Κλεισ’ το, το γαμημένο!

Το Τέταρτο Κουδούνι / 5 Ιανουαρίου 2017 

Κατ’ αρχάς, καλή -καλύτερη...- χρονιά! 

Τα εικοστέσσερα χρόνια τους πάνε να κλείσουν τα κινητά τηλέφωνα στην Ελλάδα -απ’ το ’93. Τα κινητά που αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμα αλλά και μεγάααλη πληγή. Ειδικά στο θέατρο και στον κινηματογράφο και γενικά στο θέαμα/ακρόαμα μεγάλο πλήγμα έχουν επιφέρει. Όχι ότι έλειπαν οι αναιδείς, άσχετοι θεατές με τα κομπολόγια που μπεγλέριζαν, τις γρανίτες που ρουφούσαν και τα τσιπς, τα ποπ κορν και τα λοιπά φαγώσιμα που μασουλούσαν. Αλλά τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, αν όχι εκτραπεί. Κι η βλάβη προφανώς είναι ανήκεστος -εκτός ελέγχου πλέον, στο απροχώρητο...

Βλέπεις παράσταση, παρακολουθείς ταινία, τα κινητά, πανταχού παρόντα, κάνουν αισθητή την παρουσία τους... -παρά τις προειδοποιήσεις που ακούγονται πριν απ’ την παράσταση ή την προβολή να τα απενεργοποιήσουν οι κάτοχοι. Χέστηκαν -επιτρέψτε μου την έκφραση -αυτοί: να χτυπάνε τα κινητά, να γουργουρίζουν σε τσάντες, να ’ρχονται -πλινκ, πλονκ- οι ειδοποιήσεις για μηνύματα, ν’ απαντούν οι αναίσθητοι -ναι, ΚΑΙ να απαντούν!...

Στα θέατρα να γίνεται σκοτάδι στην πλατεία για τα καπιαμέντι -τις αλλαγές στη σκηνή- ή για να υποβληθεί κάποια ειδική ατμόσφαιρα και νάτο το βούρλο να το ανοίγει το κινητό για να δει τι; Αν του ’στειλαν μήνυμα; Και να σου ’ρχεται εσένα, του πισινού, στη μούρη, η οθόνη του βούρλου, η υπερενισχυμένη, η πενταφώτεινη και να σε αποσυντονίζει. Και να τις βλέπουν τις… πυγολαμπίδες και να τ’ ακούνε τα… ντιντινίσματα απ’ τη σκηνή οι ηθοποιοί που πρέπει, οι έρμοι, να ’ναι συγκεντρωμένοι για να παίξουν. Κλεισ’ το, μωρή άσχετη (συγχωρείστε με, οι κυρίες, για το θηλυκό γένος που χρησιμοποιώ αλλά έχω κάνει στατιστικές εμπεριστατωμένες, το 80% των δραστών γυναίκες είναι…), το γαμημένο -ξαναεπιτρέψτε μου την έκφραση. Κλεισ’ το! Δεν κρατιέσαι μέχρι το διάλειμμα ή το τέλος, τότε να δεις αν σου ’ρθανε τα μηνύματα τα συγκλονιστικά; Άσε τις γιαγιάδες που δεν ξέρουν ΠΩΣ κλείνει το κινητό… Κόλαση!

 

Στην ίδια κατηγορία «γιαγιάδες» ειν’ κι αυτές με τις καραμελίτσες. Α, οι καραμελίτσες…, άλλο κεφάλαιο -η ενδέκατη πληγή του Φαραώ. Γίνεται διάλειμμα αλλά μόνον ΟΤΑΝ, και ΜΟΛΙΣ, κι ΑΦΟΥ τελειώσει το διάλειμμα αποφασίζουν να δροσίσουν τοΝ στόμα τους με καραμελίτσα οι περί ων ο λόγος κυρίες -ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί δεν το κάνουν ΣΤΟ διάλειμμα, ΚΑΤΑ ΤΟ διάλειμμα. Κι αρχίζουν ν’ ανοίγουν -κρΑκ, ζίιιπ- την τσάντα κι ύστερα -κι ύυυστερα…- ανοίγουν το πακετάκι -κρρρ- με τις καραμελίτσες και ξεκινούν, «διακριτικά», για να μην κάνουν, λέει, θόρυβο, και την ξετυλίγουν αργά και προσεκτικά κι «αθόρυβα» την καραμελίτσα: κριτς-κριτς, κριτς- κριτς, κριτς-κριτς… Κάνε ένα αποφασιστικό κΡατς, κυρία μου, και ξετύλιξέ την με τη μια, μη μας βασανίζεις με το βασανιστήριο του αργού, επαναλαμβανόμενου, κριτς-κριτς. ΚΡατς και μια κι έξω! Άντε! Και μετά, επειδή είναι νοικοκυρές και δεν πετούν κάτω σκουπίδια, διπλώνουν και το χαρτάκι για να το βάλουν την τσάντα -κρίτσι-κρίτσι, κρίτσι-κρίτσι… Aφήστε που, συνήθως, οι κυρίες αυτής της κατηγορίας πάνε πέντε-πέντε μαζί στο θέατρο και κερνάνε καραμελίτσες και στις υπόλοιπες τέσσερις φίλες τους. Οπότε, κριτς-κριτς βασανιστήριο -και ασυντόνιστο, βεβαίως, να ’ταν, τουλάχιστον, συντονισμένες όλες μαζί…- επί 5… Συν τα «ευχαριστώ, Λίτσα μου» και «παρακαλώ Πόπη μου»… Κι έρχεσαι και γίνεσαι -γίνομαι- Τούρκος

Χριστέ μου! Κάπου έλεος, δηλαδή! (Λέτε να ’ναι που ’χω μεγαλώσει κι οι αντοχές μου έχουν μειωθεί; Έχω καταντήσει γραφικός με τα «σουτ» και τα «κλεισ’ το» και τις παρατηρήσεις και τον καυγά -με κρατούνε μην και παραφερθώ. Το Ισλαμικό Κράτος ξυπνάει μέσα μου. Πάνοπλο…).

Δεν ειν’ εύκολη η πεζογραφία της Μέλπως Αξιώτη. Είναι αισθαντική όμως. Το «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;» -η νουβέλα της- που παρουσίαζαν με μορφή σκηνική στο θέατρο «Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής» οι «Bijoux de Kant» ήταν μια τολμηρή επιλογή. Δικαιώθηκε, όμως. Μπορεί η δραματουργική μεταφορά που υπέγραφαν ο Γιάννης Σκουρλέτης κι η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη να ’χε αδυναμίες καθώς δεν έκανε στο θεατή σαφή τη σχέση των τριών προσώπων, όμως η σκηνοθετική δουλειά της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη σου επέβαλλε ν’ αφήσεις κατά μέρος τις όποιες αντιρρήσεις: η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη ανακάλυψε κι ανέσυρε την μουσική του κειμένου και μουσικήν εποίησε. Μουσική ημιτονίων, αχνή και θερμή και ουσιαστική. 

Με τη συνεργασία τριών καλών ηθοποιών -η αναμφισβήτητου κύρους, εξαιρετική, όπως πάντα, Αγγελική Παπαθεμελή, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, πολύ καλός, έστω κι αν τον διέκρινε μια σκηνική έπαρση, κι η μεγάλη, για μένα, έκπληξη Νάνσυ Μπούκλη, ένα όμορφο, παλλόμενο από ευαισθησία κορίτσι, με υποκριτική υψηλής ακρίβειας και με δαντελένιες πινελιές στο παίξιμό της- είχε συνθέσει μια παράσταση με χρώματα, αρώματα και γεύσεις, υπέροχη. Το σκηνικό του Γιάννη Σκουρλέτη -σπετσάτα ριγμένα στο πάτωμα που προοδευτικά ανορθώνονταν δημιουργώντας ένα ασφυκτικά περίκλειστο μικροαστικό δωμάτιο, αυτοί οι μουσικοί απόηχοι ενός παλιού τραγουδιού που επανέρχονταν ως λάιτ μοτίφ, σιωπές και ήχοι, κάποια γκέστους ιδιαίτερα -όλα- συνέτειναν στο αποτέλεσμα. Την Τρίτη που την είδα, η παράσταση χειροκροτήθηκε πολύ θερμά. Αλλά ήταν η τελευταία της βραδιά. Μακάρι να επαναληφθεί για να τη δείτε όσοι δεν προλάβατε.

Σοφία Βέμπο, Κάκια Μένδρη και Στέλλα Γκρέκα είχε επιλέξει ο Σταύρος Γασπαράτος να ντύνουν την -εκσυγχρονισμένη- «Ορέστεια» του Γιάννη Χουβαρδά, το καλοκαίρι, στην Επίδαυρο. Τα ανάλογα παλαιά, νοσταλγικά ελληνικά -πειραγμένα, όμως, κι «από μακριά» ακουγόμενα- τραγούδια έχει διαλέξει κι ο Άγγελος 

Τριανταφύλλου στο «Τρωάδες σήμερα» -σύγχρονη μεταγραφή της τραγωδίας του Ευριπίδη απ’ την Ρούλα Πατεράκη, στο «Οδού Κεφαλληνίας» της Μπέττυς Αρβανίτη. Λέτε να γίνει μόδα; Τραγωδία υπό τους ήχους Αττίκ και Σουγιούλ; 

Η συμβίωση ενός κατά συρροήν δολοφόνου και μιας κοπέλας που ο δολοφόνος την απάγει για να την κάνει το επόμενο θύμα του αλλά, τελικά, την κάνει γυναίκα του: αυτή, συνοπτικά, είναι η ιστορία του «Φοβάσαι;». Ένα ιδιότυπο θρίλερ με στοιχεία κωμωδίας και κινηματογραφική δομή, έργο του Αμερικανού Άνταμ Σάιντλ, που πρωτοπαίζεται στην Ευρώπη και που το ’δα στο ζεστό, φιλόξενο, κομψό -ένα κόσμημα- θεατράκι «Ιλίσια/Βολανάκης». Μου θύμισε λίγο τον «Μυστηριώδη Mr Love» που πρωτόδα, με Άλκι Κούρκουλο κι Ελένη Καστάνη, στο ίδιο θέατρο, τη σεζόν 2004/2005, λίγο τον «Συλλέκτη» του Τζον Φάουλς…

Έχει ενδιαφέρον αλλά δεν είναι και κανένα αριστούργημα. Αλλά πάνω στο έργο αυτό η φιλόλογος και θεατρολόγος Έλενα Καρακούλη η οποία έχει πρόσφατα στραφεί στη σκηνοθεσία -είναι η πρώτη της δουλειά που βλέπω- έχει θαυματουργήσει: λεπτοδουλειά πάνω στο κείμενο, προσοχή στις λεπτομέρειες, άψογοι ρυθμοί, ατμόσφαιρες, 

άριστη καθοδήγηση των ηθοποιών της -που ’χε βέβαια την τύχη να ’ναι και καλοί ηθοποιοί…

Ο Νίκος Ψαρράς, η Αλεξία Καλτσίκη των αλλεπάλληλων εκπλήξεων κι η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, α-πο-λαυ-στι-κή γειτόνισσα Τζοάν -αυτή κι αν είναι έκπληξη, σ’ ένα ρόλο που ούτε φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να τον κάνει, ίσως τον καλύτερό της μέχρι τώρα-, κεντούν. Θα την ευχαριστηθείτε την παράσταση αυτή.

Κι εγώ, βλέποντας την τρίτη στη συνέχεια καλή παράσταση στο θέατρο αυτό μέσα σε δυο σεζόν -μετά τον «Ιώβ» με τον Θανάση Τσαλταμπάση, σκηνοθετημένο απ’ τον Τσέζαρις Γκραουζίνις, και το «Ring» -με την Μαρίνα Καλογήρου και τον Θανάση Τσαλταμπάση πάλι, που, επίσης, έχει σκηνοθετήσει- το οποίο παίζεται ακόμα, παράλληλα, με το «Φοβάσαι;»- καταλήγω στο συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα θέατρο -το διαχειρίζονται καινούργιοι στο χώρο παραγωγοί, η Παναγιώτα Παρασκευοπούλου κι ο και συνθέτης της παράστασης Κώστας Ξενόπουλος- που σέβεται το κοινό του. Κάτι όχι και πολύ συνηθισμένο…