February 25, 2017

Tip: «Περιστατικά»


Φρεσκάδα. Πολλή φρεσκάδα. Χιούμορ απολαυστικό. Μία τρέλα -ωραία τρέλα. Αυτοσαρκασμός αφοπλιστικός. Τρία παιδιά πάνω στα μπετά του «Basement» του «Bios», μία φτηνή γιρλάντα με φωτάκια, δύο-τρία απαραίτητα είδη φροντιστηρίου και τα κείμενα του Δανιήλ Χαρμς. 
Εβραίος της Ρωσίας, παιδί της γενιάς των διανοούμενων, που μετά την Επανάσταση, τη δεκαετία του ’20, άνθισε αλλά στη δεκαετία του ’30 καταπιέστηκε, κυνηγήθηκε, ξεριζώθηκε, φιμώθηκε και τη δεκαετία του ’40 αφανίστηκε στις φυλακές, στα κάτεργα, στις εξορίες και στα ψυχιατρεία, φουτουριστής, πρώιμος σουρεαλιστής και προάγγελος του Παραλόγου, ο Χαρμς άφησε πίσω του σύντομα κείμενα -όσα διασώθηκαν…-, βινιέτες, πρόζες, μικρές ιστορίες της καθημερινότητας, που, στην εποχή τους, ποτέ δεν εκδόθηκαν στην Σοβιετική Ένωση και που κάτι διατηρούν από το χιούμορ και το άρωμα των εύθυμων διηγημάτων και μονοπράκτων του Τσέχοφ. 
Η Νάνσυ Μπούκλη, όμορφο κορίτσι και εξαίρετη ηθοποιός, όπως, πρόσφατα, διαπίστωσα στην παράσταση «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;» πάνω στη νουβέλα της Μέλπως Αξιώτη, οδήγησε, σκηνοθετικά εδώ, τρεις ταλαντούχους νέους ηθοποιούς -την Άννα Χανιώτη, πρώτη μεταξύ ίσων, τον Γρηγόρη Μπάλλα και την Μαριάννα Λιανού- σε μία παράσταση-σύνθεση από τα κείμενα αυτά, δεμένα με μικρά στιγμιότυπα της δικής τους, προσωπικής καθημερινότητας, και σε ένα αποτέλεσμα εύφορο, τραγανιστό, 

σπαρταριστό, που σε ανεβάζει και σε πλημμυρίζει χαρά. «Περιστατικά» ο τίτλος της. Αξίζει να τη δείτε -την Τρίτη παίζεται για τελευταία φορά. Ελπίζω όχι οριστικά τελευταία.

Οκτωβριανή επανάσταση στο «Βασιλικό»! Ο Γκραουζίνις γυρίζει στο ΚΘΒΕ.


Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 


Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, μετά τους περσινούς, συγκλονιστικούς «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου που ανέβασε, το περσινό καλοκαίρι -και στην Επίδαυρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου-, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, επανέρχεται εντυπωσιακά, τον επόμενο χειμώνα, στο ΚΘΒΕ: μετά από πρόσκληση και μετά από πρόταση, με αφορμή τη φετινή επέτειο των 100 χρόνων της Οκτωβριανής Επανάστασης, 
του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου Γιάννη Αναστασάκη, ανέλαβε, ως εναρκτήρια της σεζόν, μια παράσταση εμπνευσμένη απ’ την έκρηξη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, όπως επίσημα την ανέφεραν επί Σοβιετικής Ένωσης.
Η συμφωνία έκλεισε μόλις σήμερα. Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, εκτός απ’ τη σκηνοθεσία, ανέλαβε και τη δραματουργία, με την πρόθεση να εξετάσει όλες τις παραμέτρους -και τις συνέπειες- του κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος και να αντλήσει από διάφορες πηγές, με πρώτη και βασική τις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», την -από πρώτο χέρι- εμβληματική μαρτυρία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Ριντ (ο οποίος, μάλιστα, Οκτώβριο γεννήθηκε-το 1887- και Οκτώβριο πέθανε -το 1920, στην Μόσχα, για να ταφεί στη νεκρόπολη του τείχους του Κρεμλίνου), μαρτυρία η οποία εκδόθηκε στην Νέα Ιόρκη το 1919
και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο ή αποτέλεσε τη βάση για πολλές ταινίες -όπως ο «Οκτώβρης» (1927) του Σεργκέι Άϊζενστάιν. Το «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» ανέβασε και στη σκηνή, το 1974, ο αξέχαστος Γιούρι Λιουμπίμοφ με το Θέατρό του «Ταγκάνκα», σε μια ιστορική παράσταση που είδαμε και στην Αθήνα, στο Εθνικό Θέατρο, τη σεζόν 1988/1989.
Ο τίτλος της παράστασης δεν έχει ακόμα βρεθεί, οι συζητήσεις για τους συντελεστές και την -οπωσδήποτε πολυμελή- διανομή είναι ακόμα στα σπάργανα, η πρεμιέρα, πάντως, κατά πάσα πιθανότητα, θα δοθεί στις 25 Οκτωβρίου, μέρα που ξέσπασε η Επανάσταση (με το «παλιό» ημερολόγιο -το Ιουλιανό-, 7 Νοεμβρίου με το «νέο» -το Γρηγοριανό).

 

Απολαυστική είναι η σύμπτωση ότι η παράσταση για την Μπολσεβικική Επανάσταση θα ανεβεί στο… «Βασιλικό Θέατρο»!
Στο μεταξύ, οι εξαιρετικοί «Επτά επί Θήβας» του Τσέζαρις Γκραουζίνις, με, αποκλειστικά, φέτος τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Ετεοκλή, θα επαναληφθούν -φυσικό επακόλουθο της μεγάλης καλλιτεχνικής και, προοδευτικά, εμπορικής επιτυχίας της παράστασης -το καλοκαίρι: θα εγκαινιάσουν, μάλιστα, στις 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου, το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου. Επίσης ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σχεδιάζει -μια πολύ καλή ιδέα-, για το Φεστιβάλ Αθηνών, αφιέρωμα στο -εντυπωσιακά ανερχόμενο- ΚΘΒΕ με παρουσίαση πακέτου φετινών πετυχημένων παραστάσεών του.

February 23, 2017

To Tetarto Koudouni The Musical ή Πώς η Τζούλια πολιτογραφήθηκε Ελληνίς ή Το τάμα του έθνους της Νέας Δημοκρατίας


Το Τέταρτο Κουδούνι / 23 Φεβρουαρίου 2017
(ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ)



Ο Ντέιμιεν Σαζέλ μεταφέρει σε σπονδυλωτό μιούζικαλ το «Τέταρτο Κουδούνι»! Ο σκηνοθέτης του περίφημου «La La Land» -της υποψήφιας για 14 Όσκαρ ταινίας, υποψήφιος για Όσκαρ Σκηνοθεσίας κι ο ίδιος- διάβασε μια μεγάλη γκάμα μεταφρασμένων στα αγγλικά σχολίων της στήλης που έφτασαν στα χέρια του μέσω κοινών φίλων, ενθουσιάστηκε και, λίγες μέρες πριν απ’ την απονομή των Όσκαρ, μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να τα μεταφέρει στην οθόνη ως μιούζικαλ 3D, σε μουσική του Τζάστιν Χάργουιτς με τον οποίο συνεργάστηκε και στο «La La Land», επίσης υποψήφιο για Όσκαρ σε δυο μάλιστα κατηγορίες -και Μουσικής και Tραγουδιού. Λεπτομέρειες για την παραγωγή και φωτογραφίες απ’ τη συνάντησή μας, προσεχώς.


Η Αγνή Μπάλτσα, 73 ετών, θα εγκαινιάσει επίσημα την Κεντρική Σκηνή της Λυρικής στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΙΝ τραγουδώντας Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα του Ρίχαρντ Στράους, που την έχει τραγουδήσει και δέκα χρόνια πριν -το 2007- στο Μέγαρο Μουσικής. Ελπίζω να ναι σε θέση να τραγουδήσει -Μεγάλη Φωνή!- το ίδιο ακμαία όπως κάποτε. Θα πρόκειται για πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ε, ομολογώ, όμως, ότι κάτι πιο φρέσκο, κάτι πιο νεανικό περίμενα…


Διάβασα                    το -όσο- πρόγραμμα αναγγέλθηκε, κάπως μπερδεμένα, απ’ τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή της Λυρικής Γιώργο Κουμεντάκη -απ’ τον οποίο πολλά περιμένω (-ουμε)- για το υπόλοιπο της τρέχουσας σεζόν, την επόμενη και, γενικώς, μελλοντικά και ζαλίστηκα και μπερδεύτηκα: ονόματα, ονόματα, ονόματα, παραστάσεις, παραστάσεις, παραστάσεις, δράσεις, δράσεις, δράσεις… Εντυπωσιακό! Μακάρι ολ’ αυτά να λειτουργήσουν κι ολ’ αυτά να βρουν κοινό.

Παιδιά, του θεάτρου παιδιά! Ναι, σπουδαίο έργο είναι η «Δεσποινίς Julie» -«Δεσποινίς Τζούλια» συνήθως το μεταγράφουν στα ελληνικά- του Στρίντμπεργκ -καλά, οι Σουηδοί Στρίντμπάριε τον προφέρουν, αλλά πώς να τον μεταγράψω έτσι, με τις πέτρες θα με πάρουνε…-, ναι, έργο-σταθμός είναι, ναι, έργο προδρομικό είναι, ναι, έργο τριπρόσωπο, βασικά, είναι κι η σκηνή-ιντερμέδιο με τους χωρικούς εύκολα κόβεται, ναι, έργο μονοσάλανο -μονοκούζινο, για να ακριβολογούμε- είναι, αλλά… 
Δε νομίζω ότι έχει άλλο έργο του ξένου δραματολογίου ανεβεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ΤΟΣΕΣ φορές. Τουλάχιστον δυο φορές ετησίως. Έτοιμη να πολιτογραφηθεί Ελληνίς η Julie/Τζούλια! Ώσπου, φέτος, φτάσαμε στο… απροχώρητο. «Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κανέλλου στην Β΄ Σκηνή του «Οδού Κεφαλληνίας». 
«Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη στο «Cartel». «Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη στο «Από Μηχανής». «Δεσποινίς Τζούλια», φλαμένκο εκδοχή, σε χορογραφία-σκηνοθεσία Σταύρου Λίτινα στο «Άνεσις» μέχρι πρόσφατα. Οι άλλες τρεις παίζονται ταυτόχρονα!!!!!!!!!!!!! Τέσσερις, συνολικά, στη σεζόν -προς το παρόν, μη λέω και μεγάλα λόγια.
Παιδιά, δεν ξέρω τι θα βρείτε να κάνετε αλλά, άλλη μια «Δεσποινίδα Τζούλια» να δω να ξαναξαναξανανεβάζετε, θα τις κόψω τις φλέβες μου. Πιστεύω πως ούτε στην Σουηδία του Στρίντμπεργκ (Στρίντμπάριε) έχει ανεβεί τόσες φορές όσες στην Ελλάδα… Κάπου έλεος, δηλαδή -που λένε.



Το                         ξερα ότι είναι έξυπνος άνθρωπος. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. Κι ευγενής -Κύριος. Και δεινός διοργανωτής. Κι έξυπνος φεστιβαλικός προγραμματιστής. Και ικανός επιλογέας άξιων συνεργατών. Το ’ξερα απ’ τις εδώ «Νύχτες Πρεμιέρας». Απ’ το εκεί -στην Θεσσαλονίκη- Φεστιβάλ Κινηματογράφου το σιγουρεύω. Με το επερχόμενο -19ο- Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ κι απ’ όσα του προγράμματός του ήδη έχουν ανακοινωθεί επαυξάνω.
Αλλά ένα είναι που τον χαρακτήρισε μέσα μου περισσότερο. Όταν, στην Ελλάδα, όποιος αναλάβει καλλιτεχνικό -και μάλιστα δημόσιο- οργανισμό δε χάνει την ευκαιρία να μιλήσει για τον προκάτοχό του με τα χειρότερα λόγια ή, έστω, με δηλητηριώδη υπονοούμενα, με καταγγελίες για ατασθαλίες και κατηγορίες περί «καμένης γης» που βρήκε κι ο προκάτοχος να χύσει όσο δηλητήριο μπορεί για τον «καινούργιο» ή να βάλει τους «ανθρώπους» του να τον υπονομεύουν, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης κάλεσε, φέτος, τον προκάτοχό του στην διεύθυνση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Εϊπίδη, ο οποίος και δημιούργησε το θεσμό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, και τον τιμά παραχωρώντας του «carte blanche, προκειμένου να επιλέξει δέκα ντοκιμαντέρ που θα παρουσιαστούν στη φετινή διοργάνωση. Οι ταινίες αποτελούν ντοκιμαντέρ πρόσφατης παραγωγής (από το 2005 μέχρι το 2013), τα οποία (σ.σ. ο Δημήτρης Εϊπίδης) ξεχώρισε από εκατοντάδες άλλα και τα παρουσίασε σε προηγούμενες διοργανώσεις του Φεστιβάλ», σύμφωνα με το δελτίο Τύπου που έλαβα. Εάν αυτό δε λέγεται εξυπνάδα κι ανωτερότητα κι ευγένεια, τότε τι λέγεται έτσι;



Καλά -πολύ καλά- το εισέπραξα αυτό το πιλοτικό δίκτυο φεστιβάλ που ανακοίνωσε η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου -πρωτοβουλία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όπως μετονομάστηκε (;) πια το «Ελληνικό Φεστιβάλ», Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το θέμα είναι πώς υλοποιείται. Ελπίζω να υπάρξει μια θετική συνέχεια.


«Το Υπουργείο Οικονομικών αντιμετωπίζει θετικά και με κατανόηση την προσπάθεια που καταβάλλει η Διοίκηση και η Διεύθυνση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και έχει τη διάθεση να την στηρίξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο» έλεγε η ανακοίνωση του ΚΘΒΕ μετά τη συνάντηση του προέδρου του Δ.Σ. του Θεάτρου Άρη Στυλιανού με τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο. Κα’να ευρώ θα τους δώσουν; Με τόση δουλειά -καλή δουλειά- που κάνουν εκεί πάνω; Αυτό είναι το θέμα. Διότι από καλή διάθεση, να φαν’ κι οι κότες. Κι εγώ «θετικά την αντιμετωπίζω την προσπάθεια» αλλά λεφτά πώς να τους δώσω. Δεν έχω…



Αμ αυτό πάλι; Που θυμήθηκαν 18 (ναι, δεκαοχτώ) συνολικά βουλευτές -εκ των οποίων 16 (ναι! Δεκάξι) της Νέας Δημοκρατίας ΤΙ; Το περίφημο «Τάμα του Έθνους» -ανέγερση Ιερού Ναού του Σωτήρος Χριστού; Που οι χουνταίοι είχαν προβάλει ως υπέρτατο στόχο -του Έθνους- κι είχαν ρουφήξει από αφελείς -ή και καθόλου αφελείς…- ΤΑ εκατομμύρια δραχμές -453 συνολικά…- τα οποία εξανεμίστηκαν αλλά ποιος να τολμήσει να μιλήσει επί Χούντας για σκάνδαλο... Και που πρότειναν -οι βουλευτές (εκ των οποίων 16 της Νέας Δημοκρατίας)-, δια ερωτήσεως παρακαλώ που κατέθεσαν στην Βουλή, ν ανεγερθεί στο Ζάππειο (!!!!); Ερώτηση που οδήγησε, λέει, τον Πρόεδρο Μητσοτάκη να «ξεχειλίσει από οργή» και τους έκανε ντα και την απέσυραν; Όπως διάβασα στον Μικροπολιτικό των «Νέων» που, προφανώς, τον εκπροσωπεί: «‘Επιτέλους, να σοβαρευτούμε!..’. Η προτροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεχειλίζει και από οργή την οποία δεν κατέγραψαν μόνον (δηλαδή; Την κατέγραψε κι ο Μικροπολιτικός;) ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Μιχάλης Μπεκίρης και λοιποί συνεργάτες που τον ενημέρωσαν για τις 16 υπογραφές των γαλάζιων βουλευτών για το φαραωνικό ‘Τάμα του Έθνους’. Εν χορώ χθες από το γαλάζιο επιτελείο διεμήνυαν ότι η απόσυρση των 16 γαλάζιων (σ.σ. δηλαδή μπλαβί, σχεδόν μαύρο) υπογραφών ήταν απαίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη». Τι λες βρε παιδί μου; Μα δεν είχε ενημερωθεί για την ερώτηση; Πριν κατατεθεί; Ποιος επιτέλους -θα παρέφραζα- κυβερνάει αυτό το κόμμα;
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Επιθεώρηση, που είσαι;).




Πολύ καλή -εξαιρετική θα λεγα- η ιδέα του «Συγγραφέα του Μήνα» που υλοποιεί το Εθνικό για προώθηση της νέας ελληνικής δραματουργίας. Την αρχή, πάντως, με τον έμμετρο(!) «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, προσωπικά απογοητευτική τη βρήκα. Από κάθε άποψη. Ευελπιστώ για τη συνέχεια.


Να επανέλθω σ’ ένα εγγενές, χρονίζον πρόβλημα του εναλλακτικού χώρου/θεάτρου «Bios». Τόσα χρόνια δεν έχουν εισπράξει υπεραρκετά ενοίκια απ’ τους θιάσους που τον νοικιάζουν; Ε, δεν επέστη κι ο χρόνος εκείνη την αίθουσα, την επιλεγόμενη «Main», να τη μονώσουν; 
Είναι δυνατόν να βλέπεις τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ και τα ημιτόνια της Όλιας Λαζαρίδου να τα πνίγει η βαβούρα απ’ το μπαρ; Ή τα νερά που ακούγονται να τρέχουν από κάποιες σωληνώσεις; Ή οι κουβέντες απ’ τους περαστικούς του γειτονικού πεζόδρομου; Σκέψη για μια μόνωση της προκοπής δεν υπάρχει; Ή, έστω, για να απομονώσουν το κάτι σα φουαγιέ της «Main» απ’ το μπαρ με κάποιες δεύτερες πόρτες; 


Καταρχάς ήταν επαινετέο. Απολύτως επαινετέο. Ότι ανέσυραν απ’ το μακρινό 1924 το άπαιχτο, έκτοτε, έργο του Παντελή Χορν «Οι γειτόνισσες» και το παρουσίασαν. Στην «Αθηναϊκή Σκηνή» των Κάλβου-Καλαμπόκη. Το ’γραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 3 του περασμένου Νοεμβρίου. Πόσο μάλλον που το έργο, μέσα απ’ τον μεσοπολεμικό νατουραλισμό του έχει ενδιαφέρον -ήταν καλός μάστορας ο ψιλοξεχασμένος Χορν.
Αλλά κι η παράσταση της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη, που ’δα εκεί, το σεβόταν και το δικαίωνε το έργο. Και μόνο που κατάφερε η σκηνοθέτρια να κινήσει 15 πρόσωπα -ηθοποιούς, μερικούς πολύ καλούς, και σπουδαστές της δραματικής σχολής «Αθηναϊκή Σκηνή» των Κάλβου-Καλαμπόκη -στη μικρή σκηνή, ένα επίτευγμα ήταν. 




Με πρόσφατη τροποποίηση του Π.Δ. 370/1983, η οποία ψηφίστηκε απ’ την Βουλή, καταργήθηκε ο όρος της «αρτιμέλειας» που μέχρι χθες απέκλειε τους καλλιτέχνες με αναπηρία απ’ τις δραματικές σχολές. Στις 2 Φεβρουαρίου, στο «Τέταρτο Κουδούνι» -που ’χε μάλιστα τον τίτλο «Πόσοι είναι οι αρτιμελείς υποκριτικά ηθοποιοί;…»-, είχα αναφερθεί στο θέμα, μ’ αφορμή τον -ΑΜΕΑ- «ερασιτέχνη» ηθοποιό Πάνο Ζουρνατζίδη που παίζει, μ’ αξιοθαύμαστα μέσα, στο «Lebensraum» του Θανάση Τριαρίδη, σκηνοθετημένος απ’ την Πηγή Δημητρακοπούλου, στο «Faust». Μπράβο σ’ όσους αγωνίστηκαν να αρθεί αυτή η αδικία!

Διαβάζω σε δελτίο Τύπου: «Από την Τετάρτη 1η Μαρτίου, στο (σ.σ. θέατρο) Έαρ Βικτώρια ξεκινά μια νέα συνήθεια για να γίνει θεσμός… Ο Γιώργος Δουατζής συνομιλεί εκ βαθέων με προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών για τη ζωή, το έργο, τη φιλοσοφία τους. Θα ακολουθεί διάλογος με το κοινό». Ενδιαφέρον κι άξιο επαίνων, ναι, αλλά όχι και «νέα συνήθεια». Απ’ την εποχή της Μεταπολίτευσης, δεκαετίες πριν, θυμάμαι ανάλογες «συνήθειες». Αφήστε που ο Θανάσης Νιάρχος τη «συνήθεια» αυτή την έχει κάνει ήδη «θεσμό», από πέρσι, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά…

February 22, 2017

Γάλλος, Λούλης, Σαράντης στην αντροκρατούμενη «Μήδεια» για τρεις του Δημήτρη Καρατζά στην Μικρή Επίδαυρο


Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 



Ο Γιώργος Γάλλος θα ερμηνεύσει την Μήδεια, ο Χρήστος Λούλης τον Ιάσωνα, τον Κρέοντα, τον Αιγέα και τον Παιδαγωγό 


κι ο Μιχάλης Σαράντης την Τροφό και τον Αγγελιοφόρο και θα κρατήσει το μέρος του -γυναικείου- Χορού στην «Μήδεια». Την τραγωδία του Ευριπίδη, επιστρέφοντας στους τρεις υποκριτές της αρχαιότητας και μάλιστα χωρίς πολυμελή -με μονομελή- Χορό, θ’ ανεβάσει (όπως έγραψε η συνάδελφος Γεωργία Οικονόμου στον ιστότοπο tospirto.net) το καλοκαίρι, στην Μικρή Επίδαυρο και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου, ο Δημήτρης Καραντζάς.

Θα ’ναι η δεύτερη συμμετοχή του νεαρού σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ αλλά η πρώτη παράστασή του στην Μικρή Επίδαυρο. Το 2014 σκηνοθέτησε μ’ επιτυχία, για το Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο θέατρο του Πολύκλειτου του Νεότερου, την «Ελένη του Ευριπίδη -σε ηλικία 26 ετών, ο νεότερος σκηνοθέτης που ανέβασε έργο στην Επίδαυρο.
Η «Μήδεια» θα παρουσιαστεί στις 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου, στη μετάφραση που χει κάνει ο Μίνως Βολανάκης, με σκηνικά Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, κοστούμια Ιωάννας Τσάμη, μουσική Ανρί Κεργκομάρ, διδασκαλία κίνησης Χρήστου Παπαδόπουλου, φωτισμούς Αλέκου Αναστασίου και βοηθό σκηνοθέτη και δραματουργίας την Θεοδώρα Καπράλου.
Να σημειωθεί πως και ο Χρήστος Λούλης και ο Γιώργος Γάλλος έχουν ήδη παίξει στην «Μήδεια» -στην Επίδαυρο: ο Χρήστος Λούλης τον Ιάσονα και τότε, μάλιστα -το 2011, στην «Μήδεια» του Αντώνη Αντύπα με το θίασο «Φάσμα» του σκηνοθέτη και την Αμαλία Μουτούση στον επώνυμο ρόλο- 

κι ο Γιώργος Γάλλος τον Κρέοντα -το 2008, στην πολυτάραχη «Μήδεια» του Ανατόλι Βασίλιεφ, με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας και Μήδεια την Λυδία Κονιόρδου.
Θυμίζω πως δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε «Μήδεια» μόνο με άντρες στην Ελλάδα: ο Ιάπωνας Μικιζίρο Χίρα εμφανίστηκε ως -συγκλονιστική, ανεπανάληπτη- Μήδεια, περιστοιχισμένος από αντρική διανομή, στην παράσταση της τραγωδίας του Ευριπίδη με το θίασο «Τόχο» και σε σκηνοθεσία Γιουκίο Νιναγκάουα -και οι δυο πρόσφατα χαμένοι-, το 1983 στον Λυκαβηττό και το 1984 στο Ηρώδειο, με θριαμβευτική επιτυχία, αλλά κι ο -ακόμα πιο πρόσφατα χαμένος- Σπύρος Ευαγγελάτος ανέβασε, στο θέατρο του Ασκληπιείου και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου, «Μήδεια» αποκλειστικά με αντρική διανομή, με τον Γιώργο Κιμούλη σε μια δυνατή ερμηνεία του επώνυμου ρόλου.

February 20, 2017

Tip: «Ρομπέρτο Τσούκο»



Βρήκε την ψίχα του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές και χτύπησε κατευθείαν στο στόχο η Άντζελα Μπρούσκου. Ο «Ρομπέρτο Τσούκο», το ύστατο (1988) έργο του, που έχει ανεβάσει στο «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν», αυτό το κράμα κοινοτοπιών, επαναλήψεων, ενίοτε φλυαρίας, που, κατά θαυμαστό τρόπο, καταλήγει σε μία ποιητική σύνθεση, αυτή η υποτίθεται ακατέργαστη αλλά, ουσιαστικά, περίτεχνη και εξεζητημένη σύνθεση που εξελίσσεται σε ένα πυρακτωμένο, φλεγόμενο επαναστατικό κομμάτι με ρίζες στον Ζαν Ζενέ, αναπτύσσεται με κινηματογραφικό τρόπο σε μία παράσταση μεγάλης έντασης: με τις 15 σκηνές του έργου να τρέχουν ασθμαίνοντας, με το ζωντανό βίντεο διαρκώς παρόν, με καίρια επιλεγμένες, συχνά αντιστικτικά -στην «Χρονιά με τα 13 φεγγάρια» του Φασμπίντερ με παρέπεμψαν- μουσικές (επιμέλεια Στέβη Κουτσοθανάση), με κάπου, σε μία μικρή οθόνη να παίζει, ως συνειρμική αναφορά, το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» του Αντρέι Ζουλάφσκι…  Σε μία παράσταση, ομοίως με το έργο, «ακατέργαστη» αλλά, ουσιαστικά, εξαιρετικά περίπλοκη, 
επεξεργασμένη με μεγάλη ακρίβεια και με σαφείς στόχους, στη γραμμή που η Άντζελα Μπρούσκου είχε ακολουθήσει και στο «Ψύχωση 4.48» της Σάρα Κέιν. Ναι, βρήκα κάποια ελαττώματα, ναι, έχω κάποιες διαφωνίες αλλά η παράσταση -στη διανομή και ο Στράτος Τζώρτζογλου που επιστρέφει στο «Υπόγειο» 30 χρόνια μετά την πρώτη, εξαιρετική εμφάνισή του εκεί, στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, στην ύστατη σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν- με συνεπήρε: μία ελεγεία για τους καταραμένους. 

Η Παρθενόπη Μπουζούρη, ώριμη πια ηθοποιός, ερμηνεύει από τα σπλάχνα της, με εντυπωσιακές αλλαγές, τους διάφορους -και διαφορετικούς- ρόλους που έχει επωμιστεί -μόνο την Πατρόνα της δεν βρήκα τόσο αποτελεσματική, εξαιτίας, κυρίως, του ρωσικού «αξάν» που έχει υιοθετηθεί και που δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, επιτυχημένο ούτε ως ιδέα ούτε ως εκτέλεση. 

Η επιλογή του Κώστα Νικούλι για τον επώνυμο ρόλο δεν είναι απλώς εύστοχη, είναι ιδανική. Με το ακατέργαστο που ακόμα διαθέτει, με εξαιρετική ενέργεια και με τάλαντο που ξεχειλίζει, ολότελα δοσμένος και καλά οδηγημένος, ο νεαρός ηθοποιός εγγράφει σοβαρές υποθήκες για το μέλλον: μία ερμηνεία αφοπλιστική. Και η σκηνή όπου, πριν την αυτοκτονία του, γυμνώνουν τον Τσούκο -κάτι σαν «αγιοποίηση»-, συγκλονιστική. Προλαβαίνετε να δείτε την παράσταση σήμερα ή αύριο. Είναι οι τελευταίες της μέρες. Ελπίζω προς το παρόν (Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης).

February 18, 2017

Η Μάνια Παπαδημητρίου στην «Γυάλα» σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη


Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 


Σ’ ένα καινούργιο, άπαιχτο ελληνικό έργο, την «Γυάλα» της Τζένης Δάγλα, που θα παρουσιαστεί στον «Φούρνο», θα πρωταγωνιστήσει η Μάνια Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη με την οποία συνεργάζονται για πρώτη φορά. Πλάι της, ο Ευθύμης Χρήστου.
Στην «Γυάλα», η Τζένη Δάγλα ρίχνει μια λοξή, αντισυμβατική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα της Αθήνας μέσα απ’ τις ιστορίες της Λούσης. Η Λούση, η ηρωίδα της, μια Αθηναία που βρίσκεται στο σπίτι της, μιλάει για την ερωτική της απογοήτευση, για τον παλιό της συμμαθητή, τον Στέλιο, για τις παιδικές της αναμνήσεις αλλά και για τα όσα συγκλονιστικά ζούμε σήμερα στην πόλη. Για συντροφιά της έχει ένα χρυσόψαρο στη γυάλα. Με απίστευτη ενεργητικότητα και χιούμορ και παρά τις απογοητεύσεις της η Λούση μιλάει ακατάπαυστα ενώ όλα -ερωτικές προδοσίες και ιστορίες καθημερινής τρέλας και δυστυχίας- λέγονται με φόντο την Αθήνα της κρίσης και των ανθρώπων που καταφθάνουν σ’ αυτή αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.
Η Τζένη Δάγλα, απ το Μεγανήσι της Λευκάδας αλλά γεννημένη στην Κέρκυρα, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο τη σεζόν 2011/2012 με το έργο «Η άγνωστη χώρα» που ανέβηκε στο θέατρο «Αργώ» απ’ την ομάδα «Όμμα Στούντιο» -η οποία εδρεύει στο Ηράκλειο της Κρήτης-, σε σκηνοθεσία του ιδρυτή της Αντώνη Διαμαντή. Στη συνέχεια, το έργο της «Τime, please!» παρουσιάστηκε στο «Θέατρο Τέχνης» της οδού Φρυνίχου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Αναλόγιο 2015» -η Σίσσυ Παπαθανασίου οργανώνει τον ετήσιο θεσμό-, και σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή.

Η Άσπα Τομπούλη, σκηνοθέτρια και μεταφράστρια που το 1993 δημιούργησε τη θεατρική εταιρεία «Όψεις» της οποίας είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια, πρωτοεμφανίστηκε, ως σκηνοθέτρια, τη σεζόν 1993/1994, στο θέατρο «Εμπρός», με την ομάδα της και με το έργο της Ρ. Λ. Γκόλντενμπεργκ «Γράμματα στο σπίτι μου». Έκτοτε έχει υπογράψει πολλές παραστάσεις -η πιο πρόσφατη με το έργο του Γκιγιέμ Κλούα «Δέρμα στις φλόγες», την περσινή σεζόν 2015/2016, στο θέατρο «Olvio» ενώ, παράλληλα, έχει διδάξει Σκηνοθεσία, Text into Performance και Δραματουργική Ανάλυση Κειμένου.
«Η γυάλα» θα παρουσιαστεί μ’ επιμέλεια σκηνικού χώρου και κοστούμια της Χριστίνας Παπούλια-Μπάρλου και βίντεο των CO.MOD.DOR ενώ ο Ευθύμης Χρήστου θ’ ασκεί και καθήκοντα βοηθού σκηνοθέτη. Η πρεμιέρα προγραμματίζεται για την 1 Απριλίου κι η παράσταση θα παίζεται έως τις 28 Μαΐου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις εννιά.
Στο μεταξύ, η Μάνια Παπαδημητρίου συνεχίζει να παρουσιάζει στην Β΄ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας», για λίγες, ακόμα, παραστάσεις, τον, αντλημένο απ την «Προδομένη γυναίκα» της Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Μονόλογο», σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά, κάνοντας μια εξαιρετική ερμηνεία.

February 16, 2017

Στο μικροσκόπιο: Η ΕΛΑΣ κι ο μισοφαγωμένος μπακλαβάς


Το Τέταρτο Κουδούνι / 16 Φεβρουαρίου 2017 



Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν όταν λένε ότι ο Ανγκ Λι -ο εξαίρετος, ο συναρπαστικός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, που δε νομίζω, πάντως, πως έχει ξανασκηνοθετήσει θέατρο και που δεν ξέρει ελληνικά, σκηνοθέτησε την Πέμη Ζούνη στο μονόλογο του Άκη Δήμου «…και Ιουλιέτα» πέφτοντας ως κομήτης στο ελληνικό θεατρικό στερέωμα. Εξωφρενικό μου φάνηκε απ’ την πρώτη στιγμή που τ’ άκουσα -τι γυρεύει ένας Υδραίος στην Λάρισα; Πόσο μάλλον που κανείς δεν τον είδε στα πέριξ…
Και δεν ξέρω σε τι χρησίμευε αυτό το σχέδιο «3D live theater» για την παράσταση, με τα σκηνικά α λα Ραπουνζέλ και τα επ’ αυτών -εντυπωσιακά, δεν αντιλέγω- βίντεο που καταπλάκωσαν, όμως, ένα ευαίσθητο κείμενο το οποίο καμιά ανάγκη δεν τα ’χε.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι η Πέμη Ζούνη -που τα οργάνωσε ολ’ αυτά με υψηλές φιλοδοξίες- βγαίνει στη σκηνή, στο Ίδρυμα «Κακογιάννης», φορώντας ένα υπέροχο κοστούμι της Λουκίας, κι ερμηνεύει με κύρος, σε γερή επαφή με το λόγο, με βαθιά ευαισθησία, με συγκίνηση, εκ βαθέων αυτόν το μονόλογο -το πρώτο έργο του Άκη Δήμου που χει παιχτεί.
Και που, βλέποντάς το, 16 χρόνια μετά απ’ το πρώτο εκείνο ανέβασμα της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», με την Λυδία Φωτοπούλου -αξέχαστη-, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού, που μ είχε ενθουσιάσει, συνεχίζω να πιστεύω πως είναι το καλύτερο κείμενο που ο Άκης Δήμου έχει γράψει. Μια ερμηνεία σημαντική που νομίζω πως κανέναν Ανγκ Λι και κανένα εφέ δε χρειαζόταν. Αλλά περί ορέξεως…





«Ο δράστης άφησε ίχνη. Τρία αποτσίγαρα και ένας μισοφαγωμένος μπακλαβάς στο μικροσκόπιο της ΕΛΑΣ»: από πρωτοσέλιδο τίτλο νεοκδοθείσης εφημερίδος με «αληθινές ειδήσεις».
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…



Άκουγα -γι άλλη μια φορά, δεν ειν’ η πρώτη, συνηθίζεται τελευταία- στον «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, στην «Στέγη», να «παίζονται» -ν’ ακούγονται από στόματος ηθοποιών, επί σκηνής- όχι μόνο το κείμενο αλλά κι οι σκηνικές οδηγίες. Κι, επιπλέον, ο κάθε «ήρωας», πριν απ’ την ατάκα του, να εκφωνεί και τ’ όνομά του -του εκφωνούντος: «Δον Ζουάν», «Σγαναρέλ», «Δον Ζουάν», «Σγαναρέλ», «Δον Ζουάν», «Ελβίρα», «Δον Ζουάν», «Ελβίρα», «Δον Λουί», «Δον Ζουάν», «Δον Λουί», «Δον Ζουάν» κ.ο.κ -ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά είναι που φτάνει η διάρκεια, με το διάλειμμα, τις τρεις ώρες…- κι αναρωτιόμουνα: μήπως οι σκηνοθέτες του μεταδραματικού δεν έχουν καταλάβει ότι στο τυπωμένο κείμενο ο συγγραφέας αυτά τα ’χει βάλει για να ξεχωρίζουν οι ατάκες -ποιος λέει ποια; Και για να κατευθύνεται η δράση; Και μήπως νομίζουν πως πρέπει να τα λένε όλα τα τυπωμένα οι ηθοποιοί;
Εντάξει, τα ’κανε κι ο Μπρεχτ αυτά. Για να πετύχει την αποστασιοποίηση -να βγάλει τους ηθοποιούς απ’ το συναίσθημα και την ψυχολογία και, κατά συνέπεια, εμάς, τους θεατές, όπως πίστευε, απ’ τη συμμετοχή και τη συγκίνηση -που καθόλου δεν τα ’θελε κι αυτός. Αλλά στις πρόβες το ’κανε, παιδιά. Στις πρόβες. Όχι στην παράσταση. Στην παράσταση κουράζει αυτό, κουράζει.



Δύσκαμπτο, δύσπεπτο έργο ο «Καλιγούλας» του Καμί. Φιλοσοφικός στοχασμός που δυσκολεύεται, αρνείται να γίνει έργο θεατρικό -είναι, άλλωστε, πρωτόλειό του, το ’38 το ’γραψε. Πόρρω απέχει απ’ τα θεατρικότατα «Η παρεξήγηση», «Οι δίκαιοι»…
Αλλά κι οι τέσσερις, μέχρι τώρα, παραστάσεις του στην Ελλάδα -του Τηλέμαχου Μουδατσάκι, το 1977/1978, στην, τότε, «Νέα Σκηνή» του Εθνικού, με Καλιγούλα τον Κώστα Καστανά, της Μόνας Κιτσοπούλου το 1997/1998, στην «Παράθλαση» της Θεσσαλονίκης με τον Γιώργο Γκασνάκη, του Θανάση Σαράντου -παραγωγή της ομάδας του «Ηθικόν Ακμαιότατον»-, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τη σεζόν 1999/2000- και του Γιώργου Σαχίνη, το 2006/2007, επίσης για την «Νέα Σκηνή» του Εθνικού, αλλά στο «Χώρα», με τον Γιωργή Τσαμπουράκη, που τις έχω και τις τέσσερις δει καθόλου δε μ’ είχαν βοηθήσει ν’ αλλάξω τη γνώμη μου -το αντίθετο...
Το πέμπτο ελληνικό ανέβασμα του έργου -στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά -απ την Αλίκη Δανέζη Knutsen- έχει προτερήματα: τη διαυγή, εξαιρετική μετάφραση της Φρανσουάζ Αρβανίτη, μια πολύ ενδιαφέρουσα αισθητική, τα σκηνικά του Πάρι Μέξη -έξοχη, καίρια για τα νοήματα του «Καλιγούλα» η ιδέα με τα κάτοπτρα και τους διασταυρούμενους διαδρόμους-πατάρια-, συναρπαστικά φωτισμένα απ’ τον Αλέκο Γιάνναρο, ο Blaine Reininger δίνει με τις μουσικές του, που τις παίζει ζωντανά, με σαφήνεια το στίγμα του έργου, ο Γιάννης Στάνκογλου, ως Καλιγούλας, κάνει, νομίζω, τον καλύτερο, μέχρι τώρα, ρόλο του, η Θεοδώρα Τζήμου είναι -γι άλλη μια φορά- μια πλήρης, ολοκληρωμένη ηθοποιός επί σκηνής… Aλλά η σκηνοθεσία κάπου βρίσκει τους σωστούς τόνους κι έχει πολύ καλές στιγμές, κάπου τους χάνει, χάνει και τους ρυθμούς και, τελικά, κατά τη γνώμη μου, δεν το απογειώνει το έργο, συντελούσης και της ανομοιογενούς λοιπής διανομής. Κι αυτή τη φορά, δυστυχώς, ο «Καλιγούλας» του Καμί δε μ’ έπεισε ότι αξίζει ν’ ανεβαίνει.


Παράπονα μου ’καναν απ’ το Μέγαρο σχετικά με τα σχόλια τα οποία επανειλημμένα -στις 15 και 25 Δεκεμβρίου και στις 9 Φεβρουαρίου- έγραψα στο «Τέταρτο Κουδούνι», μετά από παράπονα αναγνωστών, για τους (μη) υποτιτλισμούς των παραστάσεων του «National Theatre Live» που μεταδίδονται εκεί. Και με παρέπεμψαν -για «να μου εξηγήσει»- στην υπεύθυνη κ. Ειρήνη Ανδρεάδη. Η οποία μου εξήγησε, λοιπόν, ότι σίγουρα το θέμα δεν είναι οικονομικό αλλά ότι  τα πρωτότυπα κείμενα των παραστάσεων στέλνονται απ’ τους οργανωτές τόσο καθυστερημένα ώστε να μην αρκεί ο χρόνος για υπότιτλους βασισμένους σε δόκιμη μετάφραση, έστω κι αν υπάρχει ήδη, κι όχι για εκ των ενόντων λύσεις. Διότι οι σκηνοθέτες κάνουν πολλές επεμβάσεις στο κείμενο και μεταθέσεις σκηνών. Αντείπα πως οι απευθείας μεταδόσεις δε γίνονται τη μέρα της πρεμιέρας αλλά αρκετές μέρες μετά, οπότε το κείμενο της παράστασης θα πρέπει να ’χει παγιωθεί. Μου απάντησε η κ. Ανδρεάδη πως οι σκηνοθέτες κάνουν αλλαγές και μετά την πρεμιέρα.
Η απόφαση είναι να γίνεται -με υπεράνθρωπες προσπάθειες- υποτιτλισμός μόνο στα σεξπιρικά έργα που, όντως, τα αγγλικά τους είναι τα πιο δύσκολα για να τα κατανοήσει ο έλληνας θεατής -όπως φέτος έγινε στον «Άμλετ» με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς.

Το έσχατο επιχείρημά μου ήταν γιατί οι παραστάσεις να μη μεταδίδονται μαγνητοσκοπημένες αργότερα κι όχι ζωντανές, ώστε να προλαβαίνουν να τις υποτιτλίζουν άνετα, όπως μου είπαν ότι κάνουν στην Λεμεσό της Κύπρου. Το δικό της επιχείρημα ήταν πως όσες φορές έγινε αυτό, γιατί το Μέγαρο δεν είχε αίθουσα ελεύθερη τη μέρα της ζωντανής μετάδοσης, υπήρχαν διαμαρτυρίες θεατών γιατί δεν ήταν live.
Τι να πω; Εμείς οι θεατές με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι… Μήπως, όμως, κάπου υπάρχει κάποια λύση. Γιατί ξέρω πολύ καλά -από πρώτο χέρι- πως με την πολιτική αυτή χάνονται θεατές. 




Κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο περίμενα απ’ τον Στίβεν Μπέρκοφ και το ουάν μαν σόου-του «Shakespeare’s Villains» που είδα στο Μέγαρο Μουσικής. Και που το ’χε παρουσιάσει -ας μην το ξεχνάμε…- πριν επτά, περίπου, χρόνια στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Πέρα από τα Όρια» -δεν το ’χα δει τότε. Με δυσκαμψίες στην κίνηση, με ανάσες που δεν του ’φταναν, με πολλά περίσσια κιλά συγκεντρωμένα σε τεράστιο «σωσίβιο» γύρω απ’ τη μέση του, ο 80χρονος θορυβοποιός του βρετανικού θεάτρου περισσότερο μια διάλεξη έδωσε -με χιούμορ ομολογουμένως, εν είδει σταντ απ κωμωδίας-, ψιλοπαρωδώντας τον Ριχάρδο τον Γ΄, τον Μακμπέθ, τον Ιάγο, τον Άμλετ, τον Κοριολανό, τον Όμπερον…, με αναφορές στο σήμερα από Κλίντον μέχρι Τραμπ, με εμπαθείς ειρωνείες για συναδέλφους του όπως ο Ίαν ΜακΚέλεν κι ο Aλ Πατσίνο… Πέραν αυτού -κατ’ εμέ-, ουδέν. Πάντως χειροκροτήθηκε αρκετά θερμά.



Επίτευγμα: να κουμαντάρουν την καθαρεύουσα στην οποία θέλησε να γράψει -με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία στη χρήση της γλώσσας, μιας γλώσσας σε αχρησία πια- το διήγημά της «Εις ελευθερίαν», όπως κι όλα της ομώνυμης συλλογής της (Εκδόσεις «Εστία», 2015), η Ελεωνόρα Σταθοπούλου, οι τρεις καλοί ηθοποιοί -Τάνια Παλαιολόγου, Λάμπρος Παπαγεωργίου και Γιώργος Σταυριανός- που το «αφηγούνται», διδαγμένοι απ’ την Μαρία Αιγινίτου. Η οποία υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία στην ομότιτλη παράσταση -παίζεται στο «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων» της Κυψέλης.



Στον ίδιο χώρο είδα και τις «Πηνελόπες». Η παράσταση -σε σκηνοθεσία Αφροδίτης Μητσοπούλου-, με τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιούς, πέντε ερασιτέχνιδες, μέλη της Χορωδίας Εξαρχείων -ικανότατες κι οι εννιά-, και μ’ έναν μουσικό επί σκηνής, βασισμένη σε συνεντεύξεις μεταναστριών απ’ την Γεωργία που η εργασία τους είναι να περιποιούνται ηλικιωμένους και γυναικών προσφύγων απ’ την Συρία, δεμένη με αποσπάσματα, στο πρώτο μέρος της «Ιλιάδας», στο δεύτερο των «Τρωάδων», εξαιρετικά συντονισμένη και κινημένη και τραγουδημένη, με άγγιξε. Κι ας έχει το θέμα της πολυχρησιμοποιηθεί. Κι ας ήθελε ένα πιο προσεκτικό δραματουργικό δέσιμο.



Θυμήθηκα και πάλι την Ηθοποιό Λήδα Πρωτοψάλτη. Και, στις δυνατές σκηνές που δε λείπουν, το Μέγεθός της. Στο έργο με θέμα τους πρόσφυγες -και πάλι, άλλο ένα- των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη «Το ψωμί της Νινευί» που παίζεται στο μεγαλόπρεπο φουαγιέ του πρώτου ορόφου, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και με τον Σταύρο Ζαλμά πλάι της.



Αυτή τη στιγμή επαπειλείται εμφύλιος: οι ΝαιστουσGuzziδες δώθε, οι ΟχιστουσGuzziδες κείθε. Με εφ’ όπλου λόγχη. Σείεται το facebook. Εκ θεμελίων. Γιατί δεν κάνουμε δημοψήφισμα μήπως και τον αποφύγουμε τον εμφύλιο; Το προηγούμενο, ως, τελικά, απεδείχθη, δεν ήταν σοβαρότερο.
Κι εγώ, ανάμεσα, να τρέμω στη μοναξιά του Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ. Δεν εξέφρασα γνώμη! Νομίζω πως είμαι ο μόνος. Θα με ξεκοιλιάσουν με κονσερβοκούτια όλοι μαζί… 
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

 


Και, μέσα στο χαμό, ιδού κι η Νέα Δημοκρατία να παίρνει θέση -σιγά μη και δεν έπαιρνε...: «Υπάρχουν μνημεία αδιαπραγμάτευτα, εκτός συναλλαγής, όπως υπάρχουν δεκάδες άλλα μνημεία ή χώροι στην Αθήνα αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, που μπορούν, πάντα με κανόνες, να αξιοποιηθούν για την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς» έφα η Τομεάρχης Πολιτισμού και Αθλητισμού της Νέας Δημοκρατίας κ. Όλγα Κεφαλογιάννη -κεφάλαιο στο χώρο του Πολιτισμού (και του Αθλητισμού)... «Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού όφειλε να έχει εξετάσει το θέμα σε πρώτο στάδιο, πριν (σ.σ. πριν;) αυτό φτάσει να συζητηθεί στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Να έχει προτείνει εναλλακτικές και να έχει δείξει ότι αντιλαμβάνεται το μέγεθος της δημοσιότητας που θα προκύψει. Οφείλει, επίσης, έστω και τώρα, να προχωρήσει σε μια συγκροτημένη πολιτική διαχείρισης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μακριά από παρωχημένες αντιλήψεις και φοβικές ιδεοληψίες».
Αυτή, ακριβώς, στην οποία θα προχωρήσει -υποθέτω- η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν, συν Θεώ, έρθει εν τη βασιλεία της.
Είπαμε: όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Εδώ πρόκειται πια περί σκηνής φαρσοκωμωδίας…).