Σώβρακα-Αρβύλες 1-0 ή Μας πήρανε τα σώβρακα

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 71

 

Οι αρβύλες. Οι αρβύλες ήταν το εμβληματικό σκηνικό στοιχείο, το φετίχ των μεταμοντέρνων παραστάσεων. Για πολλά χρόνια. Σε παράσταση μεταμοντέρνα ένας, τουλάχιστον, ηθοποιός -ή, το επικρατέστερο, μια, τουλάχιστον, ηθοποιός- θα φορούσε αρβύλες. Αν δε φορούσαν όλοι. Συνήθως με τα κορδόνια λυμένα. Και να τις σέεεερνουν. Ο κάθε ενδυματολόγος που σεβόταν τ’ όνομα και το επάγγελμα και την τέχνη του έψαχνε, στα Μοναστηράκια, και στα Ψυρρή, και στα Μπιτ Παζάρ, τις πιο βαριές, τις πιο φθαρμένες, τις πιο λασπωμένες, τις πιο βρομερές αρβύλες και δικαιωνόταν -να, οι έπαινοι!

Αφότου το μεταμοντέρνο μετονομάστηκε σε μεταδραματικό πάααανε οι αρβύλες. Ε, όχι δεν εξαφανίστηκαν και παντελώς. Αλλά υποχώρησαν. Αισθητά. Και τι τις διαδέχτηκε; Ως στοιχείο εμβληματικό μεταδραματικό; Τα σώβρακα! Σώβρακα παλαιού τύπου, λευκά, μακριά μέχρι τα γόνατα, κάποτε και μακρύτερα. Εκεί που λέγαμε ότι τα σώβρακα έχουν εκλείψει από την αγορά... Ξένες (μεταδραματικές) παραστάσεις βλέπω -με τις γερμανικές να κερδίζουν στα σημεία-, ελληνικές, γερμανικής κοπής, βλέπω, όλο και κάποιο σώβρακο θα εμφανιστεί επί σκηνής -ή και επί ορχήστρας αρχαίου θεάτρου.

Στην ημετέρα -την ελληνική- σκηνή, τα σώβρακα δεν είναι κάτι το καινοφανές. Και στα ’50s, που λέμε, στα ’60s, εμφανίζονταν. Αλλά σε κάτι χοντροφάρσες -κάτι Αργυρόπουλοι, κάτι μπουλουκτσήδες τα χρησιμοποιούσαν ως το top κωμικό ατού τους. Τώρα, βρε Φεντό παίζουν (μεταδραματικά), βρε κωμωδία, βρε κομεντί, βρε δράμα, βρε τραγωδία, βρε όπερα, να τα, τα σώβρακα -δε λείπουν. Έχω δει εγώ σώβρακο από Τενεσί Γουίλιαμς έως και σε «Θείο Βάνια». Άσε που ενίοτε το βγάζουν κιόλας. Το σώβρακο...

Πού τα θυμήθηκα αυτά; Ε, είδα στα τρέιλερ και στις φωτογραφίες να κυκλοφορεί επί ορχήστρας ένα σώβρακο και στην «Ελένη» του Βασίλη Παπαβασιλείου και του ΚΘΒΕ. Εντάξει, δεν είναι και πολύ -έως καθόλου- τραγική τραγωδία η Ελένη, ειρωνική τραγωδία είναι, οπότε κάπως κολάζεται το πράγμα.