Όταν το βίωμα γίνεται θέατρο. Όταν το βίωμα γίνεται βίωμα του ηθοποιού. Όταν ηθοποιός -Ηθοποιός, με κεφαλαίο το ήτα- στον κεντρικό, επώνυμο ρόλο είναι η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.
Όταν φωνή της παράστασης είναι ο Ζαχαρίας Καρούνης, μία σπουδαία φωνή, και τα τραγούδια της παράστασης είναι οι συγκεκριμένες αυτές επιλογές που έχουν γίνει. Όταν όλος ο θίασος αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Όταν ο σπουδαίος καλλιτέχνης Άγγελος Αγγελή με το τίποτα έχει δώσει ανάγλυφα -με ξύλο και άμμο- την εικόνα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Όταν το όλο πράγμα αποπνέει μία σεμνότητα και μία ειλικρίνεια και όχι τη φιλοδοξία να γίνει -τελικά- σίριαλ. Όταν τα δάκρυα του θεατή δεν εκβιάζονται αλλά αναβλύζουν. Ε, τότε την παράσταση αυτή -που έχει σκηνοθετήσει ο Βασίλης Ευταξόπουλος στο «Βεάκη»- πρέπει να τη δείτε. Και η παράσταση αυτή πρέπει να συνεχιστεί. Και η παράσταση αυτή πρέπει να υιοθετηθεί από τα κρατικά μας Θέατρα. Γιατί είναι μάθημα. Ιστορίας. Θα επανέλθω αναλυτικότερα.
No comments:
Post a Comment