«Πόρτα»: και πάλι ορθάνοιχτη! ή Η Κύπρος ειν' ελληνική...

Το Τέταρτο Κουδούνι / 19 Ιουνίου 2014

«Είναι η χειρότερη, ίσως, θεατρική είδηση της χρονιάς -εμένα με πόνεσε: η ‘Μικρή Πόρτα’ της Ξένιας Καλογεροπούλου αναστέλλει τη λειτουργία της» έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 25 Ιουλίου του 2013 -σχεδόν ένα χρόνο πριν. Και κατέληγα: «Θέλω να ελπίζω πως η ‘Μικρή Πόρτα’ μπορεί ν’ αναγεννηθεί απ’ τις στάχτες της. Εκεί θα ’μαι». Η «Μικρή Πόρτα» τήρησε τις υποσχέσεις της. Και ξανανοίγει. Ξανανοίγει, γενικώς, η «Πόρτα». Μ’ ένα επιθετικό ρεπερτόριο που σχεδίασαν η Ξένια Καλογεροπούλου κι ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Και που τα ’χει όλα μέσα αυτή τη φορά. Και θέατρο και χορό και -πολλή- μουσική. Θέατρο για μεγάλους και για μικρούς και για μικρότερους και για ακόμα μικρότερους και για λίγο μεγαλύτερους από μικρούς -στο ενδιάμεσο. Από μεγάλους και -κυρίως- από «μικρούς». Ένα πρόγραμμα καλοσχεδιασμένο -ολόκληρη βεντάλια.

Εύχομαι επιτυχία και μακροημέρευση. Τους αξίζει. Η «Πόρτα», όντως, αναγεννάται απ’ τις στάχτες της. Και το χαίρομαι. Εκεί θα ’μαι. Είναι η καλύτερη, ίσως, θεατρική είδηση αυτής της χρονιάς.

Ένας νέος άνθρωπος χαμηλών τόνων. Που ξέρει. Που ψάχνει και ψάχνεται. Και που καταπιάνεται με τα δύσκολα. Αυτή ήταν η γνώμη που είχα σχηματισμένη για τον Θέμελη Γλυνάτση. Αλλά οι παραστάσεις του που ’χα δει -όσες είχα προλάβει- δε μου ’χαν αρέσει. Και πήγαινα με δισταγμούς στην «Πειραιώς 260» του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι προκαταλήψεις μου αναιρέθηκαν -τούμπαραν, διαλύθηκαν.

Και μπορεί η Ανχέλικα Λίντελ να δήλωσε πως έχει πια ξεπεράσει το έργο της «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» -του 2003 είναι άλλωστε-, μπορεί το σύντομο αυτό, πυρετώδες, παραληρηματικό αλλά και ποιητικό κείμενο περισσότερο προς πολιτική μπροσούρα να μου ’φερνε αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον και εξαιρετικά επίκαιρο το βρήκα, με τις φουρνιές ξένων που ξεβράζουν, ζωντανούς ή πνιγμένους, οι θάλασσές μας καθώς προσπαθούν να γλιτώσουν ή να βρουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε στον τόπο μας -αυτό είναι το θέμα του-, και, κυρίως, την παράσταση -που, καθώς ήταν εμφανές, πολύ προσεκτικά προετοίμασε κι έστησε ο Θέμελης Γλυνάτσης με τις ομάδες «Dot» και «Ατονάλ»- βρήκα να το χρησιμοποιεί το κείμενο με τον καλύτερο τρόπο και να το αναδεικνύει.

Τρεις ηθοποιοί -Σοφία Μαραθάκη, Νέστορας Κοψιδάς, Αλεξάνδρα Ντεληθέου- άριστα οδηγημένοι έδωσαν κάτι σαν ορατόριο παραπέμποντας στις πιθανές ρίζες του κειμένου στον Κολτές και στον Χάινερ Μίλερ. Μια παράσταση άψογων ρυθμών, με τονισμένη -και μέσα απ’ την πολύ ενδιαφέρουσα μουσική των Silent Move- τη μουσικότητα, άκρως στιλιζαρισμένη, υψηλής αισθητικής -πολύ βοηθούσαν τα σκηνικά του Ανδριανού Ζαχαριά, τα κοστούμια της Μαργαρίτας Δοσούλα, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα-, η οποία, εκτός από μένα, νομίζω πως γενικά καθήλωσε το κοινό. Μια ευχάριστη έκπληξη.

Ακυβέρνητος πλέει ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου απ’ τον Δεκέμβριο. Ο διευθυντής του Γιώργος Παπαγεωργίου παύθηκε απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που θεώρησε πως το 2011 εξελέγη χωρίς να διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα. Απόφαση που προκλήθηκε μετά από προσφυγή του συνυποψήφιού του Βαρνάβα Κυριαζή, διευθυντή μέχρι τότε του Θεάτρου, ο οποίος επεδίωκε ανανέωση της θητείας του.

Βάσει της απόφασης αυτής «ξαναγύρισαν» στο 2011 και φτου κι απ’ την αρχή: επανεξέταση των τότε υποψηφίων. Η επανεξέταση έγινε, το Δ.Σ. έκρινε πως όντως ο Γιώργος Παπαγεωργίου δεν κάλυπτε όσα γραφειοκρατικά ζητούνταν για τη θέση οπότε η εκλογή του ακυρώθηκε. Αλλά δεν τα κάλυπτε και κανείς άλλος απ’ τους συνυποψηφίους του, συμπεριλαμβανομένου του προσφυγώντος Βαρνάβα Κυριαζή. Ο οποίος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος.

Τώρα η θέση θα πρέπει να επαναπροκηρυχθεί. Κι ο ΘΟΚ διοικείται προς το παρόν απ’ το Δ.Σ. το οποίο μάλιστα μόλις ανακοίνωσε και το ρεπερτόριο για τη σεζόν 2014/2015. Τελικά ιδού άλλο ένα επιχείρημα για να ενισχύσει την πίστη πως η Κύπρος είναι ελληνική… Ελληνικότατη!

Είδα την Γιάννα με τα μάτια μου! Την Γιάννα Αγγελοπούλου. Στο Ηρώδειο. Στην πρεμιέρα του «Ντον Τζοβάνι» της Λυρικής.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

«Priscilla, η βασίλισσα της ερήμου» -αντλημένο απ’ την ομώνυμη ταινία. Δεν ήταν ούτε κάτι παραπάνω ούτε κάτι παρακάτω απ’ αυτό που περίμενα η παράσταση την οποία υπέγραφε σκηνοθετικά και χορογραφικά ο Φωκάς Ευαγγελινός στο «Badminton»: ένα drag show μεγεθυμένο σε μιούζικαλ-τζουκμπόξ (με τραγούδια δάνεια κι όχι πρωτότυπα, α λα «Mamma mia»), ευπρεπώς στημένο που θα το αναδείκνυαν οι τρεις πρωταγωνιστές του αν διέθεταν τα -αυξημένα- προσόντα που απαιτεί το είδος και που διαθέτουν οι καλλιτέχνες οι οποίοι αναλαμβάνουν ανάλογα εγχειρήματα εις την Εσπερίαν κι όχι μόνο την εκ της τηλεοράσεως εκπορευόμενη αναγνωρισιμότητα…

Διότι αν ο Φώτης Σεργουλόπουλος, υιοθετώντας χαμηλούς τόνους τα ’βγαζε πέρα παικτικά με εξαιρετικό τρόπο -πειστικότατος(-η)!-, ούτε να τραγουδήσει ούτε να χορέψει τα κατάφερνε πέραν της διεκπεραίωσης. Αν ο Παναγιώτης Πετράκης, αντίθετα, ήταν άψογος στο τραγούδι και στο χορό, η υποκριτική του κατέφευγε σε μια ανεξέλεγκτη, ξέφρενη, κραυγαλέα υπερβολή. Κι αν ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει μια ευγενική παρουσία και ποτέ δεν εκτρέπεται στη φτήνια και τη χυδαιότητα, σε κανέναν απ’ τους τρεις τομείς -υποκριτική, τραγούδι, χορός- που ΑΠΑΙΤΕΙ, επαναλαμβάνω, το μιούζικαλ- δεν ήταν επαρκής συν το ότι του λείπει το γκελ.

Οπότε; Ένα μιούζικαλ χωρίς πρωταγωνιστές κατάλληλους για μιούζικαλ; Ε, λοιπόν, ναι. Αλλά όταν επαναληφθεί τον Σεπτέμβριο εγώ θα σας συνιστούσα να το δείτε! Αντίφαση; Όχι. Παράλογο; Όχι. Κάντε το και μόνο για να απολαύσετε τα κοστούμια. Που υπογράφουν ο Τιμ Τσάπελ και η Λίζι Γκάρντινερ -πατέντα απ’ την πρωτότυπη παράσταση και ΤΟ μεγάλο ατού της.

Οι δυο πολυβραβευμένοι για τη δουλειά τους Αυστραλοί έχουν πραγματοποιήσει ένα θαύμα: το εγγενές στο drag show κιτς το μετατρέπουν σε μια μεθυστική εξτραβαγκάντσα, μια απολαυστική φαντασμαγορία που ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού μέσα απ’ τα 500 πάνω-κάτω κοστούμια. Το μάτι απολαμβάνει κοστούμια, περούκες, καπέλα, παπούτσια, μπότες, εσώρουχα… με αχαλίνωτη φαντασία σχεδιασμένα και συνεχείς εναλλαγές χρωμάτων τολμηρά, ακραία, τρελά συνδυασμένων -ένα όργιο!-, μέσα στο ύφος και στο πνεύμα του έργου, όπου, όμως, το γούστο διατηρείται πάντα σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Επίτευγμα!

Συνάντηση με τη νέα ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού είχε το πρωί της περασμένης Παρασκευής στο Μέγαρο Μαξίμου ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. «Πήραμε συγκεκριμένες εντολές, σαφείς, γιατί αυτός ο τομέας είναι το καμάρι, το διαμάντι, η ελπίδα της Ελλάδας. Οφείλουμε να δουλέψουμε και να αποδώσουμε. Ο τομέας του πολιτισμού μπορεί να είναι ο σημαιοφόρος της νέας Ελλάδας» δήλωσε ο νέος ΥΠΠΟ Κώστας Τασούλας. Το γύρισαν τώρα το «βαριά βιομηχανία» σε «σημαιοφόρο της νέας Ελλάδας» -τους έρχεται πιο πατριωτικό προφανώς. Βαρετόοοο…

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…