«Αΐντα» του Τζουζέπε Βέρντι, λιμπρέτο Αντόνιο Γκισλαντσόνι / Μουσική διεύθυνση: Νικόλα Λουιζότι. Παραγωγή: Σόνια Φριζέλ. Σκηνοθεσία μετάδοσης: Γκάρι Χάλβορσον.
Ο αδιέξοδος, απελπισμένος κι, όπως είναι επόμενο με τραγική κατάληξη, έρωτας της αιθιοπίδας σκλάβας Αΐντα, στην Αίγυπτο των Φαραό, για τον Αιγύπτιο Ρανταμές που χρίεται αρχιστράτηγος
των δυνάμεων της πατρίδας του στον καινούργιο πόλεμο Αιθιόπων-Αιγυπτίων και με τον οποίο είναι ερωτευμένη κι η κόρη του Βασιλιά της Αιγύπτου πριγκίπισσα Άμνερις, ο διχασμός της Αΐντα ανάμεσα στον αγαπημένο της και στο χρέος προς τη δική της πατρίδα και τον πατέρα της ο οποίος, μετά την ήττα των Αιθιόπων, σύρεται, επίσης, σκλάβος στην Αίγυπτο όπου τον συναντά η Αΐντα χωρίς να αποκαλύψει και χωρίς κανείς να το μάθει ότι είναι ο βασιλιάς της Αιθιοπίας Αμονάσρο, η ζήλια που η Άμνερις νοιώθει όταν, με τέχνασμα, καθώς έχει υποψίες, σιγουρεύεται για τη σχέση Αΐντα-Ρανταμές, η προδοσία των στρατηγικών του σχεδίων, στην οποία η Αΐντα παρασύρει,
πιεσμένη απ’ τον πατέρα της, τον Ρανταμές, η σύλληψη κι η καταδίκη του απ’ το ιερατείο σε θάνατο μέσα σε σφραγισμένο τάφο κι η αυτοθυσία της Αΐντα που, ενώ έχει διαφύγει, επιστρέφει και καταφέρνει να τρυπώσει στον τάφο για να πεθάνει μαζί του: η «Αΐντα», η τετράπρακτη όπερα (1871) του Τζουζέπε Βέρντι, πάνω σε ευπρεπές ιταλικό λιμπρέτο του Αντόνιο Γκισλαντσόνι ο οποίος βασίστηκε σε μια αρχική σύνοψη του αιγυπτιολόγου Ογκίστ Μαριέτ που είχε ήδη αναπτύξει σε πρόζα ο Καμίγ ντι Λοκλ. Ένα ακόμα βερντιάνικο αριστούργημα
με το οποίο ο συνθέτης κάνει άλλο ένα βήμα -ειδικά στην τρίτη και στην τέταρτη πράξη- προς το ολοκληρωμένο μουσικό δράμα. Η παράσταση ρεπερτορίου που μεταδόθηκε ζωντανά απ’ την
«Μετροπόλιταν Όπερα» της Νέας Ιόρκης έχει όλα τα συν και τα πλην μιας μέσης παραγωγής της «Μητροπολιτικής Όπερας», βασισμένης στα «σταρ» της: συμβατική σκηνοθεσία αλλά μεγάλο θέαμα, μεγάλες φωνές αλλά «μικρή» υποκριτική απόδοση. Η σκηνοθεσία, την οποία υπέγραψε, αρχικά, το 1988, η Αγγλίδα Σόνια Φριζέλ -που το όνομά της πια, στο πρόγραμμα και στους τίτλους, εμφανίζεται πλάι στο χαρακτηρισμό «παραγωγή»- και που την επιμέλειά της είχε τώρα, 30 χρόνια μετά, ο Στίβεν Πικόβερ, προσφέρει ένα παλαιάς κοπής μεγάλο, χορταστικό θέαμα -η πιο περίλαμπρη σκηνή Θριάμβου που ’χω δει!- που τα
εντυπωσιακά, μνημειακά, θαυμαστά ευέλικτα σκηνικά του Τζάνι Κουαράντα, καίρια φωτισμένα απ’ τον Τζιλ Γουέτσ/σλερ και, κατά ένα μέρος, τα κοστούμια του Ντάντα Σαλίτζερι -δε θα ’λεγα το ίδιο και για τις χορογραφίες του Αλεξέι Ρατμάνσκι...- ξεφεύγουν απ’
τον κίνδυνο να το μετατρέψουν σε κιτς. Ενώ ο ιταλός μαέστρος Νικόλα Λουιζότι διευθύνει με βερντιάνικο σθένος και πυγμή την Ορχήστρα και την εξαιρετική Χορωδία της «Μετροπόλιταν Όπερα» κρατώντας γερά τα μουσικά ηνία. Εξαιρετικές, σε γενικές γραμμές, οι φωνές της παράστασης αλλά 
αισθητές κι οι υποκριτικές αδυναμίες. Έξοχη φωνητικά η -εκτός σκηνής- Ιέρεια της σοπράνο Γκαμπριέλα Ρέγιες και ικανοποιητικός ο Αγγελιαφόρος του τενόρου Αρσένι Γιάκοβλεφ. 
Ερμηνευτικά ξεχώρισα τους Αμερικανούς μπάσο Κουίν Κέλσι (Αμονάσρο) και μπασοβαρύτονο αλλά με έκταση μπάσου προφόντο Ράιαν Σπίντο Γκριν (Βασιλιάς) -ώριμες φωνές. Διεκπεραιωτικός, ο, επίσης φωνητικά πολύ καλός, Ράμφις του
ρόσου μπάσου Ντμίτρι Μπελοσέλσκι. Μεγάλου φωνητικού εύρους αλλά με φιζίκ που υστερεί και υποτυπώδη υποκριτική ο Λετονός
Αλεξάντρς Αντονένκο παρέπαιε και φωνητικά ως Ρανταμές στις δυο πρώτες πράξεις αλλά βρήκε την ισορροπία του στις δυο τελευταίες, επιδεικνύοντας φωνητικές αρετές τενόρου κύρους. Η 
Άννα Νετρέμπκο, χωρίς, κατά τη γνώμη μου, εμφανισιακή και εκφραστική ποιότητα, διεκπεραιωτική ηθοποιός, διαθέτει μια σπουδαία φωνή δραματικής σοπράνο, την οποία εκμεταλλεύεται δεόντως ως Αΐντα. Φωνητικά, όμως, την παράσταση κλέβει η γεωργιανή μέτζο Ανίτα Ρατσβελισβίλι (Άμνερις). Με τη συναρπαστική φωνή της είναι ικανή να σε κάνει να παραβλέψεις την προβληματική παρουσία της και την αφελή υποκριτική της ακόμα και το βαρύ κοστούμι που δεν της πηγαίνει. Μια παράσταση παλαιάς κοπής, χωρίς εξάρσεις αλλά ευχάριστη στην όραση και στην ακοή. Στη σκηνοθεσία της μετάδοσης ο εμπειρότατος, πια, στη σχετική τεχνική Γκάρι Χάλβορσον μεγαλουργεί ανεβάζοντας κάθετα το επίπεδο (Φωτογραφίες: Marly Sohl).
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη», The Metropolitan Opera HD Live / Antenna Group, 6 Οκτωβρίου 2018.
No comments:
Post a Comment