Μια Μάνα υποδειγματική

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 124

 

Την πρωτόδα στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το 1992. Στα πρώτα της βήματα -ήταν ο πρώτος της, ουσιαστικά, ρόλος: Λίζα φον Βιγκ στους «Εγκληματίες» του Φέρντιναντ Μπρούκνερ, που ’χε ανεβάσει ο Αλέξης Σολομός. Και τη θυμάμαι ακόμα. Πίστεψα ακράδαντα ότι μια νέα πρωταγωνίστρια γεννιέται.

Η συνέχεια δε με διέψευσε. Το αντίθετο. Η Μαρία Κεχαγιόγλου, στα 30 αυτά χρόνια που μεσολάβησαν, έπαιξε ρόλους σημαντικούς, διαφορετικούς -από αρχαία τραγωδία έως Δημήτρη Δημητριάδη, από Τσέχοφ και Ίψεν έως Τενεσί Γουίλιαμς και Άρθουρ Μίλερ και Πίντερ, στο Εθνικό και σε ιδιωτικούς θιάσους σε παραστάσεις από συμβατικές έως ακραία μοντέρνες -κι έκανε ερμηνείες από καλές και πολύ καλές έως συναρπαστικές.

Μέχρι φέτος που επωμίστηκε στο Εθνικό Θέατρο, στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», ένα ρόλο με βαριά, ασήκωτη ιστορία: την Μάνα στον «Ματωμένο γάμο» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Οι παραστάσεις έληξαν, μπορώ, όμως, έστω και τώρα, να πω ότι ερμήνευσε το ρόλο όπως του άξιζε και όπως της άξιζε: εξαιρετικά.

Σε μια παράσταση στην οποία η καινούργια μετάφραση της Έφης Γιαννοπούλου δεν υπέστη ήττα απ’ το μεταφραστικό μνημείο του Νίκου Γκάτσου ούτε η μουσική της Μάρθας Μαυροειδή κατατροπώθηκε απ’ την ιστορική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι -άρα δυο μεγάλα επιτεύγματα. Και στην οπαία η σκηνοθέτρια Μαρία Μαγκανάρη δεν υπέκυψε, αυτή τη φορά, στις μεταδραματικές σειρήνες αλλά, χωρίς να πέσει σε συμβατικές και τετριμμένες σκηνοθετικές  λύσεις, πέτυχε τις σωστές ισορροπίες. Έχοντας ως βασικό ατού, πέρα απ’ τις ικανότητες της Δήμητρας Βλαγκοπούλου, του Νικόλα Παπαγιάννη, της Μαρίας Σκουλά, της Σύρμως Κεκέ, του Πέτρου Μάλαμα, της εξαιρετικής Νόνης Ιωαννίδου κι άλλων ηθοποιών της, τη λιτή, στιβαρή ερμηνεία της Μαρίας Κεχαγιόγλου (Από φωτογραφία του Ανδρέα Σιμόπουλου).