Έχει κάτι το τραγανό -δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά- αυτή η ηθοποιός. Η Τζούλη Σούμα. Έχει γερή γείωση με το σανίδι, εξαιρετική σχέση με το λόγο -ο λόγος της έχει βάρος, έχει κύρος-, έχει γκάμα, έχει χιούμορ, έχει μία βαθιά αίσθηση της δραματικότητας, έχει εκφραστικότητα, είναι τρυφερή, συγκινητική αλλά διαθέτει, αν και μικρή το δέμας, μία δύναμη εντυπωσιακή. Με μία μοναδική άνεση αλωνίζει τη σκηνή. Και ο μονόλογος «Το πράσινό μου το φουστανάκι» -η πρώτη (2008) δουλειά της Λένας Κιτσοπούλου για το θέατρο-, που παίζεται στο θέατρο «Αλκμήνη», της δίνει την ευκαιρία να επιδείξει όλα αυτά τα προσόντα της. Προς Θεού! Με τη λέξη «επιδείξει» δεν εννοώ σκηνική έπαρση. Μέτρο εισέπραξα, αυτοέλεγχο εισέπραξα, πολύ καλή τεχνική αλλά μαζί και συναίσθημα. Η Μαρία Αιγινίτου που υπογράφει τη σκηνοθεσία έχει, ως φαίνεται, βοηθήσει αποφασιστικά. «Πάλι μονόλογος;» θα μου πείτε. Πάλι μονόλογος θα σας πω -κι ας έχω και εγώ κουραστεί με τόσους μονολόγους-, αν είναι όπως αυτός ο μονόλογος. Δεν έχει, ίσως, έναν άξονα το κείμενο της Κιτσοπούλου. Δεν έχει και γερό φινάλε. Αλλά έχει ψαχνό: μία πολύ γυναικεία, με πολλά βιωματικά, προφανώς, στοιχεία, εξομολόγηση και ένα λαγαρό, τολμηρό, σπαρταριστό, παραληρηματικό κείμενο, με βιτριολικό χιούμορ, με τρυφερότητα, με απόγνωση.
Που η Τζούλη Σούμα το αδράχνει και πάνω στον καμβά αυτό ψιλοκεντάει. Η κραυγή της «μοναξιά!» σου ξεσκίζει το στήθος. Και το συνολικό παραστασιακό αποτέλεσμα -με πολύ αποφασιστική τη συμβολή της καίριας και καίρια ριγμένης κάτω από το κείμενο μουσικής του Σπύρου Παρασκευάκου-, εξαιρετικό. Είμαι σίγουρος πως η παράσταση αυτή θα παιχτεί για πολύ καιρό. Είναι συναρπαστική και η Τζούλη Σούμα απολαυστική. Θα ήταν κρίμα να τη χάσετε.
No comments:
Post a Comment