Η Λήθη ολόγυμνη

Το έργο. Πέμπτο από ένα πεντάπτυχο μονολόγων, το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη «Λήθη» (2000) άξονά του έχει την Λήθη η οποία απεκδύεται τα πάντα του παρελθόντος για να βυθιστεί στο πουθενά και στο μηδέν του μέλλοντος. Ο συγγραφέας, με σαφείς μπεκετικές καταβολές, ακολουθεί τα γνώριμα μονοπάτια του: λατρευτική αφοσίωση στις λέξεις _ στη γλώσσα _, λόγος κοφτός, διαρκείς επαναλήψεις, διαρκή παιχνίδια με συνηχήσεις και παρηχήσεις. Παράγοντας ένα ποιητικό αποτέλεσμα στιβαρό, επιθετικό αλλά εγκεφαλικό και νεφελώδες. Φοβάμαι μήπως αυτή η λεξιλαγνεία έχει εξελιχθεί σε μανιέρα. Ο χρόνος θα δείξει.

Η παράσταση. Ο Δημήτρης Τάρλοου παρέλαβε το δύστροπο αυτό κείμενο, με μεγάλη προσοχή το μελέτησε και ανέδειξε την ποιητική φύση του και την αγωνιώδη υπαρξιακή του αναζήτηση. Ο εγκιβωτισμός της ηθοποιού του, ολόγυμνης σ’ ένα κλειστοφοβικά ασφυκτικό γυάλινο «κελί» που στο τέλος, αναστρεφόμενο, παρουσιάζει την αλήθεια του, η εντός του σύνθλιψή της, η ανάσα που παίρνει _ και που παίρνουμε _ όταν ανοίγει το «παράθυρο», η αργή, σταδιακή της ένδυση _ πολύ ενδιαφέρουσα έκπληξη όταν από το κείμενο, σε πρώτη ανάγνωση, θα περίμενε κανείς το αντίστροφο, δηλαδή τη σταδιακή απέκδυση _ και το φινάλε ολοκληρώνουν άψογα μια εξαίρετη ανάγνωση του κειμένου.

Η συναρπαστική δουλειά της Ελένης Μανωλοπούλου στο σκηνικό _ σε συνδυασμό με τους απόλυτα υποβλητικούς φωτισμούς που σχεδίασε η Φαλίς Ρος _, το κοστούμι της και η μουσική αλλά και η σύνθεση ήχων που υπογράφει ο Μπλέιν Ρέινιγκερ αρμονικά και αποφασιστικά συντελούν στο δυνατό αποτέλεσμα _ μια ευτυχής συγκυρία.

Ερμηνεία. Η Εκάβη Ντούμα, ηθοποιός με δυνατό, ιδιαίτερο πρόσωπο, δίνεται σ’ αυτό που κάνει. Έχει όμως και μια σκληρότητα, μια έλλειψη πλαστικότητας που πιστεύω πως οφείλεται στην χωρίς μουσικότητα φωνή της. Πάνω σ’ αυτό θα πρέπει να δουλέψει περισσότερο. Υπερασπίζεται με αφοσίωση και θέρμη το μονόλογο αλλά θα την ήθελα πιο εύπλαστη.

Συμπέρασμα. Μια παράστση που αξίζει, πάντως, να τη δείτε.

θέατρο «Πορεία», 3 Νοεμβρίου 2012