Αχ, μωρέ...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 150

 

Αρκετός κι εκλεκτός ο κόσμος στην κηδεία του Μάριου Ποντίκα -η γυναίκα του η αγαπημένη -η Βίκυ Μουνδρέα-, συγγενείς, αγαπημένοι φίλοι, πολλοί άνθρωποι του θεάτρου και των γραμμάτων... τον αποχαιρέτησαν σήμερα (χτες) το απομεσήμερο στο Πρώτο Κοιμητήριο. Κι εκείνος, ξαπλωμένος στο κιβούρι του, απίστευτα γαλήνιος, φρέσκος, αγέραστος, ωραίος ως Έλλην, έμοιαζε να κοιμάται. Δεν ήταν παιδάκι ο Μάριος Ποντίκας, ήταν πια στα 80 του, αλλά η αύρα του που διέτρεξε και διατρέχει το ελληνικό θέατρο έκανε την απώλειά του περισσότερο από αισθητή. 

Απ’ την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα, σήμερα, θυμήθηκα, απ’ την «Γυναίκα του Λοτ» του, εκείνη την ατάκα της Θεοδώρας, που διατρέχει ως λάιτ μοτίφ το έργο -απ’ τα κορυφαία του-, κι είναι για πάντα σφηνωμένη όχι στ’ αυτιά μου αλλά στα σπλάχνα μου με τη φωνή της Λήδας Πρωτοψάλτη στην παράσταση που ανέβασε, το 1988, ο Θανάσης Παπαγεωργίου στην «Στοά» του: «Αχ, μωρέ...». Κι αυτή η ατάκα των δυο μόνο λέξεων που λένε, όμως, τα πάντα ήταν που με διαπέρασε εκεί στο Πρώτο Κοιμητήριο: «Αχ, μωρέ...». Ας είναι αναπαυμένος.