Κρατική Ορχήστρα Αθηνών: συναυλία / Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός. Σολίστ: Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, πιάνο.
Μία σπουδαία πιανίστα: η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια. Της Μεγάλης της Ροσικού Γένους (Πιανιστικής) Σχολής. Και δη της σοβιετικής Σχολής. Η γεννημένη στο Τμπιλίσι της Γεωργίας Ροσίδα που έγινε, καθυστερημένα, εξαιρετικά δημοφιλής και στην Ελλάδα, μετά τη σειρά των πρόσφατων (2017-2020) 
τεσσάρων ρεσιτάλ της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, μέσα από τα οποία ολοκλήρωσε τον πλήρη κύκλο με τις σονάτες για πιάνο του Φραντς Σούμπερτ, επανήλθε -γλυκιά, ευγενής, συμπαθέστατη, Κυρία- στην Αθήνα. Για να συμπράξει ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ερμηνεύοντας το Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 2 του Γιοχάνες Μπραμς (1881). Έργο με έντονη συμφωνική ταυτότητα, που δίνει, πάντως, στο πιάνο ισοβαρή σημασία,
μακράς διάρκειας -γύρω στα 45 λεπτά κράτησε η εκτέλεσή του από την ΚΟΑ-, με τέσσερα μέρη, αντί των συνήθων τριών της φόρμας κοντσέρτο -ο Μπραμς έχει προσθέσει, ως δεύτερο μέρος, και ένα σκέρτσο με το χαρακτηρισμό αλέγκρο απασιονάτο-, κάνει ευδιάκριτη την ωριμότητα, το βάθος, τη σοβαρότητα και το ειδικό βάρος του συνθέτη αλλά και τη χωρίς χιούμορ και ελαφράδα, χωρίς ιδιαίτερους μελωδισμούς, την πολύ γερμανική ύφανσή του, που δεν το καθιστούν -σε μένα, τουλάχιστον- ιδιαίτερα ελκυστικό. Η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια είχε ψάξει και σκάψει βαθιά τη μουσική του Μπραμς και την ερμήνευσε ιδανικά ξεκινώντας με ένα
συγκλονιστικό, αφοπλιστικό αλέγκρο νον τρόπο -το πρώτο μέρος του- και προχωρώντας, με εκπλήσσουσα τεχνική, με κύρος, με ερμηνευτική άποψη, με λεπτές αποχρώσεις, ακούραστη, έως το φινάλε. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, κάτω από την μπαγκέτα του καλλιτεχνικού διευθυντή της Λουκά Καρυτινού, τη συνόδευσε, ως ίση προς ίση, όπως, συνήθως, συμβαίνει με την ΚΟΑ, όταν έχει να συνεργαστεί με σπουδαίους σολίστες -ταυτίζεται. Και ο Λουκάς Καρυτινός την οδήγησε προσεκτικά 
και με σεβασμό στον Μπραμς και στην Λεόνσκαγια. Αλλά η θετική ενέργεια που μεταφέρθηκε μεταξύ αλλήλων επηρέασε, εκ των προτέρων, και τη Συμφωνία αρ. 1 (1926) του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, που, «ανορθόδοξα» αλλά για ευνόητους λόγους -το κοινό σίγουρα είχε γεμίσει το Μέγαρο για την Λεόνσκαγια και, αν προτασσόταν το κοντσέρτο, ίσως, στο διάλειμμα, μέρος του να έφευγε...- παίχτηκε στο πρώτο μέρος. Ο Λουκάς Καρυτινός, σε ένα δυναμικό είδος μουσικής που του πάει πολύ, διηύθυνε την ΚΟΑ με δυναμισμό, με πυγμή 
δίνοντας μία πολύ καλή, μία συγκροτημένη, μία λαμπερή ερμηνεία αυτού του μικρού αριστουργήματος που ο συνθέτης ξεκίνησε να συνθέτει στα δεκαοκτώ του χρόνια, ως εργασία αποφοίτησης από την τάξη σύνθεσης του Μαξιμίλιαν Στάινμπεργκ στο Ωδείο του Λένινγκραντ (σήμερα Αγία Πετρούπολη). Ένα έργο που μόνον ως πρωτόλειο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς, αν και με απόηχους μαλερικούς ή από άλλους συνθέτες, έχει απόλυτα προσωπικό, τολμηρό ύφος που προοιωνίζεται τον κατοπινό μεγάλο συνθέτη και που εκτίναξε
τον νεαρό Σοστακόβιτς διεθνώς. Μία βραδιά πολύ ενδιαφέρουσα της οποίας ο πολύ φλου -και άχαρος- γενικός τίτλος της «Φλόγα νεανική και ώριμη» μου φάνηκε χωρίς λόγο, περιττός και αμήχανος. Όπως χωρίς λόγο και έρμα μού φάνηκε η συγκέντρωση, από το Μέγαρο Μουσικής, άσχετων μεταξύ τους εκδηλώσεων, με μόνο κοινό σημείο ότι πραγματοποιούνται μέσα στην άνοιξη, σε Κύκλο με τον τίτλο «Φεστιβάλ της Άνοιξης» (Φωτογραφίες: Μαρία Γραμματικού).
(Με μορφή αφίσας/πολύπτυχου, το -δωρεάν- κομψό έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας -υπεύθυνη έκδοσης Αλίκη Φιδετζή-, με λαγαρά, σε άψογα ελληνικά κείμενα του Τίτου Γουβέλη. Προσεγμένο και το έντυπο πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών -επιμέλεια Δέσποινα Παπαγιαννοπούλου- για όλες τις εκδηλώσεις του «Φεστιβάλ της Άνοιξης»).
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», «Φεστιβάλ της Άνοιξης», Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, 1 Απριλίου 2022.
(Τη συναυλία παρακολούθησα με πρόσκληση που είχε την ευγένεια να μου παραχωρήσει απευθείας η ΚΟΑ και ΟΧΙ το Γραφείο Τύπου του Μεγάρου Μουσικής).
No comments:
Post a Comment