Στο Φτερό / Με οικτίρουν, άρα υπάρχω

«Οίκτος» / Σκηνοθεσία: Μπάμπης Μακρίδης 

Ένας δικηγόρος -ο Δικηγόρος, ο χωρίς όνομα, όπως όλοι οι ρόλοι της ταινίας, κεντρικός ήρωάς της. Νέος ακόμα. Επιτυχημένος. Με οργανωμένο γραφείο και γραμματέα. Μ’ ένα ωραίο σπίτι με θέα στη θάλασσα. Μ’ ένα γιο κοντά στην εφηβεία, που παίζει πιάνο. 

Μ’ ένα όμορφο, καλόβολο σκυλί ράτσας -πολιτισμένη, κανονική ζωή. Αλλά με τη γυναίκα του, μετά από ένα ατύχημα, σε κώμα. Χωρίς οι γιατροί να της δίνουν περιθώρια ανάνηψης. Η ζωή του συνεχίζεται καθημερινά κάτω απ’ αυτή τη συνθήκη: γραφείο, δικαστήριο, νοσοκομείο,
σπίτι, μπάνιο στη θάλασσα... Και με τον οίκτο που εισπράττει από το περιβάλλον του

γι αυτό που του συνέβη: ο γιος του, ο πατέρας του, η γραμματέας του που του χαρίζει ένα σταυρουδάκι μήπως αυτό βοηθήσει τη γυναίκα του, η γειτόνισσα που τους φέρνει κάθε μέρα ένα υπέροχο κέικ, ο ιδιοκτήτης του καθαριστηρίου όπου πάει τα κοστούμια του για καθάρισμα, που του λέει λόγια παρηγοριάς, ο φίλος του που του παραστέκεται, η κυρία στην οποία κάνει ακρόαση για να την προσλάβει ως βοηθό για το νοικοκυριό στο σπίτι... Έως και τραγούδι γράφει για το θάνατο της γυναίκας του, ο 
οποίος αναμένεται. Ξαφνικά το απρόβλεπτο: τον ειδοποιούν ότι η γυναίκα του συνήλθε. Σε λίγες μέρες όλα θα έχουν γυρίσει στην κανονικότητα: μια ευτυχισμένη οικογένεια, μια φυσιολογική ζωή. Όπως πρώτα. Όμως ο Δικηγόρος ανακαλύπτει πως του λείπει ο οίκτος που εισέπραττε. Πως είναι δυστυχισμένος χωρίς την καλωσύνη των ξένων, χωρίς τον οίκτο 


των άλλων. Και προσπαθεί να τον συντηρήσει ή να τον εκμαιεύσει. Όπου τον παίρνει, αρχίζει το παραμύθι ότι η γυναίκα του συνεχίζει 
να βρίσκεται σε κώμα. Όπου δεν τον παίρνει, απαιτεί. Όταν δεν έχει άλλα περιθώρια, αρχίζει μαζοχιστικά να προκαλεί πόνο στον εαυτό του. Έχει ανάγκη να βρει λόγο να κλάψει για να νοιώσει ανακουφισμένος και ισορροπημένος και δεν μπορεί. Αυτό τον πνίγει. Και θα φτάσει -εντελώς- στα άκρα.... Ο Ευθύμης Φιλίππου, σε συνεργασία με το σκηνοθέτη Μπάμπη Μακρίδη, ξεκινώντας από ένα ενδιαφέρον 

εύρημα, έχουν απλώσει ένα σενάριο ελλειπτικό που ακολουθεί τη γραμμή του -όπως, αυθαίρετα, το αποκάλεσαν ξένοι κριτικοί και φαίνεται να καθιερώθηκε ως όρος- «greek weird wave», του «αλλόκοτου» το οποίο αντλεί απ’ το παράλογο και πάνω στο σενάριο αυτό ο Μπάμπης Μακρίδης οργάνωσε μια απολύτως στιλιζαρισμένη ταινία, στιλπνή, ψυχρή, αγέλαστη, μ’ ένα μαύρο χιούμορ που τη διατρέχει υποδόρια, αίσθηση που επιτείνουν οι 

μεσότιτλοι κι οι επαναλήψεις -μια αύρα Ζακ Τατί, ίσως και Μπάστερ Κίτον εισέπραξα -καθώς κι η εξαιρετική χρήση της μουσικής. Τίτλος της, «Οίκτος» (2018). Οι ηθοποιοί -Εύη Σαουλίδου, Μάκης Παπαδημητρίου, Νίκος Καραθάνος, Κώστας Ξυκομηνός, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου (η πιο εκφραστική, πάντως)...- υποταγμένοι στην αποστασιοποίηση που τους έχει ζητήσει ο σκηνοθέτης δεν έχουν πολλά περιθώρια ερμηνείας. Ακόμα κι ο Γιάννης Δρακόπουλος,

εξαίρετη φυσιογνωμικά επιλογή ως ο Δικηγόρος της διανομής, που φέρει όλο το βάρος -άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ταινία-, περιορίζεται σε μια μονοσήμαντη έκφραση, αγέλαστος απ’ την αρχή έως το τέλος, καθώς δεν του δίνεται η δυνατότητα αποχρώσεων, μεταπτώσεων, αλλαγών διάθεσης. Συγκινητική η -πολύ σωστή- παρουσία του Κώστα Κωτούλα που δεν είναι πια κοντά μας εδώ και μερικούς μήνες. Δεν είμαι ενθουσιώδης με το «greek weird wave», η ταινία μ’ άφησε αμέτοχο αλλά, πάντως, ομολογώ πως είναι άρτια συγκροτημένη. 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση / Μικρή Σκηνή, 30 Σεπτεμβρίου 2018.