Ο Σταυρακάκης σώζει την τιμή των όπλων

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 212

 

Το «Ρέκβιεμ» (1874) του Τζουζέπε Βέρντι παρουσίασε στο Ηρώδειο, στην πρώτη απ’ τις δυο προγραμματισμένες, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, συναυλίες της, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Μια αριστουργηματική, όπως πιστεύω, σύνθεση, παρά αντιρρήσεις ότι δεν διαπνέεται από μεταφυσικό δέος αλλά από «οπερατικότητα». 

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΚΟΑ Λουκάς Καρυτινός, που την οδήγησε, όπως και τις χορωδίες, απ’ το πόντιουμ, είναι δυναμικός αρχιμουσικός και ξέρει άριστα τον Βέρντι. Είχε δουλέψει πολύ, είχε οργανώσει καλά την εκτέλεση αλλά, προσωπικά, δεν ικανοποιήθηκα. Βρήκα την ορχήστρα κάπως σκληρή, με οξύτητες κι οι τέσσερις σολίστες -η γνώμη μου είναι ότι- δεν ήταν δεμένοι: η καλή σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου (που είχε, πάντως, κάνει αντικατάσταση) δεν ήταν σε σπουδαία φόρμα και τραγούδησε πιο λυρικά απ’ ό,τι απαιτεί το ύφος του Βέρντι, η τυνήσια/καναδέζα μέτζο Ριχάμπ Σαγιέμπ, μουσικότατη αλλά με όγκο φωνής περιορισμένο, όχι απολύτως κατάλληλο για ανοιχτούς χώρους, ενώ βρήκα ανεπαρκή, με ενοχλητικό διαρκές μπαλάρισμα τον άγγλο τενόρο Μπάρι Μπανκς.

Την τιμή των όπλων έσωσε ο μπάσος Αλέξανδρος Σταυρακάκης. Μια σπουδαία φωνή! Βαθύ, ζεστό τίμπρο, φραζάρισμα τέλειο, τεχνική άψογη, άψογο βερντιάνικο ύφος, εωτερικότητα, απόλυτα πειθαρχημένος, έδειξε το μέγεθός του. Στο Dies Irae, συγκλονιστικός.

Περιμένω πότε θ’ ακούσω ότι η Λυρική Σκηνή τον μετακαλεί για να πρωταγωνιστήσει σε μια όπερα αποκλειστικά πάνω του. Τώρα που είναι ακόμα νωρίς. Το αξίζει και το μπορεί. Ας μην τον χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια μας (Φωτογραφίες: Μαρία Γραμματικού).

(Τη συναυλία παρακολούθησα με πρόσκληση που μου παραχώρησε η ΚΟΑ)

Ένα site για τον Γιάννη Ροζάκη

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 211

 

Στις 16 Ιανουαρίου του 2021 πέθανε ο ηθοποιός Γιάννης Ροζάκης. Απ’ τα σχεδόν 82 χρόνια της ζωής του, τα 51 τα έζησε στο θέατρο -1962 με 1965 στη δραματική σχολή, 1965 με 2013 ως ηθοποιός ενεργός. Έκανε πολύ θέατρο, έκανε κινηματογράφο, τηλεόραση, ραδιόφωνο... Δεν υπήρξε «δημοφιλής πρωταγωνιστής», αν κι έπαιξε ρόλους πρωταγωνιστικούς. Υπήρξε, όμως, καλός ηθοποιός. Που στήριζε παραστάσεις. Και γι αυτό τον εκτιμούσαν. Και γι αυτό τον εμπιστεύονταν.

Δυόμισι χρόνια, περίπου, μετά το θάνατό του, με πρωτοβουλία του Μίλτου Σαλβαρλή, στήθηκε ένας πολύ προσεγμένος, καλόγουστος ιστότοπος -ένα site- στη μνήμη του Γιάννη Ροζάκη: το βιογραφικό του, λεπτομερώς η διαρκής πορεία του στο θέατρο, στο σινεμά, στην τηλεόραση, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, βίντεο...

 

https://www.giannisrozakis.gr/

 

Οι μαθητές, οι συνάδελφοί του, οι συνεργάτες του, οι φίλοι του έχουν πολλά να θυμηθούνε μέσα απ’ το υλικό αυτό. Όχι πως το site ήταν απαραίτητο για να τον θυμόμαστε, έτσι κι αλλιώς δεν τον ξεχνάμε. Αλλά ήταν και είναι μια συγκινητική χειρονομία.

Όταν ο Μόγλης έγινε η Μόγλη ή Με πολλά λόγια και λίγο χορό

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 210

Μια μεγάλη, αφειδώλευτη παραγωγή -ανάμεσα στους συμπαραγωγούς και η δική μας «Αττική Πολιτιστική Εταιρεία». Εκπληκτική υλοποίηση και συμπλήρωση των σκηνικών και των δρώμενων μέσω τεχνολογίας -βίντεο, animation, 3D video mapping… Φωτισμοί μοναδικοί. Σύγχρονου ενδιαφέροντος, μέσα από οικολογική και περιβαλλοντική ματιά, μεταφορά του «Βιβλίου της ζούγκλας» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Φεμινιστική αντίληψη -όπου ο Μόγλης του Κίπλινγκ, που ηγείται των ζώων της ζούγκλας, μετασχηματίζεται στην εξίσου ηγετική  Μόγλη. Ένα σύνολο -η Ομάδα του Άκραμ Καν- αποτελούμενο από πολύ καλούς και καλά δουλεμένους χορευτές. 

Αλλά και πολλά λόγια. Πάρα πολλά λόγια: διάλογοι ηχογραφημένοι που χορεύονται από τους χορευτές. Και λίγος καθαρός χορός. Και πολιτική ορθότητα -έως και η Γκριέτα Τούνμπερι ακούγεται, με το καταγγελτικό, ιεραποστολικό της ύφος. Είδα στην Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, καλεσμένος από την «Αττική Πολιτιστική Εταιρεία», έναν αγνώριστο Άκραμ Καν -που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία στο «Jungle Book Reimagined» («Το βιβλίο της ζούγκλας όπως το ξαναφανταζόμαστε»). Έναν Άκραμ Καν -αυτόν τον εξαιρετικό, μπανγκλαντεσιανών ριζών, γεννημένο και εγκατεστημένο στην Αγγλία, χορογράφο -άλλοτε και χορευτή-, που γνωρίζουμε καλά από προηγούμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα να έχει στήσει ένα θέαμα για το μεγάλο κοινό, μάλλον ένα θέαμα για παιδιά -ή έστω για έφηβους- έως και αφελές. Κάτι σαν μάθημα οικολογίας για αρχάριους.

Αιφνιδιάστηκα. Και κάπως απογοητεύτηκα (Φωτογραφίες: Ambra Vernuccio).