Σήμερα, ανήμερα των Πρεσπών

Η σημερινή μέρα, μέρα της Συμφωνίας των Πρεσπών, είναι ιδιαίτερη για μένα. Οι απόψεις μου για τη γειτονική χώρα -που κάποιοι μεγαλοϊδεάτες της Μεγάλης, βλέπετε, Ελλάδας αποκαλούν κρατίδιο…-, η οποία ΗΔΗ από το 1945 ονομαζόταν Μακεδονία, έχουν παγιωθεί από τη δεκαετία του ’90: πάντα πίστευα, αντίθετα από τον Αντώνη Σαμαρά που, εγκληματικά, δημιούργησε το πρόβλημα, πως κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να έχει το όνομα που επιθυμεί και πως η προσωρινή ονομασία «πουΓουΔουΜου» που επινοήσαμε για τη γείτονα άγγιζε τα όρια του γελοίου, πόσο μάλλον όταν τα αρχικά πΓΔΜ αναλύονταν, έτσι κι αλλιώς, σε πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.

Από το 2003, όταν γνώρισα τον Σλόμπονταν Ούνκοφσκι, το σκηνοθέτη και έξοχο άνθρωπο από την «χώρα αυτή», τέως υπουργό Πολιτισμού μάλιστα (προ Γκρούεφσκι) εκεί, οι απόψεις μου στερεώθηκαν περισσότερο. Από το 2010 οι συνθήκες τα έφεραν έτσι ώστε να δεθώ περισσότερο με ανθρώπους που μιλούν τη μακεδονική γλώσσα και που εγώ αποκαλούσα και αποκαλώ Μακεδόνες, όσο κι αν κάποιοι φρίττουν. Κανείς τους δεν συμμεριζόταν και δεν συμμερίζεται όλες αυτές τις βλακώδεις ιδέες που προσπάθησε να επιβάλει η προπαγάνδα του Γκρούεφσκι περί «αρχαιομακεδονικού ιστορικού παρελθόντος», κανείς τους δεν αισθανόταν απόγονος του Μεγαλέξαντρου -όπως δεν αισθάνομαι κι εγώ…-, μαζί τους γελούσαμε και θλιβόμασταν για την κατάντια του κέντρου της πόλης των Σκοπίων που με το άλοθι να τιμηθεί το μεγαλεξαντριανό αυτό «παρελθόν», παραμορφώθηκε… Αντίθετα συνάντησα ένα λαό ζεστό, φιλικότατο, ίδιες φάτσες με τις δικές μας, φάτσες που κραυγάζουν «όλοι Βαλκάνιοι είμαστε».

Τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονταν, παίζονται και θα παίζονται πάντα τα απεχθάνομαι. Αντιρρήσεις που ακούω πάνω στη λύση που βρέθηκε, πάνω στο συγκεκριμένο όνομα «Βόρεια Μακεδονία» ή στον τρόπο που επιβλήθηκε η λύση από τις «ξένες δυνάμεις» ούτε τις αγνοώ ούτε δεν τις σέβομαι. Αλλά ότι βρέθηκε μία κάποια λύση που μπορεί, αρκεί να ξεπεραστούν τα πολλά εμπόδια που παραμένουν ακόμα, να οδηγήσει σε μία σύσφιξη της φιλίας των δύο λαών, για μένα, σήμερα, είναι πηγή χαράς. Και συγκίνησης -πάντα συναισθηματικά λειτουργώ. Χαίρομαι που θα μπορώ να επισκέπτομαι τη «χώρα αυτή» πιο άνετα, χαίρομαι που θα συνεχίσω να πηγαίνω, πιο εύκολα πια, στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ «Αδελφοί Μανάκη» της Μπίτολα, χαίρομαι που οι πολίτες της «χώρας αυτής» οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα θα μπορούν πια, ελεύθερα, χωρίς δισταγμούς, να λένε από πού κατάγονται, που δεν θα μπορεί κανένας να τους προσβάλει, που δεν θα φοβούνται μην πέσουν σε κανένα Χρυσαυγίτη γείτονα…

Λυπάμαι αν θα στενοχωρήσω ή εξοργίσω κάποιους από τους φίλους στο fb οι οποίοι διαφωνούν. Θα ήθελα να καταλάβουν τι εννοώ. Οι εθνικισμοί και οι πατριδοκαπηλίες και από τις δύο πλευρές των συνόρων-, οι σημαίες και τα λάβαρα δεν ήταν ποτέ του γούστου μου και πιστεύω ότι πηγάζουν από ανοησία και, κυρίως, από άγνοια. Οι ιδεοληψίες που εσκεμμένα κάποιοι επέβαλαν -«μας παίρνουν την Μακεδονία ‘μας’», «παραδίδουμε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ‘μας’», «προδότες» κλπ- αγγίζουν τα όρια της παρωδίας και απορώ πως πολλοί είναι που δεν το καταλαβαίνουν.

Παρακαλώ η ανάρτηση αυτή να μην γίνει πηγή αντιπαραθέσεων. Όσοι πιστεύουν ότι τους προσβάλλει ας με διαγράψουν.

Αφιερωμένο στον Ούνκο, στην Γκένα Τεοντοσίεφσκα, στους λοιπούς (βόρειο)μακεδόνες και σε κάποιους έλληνες φίλους μου -ξέρουν αυτοί… Και στη μνήμη της Γκάγκα Ρόσιτς που ήταν από την Σερβία αλλά «ήξερε».