Το Τέταρτο Κουδούνι / 22 Νοεμβρίου 2012
Απλώς σκέφτομαι μήπως ο Μπομπ Γουίλσον έχει τη μοίρα των ξένων σκηνοθετών που, αφού γίνουν ενθουσιωδώς δεκτοί όταν φέρουν εδώ δουλειές τους, όταν έρχονται στην Ελλάδα να σκηνοθετήσουν ελληνικούς θιάσους, μαύρο φίδι και κολοβό που τους έφαγε… Ειδικά όταν αναλάβουν έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, που τα θεωρούμε Κληρονομία μας. Αδιαπραγμάτευτη _ ούτε με διαθήκη να μας τα ’χανε αφήσει οι αρχαίοι... Στούρουα να θυμηθώ; Λάνγκχοφ να θυμηθώ; Βασίλιεφ να θυμηθώ; Γκότσεφ να θυμηθώ; Στάιν να θυμηθώ;
Μου ’γραψε, όμως, στο facebook μια κυρία που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της, εν facebook φίλη _ ναι, γράφονται στο fb, εκτός απ’ τη σάχλα και την ανευθυνότητα και την εμπάθεια που ξεχειλίζουν, και σοβαρές απόψεις σοβαρών ανθρώπων, το θέμα είναι ΠΩΣ το χρησιμοποιεί κανείς το fb… _ και σα να με φώτισε λίγο:
«Οι κριτικοί με τους αλλοδαπούς σκηνοθέτες που συνεργάζονται με έλληνες ηθοποιούς ‘απελευθερώνονται’ και γράφουν ό,τι αρνητικό δεν τολμάνε να γράψουν για έλληνες σκηνοθέτες, φίλους και γνωστούς... Το παράδοξο είναι ότι, αν τις παραστάσεις τις έβλεπαν με ξένους θιάσους, η κρίση τους θα ήταν πιο επιεικής (ή μήπως αποθεωτική;) […] Αν κάποιος Έλλην κοπιάροντας τον Ουίλσον ανέβαζε ένα τέτοιο σύνθετο θέαμα σαν την ‘Οδύσσεια’ , υποθέτω ότι θα αναπέμπονταν ύμνοι... Αλλά δεν θα ήταν Αμερικανός, δεν θα είχε μανιέρα και δεν θα υπήρχε πρόβλημα που δεν έλαβε υπόψη του την κρίση, όπως διάβασα σε διάφορες αρνητικές κριτικές. Αν Έλληνας σκηνοθετούσε σαν Ουίλσον δεν θα ήταν πρόβλημα, το να σκηνοθετεί ο Ουίλσον σαν Ουίλσον είναι πρόβλημα...».
Δε φαντάζεστε πόσο τις συμμερίζομαι τις απόψεις αυτές _ ειδικά την τελευταία φράση «Αν Έλληνας σκηνοθετούσε σαν Ουίλσον δεν θα ήταν πρόβλημα, το να σκηνοθετεί ο Ουίλσον σαν Ουίλσον είναι πρόβλημα...» τη βρίσκω μεγαλοφυή.
Δεν είναι , όμως, φυσικό, κυρία μου; Αν ο σκηνοθέτης είναι Έλληνας και είναι φίλος ή συγγενής ή γνωστός ή ήμασταν συμμαθητές ή μαζί στο στρατό ή μας τροφοδοτεί με ειδήσεις ή πάμε μαζί στο ταβερνάκι ή ανεβάζει έργο μας ή μετάφρασή μας ή έχουμε συνεργαστεί ή βολεύει κάποιον δικό μας ή μας εξυπηρετεί ή ήρθε μάρτυρας υπεράσπισης σε δίκη μας ή διδάσκουμε στη δραματική σχολή του ή… ή…, ε, πώς να τον απορρίψεις; Τι θα του πεις την επόμενη μέρα στο τηλέφωνο; Με τι μούτρα θα τον ξανασυναντήσεις; Το καταλαβαίνω. Ειλικρινά. Και δε βγάζω τον εαυτό μου απέξω.
Ενώ τον ξένο πού τον ξέρεις, πού σε ξέρει… Θα ξανασυναντηθείτε; Θα συνεργαστείτε στο μέλλον; Όχι, βέβαια. Οπότε… Μπορεί και ποτέ να μη μάθει τι του ’γραψες. Κι αν μάθει _ επιτρέψτε μου _ χέστηκε. Και χέστηκες…
Το πιο πρόσφατο ελληνικό ανέβασμα του «Πλούτου» έγινε στο τέλος της σεζόν 2010 – 2011 στο «Βαφείο» απ’ τη θεατρική ομάδα «Πείραγμα» σε σκηνοθεσία Αγγελικής Κασόλα, παράσταση που επαναλήφθηκε την περσινή χειμερινή περίοδο στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» αλλά και το προηγούμενο καλοκαίρι σε περιοδεία. Να επισημάνω επίσης πως η αριστοφανική κωμωδία παρουσιάζεται φέτος και σε εκδοχή για παιδιά, που την υπογράφουν _ διασκευή και σκηνοθεσία _ η Κατερίνα Παπαδάκη κι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος _, απ’ την Παιδική Σκηνή του θεάτρου «Αθηνά».
Άρωμα καμπαρέ μεσοπολεμικού με «παρεμβάσεις» κομπέρ θα δώσει στην παράσταση που ετοιμάζει στο «Αγγέλων Βήμα», για το τέλος Ιανουαρίου, η Άσπα Τομπούλη με το άπαιχτο και άγνωστο στην Ελλάδα έργο του Γιουκίο Μίσιμα «Ο φίλος μου ο Χίτλερ» _ πολύ τολμηρή έως προκλητική επιλογή _ και με Γιάννη Ροζάκη, Νίκο Νίκα, Κώστα Καζανά και Βασίλη Ρίσβα στη διανομή . Κομπέρ, η Μαρλένε Καμίνσκι η οποία θα «παρεμβαίνει» με τρία τραγούδια της εποχής _ Μεσοπόλεμος _, που διασκευάζει ειδικά για την παράσταση κι ενορχηστρώνει ο Νίκος Λαβράνος, και με κάποια κείμενα που τα ’γραψε η ίδια η Άσπα Τομπούλη η οποία επέλεξε και τα τραγούδια. «Μίνι μιούζικαλ», λέει, παρουσιάζεται στο «Τσάι στη Σαχάρα». Του Άγγελου Ανδρεόπουλου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Τίτλος του, «40 χρόνια πίπες!» (το θαυμαστικό εντός των εισαγωγικών, ανήκει στον τίτλο). Δεν εκπροσωπώ την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς. Ούτε ανήκω _ κούφια η ώρα!_ στο fan club του Αγίου Πειραιώς και Φαλήρου, σεβασμιοτάτου κ.κ. Σεραφείμ που ενεργά ασχολείται με το θέμα και κατακεραυνώνει τη συγκεκριμένη σεξουαλική πρακτική. Ούτε έχω κάτι προσωπικό μ’ αυτή. Αλλά τον τίτλο τον βρίσκω κακόγουστο. Μα πολύ κακόγουστο.
Τα «40 χρόνια» μόνο δεν κατάλαβα που κολλάν; Έχουμε κάποια επέτειο και δεν το ξέρω;
«Χάρτινα λουλούδια» του Χιλιανού Έγκον Βολφ τα Δευτερότριτα στο «Ιλίσια», σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, με Κατερίνα Λέχου και Άρη Σερβετάλη _ πολύ καλή παράσταση, την είδα. «Χάρτινα λουλούδια» και στο «Αγγέλων Βήμα», ως «θεατρικό αναλόγιο σε ρυθμό παράστασης», για τέσσερις Πέμπτες, με Κωνσταντίνα Τάκαλου και Μάνο Καρατζογιάννη. Αυτό θα πει θεατρικός πληθωρισμός.
Το ρεπερτόριο του καλού Θεάτρου, που ανακοινώθηκε και ήδη τρέχει, δεν περιλαμβάνει την παράσταση αλλά ούτε, μεταξύ των συνεργατών, και τ’ όνομα της Ρούλας Πατεράκη που 'χε συνεργαστεί στενά μαζί του _ ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτρια _ την τελευταία διετία. Ήδη απ’ την άνοιξη οι παραστάσεις του έργου του Ίψεν «Το ξύπνημα των νεκρών», του τελευταίου που η Ρούλα Πατεράκη ανέβασε εκεί, ήταν εξαιρετικά περιορισμένες, σταμάτησαν πριν την ώρα τους και καμιά συνέχεια δε φάνηκε ότι θα δοθεί. Προφανώς κάτι πήγε στραβά. Συμβαίνουν αυτά στο θέατρο…
Το σημερινό «Τέταρτο Κουδούνι» είναι με συγκίνηση αφιερωμένο στη μνήμη Ρούσσου Βρανά και Χρόνη Μίσσιου και στο Ρηνιώ του.
No comments:
Post a Comment