Sting: The Wet Concert ή Πώς ο βρεμένος Sting τη βροχή δεν τη φοβάται

Δεν την ήθελε ο αττικός ουρανός τη δεύτερη συναυλία του Sting στο Ηρώδειο -στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών αλλά οργανωμένη από την «Ντι-Ντι Μιούζικ». Από τις οκτώμισι, και ενώ ο κόσμος ήδη έμπαινε στο Ωδείο -εννιά ήταν η προγραμματισμένη ώρα έναρξης-, μαύρα, απειλητικά σύννεφα είχαν εμφανιστεί από τα δυτικά, γρήγορα μετακινούμενα. Εδώ έρχεται η βροχή; Αλλού την πάει; Το πήραμε απόφαση ψύχραιμα: αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει. Εννιά παρά τέταρτο, οι πρώτες ψιχάλες. Ελπίδες ότι θα μείνουν ψιχάλες. Δεν έμειναν. Η βροχή δεν προσπέρασε. Ήρθε πάνω από το Ηρώδειο το σύννεφο και το σύννεφο έφερε βροχή. Δυνατή. Αλλά δεν είχαμε μείνει μοναχοί. Ο ένας πάνω στον άλλο στοιβαχτήκαμε στις στοές των δύο εισόδων της κάτω ζώνης και στις τουαλέτες.

Στην κεντρική είσοδο, σαρδελοποίηση. Όποιοι πρόλαβαν να «στεγαστούν», πρόλαβαν, Οι υπόλοιποι, ως μωραί παρθένοι, μείναμε στην απέξω. Κάποιοι άνοιξαν ομπρέλες που ο πολυμήχανος ο μετανάστης είχε προλάβει να αρχίσει να πουλάει, κάτω από την ομπρέλα μιας κυρίας έχωσα το κεφάλι μου αφού προσφέρθηκα -ως μπάτλερ στις ιπποδρομίες του Άσκοτ- να της την κρατάω, καθότι ψηλότερος και διότι καλές οι ομπρέλες αλλά 

βγάζουν και μάτια, αν δεν τις κρατάς ψηλά, κατόπιν κάποιος (του Φεστιβάλ;) έφερε ένα μεγάλο, χοντρό πλαστικό που το απλώσαμε πάνω από τα κεφάλια ημών των εκτός νυμφώνος και το στηρίζαμε με τα χέρια και με τις ομπρέλες, μετά κατάφερα να τρυπώσω στη στοά, άρχισαν οι απαραίτητοι καβγάδες, δεν έλειψαν και οι κλειστοφοβικές υστερίες -η ζέστη (+υγρασία) ήταν αφόρητη-, κάποιοι άρχισαν να φεύγουν, οι υπόλοιποι περιμέναμε υπομονετικά -ανακοίνωση από την παραγωγή δεν γινόταν…

Αλλά, ξαφνικά (φέτος το καλοκαίρι), στις εννιάμισι -κάτι έκανε ο Sting; Τρύπησε το σύννεφο με το κεντρί του; Δεν ξέρω-, η βροχή σταμάτησε. Και σε λίγο δόθηκε από τους καταμουσκεμένους ταξιθέτες το σύνθημα: «Σε λίγο θα περάσουμε». Στη σκηνή όρμησε, με «χορογράφο» την Κυρά του Ηρωδείου Καίτη Βαβαλέα, το… μπαλέτο των καθαριστών και άρχισε να σπρώχνει τα νερά. Danseur étoile του μπαλέτου ο… Sting! Με σφουγγαρίστρα και όχι μπάσο ανά χείρας. Θερμό χειροκρότημα -το πρώτο που πήρε-, μας έκανε και μία υπόκλιση και αποχώρησε αφήνοντας τους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους ώστε να κάνει ύστερα και αυτός τη δική του.

Διαπλεύσαμε την ορχήστρα του Ηρωδείου, στεγνώσαμε, όπως-όπως τα μαξιλαράκια στις θέσεις μας, με τις μουσκεμένες μέχρι το κόκκαλο ηρωικές κοπέλες της ταξιθεσίας να κάνουν ό,τι μπορούσαν, μία καλή φίλη μου έκανε την αγαθοεργή πράξη και μου πρόσφερε μία μπλούζα, άλλαξα επί τόπου (χωρίς ευτυχώς να προκληθεί σκάνδαλο από το (ημί)γυμνό μου…), έτσι φτηνά γλύτωσα άλλη μία βρογχοπνευμονία και περιμέναμε, γενναιόδωρα μοιράζοντας χειροκροτήματα στους καθαριστές πρώτα, στους μουσικούς που δοκίμαζαν τα όργανά τους κατόπιν, και στους τεχνικούς που δοκίμαζαν τις κονσόλες. Τελικά όλα επιλύθηκαν και… στη σκηνή ο Sting -αφού «ευλόγησε» τους δίδυμους καρπούς της κοιλίας μιας διακεκριμένης εγκύου θεατή του στα παρασκήνια- και o Shaggy, μαζί με τους τέσσερις μουσικούς τους και δύο τραγουδιστές για τα φωνητικά. Ήταν δέκα και είκοσι.

Ο κατά κόσμον κύριος Γκόρντον Μάθιου Τόμας Σάμνερ, ακμαιότατος σωματικά -σκούρο μπλε, εφαρμοστό παντελόνι και τι σερτ-παραλλαγή- και φωνητικά, παρά τα 67 του χρόνια -ούτε που του φαίνονται-, με το μπάσο του πια στα χέρια, περιορίστηκε πίσω από το μικρόφωνο και άφησε το παιχνίδι στο Τζαμαϊκανό Shaggy. Ο χρυσοποίκιλτος Shaggy -χρυσό σκουλαρίκι, χοντρό χρυσό δαχτυλίδι, από ένα χρυσό βραχιόλι σε κάθε χέρι συν ρολόι με χρυσό μπρασλέ, άφθονες χρυσές αλυσίδες να κρέμονται από το λαιμό, με ξεκούμπωτα τρία τουλάχιστον κουμπιά του πουκάμισου ώστε να είναι ορατές, λαμέ, «χρυσά» αθλητικά μποτάκια και μία (όχι χρυσή) απαστράπτουσα πόρπη στη ζώνη-, με καβουράκι στο κεφάλι και μαύρα γυαλιά, ανέλαβε το ρόλο του εμψυχωτή. Με λάτιν κέφι, αν και πενηντάχρονος, ξεσήκωσε τις 

ήδη ξεσηκωμένες κερκίδες -οι φαν του Sting, στο πόδι από την αρχή, παρά τις προχωρημένες, οι περισσότεροι, ηλικίες τους, πάρα πολλοί οι ξένοι στο κοινό-, βολτάριζε στο χείλος της σκηνής, θύμισε ότι «όλοι αδέλφια είμαστε» και προσέδωσε ικανή δόση σεξουαλικότητας στη συναυλία με α λα Έλβις περιστροφικές κινήσεις και εκτινάξεις της λεκάνης.

Ο Sting, με αγγλικό φλέγμα, τραγούδησε παλιά, από την εποχή των Police, και καινούργια του - «Every Breath you Take», «English Man in New York», «Desert Rose», «Message in a Bottle»…- και ικανοποίησε απόλυτα το κοινό που συχνά, ενθουσιασμένο, σηκωνόταν όρθιο και, με την προτροπή του Shaggy, άναβε τους φακούς στα κινητά του -έμαθα, μάλλον, καθυστερημένα, ότι οι αναμμένοι αναπτήρες έχουν ξεπεραστεί… Έως και αρκούντως θεατρικό ντουέτο έκαναν οι δύο τους -ο Shaggy με τήβεννο και λευκή περούκα ως δικαστής στην έδρα, ο Sting με ριγέ πουλόβερ ως κατηγορούμενος στο εδώλιο.

Μία ώρα και 45 λεπτά κράτησε η συναυλία -άψογη ηχητικά παρά την υγρασία-, μαζί με τα γενναιόδωρα ανκόρ. Και ο αττικός ουρανός, τελικά, έκανε πίσω και τη σεβάστηκε, με τα σύννεφα να υποχωρούν και να αφήνουν να προβάλει ένα λαμπρό φεγγάρι (Φωτογραφίες -από τη συναυλία της 22/6: Αφροδίτη Ζαγγανά. Οι 2 και 3 -από τη χτεσινή συναυλία: Γιώργος Σαρηγιάννης). 

Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, 23 Ιουνίου 2018