Προσεχώς ωροσκόπια…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 21 Απριλίου 2016 

Μου λένε: «Γιατί δε σχολίασες την επιστολή Φαμπρ (της 8ης Απριλίου); Μα τι να σχολιάσω, όταν τη σχολίασαν οι πάντες; Και τα λίγα σοβαρά σχόλια βούλιαξαν μέσα στην -πανταχόθεν εκπορευόμενη...- ανοησία. Απλώς θ’ αντιγράψω κάτι δικά μου.

Έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 11 Φεβρουαρίου: 

«Ο Γιαν Φαμπρ, λοιπόν, στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Καλλιτεχνικός διευθυντής -κι όχι πρόεδρος. Αλήθεια πρόεδρος ποιος θ’ αναλάβει; Διοικητικός διευθυντής ποιος θ’ αναλάβει; Μήπως πίσω εχ’ η αχλάδα την ουρά; Μήπως, μέσω Φαμπρ, στήνουν φάμπρικα; Επιτρέψτε μου να ’μαι καχύποπτος… 

Αναμφισβήτητα καλλιτέχνης πρώτης γραμμής. Αλλ’ αυτός ο καλλιτέχνης πρώτης γραμμής -και ακραίων, βέβαια, πειραματισμών…- ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα/νοοτροπία -δέκα, είκοσι, εκατό φορές περισσότερο απ’ τον Γιώργο Λούκο που τον κατηγορούσαν γι αυτό- θα μπορέσει ν’ ανεχτεί την ελληνική πραγματικότητα, να συμβιβαστεί με την ελληνική πραγματικότητα, να υποταχτεί στην ελληνική πραγματικότητα και μάλιστα τη ΣΗΜΕΡΙΝΗ ελληνική πραγματικότητα; Κι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αυτοί οι πασίγνωστοι «κύκλοι», οι ίδιοι οι οποίοι ξεσηκώθηκαν για την «Ισορροπία του Nash» του Εθνικού και της Πηγής Δημητρακοπούλου, που βασιζόταν -και- σ’ ένα κείμενο του Σάββα Ξηρού, θ’ ανεχτούν τον Γιαν Φαμπρ;

Δε θέλω να το παίξω Κασσάνδρα αλλά καθόλου αισιόδοξος δεν είμαι. Μακάρι να διαψευστώ αλλά προβλέπω μεγάλα πανηγύρια -με την κακή έννοια… Εδώ είμαστε και θα δείτε/-ούμε: αν αυτοί που ’φεραν τον Φαμπρ, θα συνεχίζουν, σ’ έξι μήνες, να θεωρούν την επιλογή τους λαμπρή επιτυχία ή θ’ αντιληφθούν πως επρόκειτο για γκάφα ολκής. Το μέλλον εγγύς…».

Έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» την 1 Απριλίου: 

«Οι ανίδεοι που έσπευσαν να υιοθετήσουν την ιδέα να τον καλέσουν για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια μετά τη, δια κιτρίνων μεθόδων, εκπαραθύρωση του Γιώργου Λούκου, που μηχανεύτηκαν, και τη σωρεία των αντιδράσεων που αυτή προκάλεσε, ως ανίδεοι, τίποτα δεν προσυζήτησαν με τον καλλιτέχνη -για το πώς αντιλαμβάνεται το όλο πράγμα. Και τώρα έχουν διορίσει τους αντ’ αυτών -όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα- για να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά. 

Αλλά μου φαίνεται πως, τελικά, μαζί τους θα καούν κι οι ίδιοι (Η φωτογραφία από κάψιμο του βασιλιά Καρνάβαλου στην Πάτρα...). Διότι -για να παραφράσω και πάλι- είναι πολλές οι γκάφες Άρη… Πολλές και μεγάλες. Κι αλλεπάλληλες».

Βρε, κοίτα πώς επαληθεύτηκα! (Δε χαίρομαι, πάντως, που επαληθεύτηκα. Και μάλιστα πολύ, μα ΠΟΛΥ συντομότερα απ’ τους έξι μήνες που πρόβλεπα. Λυπάμαι. Πολύ. Και συνεχίζω να αηδιάζω. Ακόμα περισσότερο). 

Αφήστε το πρωταπριλιάτικο που ’γραψα ότι ο Φαμπρ παραιτήθηκε που ’ρθε κι έγινε πραγματικότητα πριν κλείσει εικοσιτετράωρο… 

Οπότε, προσεχώς, και… ωροσκόπια.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

Διπλή παρουσία η Λεία Βιτάλη, φέτος, ως συγγραφέας, στη σκηνή -πέρα απ’ την καλλιτεχνική ευθύνη για το «Φεστιβάλ Διαρκείας Ελληνικού Έργου του 21ου Αιώνα» που οργανώνει στο «Αγγέλων Βήμα». Παρουσία με ψαχνό.

Το «Ζεϊμπέκικό» της -για τρίτη σεζόν στο «Studio Μαυρομιχάλη»- σκίζει. Εμπνευσμένο προφανώς, χωρίς να ονοματίζεται, απ’ την υπόθεση Άκη Πάνου, ευτύχησε στα σκηνοθετικά χέρια του Φώτη Μακρή. 

Αλλά κι ο Γιώργος Νινιός -που, ειδικότατος, έχει αναλάβει και τη μουσική επιμέλεια- σα να βρήκε το ρόλο της ζωής του: άμεσος, ντόμπρος, αληθινός, συγκινητικός σε μια παράσταση που κλείνει ταιριαστά -με λαϊκό πάλκο. Και πλάι του, η Στέλλα Κρούσκα, επίσης σε πολύ καλή της στιγμή, κι η Ρένα Κουμπαρούλη συμπληρώνουν το παράξενο αυτό, τραγικό τρίο.

Στο «Μεταξουργείο» της Άννας Βαγενά, πάλι, παίχτηκε -μετακόμιση απ’ το «Αγγέλων Βήμα» όπου ανέβηκε πέρσι- το έργο της Λείας Βιτάλη «Νύχτα στην Εθνική». Με Μαίρη Νάνου, Βασίλη Μπατσακούτσα. Σφιχτό κείμενο, σύγχρονο θέμα, εμπνευσμένο επίσης από πραγματικά γεγονότα -η μετανάστρια, ο ρατσισμός κι ένα απρόσμενο τέλος. Σκηνοθετημένη απ’ τη συγγραφέα, η παράσταση έκρυβε για μένα μια έκπληξη: ρώτησα, όταν τελείωσε, πού τη βρήκαν αυτή την εξαιρετική ξένη ηθοποιό ονόματι Ντομένικα Ρέγκου που δεν την ήξερα και που ’παιζε τόσο καλά την Ρούντη, τη μετανάστρια, αλλά τραγουδούσε κιόλας. Μου απάντησαν πως είναι Ελληνίδα! Το ’ψαξα, μάλιστα, και είδα ότι κάνει και σταντ απ αλλά τραγουδάει και σε στέκια. Τόσο πειστική! Αυθεντική σας λέω! 

Τελικά πάντα το ’λεγα και πάντα επιβεβαιώνεται: ο κάθε καλλιτέχνης βρίσκει το δημοσιογράφο που του ταιριάζει… Νόμος! Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, που λέγανε παλιά -ο Πλάτων δηλαδή, που ’τανε και σοφός.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Δε θέλω να μιλήσω ούτε για τη διασκευή ούτε για την παράσταση του «Θεέ μου, τι σου κάναμε» που ’χει ανεβάσει ο Λάκης Λαζόπουλος, για να μην κακοκαρδιστούμε. Μόνο μια απορία θα ’θελα να λύσω. Σ’ ένα θέατρο μέτριας χωρητικότητας -γύρω στις 400 θέσεις-, όπως το «Γκλόρια», όπου η παράσταση παίζεται, τα μικρόφωνα-ψείρες, με τον ήχο ανοιγμένο στη διαπασών, οι ηθοποιοί τι τα χρειάζονται αφού, έτσι κι αλλιώς, ξελαρυγγιάζονται; Και να μη σας πω για τον μαύρο ηθοποιό που συμμετέχει, ο οποίος ουρλιάζει σε ακατανόητα ελληνικά -του παραλόγου, δηλαδή… Ο Λάκης Λαζόπουλος που σκηνοθέτησε δεν κατέβηκε ποτέ στην πλατεία, στις δοκιμές, ν’ ακούσει αυτό το ενοχλητικό ηχητικό κομφούζιο όπου τα μισά που λένε δεν τα καταλαβαίνεις και στ’ άλλα μισά τ’ αυτιά σου πληγώνονται ανεπανόρθωτα;

«Ο Γλάρος… αυτό ήθελα να πω» ειν’ ο τίτλος της παράστασης που παραφράζει -αντιστρέφει θα ’ταν το σωστότερο- μια φράση απ’ τον κλασικό μεγάλο μονόλογο της Νίνας στην τέταρτη πράξη του τσεχοφικού «Γλάρου». Μιας παράστασης που ’στησε ο Κώστας Μπάρας σ’ έναν μικρούλι, ημιυπόγειο χώρο με τ’ όνομα «Παπαγάλος», στην Νοταρά, στα Εξάρχεια, με τέσσερις μαθητές του, φρέσκους απόφοιτους της δραματικής σχολής «Πράξη Επτά» του Θόδωρου Γράμψα όπου και διδάσκει: Εβίτα Αμερικάνου, Ελένη Κουταλώνη, Σταύρο Λιλικάκη, Τρύφωνα Μπάρκα. Μια σύνθεση πάνω στον τσεχοφικό «Γλάρο» με πολλές σκηνές του «πειραγμένες» και μπολιασμένες με κείμενα από Γιώργο Χειμωνά, Άκη Δήμου και Γιάννη Ευσταθιάδη μέχρι Σάρα Κέιν και Λοράν Γκοντέ. Χρειάζεται ο Τσέχοφ δραματουργική επεξεργασία; Πιστεύω πως όχι. Αλλά αν με τα κείμενα αυτά φωτίζεται, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί όχι;

Ο Κώστας Μπάρας και τα τέσσερα, άπειρα ακόμα, παιδιά, χωρίς σχεδόν σκηνικά, με ρούχα καθημερινά, τα δίνουν όλα και μεταφέρουν μια ανεπαίσθητη μελαγχολία, που, ναι, είναι τσεχοφική. Και το κάνουν με μεγάλο μεράκι. Και μόνο να δείτε το πρόγραμμα της παράστασης και το βιβλιαράκι με το κείμενό της, τα χειροποίητα, θα καταλάβετε. Και θα συγκινηθείτε.

Το Ίδρυμα Ωνάση και πάλι κάτι σωστό έπραξε. Συμμετέχοντας με την προσφορά του μισού απ’ το απαιτούμενο ποσό στη δράση «act4greece: στηρίζουμε το ‘Θέατρο Τέχνης’» για την επισκευή και τον εκσυγχρονισμό των υποδομών των δυο θεάτρων του, μέσα απ’ την πλατφόρμα της Εθνικής Τράπεζας «act4greece».

Η ανάγκη επισκευής κι εκσυγχρονισμού των υποδομών των δυο αιθουσών-του -«Υπόγειο» και Φρυνίχου- είχε γίνει πια ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ. Σε πιάνει κατάθλιψη να βλέπεις την κατάσταση… Η Μαριάννα Κάλμπαρη, πια, στο τιμόνι του «Θεάτρου Τέχνης», του ’χει δώσει -δεν το πίστευα πως θα τα κατάφερνε, με τη μούχλα που ’χε παντού απλωθεί εκεί…- το φιλί της ζωής, το οποίο το ’χει ουσιαστικά αναζωογονήσει. Αλλά μέσα σε κάκιστες -και για τους θεατές και για τους ηθοποιούς και, γενικότερα, τους συντελεστές των παραστάσεων αυτών- συνθήκες και οι καλύτερες και οι πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις δεν μπορούν ν’ αποδώσουν τα μέγιστα.

Για τα υπόλοιπα χρήματα που απαιτούνται -κάπου 55.000 ευρώ, δεν είναι και κανένα ποσό αμύθητο…- ελπίζω οι έχοντες να ’χουν ήδη ανταποκριθεί. Χωρίς χρονοτριβή.

 

Διάβασα στα «Νέα» την υμνητική κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου για το μιούζικαλ «Victor Victoria» που παίζεται στο «Pantheon» του Γιάννη Παπαθεοχάρη, σε σκηνοθεσία του γιου του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Στη φωτογραφία, ο κριτικός στην παρουσίαση των δυο νέων βιβλίων της Νίκης Παπαθεοχάρη, συζύγου του ιδιοκτήτη και μητέρας του σκηνοθέτη, «Ελληνικές θαλασσινές διαστάσεις» που αποτυπώνει τα έργα πετρογλυπτικής της καλλιτέχνιδας και συγγραφέα, και «Ψηφίδες», της νέας της ποιητικής συλλογής της, που έγινε στις 2 του περασμένου Νοεμβρίου και στην οποία ο κριτικός μίλησε, μεταξύ άλλων στο πάνελ, «για το έργο και την προσωπικότητα της δημιουργού», όπως σημείωνε το σχετικό δελτίο Τύπου.

«Mein Komplex. Όταν ο Hitler συνάντησε τον Freud…» είναι ο τίτλος της παράστασης -παίχτηκε και την προπέρσινη σεζόν 2013/2014 στο «Άλμα» -που ανέβηκε στο «Άλφα» για τα Δευτερότριτα. Διαβάζω στο δελτίο Τύπου: διασκευή-σκηνοθεσία Μπάμπης Κλαλιώτης. Εκείνο που δε διαβάζω είναι ΑΠΟ ΠΟΥ είναι η διασκευή. Διαβάζω, όμως, στο ίδιο δελτίο και την υπόθεση του έργου. Και πώς, μα πώς μου θυμίζει τον «Μικρό Χίτλερ» του Άρνολντ Μπέρνφελντ, που παρουσίασαν -πολύ καλή παράσταση!-, στην αρχή της τρέχουσας σεζόν, ο Γεράσιμος Μιχελής κι ο Γιώργος Χριστοδούλου, συν-σκηνοθετώντας και παίζοντας τους δυο ρόλους στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου»! Σύμπτωση θα ’ναι…

«Οι διαδηλωτές προκάλεσαν φθορές σε αγάλματα και μνημεία που κατασκευάστηκαν τα τελευταία χρόνια στο κέντρο των Σκοπίων, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον αντιαισθητικό, όπως ανέφεραν, χαρακτήρα τους και για το γεγονός ότι δαπανήθηκαν μεγάλα ποσά για αυτά […]  Όπως και τις προηγούμενες ημέρες, πέταξαν μπογιές και έγραψαν συνθήματα σε κατασκευή που έχει τη μορφή αψίδας στο κέντρο των Σκοπίων ενώ έριξαν και απορρυπαντικά στο σιντριβάνι γύρω από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων», διαβάζω. 
Επιτέλους! Καιρός ήταν! Αντέδρασαν ενεργά στο κιτς! Στη γείτονα. Κάλιο αργά παρά ποτέ… (To σύνθημα στα «ανάγλυφα» της... «Αψίδας του Θριάμβου» μεταφράζεται: Ελευθερία αντί για φόβο).

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…