February 28, 2012

Τρίιιιιζει! Δεν ακούτε;


Μα, καλά, δεν το καταλαβαίνουν; Τα κόμματα. Ό,τι αυτό που τρίζει κάτω απ’ τα πόδια τους είναι το έδαφος; Που υποχωρεί; Κι ότι βουλιάζουν όλοι μαζί; Και συνεχίζουν να επιδίδονται σ’αυτά τα τόσο γελοία, τόσο παλαιάς κοπής ακροβατικά; Αυτά που λένε και πράττουν, με κορυφαίους του Χορού τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη _ οι «άλλοι» έχουν βγει απ’ τον χ(Χ)ορό, ανακοινώνουν μόνον υποψηφιότητες για ένα πουκάμισο αδειανό… _, δεν τα ακούν μετά; Μήπως και συλλάβουν το μέγεθος της βλακείας τους; Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

ΥΓ. Έχω κάτι ψιλά. Με πόσα αγοράζει κανείς ένα πλοίο για να ενισχύσει τη ναυτιλία μας, να τα στείλω έξω;

February 23, 2012

Του Κουτρούλη ο θρίαμβος

 Το Τέταρτο Κουδούνι / 23 Φεβρουαρίου 2012

Δώδεκα _ αν ήταν κι ολόκληρες… _ ώρες παρέμεινε βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ η _ ανεξάρτητη πλέον _  Άννα Βαγενά: η εις μίαν μόνην ώραν (άντε εις δώδεκα, απ’ τη μία το μεσημέρι που ορκίστηκε ως τη μία τη νύχτα που τη διέγραψε Ο Πρόεδρος) το ΠΑΣΟΚ παίξασα, το ΠΑΣΟΚ χάσασα εις του Βατερλώ την χώραν _ για να παραφράσω τον Αλέξανδρο Σούτσο και τον «Περιπλανώμενό» του. Ρεκόρ Γκίνες ίσως; Δεν πειράζει, όποιος χάνει στα χαρτιά (του Μνημονίου) κερδίζει στο θέατρο.



Και ξανά προς τη δόξα τραβά. Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης». Ύστερα απ’ την ενίσχυση της οποίας έτυχε την εσχάτη στιγμή απ’ τον Δήμο της πόλης της, συνεχίζει στην Θεσσαλονίκη, στο «Αμαλία», την πορεία της που παρά τρίχα να διακοπεί.
«Χρυσή πόλη» είναι ο τίτλος της τέταρτης παράστασης της φετινής χειμερινής περιόδου της κι αποτελεί συμπαραγωγή με τη θεατρική ομάδα «Παπαλάνγκι» που δημιουργήθηκε στην Αθήνα από αποφοίτους του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ και που πρωτοεμφανίστηκε πέρσι στον Φούρνο με το σύγχρονο σέρβικο έργο «Αγαπητέ μπαμπά» της Μιλένα Μπόγκαβατς.
Πρόκειται για μια ποιητική αλληγορία πάνω στην ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, που έγραψαν, ειδικά για την παράσταση, δυο νέοι δημιουργοί της πόλης _ η Πειραματική πάντα είναι δεμένη, μ’ όποιον τρόπο βρει, με την Θεσσαλονίκη όπου δημιουργήθηκε και δημιουργεί: η συγγραφέας Δανάη Τανίδου κι ο _ βοηθός του Θωμά Μοσχόπουλου _ Τάσος Αγγελόπουλος που θα σκηνοθετήσει.
Στη διανομή της «Χρυσής πόλης» μετέχουν έξι ηθοποιοί _ τρεις από κάθε θίασο: Έφη Σταμούλη, Στάθης Μαυρόπουλος, Γιώργος Γιόκοτος, Άννα Ευθυμίου, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Λιάνα Ταουσιάνη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, της Μαργαρίτας Δεληαγγέλου, η μουσική επιμέλεια του Κώστα Βόμβολου, οι φωτισμοί της Μαρίας Λαζαρίδου.
Η πρεμιέρα θα δοθεί σε ημερομηνία σημαδιακή: 15 Μαρτίου, μέρα αναχώρησης, το 1943, απ’ την Θεσσαλονίκη του πρώτου τραίνου με εβραϊκό «φορτίο» για τα ναζιστικά στρατόπεδα.






Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια. Για να επιστρέψει στο Εθνικό _ «Οιδίπους τύραννος» του Σοφοκλή στην Επίδαυρο και «Κατά λάθος πρόβες» (ήτοι «Ο αυτοσχεδιασμός των Βερσαλιών» του Μολιέρου + «Οι καλόπιστοι θεατρίνοι» του Μαριβό) στο Γκαράζ, οι προηγούμενες παραστάσεις του εκεί. Τώρα ο Βασίλης Παπαβασιλείου κάνει το _ καθυστερημένο… _ ντεμπούτο του στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Με την παλαιά _ 1845 _ κωμωδία του Αλεξάνδρου Ρίζου Ραγκαβή «Του Κουτρούλη ο γάμος». Και θριαμβεύει _ η καλύτερη παράσταση της σεζόν, προς ώρας τουλάχιστον, κατά τη γνώμη μου.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου, χωρίς ν’ αλλοιώσει ή ν’ αποδομήσει το κείμενο, κάνει την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά πάνω στο δραματολόγιο αυτό που ως φαίνεται τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα _ «Βαβυλωνία του Βυζαντίου, «Τυχοδιώκτης» του Χουρμούζη. Κι όσο κι αν τον λένε εγκεφαλικό, γίνεται απίστευτα άμεσος. Η «καρναβαλική» παράσταση που οργάνωσε με μια διανομή – διαμάντι, δουλεμένη ψιλοβελονιά
δικαιώνει ένα κείμενο που ξαφνικά αποδεικνύεται τόσο επίκαιρο όσο δε γίνεται περισσότερο. Τι μεγαλύτερη δικαίωση για ένα Εθνικό Θέατρο να λειτουργεί στον παλμό των ημερών;
Τα λόγια που άκουσα ανάμεσα στο θερμότατο χειροκρότημα και στα «μπράβο» του φινάλε απ’ τις δυο κυρίες που κάθονταν πλάι μου, αυτό ακριβώς εκφράζουν: «Να το δείξετε στην Βουλή» φώναξε η μια. Για να «διορθώσει» η άλλη: «Να φέρετε εδώ και τους τρακόσιους να το δουν».


Έχει προϊστορία ο Δημήτρης Καλοκύρης στο χώρο των γραμμάτων _ προϊστορία με εύσημα πολλά: ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, συγγραφέας βιβλίων για παιδιά, μεταφραστής εκλεκτός _ απ’ τους ανθρώπους που μας γνώρισαν τον Μπόρχες _, ανθολόγος, γραφίστας, με δεινές επιδόσεις στο κολάζ, εικονογράφος, δημιουργός ή ψυχή περιοδικών που 'γραψαν ιστορία όπως το «Τραμ», ο «Χάρτης», «Το Τέταρτο» του Μάνου Χατζιδάκι, και, και…
Ο Καλοκύρης, όμως, μέλλεται ν’ αφήσει τα… χνάρια του και στο θέατρο. Μέσω του γιου του. Ο Ρωμανός Καλοκύρης, στα είκοσι τρία του, με σπουδές μουσικής και μουσική δράση στο ενεργητικό του, αλλά και ηθοποιός νεόκοπος, απόφοιτος (2011) της δραματικής σχολής «Μοντέρνοι Καιροί», ξεκινάει φέτος την επαγγελματική πορεία του στο θέατρο ερμηνεύοντας σε σκηνοθεσία Έλενας Βόγλη και με την ομάδα « Φιλική Εταιρεία Τάσσει δ’ Έρωτα» τον παντομιμικό «μονόλογο» του Μπέκετ «Πράξη χωρίς λόγια Ι» _ το μονόπρακτο παρουσιάστηκε για τελευταία φορά στην Ελλάδα τον περασμένο Μάρτιο απ’ τον Μάνο Καρατζογιάννη σε σκηνοθεσία Ασπασίας Κράλλη στην αυλή της Σχολής Καλών Τεχνών.
Η παράσταση με τον Ρωμανό Καλοκύρη _ που ’χει στο ενεργητικό του και σεμινάρια σύγχρονου χορού _ παρουσιάζεται στο χώρο «Art Factory», στον Ταύρο, πίσω απ’ το Athens Heart, τα Κυριακοδεύτερα. Και μάλιστα με είσοδο ελεύθερη. Θα πάω.


Αβανγκάρντια, σου γράφει ο άλλος. Όχι πρωτοπορία. Όχι καν αβάν γκαρντ. Αβανγκάρντια. Κάτι σαν το μανιπουλάρισμα που ’χα κάποτε δει σ’ ένα έντυπο. Έλα, Θε μου, τι έχω να διαβάσω ακόμα.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


Τους κυνηγάει εσαεί η μοίρα τους Ατρείδες _ κακότυχη γενιά… Δεν είναι μόνο όσα τράβηξαν στους μύθους και στην αρχαία τραγωδία ούτε στις νεότερες προσαρμογές και εκδοχές. Φέτος, εν Ελλάδι, τους περιέλαβαν κι οι σατιρικοί. Και… τους αλλάζουν τα φώτα.
Ο Άκης Δήμου τους άδραξε πρώτος: «Σιγά τα αίματα!…- Oresteia, The Next Generation» είν’ ο τίτλος του καινούργιου του έργου που παρουσιάζεται στην Μουσική Σκηνή «Αθηναΐς» απ’ την «Σπείρα Σπείρα» ως παράσταση μουσικοθεατρική σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου και, βέβαια, πλημμυρισμένη απ’ τις μουσικές και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη _ ακόμα δεν την είδα και δε θα με ξεπλένουν ποτάμια…
Από 1 Μαρτίου, όμως, εμφανίζεται και «Ορέστης – Ηλέκτρα 0 – 1»! Στο «Bios» / Basement (αυτό το Basement πολύ μου τη δίνει αλλά τέλος πάντων…). Χαρακτηρίζεται «ξεκαρδιστική τραγωδία». Η σύλληψη είναι του Κώστα Φιλίππογλου ο οποίος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη που παίζει μαζί με την Κατερίνα Λούρα.
Δεν ξέρω ακόμα τα αποτελέσματα αλλά λίγο γέλιο _ έως και πολύ, γιατί όχι; _ μας χρειάζεται. Να ’ρθει να χαράξει, λιγάκι, τ’ αχείλι μας…


Θα τα ξαναπούμε τη μεθεπόμενη Πέμπτη 8 Μαρτίου.

Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα


Απόψε, στην εργατική παράστασι του θεάτρου «Άλφα» ο θίασος Κατερίνας παρουσιάζει τα «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» _ μια σειρά σκετς γραμμένων απ’ τους Ασημ. Γιαλαμά, Βαγγ. Γκούφα, Παν. Παπαδούκα, Κ. Πρετεντέρη, Αλ. Σακελλάριο, Γ. Τζαβέλλα και Δημ. Ψαθά, με μουσική Μίκη Θεοδωράκη […]. 23 Φεβρουαρίου 1962.



Το θέατρο «Πορεία» του Αλέξη Δαμιανού
παρουσιάζει αύριο Σάββατο σε απογευματινή και βραδυνή παράστασι τα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Η επίσημη πρεμιέρα θα δοθή την προσεχή Τρίτη και Τετάρτη το βράδυ. Στα «Κόκκινα φανάρια», που ανεβάζονται κατά σκηνοθεσία του Αλέξη Δαμιανού, σκηνικά του Στέλιου Ορφανίδη και με μουσική του Βάκη (Ε)ξαρχάκου τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν η Μαίρη Χρονοπούλου, η Κούλα Αγαγιώτου, ο Θόδωρος Έξαρχος, ο Νίκος Μπιρμπίλης, ο Λάμπρος Κοτσίρης και η μετέχουσα εκτάκτως στον θίασο Βούλα Χαριλάου. 23 Φεβρουαρίου 1962.


« […] Ο κ. Δημήτρης Χορν, μολονότι το φωνητικό του όργανο δεν τον βοηθούσε πάντα, και το κλίμα του έργου δεν του ήταν και πολύ οικείο, κρατήθηκε ωστόσο στη σωστή γραμμή […]. Ευγένεια, τρυφερότητα, εσωτερική δόνηση και λυρισμός διέκρινε το παίξιμο της κ. Ζαβιτσιάνου. […] (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση του έργου «Θωμάς ο δίψυχος» του Άγγελου Τερζάκη). 28 Φεβρουαρίου 1962.

February 21, 2012

Κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα


Έζησε μια ζωή θυελλώδη η Σωτηρία Μπέλλου. Και πικρή. Ήταν οι συνθήκες, ήταν ο δύστροπος χαρακτήρας της, ήταν οι επιλογές της; Ίσως όλα και άλλα πολλά.
Ατίθασο παιδί, κλοπές, κακότυχος γάμος που κράτησε ελάχιστα και τελείωσε με ένα βίαιο φινάλε, φυλακή για το βιτριόλι που έριξε στα μούτρα του άπιστου συζύγου ο οποίος επιπλέον την κακοποιούσε, ένα παιδί που χάθηκε πριν γεννηθεί, συγκρούσεις με την οικογένεια _ που της στάθηκε όμως στα δύσκολα _, ζωή στη μιζέρια, στο περιθώριο, λούμπεν καταστάσεις, φτώχια και δυστυχία,  συμμετοχή στην Αντίσταση, συλλήψεις, οριστικός προσανατολισμός στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αδρή γλώσσα της νύχτας, καυγάδες, ξυλοδαρμοί _ και μια ευθύτητα, όμως, μια ντομπροσύνη _, αλκοόλ, δύο νοσηλείες σε ψυχιατρείο για μανιοκατάθλιψη, το πάθος με τα ζάρια, λεφτά πολλά που πέρασαν από τα χέρια της αλλά εξανεμίστηκαν, άνθρωποι που την εκμεταλλεύτηκαν, μοναξιά…
Άλλα όλα αυτά τα εξουδετέρωνε το τραγούδι: μία φωνή μοναδική που αναδύθηκε με το έτσι θέλω γιατί δεν μπορούσε να μείνει κρυμμένη, μία φωνή που ο Βασίλης Τσιτσάνης την ώθησε ψηλά, μία φωνή που εκτοξεύτηκε, μία Μεγάλη Λαϊκή Φωνή που άνοιξε τα φτερά της και πέταξε πάνω από τις μικρότητες, πάνω από τις περιθωριακές καταστάσεις, πάνω από τις προσωπικές δυστυχίες, πάνω από τις διακυμάσεις της καριέρας. Μία φωνή που μόνο ο καρκίνος στον λάρυγγα ανέκοψε την πτήση της. Αλλά μόνο ως ύλη φθαρτή. Διότι η φωνή αυτή, μέσα από τα πολλά σπουδαία τραγούδια που της έγραψαν πολλοί σπουδαίοι του τραγουδιού μας, συνεχίζει να ίπταται αδάμαστη: έμεινε και θα μείνει για πάντα.
Η Σοφία Αδαμίδου εξέδωσε το 1998 μία εξαιρετικά επιτυχή βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου _ η ζωή μιάς ρεμπέτισσας, με τρομερά σκαμπανεβάσματα, που θα μπορούσε να συγκριθεί με τη ζωή πολλών μεγάλων της τζαζ ή της Εντίτ Πιαφ _ με τον τίτλο «Σωτηρία Μπέλλου. Πότε ντόρτια, πότε εξάρες». Από τη βιογραφία αυτή, που επαύξησε και αναμόρφωσε αργότερα, η Σοφία Αδαμίδου άντλησε ένα έργο θεατρικό το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην «Στοά» το 2007 - 2008, σε ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε» και με μία συγκλονιστική Λήδα Πρωτοψάλτη στον επώνυμο ρόλο.
Η συγγραφέας επανήλθε στο έργο που, αναμορφωμένο και πιο σφιχτό, παρουσιάζεται τώρα με τον _ θεατρικά ανεπιτυχή, πιστεύω _ τίτλο «Σωτηρία Μπέλλου. Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας». Η Σοφία Αδαμίδου ακολουθεί τις έξυπνες δραματουργικές λύσεις που είχε επιλέξει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μονόλογο τοποθετημένο στο νοσοκομείο, την τελευταία νύχτα πριν την επέμβαση στην τραγουδίστρια για τραχειοστομία που θα της στερήσει ό,τι πολυτιμότερο: τη φωνή της. Ένα μονόλογο _ το μονόλογο της Σωτηρίας _ όπου ευφυώς η συγγραφέας έχει προσθέσει το ρόλο μιας νοσοκόμας / ακροάτριας ως τον άλλο πόλο του έργου, μέσω του οποίου θα πλασαριστούν τα βιογραφικά στοιχεία. 
 
Το κείμενο είναι καλά ισορροπημένο και η Ντίνα Κώνστα που ανέλαβε το ρόλο είναι μία αποδεδειγμένα καλή ηθοποιός. Και με χιούμορ. Αλλά, δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, η σκηνοθεσία (Αθανασία Καραγιαννοπούλου) δεν την βοήθησε. Έβλεπα την ηθοποιό σε αμηχανία όταν ακούγονταν τα πολλά, καλά δεμένα με το κείμενο τραγούδια _ άλλοτε να σιγοτραγουδάει, άλλοτε να κινείται άλλοτε να ακινητοποιείται, σαν η σκηνοθέτρια να μην ήξερε τι να την κάνει…_, είδα ρυθμούς όχι πάντα επιτυχημένους ενώ η Έφη Κόντα που υποδύεται τον ατακαδόρικο αλλά, τελικά, καίριο ρόλο της νοσοκόμας, ρόλο που πυροδοτεί την εξέλιξη, είναι άχρωμη, ασταθής και χωρίς κύρος. Όσο για τις δραματικές κορυφώσεις, σ’ εμένα τουλάχιστον, ήχησαν μελοδραματικές και «παλιές».
Ικανοποητική η σκηνογραφική δουλειά του Μανώλη Παντελιδάκη και, ακόμη περισσότερο, η ενδυματολογική της Μαρίας Κοντοδήμα, εξυπηρετικοί οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
Τι κρατώ; Την έναρξη με τη συγκλονιστική, βουβή φιγούρα της Ντίνας Κώνστα / Σωτηρίας, λουσμένης στο φως των προβολέων, να μας κοιτάζει βουβή, κατάματα υπό τους ήχους του «Δε λες κουβέντα» των Μούτση / Τριπολίτη, το ανάλογο φινάλε που κλείνει σαν ένα κύκλο την παράσταση και τα τραγούδια της Μπέλλου που την πλημμυρίζουν _ σε επιλογή και επιμέλεια της σκηνοθέτριας _ και ξεπλένουν _ αυτή η συναρπαστική φωνή, με τα συγκλονιστικά ανοίγματα… _ τις, κατά τη γνώμη μου, αμαρτίες της.
Ομολογώ, πάντως, πως την παρακολούθησα ανάμεσα σε ένα κοινό που κρατούσε την ανάσα του και που ξέσπασε σε χειροκροτήματα και σε μπράβο στο τέλος ενώ δεν ήταν λίγοι που σηκώθηκαν όρθιοι. Άρα, μπορεί και να σας αρέσει.

Θέατρο «Κάππα», 20 Φεβρουαρίου 2012.

 http://www.youtube.com/watch?v=au6X4y4d-L8

February 17, 2012

Μάζευε κι ας είν’ και ρόγες


Βρε, καλώς τους! Μάκης και Άδωνις εις σάρκα μίαν με την Νέα Δημοκρατία _ την, κατά Μάκην, «αξιόμαχη, μεγάλη, πατριωτική, φιλελεύθερη παράταξη» (ξέχασε το αδίστακτη). Ε μ’, σαρξ εκ της σαρκός της. Άντε, να πέφτουν κι οι νεοφιλελεύθερες μουτσούνες _ το τρελλό το καρναβάλι οσονούπω τελειώνει. Άντε, να δείξουμε τα πρόσωπά μας γυμνά. Άντε, να ξέρουν κι οι ψηφοφόροι πού ακριβώς πορεύονται _ μη χάνουν και τον μπούσουλα. Διότι τον αράπη κι αν τον πλένεις…
Κύριε Γιώργο, χάσαμε _ ο «τρελλαντώνης» σάς την έφερε! (Κύριε) Κωνσταντίνε (Καραμανλή), μην τρίζετε τόσο _ θυμηθείτε κι εσείς το απώτερο, προγαλατικό παρελθόν σας.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


February 16, 2012

Κατερίνα Ευαγγελάτου ετοιμάζει Βιριπάγιεφ για Βογιατζή


Το Τέταρτο Κουδούνι / 16 Φεβρουαρίου 2012

«Ε! τι καθόσαστε λοιπόν ποιητές / βγήτε στους δρόμους, καβαλήστε στα λεωφορεία, ανεβήτε στις αμαξοστοιχίες / να δήτε καθώς θ' απαγγέλετε τα τραγούδια σας / ν’ ανθίζει μες στην καρβουνόσκονη σαν έν’ άσπρο τριαντάφυλλο / το γέλιο των μηχανοδηγών./ Πηγαίντε στη λαϊκή αγορά / ανάμεσα στις φωνές και τη μυρουδιά των λαχανικών. / Είναι εκεί μια αντρογυναίκα με ξυλοπάπουτσα / που αν χαμογελάσει με τους στίχους σας / σημαίνει πως κάτι φτιάξατε στη ζωή σας. / Γιατί αυτή η αντρογυναίκα με το πλατύ, βλογιοκομένο πρόσωπο / έχει τρία παιδιά σκοτωμένα / και δεν τόχει σκοπό να γελάσει με μυξάρικους στίχους. / Ανεβήτε με τα πριονοπέδιλα πάνω στους στύλους του τηλέγραφου / και τραγουδήστε και ξανατραγουδήστε / και κουνώντας σαν ένα τσαλακωμένο κασκέτο την καρδιά σας / χαιρετήστε / το μέλλον».
«Κριτική της ποίησης» του Τάσου Λειβαδίτη, απ’ την ενότητα «Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα» της συλλογής «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο» (1956). Αφιερωμένο στη διανόησή μας, μέρες που ’ναι… Με την ελπίδα πως δε θα το θεωρήσουν «πασέ».
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
 
 
 
Έκπληξη, για μένα, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ρενάτο Τζανέλα πάνω στον «Φάουστ» του Γκουνό που παρουσίασε η Λυρική στο Μέγαρο. Μια όπερα – μπαλέτο, α λα Μπεζάρ και Πίνα Μπάους, όπου, αν κι ο Τζανέλα χορογράφος είναι, ο χορός δεν καπέλωσε την όπερα. Αλλά συμπορεύτηκε διακριτικά, καλόγουστα και καίρια μαζί της. Σε υψηλότατου αισθητικού και λειτουργικού επιπέδου σκηνικά του Αλεσάντρο Κάμερα και με μια εξαιρετικά δεμένη, υπό τον Μύρωνα Μιχαηλίδη, ορχήστρα να συνοδεύει. Η Λυρική στα καλύτερά της!  
Κι αν ο πρωταγωνιστής Έρικ Κάτλερ μου φάνηκε φωνητικά επαρκέστατος αλλά υποκριτικά ζορισμένος κι άχαρα πανύψηλος, κι αν η κάποτε συγκλονιστική φωνή του Παάτα Μπουρσουλάτζε - Μεφιστοφελή μου ήχησε απογοητευτικά στεγνή, ήταν εκεί η Αλεξία Βουλγαρίδου, φωνητικά και υποκριτικά άψογη, κι η καταπληκτική φωνή _ έχει φτάσει σε επίπεδο Κώστα Πασχάλη πια _ του, σκηνικά, δυστυχώς όμως, πολύ δύσκαμπτου, Δημήτρη Πλατανιά - Βαλεντίνου να μ’ αποζημιώσουν.


Ροντρίγκο Γκαρσία, τον τολμηρό, προκλητικό έως και ανατρεπτικό αργεντινό, εγκατεστημένο στην Ισπανία, συγγραφέα αλλά και σκηνοθέτη και σκηνογράφο _ με το έργο του «Είστε όλοι σας καθάρματα» που θ’ ανεβάσει στο θέατρο «Όρα» της Θεσσαλονίκης _ θα παρουσιάσει για πρώτη, όπως ανακοινώνεται, φορά στην Ελλάδα, τον Μάρτιο, ο καλός σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης με την ομάδα του «Angelus Novus». Να διευκρινίσω, όμως: για πρώτη φορά στα ελληνικά και με πλήρη θεατρική μορφή.
Διότι το ίδιο, μάλιστα, έργο έχει ήδη παρουσιαστεί με τη μορφή της σκηνικής ανάγνωσης απ’ τον ίδιο σκηνοθέτη, με την Ομάδα «3L – Logi, Ludi, Loci», στο πλαίσιο του τριήμερου «Χορικότητες - Σύγχρονες Θεατρικές Γραφές» που είχε οργανωθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2007. Ενώ στο ίδιο Φεστιβάλ είχε εμφανιστεί κι ο ίδιος ο Γκαρσία με την ιδιόμορφη παράστασή του «Λίαν αιμάσσον. Αιμάσσον. Μισοψημένο. Καμένο».


Αμ’ οι άλλοι, πάλι; Που μοίραζαν με το κυριακάτικο φύλλο cd με ηχογράφηση λειτουργίας στην οποία χοροστατούσε ο μακαριστός… Μέγας είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου!
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


Ο Παντελής Δεντάκης, η Αλεξία Καλτσίκη, ο Βασίλης Κουκαλάνι κι η Ηλέκτρα Νικολούζου θα κρατήσουν τους τέσσερις ρόλους στο έργο (2011) του Ρώσου Ιβάν Βιριπάγιεφ «Ψευδαισθήσεις» που θ’ ανεβάσει η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο θέατρο «Οδού Κυκλάδων», παραγωγή της «νέας Σκηνής» του Λευτέρη Βογιατζή. Και που θα παρουσιαστεί σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου, με σκηνικά και κοστούμια Εύας Μανιδάκη, μουσική Σταύρου Γασπαράτου και σχεδιασμό φωτισμών Λευτέρη Παυλόπουλου.
Σημειώστε πως ο Βιριπάγιεφ, εδώ, ως θεατρικός συγγραφέας, μάς είναι γνωστός μόνο απ’ το έργο του «Οξυγόνο». Το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών, επίσης στον κύκλο των σκηνοθετημένων αναγνώσεων «Χορικότητες - Σύγχρονες Θεατρικές Γραφές» σε σκηνοθεσία Μαρίας – Λουίζας Παπαδοπούλου η οποία τον επόμενο χειμώνα 2007 – 2008 ανέβασε το έργο, κανονικά πια, στον Εξώστη του «Αμόρε» ως παραγωγή του «Θεάτρου του Νότου». Το «Οξυγόνο» ανέβηκε και το καλοκαίρι στο χώρο Ανάμεσα _ για να συνεχιστεί και στην αρχή της φετινής σεζόν _ απ’ την ομάδα «A Bailar» σε συνεργασία με το μουσικό σχήμα «Unterwegs».
Στην Ελλάδα, πάντως, έχει προβληθεί το 2008/2009 και η ταινία του Ιβάν Βιριπάγιεφ _ σενάριο και σκηνοθεσία _ «Ευφορία».



Εντάξει, πρεμιέρα κάνουν _ επίσημη ή ανεπίσημη. Εντάξει, δημόσιες σχέσεις κάνουν. Και πρέπει να μας ενημερώσουν. Με δελτία Τύπου. Αλλά γιατί να υμνολογούν έτσι την παράσταση περί ης ο λόγος; Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για κρατικά Θέατρα. Σχεδόν κριτική τής γράφουν. Από μόνοι τους.
Να ξεχειλίζουν τα αμετροεπή: «Με τον καλύτερο τρόπο ξεκίνησε η καλλιτεχνική περίοδος», «καταχειροκροτήθηκαν», «ενθουσίασε», «υπέροχο», «εξαιρετικά δεμένο σύνολο», «εμπνευσμένοι και ταλαντούχοι, με συνέπεια και ρυθμό», «να αποδώσουν εξαιρετικά», «ακολούθησαν με συνέπεια», «σε πλήρη εγρήγορση… απέδωσε… με εξαιρετική λεπτότητα», «κράτησε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στην στιβαρότητα και την ευαισθησία που απαιτούσε ο ρόλος του», «ερμηνεία πολύ υψηλού επιπέδου», «καθήλωσε», «ιδιαιτέρως εμπνευσμένα σκηνικά», «υπέροχα κοστούμια», «εξαιρετική επίδοση», «σε πολύ υψηλό επίπεδο», «συγκλονιστική ερμηνεία», «ερμήνευσαν με πάθος και δύναμη»…
Καλά, κόψτε κάτι, κόψτε κάτι. Κι αφήστε να τα διαπιστώσουμε όλ’ αυτά τα θαυμαστά μόνοι μας. Ιδίοις όμμασι. Και να χαρούμε εξ ιδίων. Μην προσπαθείτε να μας προκαταλάβετε. Διότι μπορεί και να προκαταληφθούμε δυσμενώς. Δεν έχετε ακούσει το «βλογάνε τα γένια τους»; Εκτός κι αν έχετε σιγουρευτεί _ που δεν είναι και αβάσιμο… _ πως η δημοσιογραφία έτσι ασκείται πλέον. Δι’ αντιγραφής δελτίων Τύπου.


Πολύ τον έχω εκτιμήσει. Τον Χιου Γκραντ.
Που μου ’κανε ξενέρωτος αλλά, μετά τη στάση του στο θέμα των υποκλοπών τις οποίες διαπίστωσε ότι γίνονταν στο τηλέφωνό του απ’ τα δημοσιογραφικά κα(ω)λόπαιδα της βρετανικής φυλλάδας «News of the World» και την κατάθεσή του στην  επιτροπή που ερευνά το σκάνδαλο των υποκλοπών, με την «κατάρριψη των δέκα μύθων γύρω απ’ τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες» που υπέβαλε _ και, φυσικά, το φαινόμενο δεν είναι μόνο βρετανικό… _, θαύμασα το θάρρος του και την ειλικρίνειά του.
Να επαναλάβω μόνο, απ’ την κατάθεσή του, την κατάρριψη του δέκατου μύθου: «Οι δημοσιογράφοι των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων είναι απλώς συμπαθητικοί αχρείοι. Λάθος. Είναι δειλοί και ψευτοτσαμπουκαλήδες». Γεια στο στόμα σου, Χιου!

 

Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα


Αύριον ο θίασος Ντίνου Ηλιόπουλου παρουσιάζει στο «Κοτοπούλη»  την νέα κωμωδία του Χρ. Γιαννακόπουλου «Τι σου λείπει;…». Απόψε, σε ρυθμό κανονικής παραστάσεως, θα γίνη η γενική δοκιμή του έργου στο οποίο συμπρωταγωνιστεί η Άννα Φόνσου. 20 Φεβρουαρίου 1962.


Στο Φεστιβάλ Επιδαύρου θα δοθούν τρία νέα έργα εκ του αρχαίου ελληνικού δραματολογίου, πρώτην φοράν ερμηνευόμενα, ήτοι οι «Βάκχες» του Ευριπίδου (κατά σκηνοθεσίαν Αλέξη Μινωτή), η «Ελένη» του Ευριπίδου (κατά σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη) και η κωμωδία «Σφήκες» του Αριστοφάνους, (κατά σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού). 22 Φεβρουαρίου 1962.


Απόψε στο «Κεντρικό» ο θίασος Δημήτρη Χορν παρουσιάζει το νέο έργο του Άγγελου Τερζάκη «Θωμάς ο δίψυχος».. Την πρεμιέρα, όπως έχει ήδη αναγγελθή, θα παρακολουθήση ο Διάδοχος συνοδευόμενος από τον πρίγκιπα Μιχαήλ και αξιωματούχους της Αυλής. Στο έργο, που ανεβάζεται με σκηνοθεσία Δημ. Χορν, σκηνογραφίες Γιάννη Στεφανέλλη, μουσική Μίμη Πλέσσα και κοστούμια Μαρ. Καρέλλα, εκτός από τον διακεκριμένο  πρωταγωνιστή που ενσαρκώνει τον Θωμά, λαμβάνουν επίσης μέρος η Βέρα Ζαβιτσιάνου, η Μάρω Κοντού, καθώς και οι Σπύρος Μουσούρης, Ζώρας Τσάπελης, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Γιάννης Μαλλούχος και άλλοι. 22 Φεβρουαρίου 1962.


Κατά πληροφορίες από την Λευκωσία
ο κρατικός θεατρικός οργανισμός ΟΘΑΚ ανέβασε το έργο της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα μικρά αραπάκια», κατά σκηνοθεσίαν Γιώργου Μιτσίδη. 22 Φεβρουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

February 11, 2012

Ο Γολγοθάς ενός ορφανού Πετσάλνικου


«Προτιμώ τον προσωπικό μου Γολγοθά _ που μαζί ανεβήκαμε αλλά διασώσαμε και κρατήσαμε, μόνοι, όρθια την Ελλάδα _ από το να έχω απέναντι στη συνείδησή μου και στον ελληνικό λαό τύψεις» είπε ο κ. Πετσάλνικος στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Όλος  ο κόσμος, μια σκηνή…

Τ’ είν’ η πατρίδα μας;


Η ιδεολογία του ΛΑ.Ο.Σ είναι ο πατριωτικός φιλελευθερισμός δήλωσε ο πρόεδρός του. Μπρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ…. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

E........


Απ' τον LJA.  Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Όλα τ' άλλα είναι σιωπή...


Του Δημήτρη Χαντζόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ


February 9, 2012

Ήρθε η ώρα μας


«Είναι η ώρα της ευθύνης για όλους» δήλωσε ο κ. Βενιζέλος εξερχόμενος. Μήπως είναι και η ώρα της δίαιτας;

Εδώ Φεστιβάλ, εκεί Φεστιβάλ, πού Φεστιβάλ;


Το Τέταρτο Κουδούνι / 9 Φεβρουαρίου 2012

Πρώτα λυπήθηκα.
Με την ανακοίνωση του Αντώνη Αντύπα πως αναστέλλει τη λειτουργία του Θεατρικού του Οργανισμού «Φάσμα» _ «Απλό Θέατρο» στην καθομιλουμένη. Κατόπιν θύμωσα. Το Απλό μπορεί, φέτος, με το «Βαγόνι στα νερά» να ’μπασε νερά αλλά συνήθως γέμιζε  _ τίγκα. Αποφασιστική κίνηση ήταν αυτή που ’κανε ο σκηνοθέτης ή πανικός και δειλία; Εν θερμώ απόφαση ή ψύχραιμη; Ο χρόνος θα δείξει. Αλλά, αν ο Κουν που ’ταν και Δάσκαλος του Αντύπα σκεφτόταν έτσι, θα ’πρεπε να ’χει κλείσει δέκα φορές το «Θέατρο Τέχνης» απ’ το ’42 που το άνοιξε…


Κύριε υπουργέ Πολιτισμού και Τουρισμού και κύριε υπουργέ Οικονομικών, κύριοι Γερουλάνο και Βενιζέλο, να ρωτήσω ευθέως: Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δε θα ’χουμε τη χαρά να δούμε φέτος; Πάπαλα; Τα έσβησεν ο Σβώλος, που ’λεγαν και οι παλιοί; Διότι ρωτάω και ξαναρωτάω κι όλο μου λένε «υποσχέσεις δίνονται, λεφτά όχι». Αφήστε που το Ελληνικό Φεστιβάλ χρωστάει από πέρσι τους πάντες _ ο Γιώργος Λούκος, ο πρόεδρός του, έχει χάσει τον ύπνο του, κοντεύει ν’ αρρωστήσει, έχει αρχίσει να κάνει ακυρώσεις σε ξένα συγκροτήματα που ’χε κλείσει… _ γιατί του χρωστάνε απ’ το υπουργείο 1,5 εκατομμύριο ευρώ, ήτοι τη μισή απ’ την εγκεκριμένη περσινή επιχορήγηση συν τις επιστροφές ΦΠΑ παλαιότερων ετών… Κι αν δεν ξεχρεώσει τα περσινά πώς θα κάνει φεστιβάλ φέτος…
«Εδώ χαμός γίνεται, για Φεστιβάλ μιλάμε;», θα μου πείτε. Και, καταρχάς, δε θα ’χετε άδικο. Αλλά επειδή το Φεστιβάλ, όσο κι αν αφρίζουν και λυσσομανούν και συκοφαντούν τριγύρω κάποιοι τέως διαπλεκόμενοι και οικονομικά θιγόμενοι, είναι απολύτως πετυχημένο κι επειδή το αντίκρισμα, αν κλείσει, καθώς έχει πια διεθνή απήχηση, θα εισπραχθεί και πέραν των συνόρων, μήπως πρέπει τα υπουργεία Πολιτισμού και Οικονομικών να το εξετάσουν το θέμα; Εγκαίρως; Διότι, απ’ ό,τι ακούω, για ορισμένους που φέρνουν ψήφους λεφτά υπάρχουν...



Τη γλίτωσε τελικά η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» _ παρά τρίχα. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης _ λέγε με Μπουτάρη _ φιλοτιμήθηκε και αντέδρασε στην ανακοίνωση ότι διακόπτει τη λειτουργία της. Και, με εισήγηση της αντιδημαρχίας Πολιτισμού, το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε την οικονομική ενίσχυση του παλαιότερου, μετά το ΚΘΒΕ, θεατρικού σχήματος της πόλης _ αλλά, συμπεριλαμβανομένου, αυτή τη φορά, του ΚΘΒΕ, και του συνεπέστερου… _ με 75.000 ευρώ. Κι ο Νικηφόρος Παπανδρέου την πήρε πίσω την απόφαση. Η κατάσταση, βέβαια, δε σώζεται παρά προσωρινά _ η Πειραματική χρωστάει τα διπλά και ίσως σε μερικούς μήνες βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Αλλά, τουλάχιστον, στο επετειακό για την Θεσσαλονίκη 2012 _ εκατό χρόνια της απελευθέρωσής της απ’ τους Τούρκους _ θα λειτουργήσει. Κι ο Θεός βοηθός.
Αναθερμάνθηκε, όμως, κι η συζήτηση για τη διάθεση στο θίασο μιας απ’ τις αναξιοποίητες αποθήκες του λιμανιού ώστε ν’ απαλλαγεί απ’ το ενοίκιο. Συζήτηση που ’χε ξεκινήσει, αν δεν κάνω λάθος, απ’ το ’97 και την αλήστου μνήμης Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Δεν είναι λογικό και θεμιτό μια απ’ τις τεράστιες, αμπαρωμένες αποθήκες να διαμορφωθεί σε θεατρικό χώρο με δυο - τρεις αίθουσες ώστε να επωφεληθούν, εκτός της Πειραματικής η οποία διαθέτει ήδη τον εξοπλισμό, και τα Δημήτρια που ’ναι και απευθείας υπόθεση του Δήμου;
«Είναι δύσκαμπτος στις αποφάσεις του ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης στον οποίο ανήκουν τα κτίσματα» μου λένε. «Και θέλει να βγάλει χρήματα». Μα οι αποθήκες κλειστές είναι. Κι ο ΟΛΘ δεν έχει τη φιλοδοξία να το πω, το φιλότιμο να το πω, κάτι να κάνει για τον ταλαιπωρημένο στην πόλη του πολιτισμό;







 Δεν ήταν ο Τσέχοφ που πιστεύω ο «Θείος Βάνιας» του «Βαχτάνγκοφ», που είδαμε στο «Badminton». Πιστεύω σ’ έναν Τσέχοφ «προς τα μέσα» κι η παράσταση του Λιθουανού  _ και διευθυντή του μοσχοβίτικου Θεάτρου _ Ρίμας Τουμίνας ήταν ένας Τσέχοφ «προς τα έξω» _ εντάσεις, πολλή κίνηση, σωματικότητα, εξπρεσιονισμοί, διαρκές μουσικό χαλί ενώ η πεποίθησή μου είναι πως στον Τσέχοφ και στον Πίντερ τη μουσική την εμπεριέχει το κείμενο... _ αλλά, ταυτόχρονα, και μια παράσταση παραφορτωμένη με ευρήματα, φλύαρη _ για παράδειγμα το φινάλε. Εν τούτοις τη σέβομαι: υπήρχε άποψη, υπήρχε συνέπεια, υπήρχε ομοιογένεια, υπήρχε συνοχή. Και υπήρχε ύφος. Ενιαίο. 
Πάνω απ’ όλα, όμως, υπήρχαν Ηθοποιοί. Καλά δεμένοι ηθοποιοί πρώτης τάξεως απ’ τους οποίους ξεχώρισα την Μαρία Μπερντίνσκιχ, Σόνια ιδανική, τον εκρηκτικό Βλαντίμιρ Βντοβίτσενκοφ _ ένας άντρακλας Άστροφ _ και, πάνω απ’ όλους, τον Σεργκέι Μακοβέτσκι. Ένας Βάνιας με βελούδινες αποχρώσεις και με βλέμματα κέντημα, ένας Βάνιας που από μόνος του ήταν μουσική: ένας Μεγάλος _ με την πλήρη σημασία της λέξης κι όχι την ευτελισμένη _ ηθοποιός. 


Ο ηθοποιός ή ο σκηνοθέτης _ ο καλλιτέχνης γενικά _, που βγαίνει και δηλώνει δημόσια πως είναι ο καλύτερος ή πως δε βρίσκει αντάξιούς του να δουλέψει μαζί τους, δεν πάσχει μόνο από τερατώδη, αρρωστημένη εγωπάθεια και ναρκισσισμό. Έχει τελειώσει ως καλλιτέχνης. Κι ας τον ακολουθούν από κεκτημένη ταχύτητα τα φαν κλαμπ. Έτσι πιστεύω.


Μ’ αφορμή τον σεξπιρικό «Περικλή»
που ανέβασε, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα για μένα παράσταση, ο Γιάννης Χουβαρδάς και που παίζεται στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, να θυμίσω πως στην Αθήνα μπορεί να ’ναι η πρώτη, αν δεν κάνω λάθος, φορά που ανεβαίνει το έργο στα ελληνικά _ στην Θεσσαλονίκη, όπου η παράσταση έχει ανηφορήσει για τρεις, μέχρι και σήμερα, βραδιές, το ’χει ανεβάσει ο Νίκος Χουρμουζιάδης για την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» το 1998 – ’99.
Αλλά στο πρωτότυπο έχει παρουσιαστεί το 1973 στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Τόμπι Ρόμπερτσον απ’ το _ τότε περιοδεύον _ «Prospect Theatre» που ’παιξε και «Δωδέκατη νύχτα» ενώ επανήλθε το 1979, στον Λυκαβηττό εκείνη τη φορά _ Φεστιβάλ Αθηνών πάντα _, με «Άμλετ». Και ξέρετε ποιος έπαιζε τον επώνυμο ρόλο; Ο Ντέρεκ Τζάκομπι. Που ’κανε επίσης Σερ Έιντριου στην «Δωδέκατη νύχτα» ενώ το ’79 ήταν ο Άμλετ της παράστασης του «Prospect».



«Έπειτα από ένα ανεπανάληπτο τράβελινγκ – καλπασμός». Άιιιιιιιιιι… Τσούζει.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα


Χθες το βράδυ
στο θέατρο «Αθηνών» εωρτάσθη πανηγυρικώς η 200η παράστασις του έργου του Πιραντέλλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Πριν από την παράστασι είπε λίγα λόγια ο Δημήτρης Μυράτ, ο οποίος εδιάβασε και επιστολή του συνθέτου Μάνου Χατζιδάκι, δικαιολογουμένου γιατί δεν προσήλθε να προλογήση, όπως είχε αναγγελθή […]. 10 Φεβρουαρίου 1962.


Κατά τηλεγράφημα
του ανταποκριτού μας στα Χανιά κ. Θ Αμουτζόπουλου, Χανιώτες πάσης ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξεως επεφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον θίασό της που έφθασαν εκεί […] για σειρά παραστάσεων στο κινηματοθέατρο «Απόλλων», όπου έχουν κλεισθή όλες οι θέσεις για όλες τις παραστάσεις […]. Προ του ξενοδοχείου «Μινώα» ανέμεναν την Αλίκη χιλιάδες λαού με άνθη. Στην εμφάνισι του αυτοκινήτου της εξέσπασαν σε ζωηρότατες επευφημίες. Η συγκοινωνία είχε σταματήσει και παρέστη ανάγκη να επέμβουν όργανα της τάξεως για να διασπάσουν τον κλοιό που εσχημάτιζαν οι θαυμασταί της και να μπορέση η Αλίκη να εισέλθη στο ξενοδοχείο για ολιγόλεπτη ανάπαυσι […]. 13 Φεβρουαρίου 1962.


Υπό του Α΄ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου
κατεδικάσθησαν χθες σε 4 μήνες φυλάκισι επί μοιχεία η Αλέκα Στρατηγού και ο Αίας Τριάντης. Ως γνωστόν, τους καταδικασθέντας είχε συλλάβει επ’ αυτοφώρω ο σύζυγος της Αλέκας Στρατηγού Ανδρέας Μπάρκουλης στο σπίτι του Τριάντη στις 26 Οκτωβρίου 1960. 14 Φεβρουαρίου 1962.

Το πρόχειρο, το πρόχειρο!


Στείλτε αμέσως στον κ. Χρυσοχοΐδη το πρόχειρο του νεομνημόνιου. Ν’ αρχίσει να το διαβάζει από τώρα. Για να ξέρει, ο άνθρωπος, τι ψηφίζει την επόμενη φορά. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

625 και να καίνε


Τς, τς, τς, τα… Μ’ αυτά τα 625 εκατομμύρια που δε μπορούνε, πια, να τα βρούνε. Κάποιου δεν του περισσεύουνε να βάλει το χέρι στην τσέπη να τελειώνουμε; Δε ρωτάνε τον κ. Τσοχατζόπουλο μπας κι ευκολύνεται; Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

ΠΑSHOCK


Μα κανείς μας πια, βρε παιδί μου, δεν είναι ΠΑΣΟΚ; Εγώ ένα σωρό ήξερα που ήταν ΠΑΣΟΚ…Νομίζω πως ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πια ΠΑΣΟΚ. Και για να παραφράσω τον Σέξπιρ, όλο το ΠΑΣΟΚ, μια σκηνή…

February 7, 2012

Κρατούσε μήλα



Κρατούσε στα χέρια δυο σακούλες πλαστικές. Γεμάτες μήλα. Μια στο κάθε χέρι. Στη μια κόκκινα μήλα, στην άλλη πράσινα. Γέροντας _ εβδομηντάρης. Ψηλός, αξύριστος εδώ και μέρες, γκρίζα προς άσπρα γένια. Ένα γκρίζο, φθαρμένο παλτό. Μάτια ανοιχτόχρωμα. Καλοκάγαθη φάτσα. Στάθηκε έξω απ’ την κεντρική πόρτα. Πολύ χάι το μαγαζί _ μια μπυραρία. Δεν τόλμησε να μπει μέσα. Αν ήταν πιο οικείο, πιο λαϊκό, ίσως. Εδώ όχι _ θα τον έδιωχναν με τις κλωτσιές. Ύψωσε τις σακούλες. Με ένταση εσωτερική. Δείχνοντάς μας τα μήλα. Σ’ όσους κάθονταν σε σημείο που να τον βλέπουν μέσα απ’ την τζαμαρία της πόρτας. Κανείς δεν τον φώναξε, κανείς δεν αγόρασε. Κανείς δεν τον πρόσεξε. Κι εκείνος έφυγε _ είχε ψωφόκρυο έξω. Καμπουριασμένος, με μικρά, γρήγορα βηματάκια.
Όταν έφυγε, κατάλαβα ποιος ήταν. Ήταν ο Σπύρος, εκείνος ο Σπύρος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Απ’ το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Κι ας μην έμοιαζε στον Μάνο Κατράκη. Κι ας πούλαγε μήλα κι όχι λεβάντες. Ήταν εκείνος ο Σπύρος που ο Αλέξανδρος, ο σκηνοθέτης, πρωτοαντικρύζει μέσα απ’ τον καθρέφτη με τις δαχτυλιές, όταν ο γέροντας ανοίγει την τζαμόπορτα και μπαίνει στο παλιό καφενείο, με βήμα αδύναμο, ασθενική φωνή κι ένα ψάθινο καλάθι στα χέρια, με τις λεβάντες. Εκείνος ο Σπύρος που σε λίγο, θα κατεβεί απ’ τη σκάλα του Ukraina, τη σκάλα της επιστροφής _ το κατέβασμά της, ατέλειωτο, κρατάει όσο και τα τριάντα δυο χρόνια της εξορίας του _ και θα φωνάξει «Εγώ είμαι!» _ μια φωνή που σε χαράζει. Και που κατόπιν ρωτάει: «Δε θα φιληθούμε;». Κι ύστερα λέει απλά, στεγνά: «Φοβάμαι».
Όχι, ούτε το μοτίβο _ εκείνο το μοτίβο! _ της Καραΐνδρου ακουγόταν. Αλλά είμαι πια σίγουρος, πως, ναι, αυτός ήταν. Ο Σπύρος.

Στον Ljupcho. Και στην Βένα.

February 2, 2012

Τσόκλης σκηνοθετεί Σοφία Φιλιππίδου!


Το Τέταρτο Κουδούνι / 2 Φεβρουαρίου 2012


Δεν είδα, ομολογώ, όλο το κοινό ενθουσιασμένο αλλά εμένα η χορογραφική δουλειά της Ιωάννας Πορτόλου πάνω στα «Πλάσματα του Προμηθέα», το μπαλέτο του Μπετόβεν, μουσική εξαίρετα εκτελεσμένη απ’ την Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής με όργανα εποχής υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου _ «Συναντήσεις ΙΙΙ» ο τίτλος της βραδιάς _ στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, αμέσως μετά την εκτέλεση της Έβδομης του Μπετόβεν (την οποία δε δέχτηκα με την ίδια αγαλλίαση), μ’ ενθουσίασε. Τα τέσσερα εξαίρετα αγόρια της Ομάδας Χορού «Griffon» έκαναν με την κίνησή τους καθαρή μουσική.


Ο εικαστικός Κώστας Τσόκλης
ντεμπουτάρει στο θέατρο ως σκηνοθέτης στα _ θαλερά _ 82 του! Ανεβάζει για την Σοφία Φιλιππίδου στο θέατρο «Άλμα» της Κατερίνας Μαραγκού και του Βίλη Ανδρέου το μονόλογο των αδελφών Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη «Η έκτη Καρυάτιδα» _ το ένατο, απ’ το 1999, έργο των, μόνιμα εγκατεστημένων στη γενέθλιά τους Καβάλα συγγραφέων, που παρουσιάζεται στη σκηνή, ενώ ορισμένα είχαν περισσότερα από ένα ανεβάσματα.
Πρόκειται για τον σπαρταριστό μονόλογο μιας ξεναγού που θεωρεί ως αποστολή της να περιμένει την έκτη Καρυάτιδα να επιστρέψει απ’ το Λονδίνο στο καινούργιο της «σπίτι» _ το νέο Μουσείο Ακρόπολης _, γεγονός που ποτέ δε θα συμβεί, αφηγούμενη την ιστορία της ζωής της η οποία δένεται με τους αρχαιολογικούς χώρους όπου έκανε ξεναγήσεις. Κατά τους συγγραφείς δεν είναι παρά ένας αποχαιρετισμός στην Ελλάδα που έφυγε ανεπιστρεπτί.
Το ανέβασμα αποτελεί σύλληψη του Κώστα Τσόκλη, στη δουλειά του οποίου ήδη, εδώ και χρόνια, με τις διάφορες Δράσεις του ή με την ενασχόλησή του, μέσω πολυθεαμάτων ή βιντεοεγκαταστάσεων, με την αρχαία ελληνική τραγωδία («Μήδεια», «Συμπερασματικός Οιδίπους»…), είχε υπεισέλθει η θεατρικότητα. Στην «Έκτη Καρυάτιδα» θα υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σκηνικό και το κοστούμι της Σοφίας Φιλιππίδου.
Η παράσταση θα παίζεται από αρχές Μαρτίου, τα Δευτερότριτα, στην Κεντρική Σκηνή του «Άλμα» ενώ το καλοκαίρι θα περιοδεύσει σε αρχαιολογικούς χώρους καταλήγοντας στον Κουμάρο της Τήνου, στο θέατρο «Κώστας Τσόκλης» που έχει ο ίδιος ο καλλιτέχνης δημιουργήσει εκεί, παράλληλα προς το Μουσείο Κώστα Τσόκλη.


Εν ψυχρώ: Το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής καταργείται πλέον στα πιλοτικά Δημοτικά Σχολεία. Το μάθημα του Θεάτρου δε θα ενταχθεί στα πιλοτικά Γυμνάσια. Ενώ έχει ήδη καταργηθεί απ’ τον Σεπτέμβριο του 2011 το μάθημα Στοιχεία Θεατρολογίας στο Νέο Λύκειο. Αυτά αποφασίζει και διατάσσει το ίδιο κράτος που έχει δημιουργήσει και συντηρεί πέντε Τμήματα θεατρικών σπουδών σε ισάριθμα πανεπιστήμια της χώρας βγάζοντας φουρνιές θεατρολόγων χωρίς σχεδόν κανένα μέλλον, όταν στην Γαλλία _ και προφανώς όχι μόνο στην Γαλλία _ υπάρχουν ολόκληρα Λύκεια με κατεύθυνση το θέατρο. 

Διαμαρτύρεται ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων αλλά σιγά που θα ιδρώσει το αυτί κανενός για θέατρο και διαμόρφωση μελλοντικού κοινού. Καημένη Μελίνα…


Σα να γραπώνεται
απ’ τα σάβανα και να σούρνεται πίσω απ’ τους _ διάσημους _ πεθαμένους το Χόλιγουντ.  Και, γενικώς, αι ΗΠΑ των τεχνών και των γραμμάτων _ όχι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί αλλά…
Πριν καλά - καλά βγει η ψυχή του, κυκλοφόρησε βιογραφία του Στιβ Τζομπς _ απ’ αυτούς που υλοποίησαν το American Dream, μέσω Apple κλπ κλπ. Πριν καλά - καλά τού κάνουν τα εννιάμερα αγόρασε η Sony Pictures τα δικαιώματα για να την κάνουν τη βιογραφία ταινία. Πουλάνε οι _ διάσημοι _ πεθαμένοι, πουλάνε βλέπετε…
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


Ο «Βυσσινόκηπος»,
το ύστατο (1904) απ’ τα αριστουργήματα του Αντόν Τσέχωφ,  θα παρουσιαστεί τον επόμενο Οκτώβριο στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη από μια νεανική, κατά βάση, ομάδα ηθοποιών: Ευδοκία Κακιούζη (Ντουνιάσα), Σύρμω Κεκέ (Βάρια), Κατερίνα Λυπηρίδου (Λιουμπόφ), Ηρώ Μπέζου (Άνια), Μιχάλης Οικονόμου (Επιχόντοφ), Πάνος Πανάγου (Φιρς), Μάκης Παπαδημητρίου (Λοπάχιν), Γιάννος Περλέγκας (Γκάγεφ), Όμηρος Πουλάκης (Τροφίμοφ), Πέτρος Σπυρόπουλος (Γιάσα).
Το έργο _ το κτήμα με το βυσσινόκηπο της παλιάς, αριστοκρατικής οικογένειας της Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα Ρανιέφσκαγια και του αδελφού της Λεονίντ Αντρέγιεβιτς Γκάγεφ, καθώς είναι ανίκανοι πια να το διαχειριστούν, περνάει στα χέρια του ανερχόμενου μικροαστού έμπορου Λοπάχιν _ έχει ν’ ανεβεί στην ελληνική σκηνή απ’ τη σεζόν 2009 – 2010, όταν το σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός για την «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη στο θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας». Τον Οκτώβριο, πάντως, του 2010 παρουσιάστηκε και στο Badminton απ’ το «Θέατρο Τέχνης» της Μόσχας σε σκηνοθεσία Άντολφ Σαπίρο.
Οι λοιποί συντελεστές και τα κενά της διανομής είναι ακόμα υπό συζήτηση.


Να θυμίσω πως οι «Σανκάι Τζούκου», η γιαπωνέζικη ομάδα χορού Μπούτο απ’ την Ιαπωνία, που μας ξανάρθαν τις προάλλες _ και που δυστυχώς έλειπα και δεν τους είδα στο «Παλλάς» _ στην Ελλάδα έχουν πρωτόρθει _ και μας εντυπωσίασαν _ ήδη απ’ το καλοκαίρι του ’87. Με την παράσταση «Αυγά που στέκονται από περιέργεια». Η οποία παίχτηκε στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.


Μια και περί Τσέχωφ σήμερα ο λόγος, «Θείο Βάνια» έχουμε φέτος στο «Badminton» απ’ το ιστορικό «Βαχτάνγκοφ» της Μόσχας, σε σκηνοθεσία του 60χρονου λιθουανού καλλιτεχνικού διευθυντή του Ρίμας Τουμίνας _ από αύριο μέχρι και την Κυριακή. «Θείο Βάνια» όμως και σε δυο εντόπιες εκδοχές _ σχεδόν ταυτόχρονα: ο Βασίλης Πλατάκης έχει ανεβάσει το έργο στο «Άλεκτον» με Βασίλη Βλάχο στον επώνυμο ρόλο ενώ ο Έκτορας Λυγίζος κι ο Δημήτρης Καραντζάς της Ομάδας «Grasshopper» από Τετάρτη το ανεβάζουν στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» με τρεις αφηγητές _ Θύμιος Κούκιος, Ελίνα Ρίζου, Έκτορας Λυγίζος _ που «επιχειρούν να παρακολουθήσουν και να ζωντανέψουν τα εννέα πρόσωπα του έργου και τις απόπειρες τους να αποκαταστήσουν την αδικία. Για να το πετύχουν, όμως, είναι υποχρεωμένα, ως πρόσωπα απ’ τη φύση τους δευτερεύοντα, να αρθούν στο ύψος σκηνών γραμμένων κανονικά για πρωταγωνιστές».
Για μερακλήδες θεατρόφιλους, χαράς ευαγγέλια.

Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα


Στον θίασο Έλλης Λαμπέτη
προσελήφθη ο Νίκος Κούρκουλος, ο οποίος θα λάβη μέρος στο νέο έργο των «Διονυσίων», που ως γνωστόν θα είναι «Η μικρή μας πόλι» του Θόρντον Ουάιλντερ, και θα υποδυθή το ρόλο του αφηγητού […]. 5 Φεβρουαρίου 1962.


Μεθαύριο Παρασκευή εγκαινιάζεται το νέο θέατρο «Κώστα Χατζηχρήστου», επί της οδού Πανεπιστημίου. Ως εναρκτήριο έργο θα παρουσιάση την νέα κωμωδία των Αλ. Σακελλάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου «Ο κ. πτέραρχος» στην οποία πρωταγωνιστούν οι Κώστας Χατζηχρήστος (φωτογραφία κάτω), Βασίλης Αυλωνίτης, Γεωργία Βασιλειάδου, Νίκος Ρίζος, Κούλης Στολίγκας και Πόπη Λάζου. 7 Φεβρουαρίου 1962.



Ο αρχηγός των Προοδευτικών κ. Σπ. Μαρκεζίνης, συνοδευόμενος από βουλευτάς του κόμματός του, παρηκολούθησε χθες το βράδυ την παράστασι της κωμωδίας του Κόπελ «Καπετάνιος στον Παράδεισο» που παίζεται στο θέατρο «Έλσας Βεργή». 7 Φεβρουαρίου 1962.


Αύριο Παρασκευή στο Θέατρο Αθηνών θα εορτασθή η 200η παράστασις του έργου του Λουίτζι Πιραντέλλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» από τον θίασο Δημήτρη Μυράτ. Αντί προλόγου θα αυτοσχεδιάση ο Μάνος Χατζιδάκις. Η εταιρεία «Κολούμπια» θα μοιράση με κλήρο στους θεατάς της πανηγυρικής παραστάσεως 20 δίσκους με τα τραγούδια του έργου. Προσκλήσεις δεν θα σταλούν. 8 Φεβρουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

Υπό του μηδενός, υπό…


Νυχτερινό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ _ τι κόλλημα κι εγώ με την ΝΕΤ… _ προ ολίγου. Και η μια _ η παρουσιάστρια _ να μας λέει για τα επεισόδια στο γήπεδο του Πορτ Σαντ και, ξανά, μανά, του Πορτ Σαντ _ καλά, απορώ, δεν είχε ακούσει ΠΟΤΕ ξανά για το Πορτ Σαΐντ, μόνο για τον μαρκήσιο ντε Σαντ; _ κι η άλλη _ η ρεπόρτερ _ για τις θερμοκρασίες που και αύριο θα ’ναι υπό του μηδενός, και, ξανά, μανά, υπό του μηδενός. Αυτά τα σούργελα τα αστοιχείωτα, που διεκδικούν και τη μονιμότητα με απεργίες, ποιοι τα ’χουν μαζέψει εκεί μέσα; Ε, ρε σανίδα βρεγμένη που τους χρειάζεται...
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

February 1, 2012

Και νεκρούς ανασταίνει


Δε νομίζω να το ’χει επισημάνει κανείς σας. ΝΕΤ, ζωντανή κάλυψη της κηδείας του Θόδωρου Αγγελόπουλου απ’ το Πρώτο _ διότι η ΝΕΤ και πολύ κουλτουριάρα είναι και να το δείχνει θέλει _  αλλά ΠΩΣ γεμίζει μετάδοση ολόκληρης κηδείας; Και μάλιστα «επώνυμου» _ άρα μακροσκελής; Όπως και οι ζωντανές μεταδόσεις παρελάσεων: Θα λεχθούν και θα ακουστούν πολλά λόγια του αέρος, πολλές μεγαλοστομίες και πολλές μαλακίες.
Λένε, λένε, λένε λοιπόν, ας πούμε, σου λέει, και ποιοι τι έχουν δηλώσει για το σκηνοθέτη που χάθηκε. Έχουν δώσει, προφανώς, στην παρουσιάστρια και κουβέντες που ’χει πει σε χρόνο ανύποπτο ο Κουροσάουα. Οπότε κι εκείνη, πότε, σου λέει, θα τα ’πε αυτά τα επαινετικά ο Κουροσάουα; Μόλις έμαθε το κακό το μαντάτο. Και μας ανακοινώνει, η καλή μου, πως ο Κουροσάουα μόλις πληροφορήθηκε το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου δήλωσε κ.λπ, κ.λπ. Και να το λέει και να το ξαναλέει για να γεμίσει τους χρόνους τους νεκρούς. Έλα όμως που ο Κουρασάουα πρόλαβε να πεθάνει πρώτος. Ήδη απ’ το σωτήριο έτος 1998. Για να μην ακούσει _ υπέθεσα _ ΤΙ λέει η ΝΕΤ.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Υπερ-σιβηρικός…


Έριξε λίγο χιόνι, έχει και κρύο, κλείσαν και μερικά σχολεία, έκλεισαν και κάποιοι δρόμοι… Ε, Γενάρης είναι, μπάνια θα κάναμε; «ΕΠΕΛΑΣΗ ΣΙΒΗΡΙΚΟΥ ΨΥΧΟΥΣ» τιτλίζει το συγκλονιστικό νέο η ΝΕΤ στις μεσημερινές ειδήσεις της. Πανικός, ρεπορτάζ επί ρεπορτάζ με τις ώρες, χιονισμένοι ρεπόρτερ(ς) μας λένε πως υπάρχουν και χειρότερα _ « ο κάμεραμαν έχει παγώσει κυριολεκτικά» _ … Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…