Είναι και παραμένει σπουδαία ηθοποιός. Στην πρώτη γραμμή των ηθοποιών μας. Το ’χα αντιληφθεί απ’ την πρώτη στιγμή. Όταν την πρωτόδα -το ’χω ξαναγράψει- στη σκηνή του «Βεάκη» -«Λαϊκή Σκηνή» του «Θεάτρου Τέχνης», τότε-, το 1982, σεζόν 1982/1983. Να παίζει, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη, ένα αυθεντικό -πιο αυθεντικό δε γινόταν- Χνούδι στο «Πανηγύρι» του Δημήτρη Κεχαΐδη: ο πρώτος της σημαντικός ρόλος. Ήταν τριτοετής ακόμα στη δραματική σχολή του «Θέατρου Τέχνης» -το 1983 αποφοίτησε. Και ήταν συγκλονιστικό αυτό το δεκαεννιάχρονο κοριτσάκι. 
Δεν έπεσα έξω. Στα ακριβώς 40 χρόνια που ’χουν μεσολαβήσει έχει παίξει πολλούς ρόλους. Σημαντικούς. Πολύ σημαντικούς. Πρωταγωνιστικούς. Και είναι πάντα εξαιρετική. Ποιος, ας πούμε, ξεχνάει τη νεαρή της μαθήτρια δραματικής σχολής στο «Ζουβέ-Ελβίρα» της Μπριζίτ Ζακ, σε μια σπουδαία σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, με την «Εποχή» του και τον ίδιο πλάι της, Ζουβέ, να της διδάσκει την Ελβίρα απ’ τον «Ντον Ζουάν» του Μολιέρου -αξέχαστη! Και τόσες, τόσο πολλές άλλες ερμηνείες της -μακάρι να ’ρθουν κι άλλοι μεγάλοι ρόλοι που της αξίζουν, που την περιμένουν, τώρα, στην ωριμότητά της. 
Αλλά η Μάνια Παπαδημητρίου, εκτός από σπουδαία ηθοποιός είναι και ψυχάρα. Αυτό το ’χω διαπιστώσει από κάποιες «προσωπικές», «μικρές» παραστάσεις που ’χει στήσει η ίδια. Η πιο πρόσφατη, που ’δα προχτές, τελευταία μέρα της, στον κήπο του «Χυτήριου» ήταν «Ο πατέρας μου η Αθήνα». Μια σύνθεση της ίδιας, με δικά της κείμενα-αναμνήσεις απ’ τον πατέρα της που ’φυγε, στα 91 του χρόνια, πλήρης. Όχι μόνον ημερών. Μια σύνθεση καθόλου αγιογραφία, σπαρταριστή. Και με τραγούδια της εποχής του, παλιά και νεότερα -ωραία τραγούδια. Με την Μαρίνα Χρονοπούλου στο πιάνο, με τον Τάσο Αντωνίου με την κιθάρα του και την Αθηνά Χατζηαθανασίου, υπέροχες φωνές και οι δυο- να τραγουδούν μαζί της και τον Θοδωρή Ζέη με το μπουζούκι του. 
Μια παράσταση χειροποίητη, με ατέλειες και δραματουργικά κενά, η οποία, όμως, στο δεύτερο μέρος απέκτησε συνοχή κι η ζεστασιά της επικράτησε της ψυχρής σεπτεμβριανής βραδιάς και των όποιων ατελειών. Και εξελίχθηκε σε συμμετοχικό πανηγύρι -ήταν πολύ ωραίο και το κοινό-, με τον παρόντα πατέρα της Αθηνάς Χατζηαθανασίου να τραγουδάει και εκείνος μαζί τους κι ένα κοριτσάκι ν’ ανεβαίνει στη σκηνή και να χορεύει με την Μάνια. Και ξεχύθηκε συγκίνηση. Δυνατή συγκίνηση. Με την Μάνια να γελάει, να παίζει κι εκείνη στο πιάνο, να τραγουδάει, να χορεύει και να μιλάει για τον πατεράκο της που ήταν «και της αργκό και του τανγκό». Κι εγώ να θυμάμαι τον δικό μου και να σκέφτομαι πόσο τυχερός ήταν ο δικός της. Όχι μόνο γιατί έζησε τη ζωή του όπως την ήθελε αλλά και γιατί είχε -έχει- μια κόρη που τον ζωντάνεψε και τον έφερε κοντά μας. Με αγάπη.
No comments:
Post a Comment