Ακόμα δεν τις είδανε, Γιάννη τις βαφτίσανε... ή Το Μεγάλο Φαγοπότι του ελληνικού θεάτρου

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 154

 

Πέντε-πέντε, δέκα-δέκα, είκοσι-είκοσι... οι παραστάσεις που αναγγέλλουν, τις μέρες αυτές, για τη χειμωνιάτικη σεζόν 2022/2023, τα θέατρά μας. Ρεπερτόριο ή «φιλοξενούμενες». Παραστάσεις κατά συρροήν. Τίτλοι, ονόματα, σκηνοθέτες, ηθοποιοί... Πέφτουν τα δελτία Τύπου σαν το χαλάζι κι ο τραυματισμένος δημοσιογράφος του πολιτιστικού αναστενάζει. Τίποτα δεν άλλαξε με την πανδημία -σε λίγη περίσκεψη ήλπιζα.

Απ’ την άλλη, όλο και διαβάζω για τις «δέκα παραστάσεις που πρέπει να δω οπωσδήποτε», για τα «20 must του χειμώνα», για τις «30 καλύτερες τις σεζόν» -μα πού το ξέρουνε; Ακόμα δεν τις είδανε, Γιάννη τις βαφτίσανε;... Αφιερώματα, ένθετα, ρεπορτάζ, κακό μεγάλο...

Ε, λοιπόν, ενώπιον όλων αυτών, παθαίνω κορεσμό. ΤΟΝ κορεσμό. Κάτι σαν «Το μεγάλο φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι: να τρως, να τρως, να τρως συνέχεια -να καταναλώνεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θέατρο- μέχρι σκασμού. Τώρα, είναι που ’μαι βαρυστομαχιασμένος, με δυσπεψία, απ’ τις εκατοντάδες, απ’ τις χιλιάδες παραστάσεις εξήντα και... χρόνων που ’χω καταπιεί; Δεν ξέρω. Αλλά διαβάζω -επί τροχάδην, πια, ομολογώ- και νοιώθω τέτοιο κορεσμό -έγκωσα, δηλαδή-, που λέω «δε θα δω τίποτα». Δε θα το τηρήσω, να ’στε σίγουροι, όλο και κάτι με τσιγκλάει, αλλά αναρωτιέμαι: υπάρχει κοινό για ΟΛΟ ΑΥΤΟ το θέατρο; Υπάρχουν λεφτά για ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα θέατρα;