Το Τέταρτο Κουδούνι / 25 Ιουνίου 2017
Παράταση για λίγες ακόμα (όπως συνηθίζεται να λέμε πια) αναρτήσεις…
Ήταν -για μένα, τουλάχιστον, αλλά και για πολλούς άλλους- η καλύτερη παράσταση του περσινού Φεστιβάλ Επιδαύρου: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, απ’ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο κόσμος, ουσιαστικά, πήρε είδηση περί τίνος πρόκειται ΜΕΤΑ τις δυο παραστάσεις της Επιδαύρου -κι εγώ στην Ελευσίνα και στην Πετρούπολη την είδα. Δικαίως, λοιπόν, επαναλαμβάνεται εκεί, στο πλαίσιο και του φετινού Φεστιβάλ -με τον Γιάννη Στάνκογλου ως Ετεοκλή και, φέτος, την Κλειώ-Δανάη Οθωναίου ως Αντιγόνη-, το προσεχές Παρασκευοσάββατο, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου -η χτεσινοβραδινή φετινή πρεμιέρα, στο «Θέατρο Δάσους» της Θεσσαλονίκης, μόλις έμαθα ότι ήταν θριαμβευτική (Φωτογραφία: Τάσος Θώμογλου).
Μην τη χάσετε! Κι αν έχετε αυτοκίνητο, συνδυάστε την με την «Μήδεια» του Ευριπίδη που ανεβάζει στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου, το ίδιο διήμερο -κι έχει μεγάλο, αρχικά, ενδιαφέρον, εγώ την περιμένω πώς και πώς-, ο Δημήτρης Καραντζάς, υποψήφιος παρακαλώ -ναι!- για το φετινό (15η Απονομή) Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου στην κατηγορία γι ανερχόμενους νέους «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», με το οποίο έχουν τιμηθεί απ’ τον Ανατόλι Βασίλιεφ, τον Εϊμούντας Νεκρόσιους, τους «Κομπλισιτέ», τον Τόμας Όστερμάιερ και τον Ρομέο Καστελούτσι μέχρι τον Οσκάρας Κορσουνόβας, τον Άλβις Χερμάνις, τους «Ρίμινι Πρoτοκόλ», την Ζάσα Βαλτς, τον Κζίστοφ Βαρλικόφσκι, τον Άρπαντ Σίλινγκ και την Κέιτι Μίτσελ (και ποτέ κανένας Έλληνας στην κατηγορία αυτή, όπως και στην κατηγορία του, κυρίως, Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου). Ειδικά το Σάββατο, αν είστε βαμμένοι θεατρόφιλοι, μπορείτε να δείτε ΚΑΙ τις δυο παραστάσεις. Διότι -ΠΡΟΣΟΧΗ!- η «Μήδεια, το Σάββατο, δίνει δυο παραστάσεις: στις 21.00 και στις… 23.59, όπως γράφει η σελίδα του Φεστιβάλ, ήτοι μεταμεσονύκτια. Οπότε μπορείτε να τη δείτε και μετά τους «Επτά». Κι, ύστερα, νυχτερινό μπάνιο. Ε; (Φωτογραφία: Μαριλένα Σταφυλίδου).
Τον «Προμηθέα δεσμώτη» θ’ ανεβάσει τον επόμενο χειμώνα, στο θέατρο «Αλκμήνη», ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος κρατώντας και τον επώνυμο ρόλο, με Ιώ την Θεοδώρα Σιάρκου -εξαιρετικοί ηθοποιοί κι οι δυο τους.
Η τραγωδία του Αισχύλου θα παρουσιαστεί σε καινούργια μετάφραση του Γιώργου Λεκάκη, σε δεκαπεντασύλλαβο, με δραματουργική επεξεργασία Ματίνας Μόσχοβη, μουσική Μάνου Αντωνιάδη, φωτισμούς Μανώλη Μπράτση και βοηθούς σκηνοθέτη τον Κωστή Σαββιδάκη και την Άννυ Ζερβού. Η Ματίνα Μόσχοβη που θα κρατήσει το μέρος του Χορού των Ωκεανίδων, όπως κι οι άλλοι ρόλοι του έργου, πλην Κωνσταντίνου
Κωνσταντόπουλου και Θεοδώρας Σιάρκου, θα εμφανίζονται μέσω βίντεο (Φωτογραφία: Κλεοπάτρα Σάρλη).
Η παράσταση θα ’ναι συμπαραγωγή του Θεάτρου «Συν Κάτι-Σύνολο Τέχνης» και του θεάτρου «Αλκμήνη». Όπου θα συνεχιστεί κι η παράσταση του έργου του Μυρώδη Αδαμίδη «Μετά την Βάρκιζα» που ανέβηκε πέρσι και στην οποία ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, επίσης, υπογράφει τη σκηνοθεσία.
Τo πιο πρόσφατο ελληνικό ανέβασμα του «Προμηθέα δεσμώτη» ήταν το περσινό καλοκαίρι του 2016, σε σκηνοθεσία Γιάννη Φαλκώνη, με Προμηθέα τον Στράτο Τζώρτζογλου, συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, ενώ στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου, ο γάλος σκηνοθέτης Ολιβιέ Πι πρόκειται να παρουσιάσει, στις 4 και 5 Αυγούστου, σε σκηνοθεσία του, μια παράσταση στην οποία ενώνει τον «Προμηθέα δεσμώτη» με τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου κι η οποία έκανε την πρεμιέρα της πέρσι, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν -ο Ολιβιέ Πι είναι ο διευθυντής του.
Δηλαδή, τώρα, οι demenoumeevropi θα γράφουνε άρθρα με καρφιά για τα (γερμανικά) Lidl κι οι menoumeevropi θα πηγαίνουν, επίτηδες, στα Lidl, να ψωνίζουν; Απ’ αυτά τα φαγώσιμα που -ε, η αλήθεια είναι…- δεν πολυτρώγονται;
Έλα, Παναγία μου! Τι μπορεί να δει και ν’ ακούσει στη ζωή του ο άνθρωπος...
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Επιθεώρηση ΠΟΥ είσαι;).
Αρκετές οι κενές οι θέσεις, φέτος, στις πρώτες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών -για τις θεατρικές παραστάσεις μιλώ κυρίως, τις οποίες, βασικά, παρακολουθώ. «Είναι κι οι τιμές εισιτηρίων που αυξήθηκαν…» μου λένε. Ένας αναγνώστης, μάλιστα, μου ’γραψε: «[…] Μόνο να προτρέπετε να δούμε την παράσταση ξέρετε αλλά ξεχάσατε να πείτε τι εισιτήριο θα πληρώσει ο κοινός θνητός που δεν έχει ατέλεια δημοσιογραφική. Ή, μήπως, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, δεν πήρατε είδηση ότι διπλασίασε τις τιμές, φέτος, ο αριστερός Βαγγέλης; […]».
Μολονότι δεν είμαι στο ρεπορτάζ εδώ και πάνω από έξι χρόνια
πια και δεν είναι αρμοδιότητά μου να εξετάζω τις τιμές των εισιτηρίων πριν σας προτρέψω να δείτε τις παραστάσεις που πιστεύω ότι αξίζει να δείτε κι εφόσον τις έχω δει πρώτα εγώ, θεώρησα υποχρέωσή μου να ρωτήσω τον «αριστερό Βαγγέλη». Φυσικά και δε «διπλασίασε τις τιμές φέτος», αυτό σαφώς κι είναι ψέμα, δε χρειαζόταν καν να ρωτήσω. Μου απάντησε, λοιπόν, ότι αύξησε μόνον τις τιμές των λεγόμενων VIP εισιτηρίων -στις πρώτες σειρές δηλαδή. Και πολύ καλά έπραξε, εφόσον αυτοί που τα αγοράζουν, έχουν την οικονομική δυνατότητα (Φωτογραφία: EUROKINISSI).
Bέβαια, για να ’μαι σίγουρος έψαξα και συνέκρινα τις τιμές σε δυο περιπτώσεις παραστάσεων που, φέτος, ήταν είτε επανάληψη, από πέρσι, η μια, είτε ομοειδής η άλλη. Για την «Σφαγή των
«Θέατρο Τέχνης» 1. Αυτά τα μπερδεμένα, τα τελευταία χρόνια, προγράμματα του «Θεάτρου Τέχνης»... Τρεις-τρεις παραστάσεις και των δυο θεάτρων -«Υπόγειο» και Φρυνίχου-, ανάκατα στο κάθε πρόγραμμα, χωρίς λογική, πας στη μια, το παίρνεις το πρόγραμμα που την αφορά, πας στην επόμενη, δε θυμάσαι αν η παράσταση αυτή είναι στο πρόγραμμα που ’χες ήδη πάρει για την προηγούμενη -να το πάρεις ή να μην το πάρεις;... Κομφούζιο. Και φτωχά τα προγράμματα -πολύ φτωχά. Δεν υπάρχουν λεφτά, το καταλαβαίνω.
Αλλά, τουλάχιστον, εκείνες τις μεταφράσεις ας τις προσέξουν λίγο. Διάβασα, στο πρόγραμμα για τον «Βίκτωρα» (ή «Βικτόρ», δεν είχε αποφασιστεί) κάτι «εισΑΓάγει όμως με το γελοίο μια απόσταση από το βίωμα» και κάτι τέτοια κι ανατσουτσουρώθηκα (Φωτογραφία: Σταύρος Χαμπάκης).
Αφήστε που όταν πήγα στο Υπόγειο για τον «Εραστή» του Πίντερ και μπήκα μετά το πρώτο κουδούνι, ήταν ένας νεαρούλης κοντά στον πάγκο, ρωτάω «πρόγραμμα υπάρχει;», μου απαντάει «ναι, αλλά τα παιδιά τα μαζεύουν τα προγράμματα μετά το πρώτο κουδούνι (σ.σ.!!!!!!!!). Θα βρείτε στο τέλος». Έλα, όμως, που ούτε στο τέλος βρήκα. Μήπως τα «παιδιά» τα ’χανε ήδη μαζέψει και μετά το πρώτο χειροκρότημα;
Θέατρο Τέχνης 2. Αυτά τα λεφτά που μάζεψαν για το φρεσκάρισμα των δυο αιθουσών δεν έφτασαν κάτι να κάνουν και για τις τουαλέτες; Διότι είτε στο «Υπόγειο» πας στην τουαλέτα είτε στην Φρυνίχου, άσε καλύτερα…
Καθυστερημένο, αλλά το οφείλω. Φίλη, αναγνώστρια της στήλης, μ’ αφορμή την ανάρτησή μου, στο totetartokoudouni.blogspot.com, στις 7 Μαρτίου, «Θεόδωρος Κουρεντζής: Ο μαέστρος από τον Βύρωνα που εκτοξεύτηκε στην Ευρώπη», ένα πορτρέτο του έλληνα
αρχιμουσικού, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης «Πρώτο Πλάνο», και σχετικά με την αναφορά μου στους έλληνες καλλιτέχνες με τους οποίους ο Κουρεντζής δεν έχει πάψει να συνεργάζεται,
συμπληρώνει: «Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο μαέστρος έχει κι έναν τακτικό έλληνα συνεργάτη στα κρουστά. Πρόκειται για τον Μαρίνο Τρανουδάκη, γιο του συνθέτη Μιχάλη Τρανουδάκη, με εξαιρετικές σπουδές εδώ και στην Γερμανία». Άριστα!
Τα -σχεδόν- άπαντα του Τσέχοφ, δεκάδες παραστάσεις Σέξπηρ και στα πιο απίθανα θεατράκια -τρεις-τέσσερις εκδοχές «Άμλετ» στην καθισιά μας-, τι Στρίντμπεργκ και τι Ίψεν, τι Σίλερ και τι Ντοστογιέφσκι, τι ταινίες του Μπέργκμαν έως και του… Κιούμπρικ σε θεατρική βερσιόν… Το τι παίχτηκε -και πού κι από ποιους παίχτηκε…- φέτος το χειμώνα στην ελληνική σκηνή δε λέγεται -δύσκολο να τα απαριθμήσω και να τα περιγράψω. Ένας ίλιγγος, μια αντράλα με πιάνει. Οργασμός, σου λέει ο άλλος. Το θέμα είναι, όμως, η ποιότητα του οργασμού… Διότι δεν έχει τόση σημασία το… μέγεθος -ή ο αριθμός, εν πάση περιπτώσει-, όσο η ποιότητα του οργασμού: το ΠΩΣ ανεβαίνουν ολ’ αυτά τα κλασικά έργα. Το μόνο που θα μπορούσα να πω, χωρίς να υπεισέλθω σε επικίνδυνες λεπτομέρειες, είναι πως με πολύ μεγάλη ευκολία ανεβαίνουν -ε, ναι, δε μιλώ για τις εξαιρέσεις, αυτές μπαμ κάνουν. Όλοι τις ξέρουμε…. Από ’κει και πέρα, γαία πυρί μειχθήτω…
Οι ειδήσεις που γράφω στο totetartokoudouni.blogspot.com θέλω να ’ναι ακριβείς -όχι ό,τι μου λάχει ή ό,τι μου σφυρίξουν. Γι αυτό τις ψάχνω και τις διασταυρώνω όσο μπορώ. Μερικές φορές, όμως, τα σχέδια, για διάφορους λόγους, ναυαγούν. Στις περιπτώσεις αυτές πιστεύω ότι οφείλω να μη σας αφήνω στην πλάνη που εγώ σας δημιούργησα. Λοιπόν:
Στις 28 Δεκεμβρίου του 2016 έγραψα ότι το πεζογράφημα του 1903 «Ο παπαγάλλος μου» της Σοφίας Τρικούπη, που ’χε ήδη αναγγείλει ότι θ’ ανεβάσει στην «Σφενδόνη» της η Άννα Κοκκίνου -σε δραματουργική επεξεργασία του Νίκου Φλέσσα και της ίδιας-, θα το παρουσίαζε, απ’ το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου, κι η Άννα Βαγενά στο «Μεταξουργείο» της.
Άρα, δυο οι Άννες, ένας ο «Παπαγάλλος», φέτος, κατέληγα. Τελικά η Άννα Βαγενά απέσυρε το σχέδιο κι έμεινε ένας «Ο παπαγάλλος» αλλά μια κι η Άννα: η Κοκκίνου. Πού ήδη παίζει -μέχρι και σήμερα και σίγουρα και την επόμενη χρονιά- το κείμενο αυτό στο θέατρό της στου Μακρυγιάννη (Φωτογραφία; Θάνος Σαμαράς).
Στις 22 Μαρτίου σας έγραψα ότι η Κατερίνα Μαραγκού θ’ ανεβάσει την επόμενη σεζόν στο «Άλμα» της το πιο πρόσφατο έργο του Τέρενς ΜακΝάλι «Μητέρες και γιοι». Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος. Αλλά ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πολλά επωμίστηκε για το χειμώνα και, τελικά, το σχέδιο ματαιώθηκε. Η Κατερίνα Μαραγκού ψάχνει γι άλλη λύση.
Αυτό πια κι αν είναι ακατανόητο: απ’ τις επιχορηγήσεις θεάτρου που -καλώς- επανέρχονται εξαιρείται -αν είναι δυνατόν!- το θέατρο για παιδιά. Κι αυτό να συμβαίνει επί υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου, ηθοποιού. Που, σίγουρα, ξέρει τη σημασία του θεάτρου για παιδιά. Κι αυτό να γίνεται, επίσης, με παλινδρομήσεις. Ν’ αναφέρεται αρχικά στο site του υπουργείου, στη σελίδα με την προκήρυξη των επιχορηγήσεων -ότι εξαιρείται το θέατρο για παιδιά-, μετά να το αφαιρούν, μετά να επιστρέφουν σχετικές αιτήσεις διευκρινίζοντας ότι ισχύει το αρχικό «εξαιρείται» αλλά στο site η εξαίρεση να συνεχίζει να μην υπάρχει…
Πάντως τα ονόματα των μελών στις επιτροπές επιχορηγήσεων, τόσο του θεάτρου όσο και του χορού, εμποιούν πολύ θετικές εντυπώσεις στο σύνολό τους. Ελπίζω τ’ άξια μέλη τους ν’ αρθούν στο ύψος της αποστολής τους και να μην πέσουν στις παγίδες είτε της διαπλοκής είτε των πιέσεων που θα δεχτούν απ’ τους ενδιαφερόμενους -κάτι ξέρω από παλιά…
Μωρέ, με τα Φεστιβάλ και με τούτα και μ’ εκείνα την έχασα την ευκαιρία. Να συμμετάσχω στις «Ημέρες Βραβευμένης Γαστρονομίας 2017». Και να φάω, με 50% -παρακαλώ!- έκπτωση, σ’ ένα απ’ «τα καλύτερα εστιατόρια της Ελλάδας». Για παράδειγμα, με ΜΟΝΟ 75 ευρώ -αντί 150 δηλαδή- το άτομο. Και να δοκιμάσω Funky Gourmet ντολμαδάκι ή Παπαρδέλες με πάπια και τρούφα, κακάο Περού, και λεμόνι 1996 ή και Κόκκινη γαρίδα καπνιστή, σε αστεροειδή γλυκάνισο, με ζωμό από κεράσια και κρέμα από αποξηραμένα δαμάσκηνα. Έως και Γαρίδες και μορταδέλα από κοτόπουλο και οστρακόδερμα, κρέμα παρμεζάνας και φύτρες λαχανικών. Ή, ίσως, και Χωριάτικη γρανίτα -την «techno-(e)motion σαλάτα». Όπου «κλείνεις τα μάτια, τρως αυτήν την ολόλευκη γρανίτα και νιώθεις τούτο το τριζάτο, δροσιστικό ‘χιόνι’ να μετατρέπεται σε μια πεντανόστιμη χωριάτικη που ‘βάφει’ με τη γεύση της ολόκληρο το στόμα!».
Και να θυμηθώ, με την ευκαιρία, και τον Σίμο τον Κακάλα και το σχετικό νούμερο, με το, α λα ταραντινικό «Kill Bill», φινάλε, του «Greek Freak» του…
Όλος ο κόσμος, μια -gourmet- σκηνή…
Παράταση για λίγες ακόμα (όπως συνηθίζεται να λέμε πια) αναρτήσεις…
Ήταν -για μένα, τουλάχιστον, αλλά και για πολλούς άλλους- η καλύτερη παράσταση του περσινού Φεστιβάλ Επιδαύρου: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, απ’ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο κόσμος, ουσιαστικά, πήρε είδηση περί τίνος πρόκειται ΜΕΤΑ τις δυο παραστάσεις της Επιδαύρου -κι εγώ στην Ελευσίνα και στην Πετρούπολη την είδα. Δικαίως, λοιπόν, επαναλαμβάνεται εκεί, στο πλαίσιο και του φετινού Φεστιβάλ -με τον Γιάννη Στάνκογλου ως Ετεοκλή και, φέτος, την Κλειώ-Δανάη Οθωναίου ως Αντιγόνη-, το προσεχές Παρασκευοσάββατο, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου -η χτεσινοβραδινή φετινή πρεμιέρα, στο «Θέατρο Δάσους» της Θεσσαλονίκης, μόλις έμαθα ότι ήταν θριαμβευτική (Φωτογραφία: Τάσος Θώμογλου).
Μην τη χάσετε! Κι αν έχετε αυτοκίνητο, συνδυάστε την με την «Μήδεια» του Ευριπίδη που ανεβάζει στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου, το ίδιο διήμερο -κι έχει μεγάλο, αρχικά, ενδιαφέρον, εγώ την περιμένω πώς και πώς-, ο Δημήτρης Καραντζάς, υποψήφιος παρακαλώ -ναι!- για το φετινό (15η Απονομή) Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου στην κατηγορία γι ανερχόμενους νέους «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», με το οποίο έχουν τιμηθεί απ’ τον Ανατόλι Βασίλιεφ, τον Εϊμούντας Νεκρόσιους, τους «Κομπλισιτέ», τον Τόμας Όστερμάιερ και τον Ρομέο Καστελούτσι μέχρι τον Οσκάρας Κορσουνόβας, τον Άλβις Χερμάνις, τους «Ρίμινι Πρoτοκόλ», την Ζάσα Βαλτς, τον Κζίστοφ Βαρλικόφσκι, τον Άρπαντ Σίλινγκ και την Κέιτι Μίτσελ (και ποτέ κανένας Έλληνας στην κατηγορία αυτή, όπως και στην κατηγορία του, κυρίως, Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου). Ειδικά το Σάββατο, αν είστε βαμμένοι θεατρόφιλοι, μπορείτε να δείτε ΚΑΙ τις δυο παραστάσεις. Διότι -ΠΡΟΣΟΧΗ!- η «Μήδεια, το Σάββατο, δίνει δυο παραστάσεις: στις 21.00 και στις… 23.59, όπως γράφει η σελίδα του Φεστιβάλ, ήτοι μεταμεσονύκτια. Οπότε μπορείτε να τη δείτε και μετά τους «Επτά». Κι, ύστερα, νυχτερινό μπάνιο. Ε; (Φωτογραφία: Μαριλένα Σταφυλίδου). 
Η τραγωδία του Αισχύλου θα παρουσιαστεί σε καινούργια μετάφραση του Γιώργου Λεκάκη, σε δεκαπεντασύλλαβο, με δραματουργική επεξεργασία Ματίνας Μόσχοβη, μουσική Μάνου Αντωνιάδη, φωτισμούς Μανώλη Μπράτση και βοηθούς σκηνοθέτη τον Κωστή Σαββιδάκη και την Άννυ Ζερβού. Η Ματίνα Μόσχοβη που θα κρατήσει το μέρος του Χορού των Ωκεανίδων, όπως κι οι άλλοι ρόλοι του έργου, πλην Κωνσταντίνου
Η παράσταση θα ’ναι συμπαραγωγή του Θεάτρου «Συν Κάτι-Σύνολο Τέχνης» και του θεάτρου «Αλκμήνη». Όπου θα συνεχιστεί κι η παράσταση του έργου του Μυρώδη Αδαμίδη «Μετά την Βάρκιζα» που ανέβηκε πέρσι και στην οποία ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, επίσης, υπογράφει τη σκηνοθεσία.
Τo πιο πρόσφατο ελληνικό ανέβασμα του «Προμηθέα δεσμώτη» ήταν το περσινό καλοκαίρι του 2016, σε σκηνοθεσία Γιάννη Φαλκώνη, με Προμηθέα τον Στράτο Τζώρτζογλου, συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, ενώ στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου, ο γάλος σκηνοθέτης Ολιβιέ Πι πρόκειται να παρουσιάσει, στις 4 και 5 Αυγούστου, σε σκηνοθεσία του, μια παράσταση στην οποία ενώνει τον «Προμηθέα δεσμώτη» με τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου κι η οποία έκανε την πρεμιέρα της πέρσι, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν -ο Ολιβιέ Πι είναι ο διευθυντής του.
Δηλαδή, τώρα, οι demenoumeevropi θα γράφουνε άρθρα με καρφιά για τα (γερμανικά) Lidl κι οι menoumeevropi θα πηγαίνουν, επίτηδες, στα Lidl, να ψωνίζουν; Απ’ αυτά τα φαγώσιμα που -ε, η αλήθεια είναι…- δεν πολυτρώγονται; Έλα, Παναγία μου! Τι μπορεί να δει και ν’ ακούσει στη ζωή του ο άνθρωπος...
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Επιθεώρηση ΠΟΥ είσαι;).
Αρκετές οι κενές οι θέσεις, φέτος, στις πρώτες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών -για τις θεατρικές παραστάσεις μιλώ κυρίως, τις οποίες, βασικά, παρακολουθώ. «Είναι κι οι τιμές εισιτηρίων που αυξήθηκαν…» μου λένε. Ένας αναγνώστης, μάλιστα, μου ’γραψε: «[…] Μόνο να προτρέπετε να δούμε την παράσταση ξέρετε αλλά ξεχάσατε να πείτε τι εισιτήριο θα πληρώσει ο κοινός θνητός που δεν έχει ατέλεια δημοσιογραφική. Ή, μήπως, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, δεν πήρατε είδηση ότι διπλασίασε τις τιμές, φέτος, ο αριστερός Βαγγέλης; […]».
Μολονότι δεν είμαι στο ρεπορτάζ εδώ και πάνω από έξι χρόνια
πια και δεν είναι αρμοδιότητά μου να εξετάζω τις τιμές των εισιτηρίων πριν σας προτρέψω να δείτε τις παραστάσεις που πιστεύω ότι αξίζει να δείτε κι εφόσον τις έχω δει πρώτα εγώ, θεώρησα υποχρέωσή μου να ρωτήσω τον «αριστερό Βαγγέλη». Φυσικά και δε «διπλασίασε τις τιμές φέτος», αυτό σαφώς κι είναι ψέμα, δε χρειαζόταν καν να ρωτήσω. Μου απάντησε, λοιπόν, ότι αύξησε μόνον τις τιμές των λεγόμενων VIP εισιτηρίων -στις πρώτες σειρές δηλαδή. Και πολύ καλά έπραξε, εφόσον αυτοί που τα αγοράζουν, έχουν την οικονομική δυνατότητα (Φωτογραφία: EUROKINISSI). Bέβαια, για να ’μαι σίγουρος έψαξα και συνέκρινα τις τιμές σε δυο περιπτώσεις παραστάσεων που, φέτος, ήταν είτε επανάληψη, από πέρσι, η μια, είτε ομοειδής η άλλη. Για την «Σφαγή των
Παρισίων», που επαναλήφθηκε φέτος, οι τιμές πέρσι ήταν 20, 10 (φοιτητικό) και 5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ) ευρώ. Φέτος 25 (τα VIP), 20, 12 (φοιτητικό), 5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ). Για την παράσταση του Μίλο Ράου (άλλη πέρσι στο «Rex», άλλη, αλλά ομοειδής, φέτος, στην «Πειραιώς»), πέρσι ήταν 20 (στην Α ζώνη), 15 (στην Β), 10 (στην Γ και φοιτητικό στην Β), 5 (φοιτητικό και άνεργοι στην Γ, περιορισμένης ορατότητας και ΑΜΕΑ). Φέτος, 30 (τα VIP), 25, 15 (φοιτητικό), 5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ). Δηλαδή η καθαρή αλήθεια είναι πως κάποια, μικρή, αύξηση, τελικά, υπήρξε στις τιμές των εισιτηρίων για τις εκδηλώσεις του φετινού Φεστιβάλ. Και στις άλλες κατηγορίες -πλην VIP. Κακώς, κατά τη γνώμη μου. Μάλλον μείωση έπρεπε να γίνει. Διότι και τα -οικονομικά- πράγματα έχουν κι άλλο στενέψει κι ο ανταγωνισμός (Ίδρυμα «Νιάρχος» κλπ) έχει μεγαλώσει.
«Θέατρο Τέχνης» 1. Αυτά τα μπερδεμένα, τα τελευταία χρόνια, προγράμματα του «Θεάτρου Τέχνης»... Τρεις-τρεις παραστάσεις και των δυο θεάτρων -«Υπόγειο» και Φρυνίχου-, ανάκατα στο κάθε πρόγραμμα, χωρίς λογική, πας στη μια, το παίρνεις το πρόγραμμα που την αφορά, πας στην επόμενη, δε θυμάσαι αν η παράσταση αυτή είναι στο πρόγραμμα που ’χες ήδη πάρει για την προηγούμενη -να το πάρεις ή να μην το πάρεις;... Κομφούζιο. Και φτωχά τα προγράμματα -πολύ φτωχά. Δεν υπάρχουν λεφτά, το καταλαβαίνω.
Αφήστε που όταν πήγα στο Υπόγειο για τον «Εραστή» του Πίντερ και μπήκα μετά το πρώτο κουδούνι, ήταν ένας νεαρούλης κοντά στον πάγκο, ρωτάω «πρόγραμμα υπάρχει;», μου απαντάει «ναι, αλλά τα παιδιά τα μαζεύουν τα προγράμματα μετά το πρώτο κουδούνι (σ.σ.!!!!!!!!). Θα βρείτε στο τέλος». Έλα, όμως, που ούτε στο τέλος βρήκα. Μήπως τα «παιδιά» τα ’χανε ήδη μαζέψει και μετά το πρώτο χειροκρότημα;
Θέατρο Τέχνης 2. Αυτά τα λεφτά που μάζεψαν για το φρεσκάρισμα των δυο αιθουσών δεν έφτασαν κάτι να κάνουν και για τις τουαλέτες; Διότι είτε στο «Υπόγειο» πας στην τουαλέτα είτε στην Φρυνίχου, άσε καλύτερα…
Καθυστερημένο, αλλά το οφείλω. Φίλη, αναγνώστρια της στήλης, μ’ αφορμή την ανάρτησή μου, στο totetartokoudouni.blogspot.com, στις 7 Μαρτίου, «Θεόδωρος Κουρεντζής: Ο μαέστρος από τον Βύρωνα που εκτοξεύτηκε στην Ευρώπη», ένα πορτρέτο του έλληνα
συμπληρώνει: «Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο μαέστρος έχει κι έναν τακτικό έλληνα συνεργάτη στα κρουστά. Πρόκειται για τον Μαρίνο Τρανουδάκη, γιο του συνθέτη Μιχάλη Τρανουδάκη, με εξαιρετικές σπουδές εδώ και στην Γερμανία». Άριστα!
Τα -σχεδόν- άπαντα του Τσέχοφ, δεκάδες παραστάσεις Σέξπηρ και στα πιο απίθανα θεατράκια -τρεις-τέσσερις εκδοχές «Άμλετ» στην καθισιά μας-, τι Στρίντμπεργκ και τι Ίψεν, τι Σίλερ και τι Ντοστογιέφσκι, τι ταινίες του Μπέργκμαν έως και του… Κιούμπρικ σε θεατρική βερσιόν… Το τι παίχτηκε -και πού κι από ποιους παίχτηκε…- φέτος το χειμώνα στην ελληνική σκηνή δε λέγεται -δύσκολο να τα απαριθμήσω και να τα περιγράψω. Ένας ίλιγγος, μια αντράλα με πιάνει. Οργασμός, σου λέει ο άλλος. Το θέμα είναι, όμως, η ποιότητα του οργασμού… Διότι δεν έχει τόση σημασία το… μέγεθος -ή ο αριθμός, εν πάση περιπτώσει-, όσο η ποιότητα του οργασμού: το ΠΩΣ ανεβαίνουν ολ’ αυτά τα κλασικά έργα. Το μόνο που θα μπορούσα να πω, χωρίς να υπεισέλθω σε επικίνδυνες λεπτομέρειες, είναι πως με πολύ μεγάλη ευκολία ανεβαίνουν -ε, ναι, δε μιλώ για τις εξαιρέσεις, αυτές μπαμ κάνουν. Όλοι τις ξέρουμε…. Από ’κει και πέρα, γαία πυρί μειχθήτω… Οι ειδήσεις που γράφω στο totetartokoudouni.blogspot.com θέλω να ’ναι ακριβείς -όχι ό,τι μου λάχει ή ό,τι μου σφυρίξουν. Γι αυτό τις ψάχνω και τις διασταυρώνω όσο μπορώ. Μερικές φορές, όμως, τα σχέδια, για διάφορους λόγους, ναυαγούν. Στις περιπτώσεις αυτές πιστεύω ότι οφείλω να μη σας αφήνω στην πλάνη που εγώ σας δημιούργησα. Λοιπόν:
Στις 28 Δεκεμβρίου του 2016 έγραψα ότι το πεζογράφημα του 1903 «Ο παπαγάλλος μου» της Σοφίας Τρικούπη, που ’χε ήδη αναγγείλει ότι θ’ ανεβάσει στην «Σφενδόνη» της η Άννα Κοκκίνου -σε δραματουργική επεξεργασία του Νίκου Φλέσσα και της ίδιας-, θα το παρουσίαζε, απ’ το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου, κι η Άννα Βαγενά στο «Μεταξουργείο» της.
Άρα, δυο οι Άννες, ένας ο «Παπαγάλλος», φέτος, κατέληγα. Τελικά η Άννα Βαγενά απέσυρε το σχέδιο κι έμεινε ένας «Ο παπαγάλλος» αλλά μια κι η Άννα: η Κοκκίνου. Πού ήδη παίζει -μέχρι και σήμερα και σίγουρα και την επόμενη χρονιά- το κείμενο αυτό στο θέατρό της στου Μακρυγιάννη (Φωτογραφία; Θάνος Σαμαράς).
Στις 22 Μαρτίου σας έγραψα ότι η Κατερίνα Μαραγκού θ’ ανεβάσει την επόμενη σεζόν στο «Άλμα» της το πιο πρόσφατο έργο του Τέρενς ΜακΝάλι «Μητέρες και γιοι». Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος. Αλλά ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πολλά επωμίστηκε για το χειμώνα και, τελικά, το σχέδιο ματαιώθηκε. Η Κατερίνα Μαραγκού ψάχνει γι άλλη λύση.
Αυτό πια κι αν είναι ακατανόητο: απ’ τις επιχορηγήσεις θεάτρου που -καλώς- επανέρχονται εξαιρείται -αν είναι δυνατόν!- το θέατρο για παιδιά. Κι αυτό να συμβαίνει επί υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου, ηθοποιού. Που, σίγουρα, ξέρει τη σημασία του θεάτρου για παιδιά. Κι αυτό να γίνεται, επίσης, με παλινδρομήσεις. Ν’ αναφέρεται αρχικά στο site του υπουργείου, στη σελίδα με την προκήρυξη των επιχορηγήσεων -ότι εξαιρείται το θέατρο για παιδιά-, μετά να το αφαιρούν, μετά να επιστρέφουν σχετικές αιτήσεις διευκρινίζοντας ότι ισχύει το αρχικό «εξαιρείται» αλλά στο site η εξαίρεση να συνεχίζει να μην υπάρχει… Πάντως τα ονόματα των μελών στις επιτροπές επιχορηγήσεων, τόσο του θεάτρου όσο και του χορού, εμποιούν πολύ θετικές εντυπώσεις στο σύνολό τους. Ελπίζω τ’ άξια μέλη τους ν’ αρθούν στο ύψος της αποστολής τους και να μην πέσουν στις παγίδες είτε της διαπλοκής είτε των πιέσεων που θα δεχτούν απ’ τους ενδιαφερόμενους -κάτι ξέρω από παλιά…
Μωρέ, με τα Φεστιβάλ και με τούτα και μ’ εκείνα την έχασα την ευκαιρία. Να συμμετάσχω στις «Ημέρες Βραβευμένης Γαστρονομίας 2017». Και να φάω, με 50% -παρακαλώ!- έκπτωση, σ’ ένα απ’ «τα καλύτερα εστιατόρια της Ελλάδας». Για παράδειγμα, με ΜΟΝΟ 75 ευρώ -αντί 150 δηλαδή- το άτομο. Και να δοκιμάσω Funky Gourmet ντολμαδάκι ή Παπαρδέλες με πάπια και τρούφα, κακάο Περού, και λεμόνι 1996 ή και Κόκκινη γαρίδα καπνιστή, σε αστεροειδή γλυκάνισο, με ζωμό από κεράσια και κρέμα από αποξηραμένα δαμάσκηνα. Έως και Γαρίδες και μορταδέλα από κοτόπουλο και οστρακόδερμα, κρέμα παρμεζάνας και φύτρες λαχανικών. Ή, ίσως, και Χωριάτικη γρανίτα -την «techno-(e)motion σαλάτα». Όπου «κλείνεις τα μάτια, τρως αυτήν την ολόλευκη γρανίτα και νιώθεις τούτο το τριζάτο, δροσιστικό ‘χιόνι’ να μετατρέπεται σε μια πεντανόστιμη χωριάτικη που ‘βάφει’ με τη γεύση της ολόκληρο το στόμα!».
Και να θυμηθώ, με την ευκαιρία, και τον Σίμο τον Κακάλα και το σχετικό νούμερο, με το, α λα ταραντινικό «Kill Bill», φινάλε, του «Greek Freak» του…
Όλος ο κόσμος, μια -gourmet- σκηνή…
No comments:
Post a Comment