Η φωτεινή Φωτεινή και οι σκοτεινοί

Το έργο. Η Φωτεινή, χτυπημένη από το θάνατο του πατέρα της και από ένα βίαιο διαζύγιο, με μυαλό ελαφρά διασαλευμένο, ζώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και σ’ έναν κόσμο φανταστικό, έχει καταφύγει στον ψυχοθεραπευτή Κάρολο, τον οποίο όμως ερωτεύεται χωρίς να τολμά να του το εξομολογηθεί. Ζει τον έρωτά της φαντασιακά και του γράφει ερωτικά μέιλ που όμως, τελικά, για να εκτονώνεται, τα στέλνει στην Βέρα, μια ξαδέλφη της διαφημίστρια, χρεωμένη με τη διαφήμιση προϊόντος που έβλαψε την υγεία παιδιών, με την οποία συνδέεται στενά. Ο Αντρέας, σύζυγος της Βέρας, θεατρικός συγγραφέας σε κρίση δημιουργική _ αλλά και σε κρίση γάμου _ αρπάζεται από την ευκαιρία: χωρίς κανένα δισταγμό κάνει την περίπτωση της Φωτεινής έργο θεατρικό και τα μέιλ της… μονολόγους. Παράλληλα η Βέρα κρίνει σωστό να αποκαλύψει στον Κάρολο το μυστικό της ξαδέλφης της: πως είναι ερωτευμένη μαζί του. Ο Κάρολος, για να πειραματιστεί με την περίπτωση της θεραπευομένης του, βγαίνει μαζί της. Όταν το έργο ανεβεί και η Φωτεινή το δει στην  πρεμιέρα του, το γυάλινο κλουβί της φαντασίας της στο οποίο ήταν κλεισμένη θα σπάσει. Θα συνειδητοποιήσει από ποιους περιβαλλόταν  _ μια Φωτεινή, όνομα καθόλου τυχαία επιλεγμένο νομίζω, ανάμεσα σε σκοτεινούς… _, θα αποδεχθεί την πραγματικότητα και «θα πάρει τη ζωή στα χέρια της» που ήταν και το ζητούμενο. Θα γίνει, όμως, έτσι πιο ευτυχισμένη;

Ο Βασίλης Κατσικονούρης στο καινούργιο έργο του «Πήρε τη ζωή στα χέρια της…» δεν έχει αποφασίσει τι θα γράψει. Ο υπότιτλος «Μια τρελή… τρελή… τραγωδία» υποθέτω πως σημαίνει ότι ήθελε να γράψει ένα σοβαρό έργο με κωμικά στοιχεία. Δυστυχώς, πιστεύω, δεν τα κατάφερε. Το έργο ξεκινάει ως ψυχολογική δραμεντί με ενδιαφέροντα στοιχεία, στη συνέχεια πλημμυρίζει απειλητικά από φαρσικά ευρήματα _ ο κλεισμένος στην ντουλάπα συγγραφέας… _ , ευκολίες και κοινοτοπίες, για να καταλήξει με «φαντάσματα» και εύκολους συμβολισμούς, ενώ ανάμεσα πλατειάζει και σε κάποιες σκηνές γίνεται βαρετό: τα δραματικά και τα κωμικά υλικά δεν έδεσαν μεταξύ τους και η συνταγή έχει, κατά τη γνώμη μου, αποτύχει. Ενώ ο συγγραφέας δεν έχει καταφέρει ούτε χαρακτήρες να ολοκληρώσει. Τα πρόσωπά του παραμένουν τύποι και μάλιστα μανιχαϊστικά τοποθετημένοι απέναντι: η καλή και φωτεινή Φωτεινή και οι τρεις «κακοί», άσπρο – μαύρο.

Η παράσταση. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης, που πολύ εκτιμώ, εδώ δεν κατάφερε να κουμαντάρει και να συμμαζέψει το προβληματικό έργο. Ρυθμοί, δέσιμο ηθοποιών, χιούμορ… _ όλα πάσχουν. Και η ανομοιογένεια του κειμένου δεν τιθασσεύεται με τίποτα _ ανεξέλεγκτη. Σώζονται οι τρεις μονόλογοι – μέιλ της Φωτεινής.

Η Έλενα Χριστούλη σχεδίασε ένα αρχιτεκτονικά άρτιο και καλόγουστο σκηνικό _ σωστά φωτισμένο από την Χριστίνα Θανάσουλα _ που ένοιωσα όμως να μη δένει με το έργο _ αυτή η τεράστια βιβλιοθήκη στο διαμέρισμα του ζευγαριού έχει καμία σχέση με τα ανόητα πρόσωπα, αυτά τα πρόσωπα διαβάζουν ποτέ; Το κοστούμια της, ατόπημα της παράστασης. Οι δύο γυναίκες, σε καμία σχέση με το χύμα ντύσιμο των δύο αντρών, κυκλοφορούν ντυμένες σαν για επίδειξη μόδας, με τα συνολάκια της διασαλευμένης Φωτεινής να αγγίζουν το κακόγουστο και το γελοίο _ ειδικά αυτή η «φουστανέλα» με τη φαρδιά, ασφυκτικά σφιγμένη ζώνη… _ εκθέτοντας την ηθοποιό που τα φοράει. Για να μην μιλήσω για τα παπούτσια της με τις φιούμπες αλά Λουδοβίκος, για να μη μιλήσω για τις γιγάντιες βατραχοφόρες παντόφλες του συγγραφέα που… μαγνητίζουν το βλέμμα αποσυντονίζοντας εντελώς τη σκηνή που τις φοράει _ μα καλά, ο σκηνοθέτης τις ανέχτηκε; Πώς να σώσουν την κατάσταση οι στέρεες μουσικές του Σταμάτη Κραουνάκη που, αυτός, ξέρει τι κάνει...

Οι ερμηνείες. Η Υρώ Μανέ, αν και πάντα με μια φωνητική οξύτητα που δεν τη βοηθάει παρά μόνο στην κωμωδία και στους καρατερίστικους ρόλους, κάνει ό,τι μπορεί και είναι προς έπαινόν της ότι προσπαθεί να βγει από το κύκλωμα του εύκολου θεάτρου κρατώντας το μέτρο. Στους μονολόγους της μάλιστα είναι καλύτερη από ποτέ. Ο καλός Νίκος Αρβανίτης εδώ μου έδωσε την εντύπωση ότι απλώς διεκπεραιώνει. Η Μαρία Σολωμού, ηθοποιός με προσόντα, ακολουθεί ένα δρόμο προς το σοβαροφανές, «λαϊφστιλίστικο» ψευτοπαίξιμο που δεν θα της βγει σε καλό αν τον συνεχίσει. Η ενδιαφέρουσα φωνή της στις εκρήξεις της ακούγεται ανεξέλεγκτα βάναυση. Ο Κρατερός Κατσούλης «τα λέει», κατά τη θεατρική έκφραση, αλλά είναι, όπως πάντα, απελπιστικά εξωτερικός έχοντας κάνει πλήρη σύγχιση ανάμεσα στην κωμωδία και στη σάχλα. Λυπάμαι, αλλά τον βρήκα ανυπόφορο.

Συμπέρασμα. Μια αποτυχημένη, κατά τη γνώμη μου, προσπάθεια καλών προθέσεων.

«Ελληνικός Κόσμος», 3 Νοεμβρίου 2012