Μπορεί ο σύγχρονος ακροατής, χορτασμένος από εντυπωσιακούς συμφωνικούς και χορωδιακούς όγκους, να ακούσει και να δεχτεί και να απολαύσει το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ από μόλις 28μελή ορχήστρα και μάλιστα με όργανα εποχής και από μόλις 24μελή χορωδία -δώδεκα γυναικείες και δώδεκα ανδρικές φωνές; Αν στο πόντιουμ στέκεται ένας μαέστρος ταλαντούχος, που γνωρίζει καλά τα στιλ, αν γίνει σκληρή δουλειά, αν τα σύνολα είναι ικανά και αν υπάρχουν άξιοι σολίστ, η απάντηση είναι ναι. Το ναι αυτό το φώναξε -καθόλου ηχηρά αλλά σεμνά, μεστά πάντως, και με συγκίνηση- η χτεσινοβραδινή συναυλία της «Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής» με τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο στη θέση του αρχιμουσικού.
Η βραδιά άνοιξε με το ευλαβικό «Stabat Mater (1736) του Τζοβάνι Μπατίστα Περγκολέζι -βασισμένο σε λειτουργικό κείμενο του 13ου αιώνα που διαλογίζεται για τον πόνο της Παρθένου Μαρίας, μητέρας του Χριστού. Δωδεκαμερές, γραμμένο -λίγες εβδομάδες πριν ο συνθέτης πεθάνει στα 26 του, μόλις, χρόνια- για σοπράνο, μέτζο σοπράνο, έγχορδα και κοντίνουο, κτισμένο σαν ιταλική καντάτα του 18ου αιώνα με άριες και ντουέτα, αποδόθηκε με στέρεη γνώση του ύφους μπαρόκ, με μέτρο και σεβαστικά. Η εκτέλεση είχε, επιπλέον, την τύχη να διαθέτει ως σολίστ τη σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου -φωνή ώριμη, μεστή, πλούσια, υπέροχη αλλά και ελεγχόμενη από καλή τεχνική- και την ιταλίδα μέτζο -κοντράλτο θα ήταν το πιο σωστό- Ρομίνα Μπάσο -φωνή με μικρότερο όγκο, που την έλλειψή αυτή η κοντράλτο την αναπληρώνει με άριστη τεχνική και, κυρίως, με μία εκχειλίζουσα, καθηλωτική μουσικότητα- οι οποίες δέθηκαν αρμονικότατα.
Η συναυλία κορυφώθηκε στο δεύτερο μέρος με το «Ρέκβιεμ» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1791, ημιτελές, συμπληρωμένο από το μαθητή του Φραντς Ξάβερ Σουσμάγιερ). Το έργο αυτό της πλήρους ωριμότητας του Μότσαρτ έτυχε μιας πέραν πάσης προσδοκίας καλής εκτέλεσης. Ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, που για άλλη μία φορά, αποδεικνύει τις ικανότητές του και στο πόντιουμ, ισορρόπησε έξοχα τους ηχητικούς όγκους, τιθάσευσε και έδεσε ορχήστρα, χορωδία -την άψογη «Musica Atenea», διδαγμένη από τον Κωστή Κωνσταντάρα- και τους τέσσερις σολίστ που τους αγκάλιασε με θέρμη και τους σεβάστηκε και διηύθυνε με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, παράγοντας έναν ήχο κιαροσκούρο, απόλυτα ταιριαστό με το έργο, και επιτυγχάνοντας θαυμαστά συντονισμένα κλεισίματα στο κάθε μέρος.
Εξαιρετικές και εδώ η Μυρτώ Παπαθανασίου και η Ρομίνα Μπάσο, όπως και ο τενόρος Γιάννης Φίλιας με πιο αδύναμο κρίκο τον μπάσο Πέτρο Μαγουλά.
Το συμπέρασμα. Μία συναυλία υψηλού επιπέδου -ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της Ελίζαμπετ Σέφερ, βιολίστριας της ορχήστρας, η οποία έφυγε από τη ζωή λίγες μέρες πριν- που με ενθουσίασε. Θα έπρεπε, ίσως, να επαναληφθεί, ειδικά μετά την επιτυχία που είχε.
«Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών/Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», 30 Μαρτίου 2016.
No comments:
Post a Comment