Στο Φτερό / Όταν το ρέιβ γίνεται ατόφια ποίηση

«Crowd» / Χορογραφία: Ζιζέλ Βιεν 

Ένα ρέιβ πάρτι. Από ’κείνα που στοίχειωσαν τη δεκαετία, βασικά, του ’90. Σε κλαμπ, αποθήκες, χωράφια, χώρους κρυφούς... Μουσικές τέκνο, χάουζ, τρανς, άμπιεντ... Και, βέβαια, ναρκωτικά -τα χάπια ecstasy ήταν, σχεδόν, ένα must. Θυμάστε τα εντόπια ρέιβ; Στα Οινόφυτα; Που τα ΜΜΕ τα ’χαν δαιμονοποιήσει, με μανούλες να κλαίνε στα ριάλιτι για τα παιδιά τους τα οποία καταστρέφονταν; Ένα τέτοιο πάρτι -τώρα που η μόδα των ρέιβ έχει ξεθυμάνει και που συνεχίζουν να γίνονται αλλά με λιγότερο εναλλακτικό μανδύα και τα πράγματα έχουν κάπως κατασταλάξει- είναι η έμπνευση για τη γαλοαυστριακή χορογράφο Ζιζέλ Βιεν στο

κομμάτι της «Crowd» («Πλήθος», 2017). Η σύλληψη, η χορογραφία, η σκηνογραφία, δικά της ενώ την ενδιαφέρουσα δραματουργία συνυπογράφουν με τον αμερικανό συνεργάτη της Ντένις Κούπερ. Ο, επίσης, τακτικός συνεργάτης της, Άγγλος που ζει στην Βιένη, Πίτερ Ρέμπεργκ της ετοίμασε μια ευρεία πλατφόρμα 

απ’ τις ηλεκτρονικές αυτές μουσικές αναλαμβάνοντας τις μείξεις κι επιλέγοντας τη σειρά των κομματιών. Πάνω σ’ αυτή την εξαιρετικά επεξεργασμένη μουσική πλατφόρμα και πάνω στη στρωμένη με κοκκινόχωμα και διάσπαρτη, στη μια μεριά της, μ’ άδεια μπυρόκουτα σκηνή, η Ζιζέλ Βιεν βγάζει τους 15 χορευτές της ομάδας της -νεότατοι οι περισσότεροι- να ερμηνεύσουν με τον τρόπο που τους ζητάει, το ρέιβ: ένταση, χαλαρώσεις, βία, συγκρούσεις, ευφορία, δυσανεξία, ερωτισμός, ερωτικά σμιξίματα -ομόφυλα, ετερόφυλα...-, αγκαλιές, φιλιά, χάδια, πτώσεις, λιωσίματα, ωθήσεις, αλληλεγγύη, παλέματα... Το ρέιβ πάρτι της Ζιζέλ Βιεν είναι μια μικρογραφία

της κοινωνίας μας -δεν είναι ξεκούδουνος ο τίτλος «Crowd» («Πλήθος»). Αλλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της χορογραφίας της, αυτό που την εκτινάσσει, είναι το ύφος της: ότι όλα, απ’ την πρώτη στιγμή και σ’ όλα τα 90 λεπτά του κομματιού, γίνονται σε ralanti -σε αργή, επιβραδυμένη κίνηση. Η Βιεν επιστρατεύει κινηματογραφικά ή θεατρικά τρικ -slow motion, παγώματα σε ταμπλό βιβάν... Όλοι κινούνται σε κατάσταση υπνωτιστική,

κόντρα  τέμπο προς τις μουσικές, σα μαριονέτες -δεν είναι τυχαίο ότι η Ζιζέλ Βιεν έχει σπουδάσει την τέχνη του μαριονετίστα στην Ανώτερη Εθνική Σχολή των Τεχνών της Μαριονέτας της πατρίδας της-, η χορογράφος παγώνει τους άλλους χορευτές και κάνει focus σ’ έναν τους, απειροελάχιστα κινούμενο, ή σ’ ένα ζευγάρι που σμίγει αργά, τους οποίους εντοπίζουν κι απομονώνουν οι επιδέξιοι φωτισμοί του Αρνό Λαβίς... Έτσι, όλη αυτή η εκρηκτική ενέργεια, η υπερκινητικότητα του ρέιβ «εγκλωβίζεται» στα σώματα τους. Και, μέσα απ’ την

αργή  κίνηση ή την ακινησία τους, η ενέργεια αυτή πολλαπλασιάζεται. Τα μπουφάν και τα σακίδιά τους που αφήνουν κάτω, τα τισέρτ που βγάζουν, τα κενά μπυρόκουτα που πετάνε, κάποια μπουκάλια τα οποία εκπωματίζονται κι οι αφροί που εκτοξεύονται, ένα σακουλάκι τσιπς που ανοίγει και τα τσιπς που σκορπίζονται στον αέρα, το χωράφι που προοδευτικά γίνεται ένας σκουπιδότοπος, εκείνη -στο μέσον, 

περίπου, της παράστασης, όταν οι μουσικές, ξαφνικά, παύουν- η εκκωφαντική σιωπή, όπου ακούγεται μόνον η λαχανιασμένη ανάσα μιας απ’ τις χορεύτριες, δημιουργούν ένα μικρό σύμπαν μετρημένο σα σε ζυγαριά ακριβείας. Ένα ρέιβ πάρτι άνευ ορίων μετασχηματίζεται σε μια ακριβέστατη χορογραφία χωρίς να χάσει τη δυναμική του -το αντίθετο, η δυναμική του εσωτερικεύεται και 

διογκώνεται. Η εξαιρετική μείξη των χρωμάτων στα κοστούμια -απλά, καθημερινά ρούχα-, που ’χει επιμεληθεί η ίδια η χορογράφος μαζί με την Καμίγ(ι) Κεβάλ και τους χορευτές, συμπληρώνει μια ελκυστική σκηνική εικόνα, χωρίς να την καλλωπίζει. Εικόνα, που όσο η παράσταση προχωράει προς το τέλος της, εξελίσσεται σε εικόνα μελαγχολική, νοσταλγική, τρυφερή, καθαρτήρια... Το ημίφως που πέφτει, οι χορευτές που φεύγουν, μέσα σε τολύπες

καπνού, σαν σε σύννεφα, αργά, απ’ τη σκηνή -ένα ζευγάρι πιασμένο χεράκι-χεράκι, δυο κοπέλες αγκαλιασμένες που η μια τους βοηθάει την άλλη η οποία είναι λιώμα...-, ο κοκκινομάλλης χορευτής, ο ένας απ’ τους δυο οι οποίοι απομένουν στη σκηνή, που μαζεύει, αργά, πάντα, τελετουργικά, τα πεταμένα μπουφάν και τ’ άλλα ρούχα σε μια πολύχρωμη αγκαλιά, ο άλλος που χορεύει, πάντα αργά, πάντα αργά, σε πρώτο πλάνο, ολοκληρώνουν μια ποιητικότατη -ατόφια ποίηση- 
ατμόσφαιρα βαθιάς ευαισθησίας. Η Ζιζέλ Βιεν έχει μετασχηματίσει τη σκληρότητα του ρέιβ σ’ ένα χορογραφικό ποίημα. Δείτε αυτή την παράσταση! Πήγα με κρύα καρδιά, καμιά σχέση έχοντας με το ρέιβ, κι η καρδιά μου ζεστάθηκε απ’ τη συγκίνηση. Άλλο ένα σύγχρονο χορογραφικό διαμάντι, απ’ τα πολλά που ευτυχούμε ν’ ανακαλύπτουμε, τα τελευταία χρόνια, μέσα απ’ το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το Φεστιβάλ Αθηνών, την «Στέγη»... (Φωτογραφίες: 1, 3, 4, 5, 6, 7, 10 Ελίνα Γιουνανλή).

(Το -δωρεάν- πρόγραμμα της παράστασης, λιτό, με τα απαραίτητα).

«Στέγη» Ιδρύματος Ωνάση / Κεντρική Σκηνή, Ομάδα Χορού της Ζιζέλ Βιεν, 17 Νοεμβρίου 2018.