Ν’ αντιλαλούν οι κάμποι και τα βράχια...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 146

 

Μεγάλη πληγή, πια, τα μικρόφωνα-ψείρες στις παραστάσεις -ειδικά στην Επίδαυρο, όπου, με την ακουστική που διαθέτει το θέατρο, είναι και εντελώς περιττά. Αλλά και στ’ άλλα υπαίθρια θέατρα -παντού. Η επιδημία εξαπλώνεται. Ραγδαία. Αναρωτιέμαι γιατί. Ειν’ ευκολία για τους ηθοποιούς; Τεχνική δεν έχουν κι η αγωγή λόγου είναι κάτι άγνωστο σ’ αυτούς; Εκείνοι τα απαιτούν; Οι σκηνοθέτες; Είναι σκηνοθετικό στιλ; (Στις παραστάσεις του Άρη Μπινιάρη σίγουρα). Οι παραγωγοί; Μα δεν ακούν το αποτέλεσμα; Αντί οι ψείρες να ενισχύσουν τις φωνές, τις θολώνουν, τις μπουκώνουν και το κοινό δεν ακούει -στον «Προμηθέα δεσμώτη» του Άρη Μπινιάρη, πέρσι, στην Επίδαυρο, κατέφευγα διαρκώς στους υπέρτιτλους για να καταλάβω τι λένε. Εκτός κι αν δε νοιάζονται πια ν’ ακούγεται ο λόγος. Απ’ την άλλη, βγάζουν τους περισσότερους ηθοποιούς -αυτό κι αν είναι... -ψευδούς! 

Την περασμένη Κυριακή πήγα στον Βύρωνα, στο «Μελίνα Μερκούρη», «Στη σκιά των Βράχων», για να δω «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, με Μαρία Κίτσου, Δημήτρη Γκοτσόπουλο, Γιώργο Κωνσταντίνου, Ιωάννα Μαυρέα κι άλλους. Όχι μόνο φωνάζανε οι ηθοποιοί, όχι μόνο φορούσαν ψείρες μέσα απ’ τις οποίες φωνάζανε αλλά κι οι επί των ηχητικών είχαν βάλει στο τέρμα, μα στο τέρμα την ένταση. Ουρλιαχτά! Πιο ενοχλητικό, πεθαίνεις. Ν’ αντιλαλούν οι κάμποι και ν’ αντηχούν τα βράχια. Με τέτοιες συνθήκες, τι να γράψω ψύχραιμα για την παράσταση και τις ερμηνείες; Αδυνατώ. Και σηκώνω ψηλά τα χέρια. Αλλά αφού αυτό καθιερώνεται, πάω πάσο. Κι αφήνω το δρόμο στις νεότερες γενιές... Να χαλαρώσουν και να το απολαύσουν.