Η Νατάσσα Τριανταφύλλη ανεβάζει «Περιμένοντας τον Γκοντό» με Λάζαρο Γεωργακόπουλο και Μελέτη Ηλία

Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση  

Το «Περιμένοντας τον Γκοντό», η τραγικωμωδία του Σάμιουελ Μπέκετ, το κορυφαίο και πιο αντιπροσωπευτικό, ίσως, θεατρικό έργο του 20ου αιώνα, ανεβαίνει και πάλι. Αυτή τη φορά απ’ την Νατάσα Τριανταφύλλη, το καλοκαίρι, στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς με Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Μελέτη Ηλία και Αινεία Τσαμάτη στη διανομή που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Την καινούργια μετάφραση υπογράφει η Έρι Κύργια, τα σκηνικά έχει αναλάβει η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη, τους φωτισμούς ο Σκοτ Μπόλμαν ενώ η μουσική θα ’ναι της Μόνικας κι η παραγωγή του Μανόλη Σάρδη/PRO4.

Δυο μέρες απ’ τη ζωή δυο αλητών/κλόουν, του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν, διατρέχει το «Περιμένοντας τον Γκοντό». Στην πρώτη πράξη/πρώτη μέρα περιμένουν, σε κάποιον ανοιχτό χώρο, κάποιον ακαθόριστο Γκοντό. Ο οποίος δεν έρχεται. Έρχεται, όμως, ο Πότζο σέρνοντας δεμένο μ’ ένα σκοινί τον Λάκι, κάτι σα σκλάβο, που αναλύεται σε μια ρητορική επίδειξη. Ένα αγόρι φέρνει το μήνυμα πως ο Γκοντό, τελικά, θα έρθει «αύριο».

Τη δεύτερη μέρα -η δεύτερη πράξη του έργου- Βλαντιμίρ κι Εστραγκόν θα συνεχίσουν να περιμένουν τον Γκοντό, ο Πότζο, τυφλός πια, κι ο Λάκι, μουγγός τώρα, θα κάνουν και πάλι μια -σύντομη αυτή τη φορά -εμφάνιση, ο Γκοντό και πάλι δε θα εμφανιστεί, το αγόρι θα φέρει το ίδιο μήνυμα με την προηγούμενη φορά, οι δυο αλήτες θα αποπειραθούν να κρεμαστούν, η αυτοκτονία θα αποτύχει, θ’ αποφασίσουν, στο τέλος, να φύγουν αλλά κανείς τους δε θα κουνηθεί.

Το έργο, αντιπροσωπευτικό του αποκαλούμενου «Θεάτρου του Παραλόγου», επιδεχόμενο πολλές ερμηνείες, με πολλές εκδοχές στη σημασία του ονόματος Γκοντό με τον Μπέκετ να επιμένει πως επ’ ουδενί δεν εννοεί τον Θεό (God), σκοτεινό στην εποχή του, σήμερα δείχνει, καθαρά πια, σαν μια αλληγορία του υπαρξιακού αδιεξόδου μας.

Tο «Περιμένοντας τον Γκοντό» -δεύτερο και καθοριστικό θεατρικό έργο- του εγκατεστημένου στο Παρίσι Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ 

γράφτηκε στα γαλλικά μεταξύ 1948 και 1949, εκδόθηκε για πρώτη φορά απ’ τις Εκδόσεις «Του Μεσονυκτίου» το 1952 και πρωτοανέβηκε στο Παρίσι, στο «Θέατρο της Βαβυλώνας», απ’ τον Ροζέ Μπλεν που κράτησε και το ρόλο του Πότζο.

Στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε -όπως καταγράφεται στο περιοδικό της «Πειραματικής Σκηνής της ‘Τέχνης’» «Θεατρικά Τετράδια» (τεύχος 5, αφιέρωμα «Ο Σάμουελ Μπέκετ και το «Περιμένοντας τον Γκοντό»)- στην Θεσσαλονίκη, στην αίθουσα του Γαλλικού Λυκείου, από ερασιτέχνες -την «Φιλική Θεατρική Λέσχη»/Θεατρικό Εργαστήρι Συνδέσμου Αποφοίτων Γαλλικού Λυκείου-, τη σεζόν 1963/1964, σε σκηνοθεσία Νίκου Δασκαλόπουλου.

Στην Θεσσαλονίκη έγινε κι η πρώτη ελληνική επαγγελματική παρουσίασή του: το ανέβασε -μια παράσταση που θεωρείται ιστορική- ο Μίνως Βολανάκης για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, τη σεζόν 1965/1966, με Αλέκο Πέτσο/Δημήτρη Βάγια ως Εστραγκόν, Νικήτα Τσακίρογλου/Γιάννη Κυριακίδη ως Βλαδίμηρο, Κώστα Ματσακά/Ηλία Πλακίδη ως Λάκι, Δημήτρη Βεάκη/Βασίλη Γκόπη ως Πότζο και Γιάννη Ιορδανίδη/Μάρκο Παπακωνσταντίνου ως Αγόρι -διπλή διανομή.
Η παράσταση επαναλήφθηκε την επόμενη σεζόν 1966/1967 και στη συνέχεια παίχτηκε στην εαρινή περιοδεία του ΚΘΒΕ το 1967.

Στην Αθήνα πρώτος το ανέβασε, το χειμώνα 1968/1969, ο Κάρολος Κουν 

στο Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης» με Γιώργο Λαζάνη (Εστραγκόν), Δημήτρη Χατζημάρκο (Βλαδίμηρος), Δημήτρη Αστεριάδη (Λάκι), Νίκο Κούρο (Πότζο) και Χρήστο Σκούρα (Αγόρι).

Το πιο πρόσφατο ελληνικό ανέβασμα έγινε μόλις την περασμένη σεζόν 2014/2015, στο «Cartel», απ’ την ομώνυμη θεατρική ομάδα σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου με Γιώργο Γεροντιδάκη, Βασίλη Μπισμπίκη (Βλαντιμίρ) Κατερίνα Σιώζου, Παναγιώτη Σούλη (Εστραγκόν), Στέλιο Τυριακίδη. Η παράσταση επαναλήφθηκε στην αρχή της τρέχουσας σεζόν.

Η Νατάσα Τριανταφύλλη, με σπουδές κοινωνιολογίας στο Πάντειο, απόφοιτος της δραματικής σχολής του Γιώργου Κιμούλη και με μεταπτυχιακές θεατρικές σπουδές στην Νέα Υόρκη, μετά από σύντομη καριέρα ως ηθοποιός, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη πλάι στον Γιώργο Κιμούλη, την Νικαίτη Κοντούρη, τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Γιάννη Χουβαρδά, του οποίου είναι σταθερή συνεργάτισσα τα τελευταία χρόνια, και τον Ρόμπερτ Γουίλσον, στην «Οδύσσεια που ανέβασε στο Εθνικό Θέατρο.

Πρώτη της επίσημη σκηνοθεσία, το καλοκαίρι του 2013 και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, την οποία, ακριβώς, στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς ανέβασε. Στη συνέχεια, το χειμώνα του 2014/2015, σκηνοθέτησε στο Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης» τους «Αδελφούς Καραμάζοφ» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι σε διασκευή Διονύση Καψάλη -μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράσταση μιας εξαιρετικής διασκευής, στην οποία έπαιζαν και οι τρεις ηθοποιοί που θα συνεργαστούν μαζί της στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» -Γεωργακόπουλος, Ηλίας, Τσαμάτης.

Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 14 Ιουλίου.