο του Νότου». Τον ίδιο τίτλο _ και την ίδια βέβαια μετάφραση _ χρησιμοποίησε κι ο Γρηγόρης Χατζάκης ο οποίος το ανέβασε το 2009 στο «Κτήριο».
Το 2007 έγινε «Μια αγκαλιά για να πεθάνεις» στη μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα - Καλογήρου για την παράσταση του Κοραή Δαμάτη στο «Αγγέλων Βήμα». 

Το 2009 το ανέβασε στην Κρήτη κι ο Αντώνης Διαμαντής με την ομάδα του «Όμμα Στούντιο». Η μετάφραση ήταν του Δημήτρη Κιούση κι ο τίτλος «Ο Μαξιλαρένιος». Με τον ίδιο τίτλο μετέφρασε το έργο κι ο Ερρίκος Μπελιές _ η άπαιχτη ακόμα μετάφρασή του έχει εκδοθεί απ’ τον «Ηριδανό».
Φέτος το έργο του ΜακΝτόνα παίζεται στην ίδια με της Κρήτης μετάφραση του Δημήτρη Κιούση_ και σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου _ στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου». Μόνο που διατηρείται ο πρωτότυπος τίτλος: «Pillowman».

Εδώ να σταθώ και να πω πως την παράσταση αυτή (φωτογραφία) την είδα και πιστεύω πως, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, είναι η καλύτερη έως τώρα του νεαρού Μαυρογεωργίου. Αν δεν είχε υποκύψει _ μόδα ή ανασφάλεια; _ στο κούρδισμα των ηθοποιών κάποιες στιγμές σε πολύ υψηλούς τόνους _ βλέπε: ξελαρυγγιάζομαι _, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω εξαιρετική. Με δυο, τουλάχιστον, ηθοποιούς _ Μιχάλης Φωτόπουλος και Γιώργος Βαλαής _ να κάνουν ερμηνείες.


ΜακΝτόνα, όμως, φέτος έχουμε και στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει ανεβάσει στην Κεντρική Σκηνή του, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, το _ επίσης ξαναπαιγμένο, τουλάχιστον δυο φορές, στην Ελλάδα _ έργο του «Μοναξιά στην άγρια Δύση» που παρουσιάζεται τα Δευτερότριτα.

Προ 50ετίας

Τα Θεατρικά Νέα


Για την μεταπροσεχή
Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου προσδιωρίσθη, από τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, η πρεμιέρα της νέας κωμωδίας των Ν. Τσιφόρου – Πολ. Βασιλειάδη «Τα κοκκόρια των δώδεκα». Στο νέο έργο, ως γνωστόν, σε μια σκηνή που διαδραματίζεται σε σύγχρονο «νάιτ κλαμπ», ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Άννα Φόνσου θα εκτελέσουν ένα πρωτότυπο χορευτικό, με χορογραφία Φ. Μεταξόπουλου. Στην ίδια σκηνή η Καίτη Γώγου θα λανσάρη τον νέο χορό «τουίστ». 11 Δεκεμβρίου 1961.



Κατά τηλεγραφικές πληροφορίες από το Μιλάνο, η Μαρία Κάλας εσημείωσε νέον θρίαμβο χθες το βράδυ στη Σκάλα με την «Μήδεια» του Κερουμπίνι. Το κοινόν, που παραληρούσε από ενθουσιασμό, ανεκάλεσε την διάσημη Ελληνίδα σοπράνο τριάντα φορές στη σκηνή. Το ανέβασμα της «Μήδειας» από τον Αλέξη Μινωτή, με σκηνικά και κοστούμια Τσαρούχη και χορογραφία Μαρίας Χορς, εχαρακτηρίσθη ότι έφερε στη Σκάλα κάτι από το κλασσικό πνεύμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Την παράσταση παρηκολούθησαν πολλές προσωπικότητες μεταξύ των οποίων η Μπεγκούμ, η Βάλλυ Τοσκανίνι, η Κατίνα Παξινού και άλλοι. 12 Δεκεμβρίου 1961.  


Η Αλίκη Βουγιουκλάκη μεταβαίνει σήμερα στον Βόλο και θα παρουσιάση απόψε την κωμωδία του Μπέρναρ Σω «Ωραία μου Κυρία». Ο θίασος θα παραμείνη έως την προσεχή Πέμπτην […]. 14 Δεκεμβρίου 1961.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

December 7, 2011

Το Τέταρτο Κουδούνι / 30 Νοεμβρίου 2011


Μίνι φεστιβάλ Γιώργου Ηλιόπουλου φέτος στο «Αμιράλ». Δυο έργα του ικανού συγγραφέα της νεότερης γενιάς από δυο διαφορετικούς θιάσους εναλλάσσονται στο θέατρο της οδού Αμερικής: τα Δευτερότριτα μπορείτε να δείτε το πρώτο του (2000), το «Desperados», που παίζεται σε σκηνοθεσία του συγγραφέα απ’ την ομάδα «Vertigo» την οποία απαρτίζουν νέοι ηθοποιοί, μαθητές του, τις υπόλοιπες μέρες, το πιο πρόσφατο, την κωμωδία «Το κελεπούρι» σκηνοθετημένη απ’ τον Πέτρο Φιλιππίδη με θίασο δόκιμων ηθοποιών στον οποίο συμμετέχει κι ο ίδιος ο συγγραφέας – ηθοποιός.


Αθάνατος! Ο Μέγας Σατιρικός Σουρής επανέρχεται δριμύτερος. Το ποίημά του «Ποιος είδε κράτος λιγοστό» που ’χουν περιλάβει η Ρούλα Πατεράκη κι ο Άκις Βλουτής στην πάνω στον Ξενόπουλο διασκευή τους «Ο κόκκινος βράχος», η οποία παίζεται στην Νέα Σκηνή του Εθνικού, είναι σα να γράφτηκε ειδικά για τις συνθήκες στις οποίες ζούμε αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα…
Και το καλοκαίρι τα «Βήματα» της Ελένης Γερασιμίδου και του Αντώνη Ξένου, στα οποία συμμετέχει κι η επίσης ταλαντούχα κόρη τους Αγγελική Ξένου, Σουρή πρόκειται να κάνουν. Σε περιοδεία. 

Η Μαρία Μάλλιου ετοιμάζει μια _ ατιτλοφόρητη ακόμα _ σύνθεση διασκευή κειμένων του, που θα συν-σκηνοθετήσουν η ίδια κι η Ελένη Γερασιμίδου. Και που περιλαμβάνει τρία μονόπρακτα του Γεωργίου Σουρή _ «Αναπαραδιάδης», «Η περιφέρεια», «Δεν έχει τα προσόντα» _, τα οποία θα τα συνδέουν αποσπάσματα απ’ τους αξεπέραστους διαλόγους του «Φασουλής και Περικλέτος» και ποιήματά του.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα ’ναι του Κώστα Βελινόπουλου, η μουσική του Δημήτρη Λέκκα και θα παίζει, πλην των τριών μελών της οικογένειας Γερασιμίδου / Ξένου, άλλος ένας ηθοποιός.
Θυμήθηκα πως τον Σουρή επανέφερε στη θεατρική επικαιρότητα το 1976, με τη σύνθεση «Τα ίδια και τα ίδια» _ στην οποία, μάλιστα, συμπεριλαμβάνονταν επίσης τα μονόπρακτα «Αναπαραδιάδης» και «Η περιφέρεια» _ που ανέβασε στο ΚΘΒΕ το οποίο τότε διηύθυνε, ο Μίνως Βολανάκης. Επιτυχία μεγάλη που παρουσιάστηκε και στην Αθήνα, στο «Εθνικό». Και την οποία άρπαξε ο μακαρίτης ο Βαγγέλης ο Λιβαδάς _ τι δόξες και τι άδοξο τέλος… _ και την επόμενη σεζόν την παρουσίασε στο «Βέμπο» ως δική του πλέον παραγωγή. 



Η ανακοίνωση έφτασε απ’ την Θεσσαλονίκη στις 24 Νοεμβρίου. Την υπογράφει ο διευθυντής και ψυχή της εκεί Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», θεατρολόγος, καθηγητής στο Αριστοτέλειο και σκηνοθέτης, Νικηφόρος Παπανδρέου. Αμφισβήτησα κατά καιρούς κάποια καλλιτεχνικά αποτελέσματα της Πειραματικής ποτέ όμως τη σοβαρότητα του ρεπερτορίου της, τη συνέπεια και, κυρίως, το Ήθος της. Επειδή θα ’χα πάρα πολλά να πω, δε θα πω, τελικά, ούτε καν πολλά. Ένα μόνο: Πως _ εγώ τουλάχιστον _ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. Κι αφήνω το κείμενο να μιλήσει:
«Έπειτα από 32 χρόνια αδιάλειπτης συμμετοχής στη θεατρική ζωή της Θεσσαλονίκης, η Πειραματική Σκηνή της ‘Τέχνης’ είναι αναγκασμένη να ανακοινώσει την αναστολή της λειτουργίας της. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια η οικονομική κατάσταση του θεάτρου μας επιδεινώνεται διαρκώς, για γνωστούς αντικειμενικούς λόγους, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες. Η κατάσταση όμως έφτασε σε οριακό σημείο έπειτα από την απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού να μη δοθούν καθόλου επιχορηγήσεις για την περσινή θεατρική περίοδο. Πέρσι το φθινόπωρο, παρά την αβεβαιότητα που επικρατούσε, δεν είχαμε κρίνει σωστό, σε εποχή οικονομικής κρίσης και γενικής απαισιοδοξίας, να συντελέσουμε (στο μέτρο που μας αναλογεί), στη συρρίκνωση της καλλιτεχνικής ζωής της πόλης και στη γενικότερη αποκαρδίωση. Έτσι, υλοποιήσαμε κανονικά τον προγραμματισμό μας, με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο και τέσσερα νέα έργα, ελπίζοντας ότι θα υπάρξει, έστω αναδρομικά, κάποια κίνηση εκ μέρους του Υπουργείου (όχι ειδικά για μας, αλλά για το επιχορηγούμενο θέατρο στο σύνολό του). Δυστυχώς αυτό δεν έγινε, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σήμερα σε αδιέξοδο, με πολλά χρέη, απλήρωτους συνεργάτες, δάνεια με επαχθές επιτόκιο κλπ.

Παρ’ όλα αυτά, έπειτα από τη διαβεβαίωση ότι οι όποιες αποφάσεις για τη φετινή θεατρική περίοδο θα ανακοινωθούν εγκαίρως (πράγμα που δεν συνέβη), προχωρήσαμε στον σχεδιασμό της νέας σεζόν, με ένα πρόγραμμα που δίνει έμφαση στις συνεργασίες και τις συμπαραγωγές με άλλες θεατρικές δυνάμεις της πόλης, όπως επιβάλλουν οι δύσκολοι καιροί που περνάμε. […]. Ωστόσο, γίνεται κάθε μέρα σαφέστερο ότι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν έχει διέξοδο, κάθε παράταση διογκώνει ακόμη περισσότερο τα χρέη.
Γιατί είναι προφανές ότι το είδος του θεάτρου που υπηρετούμε, το ποιοτικό ρεπερτόριο, η ανάδειξη νέων συγγραφέων, σκηνοθετών, σκηνογράφων, το φυτώριο νέων ηθοποιών, το κόστος λειτουργίας μόνιμης στέγης, ο πολυμελής θίασος, η καλλιέργεια του πειραματισμού και της θεατρικής παιδείας, το χαμηλό εισιτήριο, όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά ενός Θεάτρου που είναι μαθηματικώς αδύνατον να επιζήσει μόνο με τις εισπράξεις του, ακόμα και αν υπάρχει ικανοποιητική προσέλευση θεατών στις παραστάσεις του. 
Φυσικά, κατανοούμε απολύτως ότι η οξύτατη οικονομική κρίση που ταλανίζει τη χώρα έχει μειώσει δραστικά τις δυνατότητες της Πολιτείας να στηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό. Και δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι στερήσεις και οι θυσίες που ζητούνται από τον ελληνικό λαό κάνουν να φαίνεται σε πολλούς πολυτέλεια η καλλιτεχνική δημιουργία και πρόκληση το αίτημα για την ενίσχυσή της. Ωστόσο, έχουμε την πεποίθηση ότι, ακριβώς σε εποχές κρίσης και ψυχικής καθίζησης, η τέχνη (μιλούμε γενικά, όχι ειδικά για τη δική μας περίπτωση) αποκτά ζωτική σημασία, μας δίνει μια ανάσα, μας βοηθάει να μη βουλιάξουμε ψυχικά, μας παρακινεί να στοχαστούμε με νηφαλιότητα, ενώ παράλληλα ενισχύει την κοινωνική συνοχή – αυτό ισχύει για τον πολιτισμό γενικά, και ιδιαίτερα για το θέατρο που είναι κατεξοχήν τέχνη συλλογική, τέχνη της κοινότητας.
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, το να κλείνουν θέατρα αποτελεί σύμπτωμα παρακμής και επιδεινώνει τη γενικευμένη κρίση, οικονομική, κοινωνική, ηθική, που περνάει η χώρα. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Έτσι, αφού παίξουμε τις νέες μας παραστάσεις για δύο μήνες, ώστε να κλείσει αυτός ο κύκλος δημιουργικά και ει δυνατόν χαρούμενα, θα διακόψουμε τη λειτουργία μας στο τέλος Ιανουαρίου.
Ευχαριστούμε το κοινό που μας στήριξε με την εμπιστοσύνη του όλα αυτά τα χρόνια, και τους συνεργάτες μας που τον τελευταίο καιρό μας επιχορηγούν με τη δουλειά τους».
Τ’ άλλα είναι σιωπή…
(Στη φωτογραφία, σκηνή απ’ το έργο του Άκη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» _ η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου: απ’ τις μεγάλες επιτυχίες, καλλιτεχνικές και ταμειακές, της Πειραματικής που αναγκάζεται για λόγους οικονομικούς να κατεβάσει αυλαία στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης). 


Και βέβαια δεν ανέβασε ο Δημήτρης Μαυρίκιος πέρσι στο Εθνικό το έργο (1635 με 1636) του Ισπανού Καλντερόν «Η ζωή είναι ένα όνειρο». Όπως με… μεγάλη βεβαιότητα σας έγραφα στο περασμένο «Τέταρτο Κουδούνι» αναφερόμενος στον γνώριμό μας Σλόμπονταν Ουνκόφσκι που ετοιμάζει το έργο στο Εθνικό θέατρο του Βελιγραδίου. Τη συνομήλική του «Φρεναπάτη» (1636) του Γάλλου Κορνέιγ ανέβασε _ εξαιρετικά _ ο Μαυρίκιος.
Δεν ξέρω τι συνειρμούς έκανα και το ’γραψα τόσο, μα τόσο σίγουρος, χωρίς να το διασταυρώσω. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει πια να εμπιστεύομαι τη μνήμη μου _ ειδικά την πολύ πρόσφατη…

Το «Η ζωή είναι ένα όνειρο» στην ελληνική σκηνή για τελευταία φορά παρουσιάστηκε απ’ το «Θέατρο του Νότου» στην Κεντρική Σκηνή του «Αμόρε» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου το χειμώνα 2003 – 2004 για να μεταφερθεί, λόγω μεγάλης επιτυχίας, την επόμενη σεζόν στο θέατρο «Πόρτα». Ευχαριστώ τους φίλους που μου το επεσήμαναν. 


Προ 50ετίας

Τα Θεατρικά Νέα


Το Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη, για την διετία 1959 – 1961, απενεμήθη χθες στην Βούλα Ζουμπουλάκη, για την ερμηνεία της στο έργο του Έμλυν Γουίλλιαμς «Το φως της καρδιάς». Η απόφασις ελήφθη δια ψήφων 3 κατά 2 κατά την χθεσινή συνεδρίασι της Επιτροπής […]. Η επιτροπή […] έλαβεν υπόψιν τις αποδόσεις που είχαν κατά το 1959 – 61 οι εξής πρωταγωνίστριες: Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Άννα Συνοδινού, Βούλα Ζουμπουλάκη, Ασπασία Παπαθανασίου, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Αντιγόνη Βαλάκου, Ελένη Χατζηαργύρη, Νέλλη Αγγελίδου, Ίλια Λιβυκού, Μάρω Κοντού, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Κάκια Αναλυτή, Βίλμα Κύρου, Σμαρούλα Γιούλη, Άννα Φόνσου, Μαίρη Χρονοπούλου, Γκέλλη Μαυροπούλου, Άννα Κυριακού και Τζένη Ρουσσέα. Προεκρίθησαν τελικά για τις ατομικές αποδόσεις των η Βούλα Ζουμπουλάκη και η Ασπασία Παπαθανασίου. Κατά την ψηφοφορία υπέρ της απονομής του Επάθλου στην Βούλα Ζουμπουλάκη εψήφισαν οι Άγγελος Τερζάκης, Μανώλης Σκουλούδης και Αχ. Μαμάκης. Οι Κώστας Οικονομίδης και Λέων Κουκούλας εψήφισαν υπέρ της Ασπασίας Παπαθανασίου. 2 Δεκεμβρίου 1961.  


Απόψε, στις 9, στο ριζικώς ανακαινισθέν «Βασιλικό» της Θεσσαλονίκης, αρχίζει τις παραστάσεις του το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ως εναρκτήριο έργο θα παρουσιάση τον «Παπαφλέσσα» του Σπύρου Μελά, με σκηνοθεσίαν Πέλου Κατσέλη και σκηνικά και κοστούμια Σπύρου Βασιλείου. Στον ρόλο του Παπαφλέσσα ο Ιορδάνης Μαρίνος. 2 Δεκεμβρίου 1961.
 
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».


December 5, 2011

Δημοψηφίζω, δημοψηφίζεις, δημοψηφίζει...

Αμέσως μετά τη μούντζα της Χάγης _ την οποία καλλωπίζουν για να μας τη σερβίρουν οι δικοί μας που έφαγαν τη χυλόπιτα _ βγαίνει _φυσικά _ κι ο Καρατζαφέρης. Και ζητάει δημοψήφισμα _ πολύ in έχουν γίνει τα δημοψηφίσματα, ειδικά εκείνα που αναγγέλλονται ή αιτούνται αλλά δε γίνονται ποτέ... Δημοψήφισμα, λέει, για να αποφασίσουμε ΕΜΕΣ για το όνομα ενός ΑΛΛΟΥ κυρίαρχου κράτους. Ενός κράτους το οποίο οι πάντες πλέον αποκαλούν Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά εμείς, ντε και καλά, επιμένουμε να το φωνάζουμε ΠΓΔΜ _ που, ω της γελοιότητος, δε σημαίνει παρά Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ... Οπου το θράσος, η αλαζονεία και η βλακεία συναντώνται και βγαίνουν βόλτα αγκαζέ με τον Γκρούεφσκι και τους συν αυτώ, των ιδίων φρονημάτων. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...