Οι νταλικέρηδες της Πάτρας στη σκηνή

Το Τέταρτο Κουδούνι / 29 Νοεμβρίου 2012

Κάθε εκδήλωση και γεγονός. Στο χώρο του θεάτρου και του χορού τουλάχιστον, που παρακολουθώ _ αν και αντιλαμβάνομαι πως το ίδιο γίνεται και στους χώρους της μουσικής, των εικαστικών, του βιβλίου, τον εκπαιδευτικό, των συναντήσεων με θέματα φλέγοντα… Το Ίδρυμα Ωνάσης κάτω απ’ την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στεγάζει ό,τι πιο φρέσκο και σπάνιο και σημαντικό και ερεθιστικό και προκλητικό _ γιατί όχι, όταν πρόκειται για γόνιμες προκλήσεις; _ κυκλοφορεί στον διεθνή και στον ελληνικό χώρο. Αλλεπάλληλα Γεγονότα. Που, επιπλέον, έχουν αντίκρισμα στο κοινό.
Το «Refuse the Hour» του Γουίλιαμ Κέντριτζ, με τον κόσμο να συνωστίζεται στα ταμεία, η πιο πρόσφατη περίπτωση: ένα συναρπαστικό ολικό θέαμα / ακρόαμα κι ένας Καλλιτέχνης με την πλήρη σημασία της λέξης, που ήταν ευτυχία να τον δούμε και να τον ακούσουμε. Και μακάρι να τον ξαναδούμε και να τον ξανακούσουμε. 

Μια ιδιαίτερη παράσταση, στενά δεμένη με την πόλη όπου θα παρουσιαστεί _ γι αυτό, και το ενδιαφέρον που δημιουργεί _ ετοιμάζει για τον Απρίλιο, με τον τίτλο «Πάτρα – Μπάρι», η καλή Ελένη Μποζά στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Θοδωρή Αμπαζή, δεν το βάζει κάτω, το αντίθετο _ σας έγραφα στο περασμένο «Τέταρτο Κουδούνι» για τον αριστοφανικό «Πλούτο» που ανεβάζει εκεί στις 15 Δεκεμβρίου ο Τσέζαρις Γκραουζίνις.  
Η σκηνοθέτρια, που ’χει αναλάβει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου σε συνεργασία με τους θεατρολόγους _ απόφοιτους του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών _ Αγγελική Κουστένη, Ειρήνη Μαμάση, Γιώργο Παπαστεφάνου και Παναγιώτη Σκούρα και με την επίβλεψη της δραματολόγου του ΔΗΠΕΘΕ Συγκλητικής Βλαχάκη, ξεκινώντας απ’ τη σκέψη ότι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πόλης είναι το λιμάνι της, βασική πύλη της Ελλάδας από και προς την υπόλοιπη Ευρώπη _ εξ ου και τα τόσα προβλήματα που ’χουν δημιουργηθεί με τους μετανάστες _, βρίσκεται σε ερευνητική διαδικασία. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον ταξίδια με τα φέρι μπόουτ της γραμμής Πάτρα – Μπάρι, με στόχο τη συλλογή συνεντεύξεων – ντοκουμέντων απ’ τους νταλικέρηδες που λόγω της ιδιότητάς τους κάνουν συνέχεια το συγκεκριμένο ταξίδι διασχίζοντας στη συνέχεια την Ευρώπη. Οι συνεντεύξεις αυτές θ’ αποτελέσουν δραματουργικό υλικό για μια σύνθεση σπαραγμάτων βιογραφίας, που στοχεύει να αναδείξει ως βασικό ερώτημα τη διαπλοκή των προσωπικών αυτών ιστοριών με το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής μας, μιας εποχής μετέωρης ανάμεσα στο δύσκολο παρόν και το άγνωστο μέλλον. 
Το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας μ’ αυτό το πολύ δύσκολο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημα, που ήδη έχει αρχίσει η προετοιμασία του, υλοποιεί για πρώτη φορά το ιταλοελληνικό πρόγραμμα «La Botegga 2» («Το Εργαστήριο 2»). Στη διανομή της παράστασης, που θ’ ανεβεί στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» αλλά θα παιχτεί και στην Ιταλία, Νίκος Γιαλελής, Βασίλης, Κόκκαλης, Μίλτος Νίκας, Δρόσος Σκώτης, Γιώργος Ρούφας.

   

Τι ζήτηση κι αυτή φέτος στις θεατρικές σκηνές μας της «Φάρμας των ζώων»! Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 29 Νοεμβρίου για τον Σταύρο Τσακίρη που ανεβάζει στις 12 Δεκεμβρίου στην Θεατρική Σκηνή «Ζωή Λάσκαρη», στο «Αθηναΐς, το έργο του Όργουελ σε διασκευή του για τη σκηνή. Αλλά και σχετικά με τις δυο εκδοχές του για παιδιά που παίζονται _ ή παίχτηκαν _ φέτος σε Πάτρα / Καβάλα / Λαμία σε διασκευή / σκηνοθεσία Ελεάνας Τσίχλη και στον Βόλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δακτυλά.
Ιδού όμως που κι ο Νίκος Αρμάος ανεβάζει στο «Κνωσός / Λάμπρος Τσάγκας», από αύριο, άλλη εκδοχή _ για ενηλίκους επίσης _ της «Φάρμας» του Όργουελ σε μετάφραση, απόδοση και με στίχους τραγουδιών Ερρίκου Μπελιέ.
Αντέχει η αθηναϊκή σκηνή δυο «Φάρμες»; Μακάρι! Θα δείξει.
Αφήστε που και τα παιδιά της Βραδινής Θεραπευτικής Κοινότητας του ΚΕΘΕΑ «Διάβαση» θα παρουσιάσουν στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» στις 17 Δεκεμβρίου τι άλλο; Μια διασκευή για το θέατρο της «Φάρμας των ζώων»!

Στην τρίτη του διοργάνωση έφτασε το Low Budget Festival που οργανώνουν tospirto.net κι ο Λάκης Λαζόπουλος στο Ίδρυμα Κακογιάννης. Και το πρόγραμμά του συνεχίζει να ’ναι ενδιαφέρον και τραβηχτικό και με δολώματα και με ονόματα νέων, βασικά, δημιουργών που οι περισσότεροι χαίρουν εκτίμησης στο χώρο. Καλή συνέχεια!  

Για όλες τις γενιές! Το σεξπιρικό «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» θα το δούμε φέτος στο Εθνικό _ στην Σκηνή «Κοτοπούλη / Rex», η οποία ξανανοίγει _, το ετοιμάζει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Αλλά θα ’χουμε «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» και για έφηβους _ απ’ την Ομάδα «Frontal», σε διασκευή και σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» _ ενώ ήδη έχουμε και για παιδιά _ στο θέατρο «Σοφούλη» της Θεσσαλονίκης, στη διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλου και σε σκηνοθεσία Παυλίνας Χαρελά.

Δεν μ’ έχουνε πείσει. Οι «Blitz». Ακόμα. Βρίσκω να ’χουνε αρετές και εκτιμώ την επιμονή, το πάθος τους και την παντελή έλλειψη αυτοπροβολής των τριών μελών. Αλλά δεν τους «πιάνω» _ ίσως να ’ναι κι η ηλικία μου, οι προσλαμβάνουσες που ’χω… Νοιώθω πως απ’ τα θεάματά τους λείπει ο άξονας. Ή, αν υπάρχει, στην πρόοδο της παράστασης χάνεται. Ή μετατοπίζεται. Και το σύνολο εκτροχιάζεται. Ή μένει μετέωρο. (Αφήστε που σπάζομαι με τ’ όνομά τους και με τους τίτλους των θεαμάτων τους _ όλα σε xenes gloses…). Τους παρακολουθώ πάντως. Και τους σέβομαι. Και περιμένω υπομονετικά. Κι εκείνους _ πού ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται αποδεκτοί στο εξωτερικό. Κι εμένα.

Και στο μεταξύ όλο και κάτι ενδιαφέρον τσιμπάω στις παραστάσεις τους. Στην πιο πρόσφατη _ «Late Night», πάλι anglisti… _, στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, άκουσα να επαναλαμβάνεται ως λάιτ μοτίφ η ατάκα _ δεν ξέρω αν είναι δικιά τους ή δανεισμένη, devised theatre έτσι κι αλλιώς κάνουν _ «Η παλιά ζωή τελείωσε, ηλίθιοι». Ε, μα, λοιπόν, έρχεται κουτί στις μέρες μας! Και το «παλιά ζωή», και το «τελείωσε», και το «ηλίθιοι» (οι οποίοι ηλίθιοι δεν το ’χουν ακόμα καταλάβει. Ότι η παλιά ζωή τελείωσε…). Αφήστε που η φράση αυτή δένει απολύτως, μα απολύτως με το φετινό μότο της Στέγης, το του Τζον Κέιτζ «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τις νέες ιδέες. Εγώ φοβάμαι τις παλιές»…