Τοπίο στην ομίχλη σε μαύρο, τοπίο στον πάγο σε λευκό

Απόλυτο σκοτάδι. Η αίθουσα βυθισμένη στο απόλυτο σκοτάδι. Και μετά, καθώς η αυλαία ανοίγει αργά, στη σκηνή, βουτηγμένη στις ομίχλες -ένα τοπίο στην ομίχλη-, σιγά-σιγά να φωτίζει. Αμυδρά. Και μέσα στο αμυδρό φως έξι χορευτές. Στα μαύρα. Με τους ήχους των απόκοσμων, μινιμαλιστικών μουσικών του Σιάο Χα. Συντονισμένοι σαν ένα σώμα. Με πόδια βιδωμένα τον περισσότερο χρόνο στο σανίδι της σκηνής και με τον κορμό τους να βιδώνεται και να ξεβιδώνεται με διαρκείς, επαναλαμβανόμενες διακυμάνσεις οδηγώντας την ευλυγισία τους στα όριά της. Και η τελετουργική χορογραφία του Κινέζου Τάο Γιε, με την αποφασιστική ενίσχυση των φωτισμών της Έλεν Ρούγκε -η δουλειά της, να το υπογραμμίσω, συγκλονιστική-, ο ορισμός του μινιμαλισμού: είναι το «6» του, καθώς αριθμεί τις χορογραφίες του αντί να τους δώσει τίτλο θέλοντας να αποσκορακίσει κάθε σχέση με την αφηγηματικότητα.

Η χορογραφία του δεύτερου μέρους είναι το «7» του Τάο Γιε. Η αυλαία ανοίγει και, αντιστικτικά, ένα εκθαμβωτικό λευκό τοπίο προβάλλει: η σκηνή, ένα απέραντο λευκό, σαν στρωμένη με πάγο. Και οι επτά, τώρα, εξ ου, προφανώς, και ο τίτλος, χορευτές -χορευτές εξαιρετικοί-, στα πάλλευκα κοστούμια τους -και στις δύο χορογραφίες υπογραμμένα από τον χορογράφο και την (τον;) Λι Μιν- που γλείφουν το σώμα αφήνοντας μία αγαλμάτινη αίσθηση-, στην ίδια αφηρημένη χορογραφική γραμμή, με παρόμοια κινησιολογική γλώσσα, χορεύουν αλλά πάνω σε μουσική του ίδιου του Τάο Γιε. 

Μουσική που την «παίζουν», όμως, οι ίδιοι: που την παράγουν με τις ανάσες τους, με το πνευμόνια, τα στόματα, τα χείλη τους -κάτι σαν bouche fermée. Ο μινιμαλισμός, πια, εδώ, ξεπερνάει και τα όριά του: ένας βαθύτατος διαλογισμός, μία σπάνια εσωτερικότητα, συνδυασμένα με υψηλότατη, καταλυτική αισθητική.

Το συμπέρασμα. Ένα σπουδαίο σύνολο, εξαντλητικά δουλεμένο, μία αξέχαστη εμπειρία, μία συναρπαστική στην λιτότητά της αλλά, συνάμα, και τόσο περίπλοκη παράσταση -που με παρέπεμψε στις παραστάσεις μπούτο του επίσης σπουδαίου ιαπωνικού συγκροτήματος «Σάνκάι Τζούκου». Μην τη χάσετε. Τα εισιτήρια για σήμερα, οπότε και η δεύτερη και τελευταία παράσταση, είναι εξαντλημένα. Αλλά ο επιμένων νικά…

(Φωτογραφίες © Duan Ni). 

Χοροθέατρο «Τάο», «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» / Κεντρική Σκηνή, 9 Απριλίου 2016.