Ο Άρης Βελουχιώτης στη σκηνή του «Cartel» ως μονόλογος: γράφει η Σοφία Αδαμίδου, σκηνοθετεί ο Βασίλης Μπισμπίκης

Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 

Το χειμώνα που πέρασε έγινε θέατρο ο Νίκος Ζαχαριάδης, χάρη στον Γιώργο Κοτανίδη και μέσα απ’ την «Ομπίντα» του που παίχτηκε στο ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», σε σκηνοθεσία του και με συνεργαζόμενο σκηνοθέτη τον Ιωσήφ Βαρδάκη, με τον ίδιο τον Γιώργο Κοτανίδη να ερμηνεύει τον αμφιλεγόμενο ηγέτη -Γενικό Γραμματέα- του ΚΚΕ απ’ το 1931 μέχρι το 1936 κι απ’ το 1945 μέχρι το 1956, οπότε, με την αποσταλινοποίηση, αποκαθηλώθηκε και διαγράφηκε, έγκλειστο απ’ το 1936 μέχρι το

1945 σε ελληνικές φυλακές και -κατά την Κατοχή- στο στρατόπεδο του Νταχάου, εξόριστο και, 

μετά την αποκαθήλωσή του, σε περιορισμό και σε εκτόπιση στην Σοβιετική Ένωση όπου αυτοκτόνησε το 1973, ήρθε η σειρά και του -επίσης αμφιλεγόμενου- Άρη Βελουχιώτη.

Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου με τον προσωρινό τίτλο «Ο Άρης», πάνω στη ζωή του -εξαιρετικά τολμηρή και παρακινδυνευμένη απόφαση-, γραμμένο ως μονόλογος, θα παρουσιαστεί το χειμώνα στο θέατρο «Cartel» σε σκηνοθεσία 

Βασίλη Μπισμπίκη. Το ρόλο του Άρη θα κρατήσει ο ηθοποιός, μουσικός και συνθέτης Τάσος Σωτηράκης.

Γόνος αστικής, εύπορης οικογένειας της Λαμίας, ο Θανάσης Κλάρας, κομμουνιστής απ’ τα 19 του χρόνια, με «δήλωση μετανοίας» στο παθητικό του -για να απολυθεί, όταν, στη διάρκεια

της μεταξικής δικτατορίας, φυλακίστηκε-, οργανωτής του Αντάρτικου εναντίον των κατακτητών και ηγέτης του ΕΛΑΣ στην Αντίσταση κατά τη γερμανοϊταλική Κατοχή, οπότε κι άλλαξε το όνομά του σε Άρης Βελουχιώτης, απ’ τους πρωτεργάτες, μαζί με τον Ναπολέοντα Ζέρβα και άγγλους σαμποτέρ, της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου -απ’ τις κορυφαίες επιχειρήσεις δολιοφθοράς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο-, επιβαρυμένος με εγκλήματα, διωκόμενος και περικυκλωμένος πια από κυβερνητικές δυνάμεις, μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας που τερμάτισε τα Δεκεμβριανά, διαγράφηκε απ το ΚΚΕ για να αυτοκτονήσει, όπως πιθανολογείται, χωρίς ποτέ αυτό  να ’χει επιβεβαιωθεί πλήρως, στο βουνό, στην περιοχή της Άρτας, μαζί με το σύντροφό του

Τζαβέλλα, πριν κλείσει τα 40 του χρόνια. Τα κεφάλια τους κόπηκαν και εκτέθηκαν, κρεμασμένα από φανοστάτη, στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων για να εξαφανιστούν στη συνέχεια, όπως και τα κορμιά τους. Ο ανυπότακτος Άρης με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε σύμβολο και μύθο.

Η συγγραφέας του έργου Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφος του πολιτιστικού στον «Ριζοσπάστη», «ειδικευμένη» σε θεατρικά πάνω σε ιστορικά πρόσωπα ή ιδιαίτερους καλλιτέχνες, έχει στο ενεργητικό της, εκτός από δυο ποιητικές συλλογές και την -εξαιρετική- βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», τα έργα «Σωτηρία με λένε», βασισμένο στη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, «Πέρασα με κόκκινο», εμπνευσμένο απ’ τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου και «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του Δημοκρατικού Στρατού Ελένης Τραγγανίδα-Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού». Έχει, επίσης, κάνει τη διασκευή για το θέατρο του «Κατάδικου» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και της μαρτυρίας «Πού είναι η μάνα σου, μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα καθώς και την επιλογή κειμένων, συνδεμένων με δικά της, στη σκηνική σύνθεση «Παίρνω τη φωνή σου». 

Έχει, ακόμα, γράψει τα άπαιχτα «Ο πόνος είναι άντρας», βασισμένο στη ζωή του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και βραβευμένο στον Διαγωνισμό Κρατικών Βραβείων Θεάτρου, «Έγκλημα χωρίς τιμωρία» πάνω στην Υπόθεση Πολκ και το πρώτο μέρος, με τον τίτλο «Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν», μιας τριλογίας για το Ολοκαύτωμα .

Με τον Μυρώδη Αδαμίδη, τέλος, συνεργάστηκε στη συγγραφή του έργου για παιδιά «Εκεί που σμίγει η αγάπη», εμπνευσμένο από ποιητικά έργα του Γιάννη Ρίτσου και στηριγμένο στο μελοποιημένο έργο του Σάκη Τσιλίκη «Πρωινό άστρο» ενώ έχει γράψει και το σενάριο για την ταινία μεγάλου μήκους «Η γη μου, εσύ» που βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας.