Tip: «Τιτάνες»

Ξεφωνητά και ψίθυροι 

Ένα ον αλλόκοτο: μύτη α λα Σιρανό, κρανίο γυμνό, σκεπασμένο με μία περούκα, μακιγιάζ-μάσκα, ένα στοματάκι αστείο, χαμογελάκια προς το κοινό, ροζ κολάν, ένα μπλε ελεκτρίκ μίνι, φουσκωμένη κοιλιά -μία έγκυος; Μία φιγούρα που θα μπορούσε να κατάγεται από τα σκίτσα-καρικατούρες του Αντώνη Κυριακούλη ή την «Κυρία Τεπενδρή» του Κωνσταντίνου Κακανιά. Μία φιγούρα μοναδική και πάλι,  όπως  στο  προπέρσινο  «Relic»  του,  που  ο    

Ευριπίδης Λασκαρίδης, καλλιτέχνης ολικός, αναγεννησιακός -ο οποίος υπογράφει εδώ σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία- τη ζωντανεύει ο ίδιος επί σκηνής, με την ενδυματολογική αρωγή -που πιο αποφασιστική δεν γίνεται, σπουδαία!- του Άγγελου Μέντη. Και την έχει ρίξει σε ένα κόσμο μαγικό -φανταστικό αλλά και καθημερινό: μία κούνια, ένα γκονγκ, μία σανίδα σιδερώματος και ένα σίδερο ατμού -πολύ ατμού…- με το οποίο σιδερώνει την… περούκα, ένας μικρός κάδος σκουπιδιών κουζίνας, μία γλάστρα με ένα πλαστικό φυτό που… αυτομάτως μεγαλώνει όταν το ποτίζει με

ένα ποτιστηράκι, ένα σεσουάρ με το οποίο… μαγειρεύει σε ένα κατσαρολάκι, κάτι σαν σωρός από κοπριά χρυσή, που γίνεται κάτι σαν φωτοστέφανο, ένας αχυράνθρωπος, βγαλμένος λες από τον «Μάγο του Οζ», φέτες φελιζόλ που γίνονται κομμάτια με ένα πριόνι, ένα… σουβλάκι, χιονάκι που το ρίχνει με το χέρι από μία χαρτοσακούλα…-ένας διάχυτος σουρεαλισμός. Δεκάδες ιδέες, μία κίνηση σχεδόν σπασμωδική πάνω σε ένα μουσικό χαλί από πειραγμένο Βιβάλντι μέχρι πειραγμένο σκυλάδικο και ήχους ηλεκτρονικούς και το αλλόκοτο ον που αλλάζει κοστούμια η τα απεκδύεται και μένει με το ροζ κολάν και το γυμνό κρανίο, με τη σύμπραξη μιας μαύρης φιγούρας (ο Δημήτρης Ματσούκας) σαν του Μπουνράκου -του γιαπωνέζικου κουκλοθέατρου. Και γκαγκ, και αντιδράσεις αιφνιδιαστικές, και μούτες, και ήχοι ψιθυριστοί, και ήχοι τσιριχτοί σαν από κινούμενα σχέδια, που τους οξύνει το κολλημένο κοντά στο στόμα μικρόφωνο-ψείρα, και ξεφωνητά, και ουρλιαχτά -να 

ξεκαρδίζεσαι. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης έχει χιούμορ. Απολαυστικό χιούμορ. Αλλά κάτι «αλλιώτικο», κάτι σκοτεινό πίσω από το χιούμορ αυτό -τα θεάματα του Τζέιμς Τιερέ που είδαμε στο Φεστιβάλ μου θύμισε. Αυτοί είναι οι «Τιτάνες» του -Ομάδα «Osmosis». Που είδα στο Ε της «Πειραιώς 260». Η παράστασή του «βολεύτηκε» στην κατηγορία χορός αλλά ουσιαστικά πουθενά δεν κατατάσσεται. Ο Λασκαρίδης έχει δανειστεί από παντού αλλά έχει διαμορφώσει, από το «Relic», ένα απόλυτα προσωπικό ύφος που δείχνει να το εξελίσσει. Οι «Τιτάνες» είναι χορός αλλά και θέατρο της σιωπής, είναι παντομίμα αλλά και εικαστική περφόρμανς -οι

φωτισμοί που σχεδίασε η Ελίζα Αλεξανδροπούλου, μαζί με τους ήχους, δημιουργούν ένα περιβάλλον μαγικού ρεαλισμού-, είναι τσίρκο -ένας υπέροχος κλόουν, αυτή φιγούρα- αλλά και βαριετέ. Και η παράσταση, έστω και αν πάσχει από κάποια αποσπασματικότητα, είναι ένα Γεγονός. Και μία απολαυστική στιγμή. Και μία επιτυχία του Φεστιβάλ Αθηνών. Προβλέπω να ανοίγονται σπουδαίες προοπτικές για τους «Τιτάνες» του Ευριπίδη Λασκαρίδη. Σπεύσατε! Συνιστώ αυτό το ιδιόμορφο spectacle ανεπιφύλακτα. Θα ευφρανθείτε (Φωτογραφίες -η τρίτη και η τέταρτη-: Ελίνα Γιουνανλή).