Ένα πολονικό ρέκβιεμ
Πριν από λίγες μέρες είδα -σας τα έγραψα εδώ, στις 28 Μαΐου-, στο Εθνικό, σε μία εξαιρετική παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά, την «Τάξη μας» του Πολονού Ταντέους Σλομποτζιάνεκ: δέκα «μαθήματα» για τα δεινά της χιλιοβασανισμένης Πολονίας στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Απόψε είδα στο Η της «Πειραιώς 260» μία σπουδαία παράσταση που θεώρησα επίλογο στο έργο αυτό: «Ύμνος στον έρωτα». Ένα κοράλ εκτελεσμένο α καπέλα από ένα σύνολο 25 ηθοποιών και ερασιτεχνών, εντελώς ανομοιογενούς σύνθεσης αλλά θαυμαστά ομογενοποιημένο από την πολονέζα σκηνοθέτρια Μάρτα Γκουρνίτσκα, μαστόρισσα της χορικότητας -το τελευταίο μέρος του τριπτύχου της «M[other] Courage». Μία σύνθεση κειμένων φονταμενταλιστών, τρομοκρατών και πολιτικών και πατριωτικών τραγουδιών, εμβατηρίων και εθνικών και θρησκευτικών ύμνων ενορχηστρωμένων από τη συνθέτρια Τεονίκι Ρούζινεκ. Ένα χορικό άκρως ειρωνικό, σαρκαστικό, αυτοκριτικό, 
ανατρεπτικό, πολύ τολμηρό, ύπουλα καταγγελτικό, με πλήρη αυτογνωσία για το τι σημαίνει σήμερα Πολονία και πολονική κοινωνία και πολονική ηγεσία -όχι ότι διαφέρουμε πολύ... Ένα ρέκβιεμ -έτσι το είδα- για μία χώρα που έχει βουλιάξει στην υποκρισία, στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στον αντισημιτισμό, στην ξενοφοβία, στην εσωστρέφεια… «Ένα» -για να παραφράσω τον Μπραμς και το «Ένα Γερμανικό Ρέκβιέμ» του- «Πολονικό Ρέκβιεμ». Τέλεια συναρμολογημένο, τέλεια εκτελεσμένο, με τους 25 -μαζί με έξι λούτρινα ζωάκια-κούκλες κουκλοθεάτρου και έξι 
βιολιά για το φινάλε-, να ποιούν μουσική, έξοχα ρυθμοδοτημένοι, και με την Μάρτα Γκουρνίτσκα, μεταρσιωμένη, να διευθύνει -κυριολεκτικά, ως αρχιμουσικός- από την εξέδρα των θεατών, ανάμεσά μας, την 25μελή «χορωδία» της. Σε ένα 50λεπτο έργο χωρίς δράση, χωρίς πλοκή αλλά εκκωφαντικό, εκρηκτικό -συνεχείς εκρήξεις!-, συναρπαστικό. Με τον χριστιανικό σταυρό και το άστρο του Δαβίδ -σύμβολα εξίσου συνυπεύθυνα...- να μας υποδέχονται ψηλά, πάνω από τη σκηνή. Άριστη επιλογή για την
έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών! Σας προτρέπω να δείτε την αυριανή (σημερινή) δεύτερη και τελευταία παράσταση των Πολονών. Πρόκειται για ιδιαίτερη εμπειρία. Προσωπικά ενθουσιάστηκα.
Μας απογοητεύετε κύριε Γιώργο! Μόνο να προτρέπετε να δούμε την παράσταση ξέρετε, αλλά ξεχάσατε να πείτε τι εισιτήριο θα πληρώσει ο κοινός θνητός που δεν έχει ατέλεια δημοσιογραφική. Ή μήπως τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δεν πήρατε είδηση οτι διπλασιάσε τις τιμές φέτος ο αριστερός Βαγγέλης(και Μπαρίσνικωφ 20 για ανέργους), ούτε ότι εμας τους ηθοποιούς μας πληρώνει εξευτελιστικά. Βέβαια αν είσαι στο παρεάκι όλο και θα σου καθήσει καμιά πρόσκληση τελικά για να μη φανεί ότι παίζουν σε άδεια αίθουσα. Περίεργο πάντως κανείς δεν θυμήθηκε να κάνει μια ερωτησούλα στις στημένες συνεντεύξεις που δίνει κάθε μέρα. Αλλά κι εσείς κύριε Γιώργο; "A....ς, Ρ......ι, Δημοσιογράφοι!
ReplyDeleteΔημήτρης Δ.