Ένα εξαιρετικό μουσικό σύνολο δωματίου, με διαυγή, μαλακό μπαρόκ ήχο: Il Pomo d’ Oro. Ένας νεαρός -μόλις 30χρονος-, χαριτωμένος αλλά προσηλωμένος, νευρώδης, δυναμικός μαέστρος: ο ρώσος Μαξίμ Εμελιάνιτσεφ. Να διευθύνει την ορχήστρα της οποίας είναι ο
μόνιμος αρχιμουσικός παίζοντας ταυτόχρονα τσέμπαλο. Μία καναδή σοπράνο -η Καρινά Γκοβέν- εξαιρετικής μουσικότητας, που έπαιζε τρυφερά με τα ημιτόνια και έσβηνε, έλιωνε ανεπαισθήτως τις φράσεις της. Μία σουιδή -αλλά καθόλου τυπικού, ψυχρού, σουιδικού ταμπεραμέντου, το αντίθετο, ιδιαίτερα εκδηλωτική- μέτζο, με βελούδινο φωνητικό μέταλλο και ερμηνευτική πυγμή: η Αν Χάλενμπεργκ. Ένας νεαρός -νεότερος και από τον μαέστρο, μόλις 24χρονος, σχεδόν μωρό ακόμα- τσελίστας ε-ξαι-ρε-τι-κός: ο Γάλος Εντγκάρ Μορό.
Και ένα πρόγραμμα δεμένο, απολύτως κατάλληλο για συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών, υπέροχο: «Η μυθολογία του Χέντελ». Οκτώ άριες και ντουέτα -αλλά και μία εισαγωγή -από (ιταλόφωνες και αγγλόφωνες) όπερες, καντάτες και ορατόρια του Γκέορκ Φρίντριχ (και κατόπιν Τζορτζ Φρί(έ)ντρικ) Χέντελ με θέματα αντλημένα από τα πλούσια κοιτάσματα -η
βασική πηγή από την οποία άντλησε η όπερα από γεννήσεώς της μέχρι και εκείνη την εποχή αλλά και αργότερα- της αρχαίας
ελληνικής μυθολογίας: «Η Αριάδνη στην Κρήτη», «Ηρακλής», «Ο Ζευς στο Άργος», «Ο πιστός ποιμένας», «Απόλλων και Δάφνη», «Υμέναιος». Εύστοχα διανθισμένο με δύο κοντσέρτα για τσέλο και ορχήστρα εγχόρδων ιταλών συνθετών της ίδιας εποχής: D-WD 650 του Τζοβάνι Μπενεντέτο Πλάτι και το συναρπαστικό -εκείνο το αντάτζιο, με το τσέλο να τραγουδάει μαζί με δύο βιολιά…- G.479 του Λουίτζι Μποκερίνι.
Ο νεαρούλης τσελίστας θαυματούργησε -προφανώς πρόκειται για αστέρι κατακόρυφα ανερχόμενο-, η σοπράνο και η μέτζο, άριστες γνώστριες του ύφους, δέθηκαν, αν και διαφορετικής σχολής, καλά και η ορχήστρα, υπό τον Μαξίμ Εμελιάνιτσεφ, τους αγκάλιασε όλους αρμονικά.
Μία βραδιά με άρωμα μπαρόκ, από αυτές που μας λείπουν στο Φεστιβάλ Αθηνών. Άρωμα που, δυστυχώς, αραίωσε και διασκορπίστηκε σε ένα θέατρο εντελώς ακατάλληλο για τον μπαρόκ ήχο και αχανές, όπου το ολιγάριθμο κοινό έδειχνε ακόμα μικρότερο. Το Φεστιβάλ ας κάνει καλύτερο «ρεπεράζ». Είναι λάθος συναυλίες κατάλληλες για την Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής να φιλοξενούνται στο Ηρώδειο. Χάνονται. Και ας προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι καλλιτέχνες γοητεύονται και επιμένουν να παίζουν υπό την σκιάν του Παρθενώνα (Φωτογραφίες 1,2,4: Θωμάς Δασκαλάκης).
Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, 12 Ιουνίου 2018
No comments:
Post a Comment