Ναι! Αυτό ήταν γκαλά! Στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας, για την επέτειο των 40 χρόνων από τον πρόωρο θάνατό της. Αυτό που οργάνωσε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε συνεργασία με το Καλλιτεχνικό Κέντρο «Athenaeum» -το οποίο καθιέρωσε αυτή τη συναυλία, με ένα μεγάλο όνομα της όπερας κάθε φορά, ήδη από το 1978, την πρώτη χρονιά μετά το θάνατό της, πάντα τη μέρα της επετείου: «La Diva. 40 Χρόνια». Η σοπράνο Ντινάρα Αλίεβα από το Αζερμπαϊτζάν -δεύτερο βραβείο, το 2007, στο Grand Prix Μαρία Κάλλας του «Athenaeum», πλαισιωμένη από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και με τον Μίλτο Λογιάδη -καλλιτεχνικό διευθυντή του Μεγάρου- στο πόντιουμ ήταν, ίσως, η καταλληλότερη επιλογή.
Όμορφη, ανθρώπινη, σχεδόν ντροπαλή αλλά με αυτοπεποίθηση στο σανίδι, με μία σκουρόχρωμη, ζεστή φωνή δραματικής σοπράνο, πλούσιο μέταλλο της ρώσικης σχολής, με εύρος φωνητικό, με γερά πνευμόνια, με υψηλή τεχνική, με εξαιρετικό φραζάρισμα, με αξιοθαύμαστα κρατήματα, με αυτοσυγκέντρωση, με εκφραστικότητα, η Αλίεβα ταυτίζεται με τους ρόλους της, μπαίνει μέσα στους χαρακτήρες και ας πρόκειται να τραγουδήσει μόνο μία, άντε δύο άριές τους -χωρίς κοστούμι, χωρίς σκηνοθέτη, χωρίς συμπρωταγωνιστές απέναντί της: εξαιρετική!
Η συναυλία είχε ένα επιπλέον ατού: πολύ καλά φτιαγμένο πρόγραμμα. Η συλλογιστική ήταν ότι η Ντινάρα Αλίεβα θα πρέπει να τραγουδήσει άριες από όπερες που τραγούδησε και δόξασε η Κάλλας. Η έξυπνη ιδέα της συναρμολόγησής του ήταν να επιλεγούν μερικές άριες από τις «αυτονόητες» -«Vissi d arte», «Pace, pace mio dio»…- αλλά και ορισμένες από τις όχι στην πρώτη γραμμή δημοφιλίας και, κατ’ αναλογία, τα κομμάτια της ορχήστρας: το πρώτο μέρος αφιερωμένο αποκλειστικά στον Βέρντι, το δεύτερο στον Πουτσίνι και, ευρύτερα, στο βερισμό.
Tη βραδιά άνοιξε η ορχήστρα με το Πρελούδιο της πρώτης πράξης από την «Τραβιάτα» και ακολούθησαν δύο άριες -«Tacea la notte», «D’ amor sull’ ali rosee»- από τον «Τροβατόρε»: συγκλονιστική, με τη μεστή δραματική φωνή της, η Ντινάρα Αλίεβα ξεσήκωσε από την αρχή -χωρίς να «κλέβει»- τον ενθουσιασμό του κοινού. Δεν πειράζει αν δεν ήταν εξίσου καλή -μιλάμε από ένα επίπεδο και πάνω- στο «Ritorna vincitor» της «Αΐντα» που τραγούδησε κατόπιν, μετά τη σπάνια παιζόμενη εισαγωγή της «Λουίζας Μίλερ». Στο «Pace, pace, mio dio» από την «Δύναμη του πεπρωμένου», με το οποίο έκλεισε το πρώτο μέρος και που ακολούθησε την Εισαγωγή της ίδιας όπερας από την ΚΟΑ, πήρε το αίμα της πίσω.
Το δεύτερο μέρος η Αζέρα σοπράνο το άνοιξε με το «Io son l’ umile ancella» από την «Αντριάνα Λεκουβρέρ» του Φραντσέσκο Τσιλέα: άλλη μία ερμηνεία περιωπής! Μεσολάβησε η Ορχήστρα με το, επίσης, όχι συχνά παιζόμενο, Ιντερμέδιο από το «L’ amico Fritz» του Πιέτρο Μασκάνι και, ύστερα,…Τζάκομο Πουτσίνι. «Vissi d’ arte» από την «Τόσκα -έξοχη ερμηνεία- και, κατόπιν, «Μανόν Λεσκό»: το Ιντερμέδιο, από την ΚΟΑ, και δύο άριες -«In quelle trine morbide» και, για φινάλε, ένα βαθιά συγκινητικό «Sola, perduta, abbandonata».
H Ντινάρα Αλίεβα μας καθήλωσε. Για να αποθεωθεί -χειροκρότημα εκκωφαντικό, ποδοκροτήματα, «μπράβο», το κοινό όρθιο… Ούτε ξέρω πόσες φορές την κάλεσαν στη σκηνή. Αποζημίωσή μας, ως ανκόρ, το «Casta diva» από την «Νόρμα» του Βιντσέντσο Μπελίνι. Ίσως είχε πια κουραστεί αλλά δεν μας απογοήτευσε. Η Ντινάρα Αλίεβα ξέρει να τραγουδάει. Ξέρει να ερμηνεύει. Μία σπουδαία σοπράνο. Να ξανάρθει! Επιτακτικά! Και να ξανάρθει γρήγορα!
Εδώ, όμως, θέλω να συμπληρώσω πως και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, το βράδυ του Σαββάτου, βρέθηκε σε μία από τις καλύτερες στιγμές της -καθόλου συνοδεία-αγγαρεία-, αφήνοντας την εντύπωση ενός συμφωνικού συνόλου άριστα δεμένου. Δεν ξέρω αν απλώς είχε αρθεί στο ύψος της περίστασης -που συμβαίνει όταν εμφανίζεται μαζί της ένας καλλιτέχνης σημαντικός-, αν η εξέλιξή της είναι σταθερή ή αν επρόκειτο για την μπαγκέτα που κρατούσε στα χέρια του ο Μίλτος Λογιάδης. Έμεινα έκπληκτος. Και δεν ήμουν ο μόνος. Η Εισαγωγή της «Δύναμης του πεπρωμένου», για παράδειγμα, ακούστηκε με βαγκνερικές δυναμικές. Νομίζω πως ο Βέρντι θα ενθουσιαζόταν.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών/Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», 2017 Έτος Μαρίας Κάλλας, 16 Σεπτεμβρίου 2017.
No comments:
Post a Comment