Ένα συναρπαστικό ντανταϊστικό σύμπαν

Μου φάνηκαν πολύ εγκεφαλικά όσα διάβασα πριν από την παράσταση στο πρόγραμμα. Πώς μετουσιώνονται φιλοσοφικές έννοιες, όπως η έννοια του χρόνου, στο σανίδι; Μέσα σε λίγα λεπτά αφότου η παράσταση «Refuse the Hour» («Αρνήσου την ώρα») ξεκίνησε, είχα λύσει την απορία μου και είχα διαγράψει τις όποιες αμφιβολίες μου.

Ο Νοτιοαφρικανός Γουίλιαμ Κέντριτζ _ στον οποίο οφείλεται η σύλληψη και τα κείμενα με συνεργάτη τον Πίτερ Γκάλισον στη δραματουργία _ επί σκηνής, ως αφηγητής / παραμυθάς, ξεκίνησε αφηγούμενος το μύθο του βασιλιά του Άργους Ακρίσιου _ που, ό,τι και να έκανε για να αποφύγει αυτό που του προφήτευσε ένας χρησμός της Πυθίας (πως θα τον σκοτώσει ο γιος της κόρης του) δεν τα κατάφερε και, τελικά, βρήκε το θάνατο, όπως η μοίρα είχε γράψει, από το δίσκο που ο εγγονός του ο Περσέας έρριξε σε κάποιους αγώνες και που τυχαία τον χτύπησε _ για να φτάσει στον Αϊνστάιν, στις μαύρες τρύπες και στην έννοια του χωροχρόνου χωρίς να ξεχάσει την καταπίεση που άσκησε στην αφρικανική ήπειρο η Ευρώπη μέσω της αποικιοκρατίας. Άξονάς του, το θέμα του χρόνου.

Πώς τα δένει όλα αυτά ο Νοτιοαφρικανός, αναγεννησιακής υφής καλλιτέχνης; Με τρόπο εκπληκτικό. Η αφήγησή του σπάζει σε μικρά κομμάτια που, έτσι, ποτέ δεν γίνονται βαρετά και ανάμεσα τρυπώνουν η, ζωντανά εκτελούμενη, από τους επί σκηνής μουσικούς υπό τον Άνταμ Χάουαρντ, πολύ ενδιαφέρουσα μουσική του Φίλιπ Μίλερ, η μικρόσωμη, νευρώδης, εκρηκτική _ και μοναδικής τεχνικής _ εντυπωσιακή χορεύτρια Ντάντα Μαζίλο _ ένα ξωτικό _ που χορεύει σε χορογραφίες της, τα απολαυστικά βίντεο της Κάθριν Μέιμπουργκ που παραπέμπουν στον βωβό κινηματογράφο ή δείχνουν τον Κέντριτζ σε δράσεις στο εργαστήριό του, οι εξαιρετικές, ιδιαίτερες, εκκεντρικές φωνές τριών τραγουδιστριών… Όλα αυτά, ντυμένα με τα σκηνικά της Σαμπίνε Τένισν, τα κοστούμια της Γκρέτα Γκόιρι, τους φωτισμούς του Ουρς Σόνεμπάουμ, τις σκιές, περικυκλωμένα από τις θαυμαστά αλλόκοτες μηχανές, στοιχεία που μοιάζουν άσχετα το ένα με το άλλο, δένουν μαγικά, με επιμέλεια κίνησης του Λουκ ντε Βιτ, σε ένα γοητευτικό ντανταϊστικό θέαμα – ακρόαμα, σε μία φιλοσοφικοπολιτική multimedia περφόρμανς γεμάτη τρέλα, που οι παράφορες εξάρσεις της ισορροπούν τέλεια και με χιούμορ με τη γαλήνια αφήγηση του συμμετέχοντος και στις δράσεις Κέντριτζ.

Ο Γουίλιαμ Κέντριτζ, που πολλά χρωστάει στο ντανταϊστικό κίνημα των αρχών του 20^ου αιώνα, στο φουτουρισμό και στους ρώσους κονστρουκτιβιστές, έχει χωνέψει απόλυτα τις επιδράσεις, τις έχει ουσιαστικά απορροφήσει και δημιουργεί, μέσα από την αναγεννησιακή του καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, ένα άναρχο αλλά _ ω, της δημιουργικής αντίφασης! _ τέλεια κουρδισμένο, εικαστικά συναρπαστικό σύμπαν, όπου τα πάντα βρίσκουν  τη θέση τους, μια ολική περφόρμανς που σε κατακτά απόλυτα.

Το συμπέρασμα. Θα άξιζε τον κόπο, αυτή την μοναδική περφόρμανς, να την ξαναδούμε στην Ελλάδα. Και μπράβο στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών που μας την έφερε!  

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών /Ίδρυμα Ωνάση από το Θίασο του Ακράμ Καν, 25 Νοεμβρίου 2012.