Στο Φτερό / Παλιό, καλό κρασί Χατζιδάκι

«Το χαμόγελο της Τζοκόντας»-«Ο Μεγάλος Ερωτικός» του Μάνου Χατζιδάκι / Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός
 

Εξαιρετική ιδέα ο Κύκλος «Μάνος Χατζιδάκις» που ’χει εντάξει στο πρόγραμμά της η Εθνική Λυρική Σκηνή από πέρσι. Ακόμα καλύτερη η υλοποίησή του, με καλλιτεχνική επιμέλεια του Γιώργου Χατζιδάκι: καθόλου βεβιασμένη, χαλαρή, απλωμένος ο Κύκλος σε τρεις σεζόν, με καίριες, ισοζυγιασμένες επιλογές και -κυρίως- προσεκτικά σχεδιασμένος κι εκτελεσμένος, με την ακρίβεια που θα εκτιμούσε ο συνθέτης. Τέταρτο πρόγραμμα, πρώτο για φέτος, δεύτερη χρονιά του Κύκλου, και, «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» και «Ο Μεγάλος Ερωτικός». Τι καλύτερο να ζητήσει κανείς; Η 

βραδιά ανοίγει με τη δεκαμερή εκδοχή της ελληνικής ηχογράφησης (1965) του «Χαμόγελου της Τζοκόντας» -«δέκα τραγούδια στο ίδιο κλίμα για ορχήστρα» χαρακτηρίζει ο συνθέτης το έργο του που ξεκίνησε ως κύκλος τραγουδιών το 1960, έξι μέρη του 

ηχογραφήθηκαν για πιάνο το 1962 και το 1965, πριν απ’ την ελληνική ηχογράφηση για ορχήστρα, ηχογραφήθηκε, στην Νέα Ιόρκη, στη δωδεκαμερή, ορχηστρική, επίσης, μορφή του. Η Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής απέδωσε τα ιδιαίτερα ηχοχρώματα αυτής της ποιητικής, ανεπαισθήτως μελαγχολικής σύνθεσης -που ο Μάνος Χατζιδάκις τής έχει δώσει προγραμματική υφή, μ’ αφετηρία τη φιγούρα μιας μοναχικής γυναίκας, χαμένης μέσα στο πλήθος της νεοϊορκέζικης 5ης Λεωφόρου, που τη συνάντησε τυχαία και που την μπλέκει με την «Τζοκόντα» του Ντα Βίντσι κι ένα θέμα του Βιβάλντι- με ενάργεια, έστω κι αν ο μαέστρος Λουκάς Καρυτινός, κάποιες στιγμές, επέλεξε βιαστικούς ρυθμούς και δυναμικές υψηλές, ειδικά στον «Χορό με τη σκιά μου», ανοίκειες προς το

ύφος του έργου. Στον «Μεγάλο Ερωτικό» (1972), αντίθετα, οδήγησε το έξοχο εννεαμελές σύνολο -Βίκυ Στυλιανού, Φρίξος Μόρτζος, Χάρης Κανελλίδης, Άρης Χατζησταύρου, Χρήστος 

Κομισόπουλος, Διονύσης Βερβιτσιώτης, Ρενάτο Ρίπο, Μαρία Μπιλντέα, Βιβή Γκέκα- και την έξοχη Χορωδία της Λυρικής Σκηνής ν’ αγκαλιάσουν τους δυο τραγουδιστές διακριτικά. Τα 

έντεκα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι -παλιό, καλό κρασί, ίσως η κορυφή της τέχνης του-, πάνω σε ποίηση ή στίχους Ελύτη, Μυρτιώτισσας, Καβάφη, Σαραντάρη, Γκάτσου, Σολωμού, Σαπφώς, Ευριπίδη/Πρεβελάκη, Χορτάτζη, σ’ ένα δημοτικό και στο 

«Άσμα ασμάτων»-, αγέραστα, είχαν τύχη και στην ερμηνεία. Ιδανική για το ύφος η φωνή της Δήμητρας Σελεμίδου, όσο κι αν έχει ν’ αντιπαλέψει με την καθοριστική ερμηνεία της Φλέρυς Νταντωνάκη στο δίσκο, αλλά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι που κλέβει τις εντυπώσεις: ώριμη φωνή, δουλεμένη τεχνική, συναίσθημα, μέτρο, ακρίβεια -συναρπαστική ερμηνεία, εκ βαθέων. Μια συναυλία -με τα εξώφυλλα 

των δίσκων της «Τζοκόντας» και του «Ερωτικού», φιλοτεχνημένο απ’ τον Γιάννη Μόραλη, μεγεθυμένα, στην οθόνη, στο βάθος της σκηνής- που τιμά τον Χατζιδάκι και που θ’ άξιζε να την παρακολουθήσετε (Φωτογραφίες: Δημήτρης Σακαλάκης).

Εθνική Λυρική Σκηνή / Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», Κύκλος «Μάνος Χατζιδάκις», 28 Σεπτεμβρίου 2018.