ΚουΘουΒουΕ: Απ’ τον Αλέξανδρο Ρήγα στον Βέλτσο χωρίς δίχτυ ασφαλείας

Το Τέταρτο Κουδούνι / 26 Ιουνίου 2014

Ο Νίκος Γεωργάκης συναντιέται και πάλι με τον Περικλή Χούρσογλου, το σκηνοθέτη που τον εκτίναξε το 1993, είκοσι ένα χρόνια πριν, αναθέτοντάς του τον επώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Λευτέρης Δημακόπουλος», ρόλο που του χάρισε το Βραβείο Ερμηνείας Α΄ Ανδρικού ρόλου στα τότε Βραβεία Ποιότητας του υπουργείου Πολιτισμού για το 1993. 

Η συνάντησή τους, αυτή τη φορά -ο Νίκος Γεωργάκης έπαιξε και στην τέταρτη ταινία (2009) του Περικλή Χούρσογλου «Ο διαχειριστής»-, θα γίνει στη σκηνή. Του ΚΘΒΕ. Και με αφορμή το έργο του πρωτοεμφανιζόμενου στο θέατρο δημοσιογράφου και πεζογράφου Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας» που έχει προγραμματιστεί για τον Απρίλιο του 2015 στο «Μικρό Θέατρο» της Μονής Λαζαριστών σε σκηνοθεσία Περικλή Χούρσογλου.

«Καυτό», το θέμα του έργου. Ο Κάτω Παρθενώνας είναι ένας μικρός «οικισμός» -με παγκάκια και σπηλιές- κάτω απ’ την Ακρόπολη, όπου ζει, μαζί μ’ άλλους, ο Νεοάστεγος -τον οποίο θα ερμηνεύσει ο Νίκος Γεωργάκης-, ο ένας απ’ τους δυο βασικούς ήρωες του έργου. Για να ζήσει πουλάει βιβλία, πλένεται σε δημόσιες τουαλέτες και τρώει στα συσσίτια του Δήμου και της Εκκλησίας. Ο άλλος, ο Νεόπτωχος, μεγαλοστέλεχος επενδυτικής εταιρίας, ζει στο μοντέρνο διαμέρισμά του, έχει χάσει όλη την οικονομική του δύναμη και βρίσκεται σε απόγνωση. Η τελευταία του ευκαιρία είναι να κάνει κάτι καλό για τα παιδιά του, κάτι που θα σώσει, τελικά, την υστεροφημία του. Για να το πετύχει χρειάζεται έναν παρτενέρ σ’ αυτό το παιχνίδι. Έτσι οι δρόμοι των δυο αυτών ανθρώπων συναντιούνται ένα απόγευμα, οπότε και, σε μια παρτίδα συγκρούσεων και αποκαλύψεων, αλλάζει η ζωή τους. Ανάμεσά τους υψώνεται στην αρχή ένας τοίχος, διάφανος σαν καθρέφτης, που θα σπάσει όταν αποκαλυφθεί ένα μυστικό και μια αλήθεια. Η πραγματικότητα κι η φαντασία συγκρούονται στην Ελλάδα του σήμερα, μια εποχή αμηχανίας.

Ο ηθοποιός που θα επωμιστεί τον Νεόπτωχο αναζητείται.

Γενικότερα, πάντως, το ρεπερτόριο του χειμώνα που ανάγγειλε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ Γιάννης Βούρος ομολογώ πως έχει ερεθιστικές προτάσεις -έργα και σκηνοθέτες- αλλά στη γενική κατεύθυνσή του ακολουθεί τη γραμμή Χατζάκη -παραστάσεις «απευθυνόμενες σ’ όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις». Γραμμή απάδουσα σε ρεπερτόριο σύγχρονου ευρωπαϊκού Θεάτρου. Και μάλιστα, εδώ, με σχιζοφρενικά αποτελέσματα.

Όπου ο Γιώργος Βέλτσος κι ο Μιχαήλ Μαρμαρινός συμφύρονται με Αλέξανδρο Ρήγα, ο «Δον Ζουάν» του Μολιέρου με «Alexander the Great. A Rock Opera» -αυτό, εγώ, πολύ το φοβάμαι, όσα κι αν μου λένε κάποιοι που είδαν το πρώτο, ιδιωτικό ανέβασμά του, πως είναι πολύ σοβαρή και τεκμηριωμένη δουλειά, μακάρι να διαψευστώ- κι ο «Δον Κιχώτης» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ δια χειρός Γιάννη Λεοντάρη κι «Η προδοσία» του Πίντερ δια χειρός Γλυκερίας Καλαϊτζή με το περί Τσιτσάνη -πάλι Τσιτσάνης; Αμάν, πια! Έλεος! -«Σερσέ λα φαμ».

Ξέρω, θα μου αντιπαραβάλουν απ’ τον περσινό απολογισμό: «Πέερ Γκιντ», μέση πληρότητα 17,7% - «Με μουσικές εξαίσιες κλπ…» με Ζωζώ Σαπουντζάκη, μέση πληρότητα 80,7%. Και θα μου πουν «έχουμε κρίση» κι «αυτό είναι το κοινό της Θεσσαλονίκης». Κι εγώ θ’ ανταπαντήσω: «Ποιος το κατάντησε έτσι το κοινό της Θεσσαλονίκης; Και ποιος συνεχίζει να τρέχει πίσω του; Και να μην είναι ικανός να κάνει το κοινό να τρέχει πίσω απ’ το ΚΘΒΕ;».

Αλλά τι λέω, μωρέ, τώρα κι εγώ… Που το Φεστιβάλ Αθηνών του Γιώργου Λούκου -ναι!-, παράλληλα με Ανχέλικα Λίντελ και Φιόνα Σο, είχε χτες στο Ηρώδειο, σε μια προχειροστημένη συναυλία με άθλιο ήχο, Μαίρη Λίντα να 

παρουσιάζει στο φινάλε, λες κι ήμασταν στο «Rex» του Μαροσούλη, τους «επώνυμους» παρόντες στο κοίλον, απ’ τον πρέσβη του Καναδά και την «υπέροχη σύζυγό του Μάριον» έως Μάκη Μάτσα, έως «Α, έχουμε εδώ και τον Μάκη Δελαπόρτα»… Και προσεχώς έχει, στο Ηρώδειο ωσαύτως, και Νάνα Μούσχουρη για να γιορτάσει -έπρεπε να τραγουδήσει κιόλας; -τα 80α γενέθλιά της και να παρουσιάσει -πάλι;- την κόρη της Λενού…

Ως προς τον «Γλάρο» του Τσέχοφ που αποφάσισε να σκηνοθετήσει -εκτός απ’ το «Alexander the Great. A Rock Opera»- ο ίδιος ο Γιάννης Βούρος, μήπως -λέω μήπως- υπερτιμάει τις δυνάμεις του;

Αν φέτος το καλοκαίρι βρεθείτε κοντά στα αρχαία θέατρα, στους αρχαιολογικούς χώρους πιο σωστά, που ήταν αφημένοι και που προσπαθεί με επιτυχία να τους διασώσει, να τους αναδείξει – να τους «ξυπνήσει»- και να τους φέρει και πάλι στο προσκήνιο το εξαιρετικά δραστήριο «Διάζωμα» κι ακούσετε πως η Όλια Λαζαρίδου παρουσιάζει εκεί, σε θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, τη βασισμένη στον Διονύσιο Σολωμό «Γυναίκα της Ζάκυθος», περσινή παραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ που ξανοίγεται φέτος και εκτός Αθήνας και Επιδαύρου, να σπεύσετε. Αξίζει τον κόπο.

Άντε πάλι ο Κιμούλης -σε συνέντευξη που του ’κανε η Έφη Μαρίνου για την «Εφημερίδα των Συντακτών»-, με τις «ομάδες» που τον κυνηγάνε… Αυτό πια λέγεται μανία καταδιώξεως. Ας το προσέξει. Όσο για ’κείνη τη «βαθιά χυδαιότητα» στην οποία αναφέρεται… Βρε, για κοίτα ποιος μιλάει!

Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Πέμπτης πως ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου παραμένει απ’ τον Δεκέμβριο -έξι μήνες πια έκλεισαν- ακέφαλος. Αφότου το Διοικητικό Συμβούλιό του, μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου -κατόπιν προσφυγής του συνυποψήφιου και μέχρι τότε διευθυντή του ΘΟΚ Βαρνάβα Κυριαζή-, έπαυσε τον εκλεγέντα το 2011 στη θέση του διευθυντή Γιώργο Παπαγεωργίου. Να διευκρινίσω και να διορθώσω κάποια ουσιώδη λεπτομέρεια. Το Δικαστήριο δεν έκρινε πως ο Γιώργος Παπαγεωργίου «εξελέγη το 2011 χωρίς να διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα» όπως έγραψα. Η απόφαση αναφερόταν σε «ανεπάρκεια των πρακτικών του Δ.Σ το οποίο τον εξέλεξε, που δεν αιτιολογούν επαρκώς την απόφασή του». Γι αυτό ακριβώς και ο Γιώργος Παπαγεωργίου μπόρεσε να συμμετάσχει στη διαδικασία επανεξέτασης των υποψηφίων του 2011, που ακολούθησε την παύση του. Κι από την οποία, τελικά, προέκυψε πως κανείς τους δεν έχει τα προσόντα, του προσφυγώντος Βαρνάβα Κυριαζή συμπεριλαμβανομένου.

Τώρα για το τι θα γίνει στη συνέχεια ο Θεός (της Κύπρου άμα και της Ελλάδος…) να τους φωτίσει…

1821 μέτρα είναι, λέει, η απόσταση, σε νοητή ευθεία, απ’ τον Παρθενώνα μέχρι την κορυφή του Λυκαβηττού, σύμφωνα με την ιστοσελίδα «Εθνικό Κτηματολόγιο και Χαρτογράφηση A.E.». Η ευθεία αυτή τέμνει Πλάκα, πλατεία Συντάγματος και Κολωνάκι διατρέχοντας σχηματικά την ιστορία της πόλης. «Αποτυπώνει», όπως σημειώνεται, «συνοπτικά το ιστορικό και πολεοδομικό άλμα από την κλασική αρχαιότητα στην τσιμεντοποίηση του 20ου αιώνα και τη φούσκα του δανεισμού της μεταπολίτευσης. Ενδιάμεσοι σταθμοί, η Αθήνα-κωμόπολη του 19ου αιώνα, η εμβληματική Βουλή των Ελλήνων και τα ακριβά ρετιρέ με ‘θέα την Ακρόπολη’ στους πρόποδες του Λυκαβηττού».

Στο σκεπτικό αυτό στηρίχτηκε η ομαδική έκθεση πού στήθηκε ακριβώς με τον τίτλο «1821 μέτρα» στο «metamatic:taf» (Νορμανού 5, Μοναστηράκι, τηλ. 210 32.38.757) και που εγκαινιάζεται απόψε και θα κρατήσει μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου. Μια έκθεση που η ιδέα της προέκυψε από μια καρτ ποστάλ της δεκαετίας του ’70 -φωτογραφία του Νίκου Στουρνάρα- η οποία απεικονίζει δυο τσολιάδες πάνω στην Ακρόπολη να ατενίζουν την τσιμεντούπολη και τον Λυκαβηττό. Και που «επιχειρεί, μέσα από αναφορές σε στερεοτυπικά σύμβολα και κοινούς τόπους της σύγχρονης Αθήνας, να ανιχνεύσει τα τραύματα που αφήνει πίσω της η ιστορική ασυνέχεια».

Με βάση την εκτίμηση πως «οι ερμηνευτικές τέχνες έχουν τη δύναμη -ίσως περισσότερο από κάθε άλλη μορφή τέχνης- να μετασχηματίζουν την Ιστορία σε αφήγηση και εικόνα» κλήθηκαν να συμμετάσχουν σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, ηθοποιοί, χορογράφοι και θεατρικοί συγγραφείς. Ανταποκρίθηκαν Χρήστος Δήμας (έργο του στη φωτό), Λένα Κιτσοπούλου, Ελένη Μανωλοπούλου, Εύα Νάθενα, Αποστολία Παπαδαμάκη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Δημήτρης Πολυχρονιάδης -που έχει και την επιμέλεια μαζί με την Γιαλένα Κλειδαρά-, Γιάννης Σκουρλέτης, Περικλής Χούρσογλου.

Θα πάω! Οπωσδήποτε. Με ενδιαφέρει.