Στο Φτερό / Απ’ το 17(33) στο 2(0)1(9) ή Τα ήσυχα βράδια του Φόρσάιθ

«A Quiet Evening of Dance». Χορογραφία: Γουίλιαμ Φόρσάιθ.

Η «νέα παραγωγή» του εκ των κορυφαίων του σύγχρονου χορού, του ακούραστου, 70χρονου, πια, Αμερικανού Γουίλιαμ Φόρσάιθ δεν είναι εντελώς νέα. Ο Φόρσάιθ, κατά το συνήθειό του, «ξαναμαγειρεύει» δυο παλιές δουλειές του, το «Duo 2015» (1996)

-με τον τίτλο, πια «Dialogue»-, και το «Catalogue (Second Edition)» (2016), τις οποίες, επιδέξια, δένει με δυο καινούργιες (2018) - «Epilogue» και «Seventeen/Twenty One»- συνθέτοντας μια παράσταση σε δυο μέρη όπου κυριαρχούν τα ντουέτα με τους εφτά χορευτές του, όλους επί σκηνής μόνο στο φινάλε. Τα κομμάτια του πρώτου μέρους χορογραφούν είτε -κάποια- τη σιωπή και τους ήχους απ’

τις  ανάσες και τα σουρσίματα των χορευτών, μεγεθυμένα απ’ τα μικρόφωνα, είτε - κάποια- κελαηδήματα/τιτιβίσματα πουλιών είτε -ένα τους- την ατονική μουσική ενός κομματιού για πιάνο του Αμερικανού Μόρτον Φέλντμαν. Κινήσεις που παραπέμπουν σε αυτοσχεδιασμό αλλά, τελικά, είναι σχολαστικά μετρημένες, φόρμες και μάλιες πρόβας κι αθλητικά παπούτσια αλλά, χρωματικά, συνδυασμένα αρμονικά και -η ιδιαίτερη πινελιά-, για ορισμένους, γάντια μακριά, εφαρμοστά, έως πάνω απ’ τους αγκώνες, σε διάφορα χρώματα, που γοητευτικά τονίζουν τη κίνηση των χεριών. Όλο, όμως, το πρώτο μέρος, σ’ εμένα, παρά το έξυπνο, λεπτό χιούμορ που εκπέμπει, άφησε 

μια αίσθηση, απλώς, ζεστάματος, προθέρμανσης, πρόβας -πληκτικό το βρήκα. Στο δεύτερο μέρος το ύφος αλλάζει. Μουσική μπαρόκ -οργανικά κομμάτια απ’ το «Ιππόλυτος και Αρικία», την πρώτη (1733) όπερα του Γάλου Ζαν-Φιλίπ Ραμό, και τα ντουέτα, που συνεχίζονται, φιλτράρουν μνήμες κλασικού μπαλέτου, απ’ την εποχή του μπαρόκ και των αυλικών χορών, μέσα απ’ το πρίσμα του σύγχρονου χορού του 21ου αιώνα -ο τίτλος «Seventeen/Twenty One» («17ος αιώνας/21ος») είναι εκφραστικότατος. Υψηλού επιπέδου οι χορευτές του Φόρσάιθ αλλά ομολογώ ότι περισσότερο εντυπωσιάστηκα απ’ τον κουρδικής καταγωγής, γεννημένο στην Γερμανία, Ραούφ -«RubberLegsz» 

(«Λαστιχοπόδη»)- Γιασίτ, εκ του μπρέικ ντανς εκπορευόμενο κι εντελώς διαφορετικής απ’ τους άλλους, παιδείας, τον οποίο, όμως, ο χορογράφος θαυμαστά έχει δέσει μαζί τους. Μια βραδιά που άργησε αλλά, τελικά, με κέρδισε (Φωτογραφίες: Bill Cooper).

(Το -όπως πάντα δωρεάν- κι εν μέρει δίγλωσσο -ελληνικά κι 

αγγλικά- πρόγραμμα, μ’ ένα όχι πολύ σαφές σημείωμα για την παράσταση, -περιττά- αποσπάσματα ξένων κριτικών, που παραπέμπουν σε διαφημιστικό φλάιερ, κι ένα εκτεταμένο βιογραφικό του Φόρσάιθ).

«Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση / Κεντρική Σκηνή, «Sanler’s Wells» London, 7 Φεβρουαρίου 2019.