June 30, 2016

Η «Μήδεια» των Νιναγκάουα/Χίρα έρχεται. Τρέξτε! Ή Ευχέλαιο! Ευχέλαιο!


Το Τέταρτο Κουδούνι / 30 Ιουνίου 2016 


Έγραφα στις 26 Μαΐου, στο «Τέταρτο Κουδούνι», μ’ αφορμή το θάνατο στις 12 Μαΐου του ιάπονα σκηνοθέτη Γιουκίο Νιναγκάουα που είχε υπογράψει την ιστορική εκείνη «Μήδεια» με πρωταγωνιστή τον μεγάλο ηθοποιό Μικιζίρο Χίρα, παράσταση την οποία είχαμε αποθεώσει στην Αθήνα το 1983 και το 1984: «Η ‘Μήδεια’ του Νιναγκάουα και του Χίρα είχε μαγνητοσκοπηθεί το ’84, στο Ηρώδειο, απ’ την ΕΡΤ που την είχε προβάλει -είχα τη βιντεοκασέτα, δεν την έχω πια. Το 2011 η συγκεκριμένη μαγνητοσκόπηση προβλήθηκε, μάλιστα, και σε αφιέρωμα με τίτλο «Οι τραγικοί μύθοι σήμερα», στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος που ’χε οργανώσει ο Δήμος Αθηναίων -και που δε δευτέρωσε… Άρα σώζεται -ευτυχώς. Η ΕΡΤ στη μνήμη του Νιναγκάουα δεν μπορεί να τη βρει και να την προβάλει; Εδώ θέλω αντανακλαστικά… Ή το Φεστιβάλ Αθηνών δε θα μπορούσε να εντάξει στο πρόγραμμά του μια προβολή της; Η παράσταση αυτή έχει αφήσει εποχή».
Η ΕΡΤ κώφευσε -μπορεί και ιδέα να μην έχει τι ήταν το Νιναγκάουα και τι είναι το Χίρα… Απ’ το Ελληνικό Φεστιβάλ, όμως, χτες, μου ’ρθε -κι είναι προς τιμήν του- το παρακάτω δελτίο Τύπου: «Επίσης, να σας ενημερώσουμε για μία ακόμα προβολή που προστίθεται στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών. Στις 6 Ιουλίου, στις 21.00, στην ειδική αίθουσα προβολών ‘Ντε Κίρικο’ της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256), θα προβληθεί η μαγνητοσκόπηση της ιστορικής παράστασης της ‘Μήδειας’ του Yukio Ninagawa. Η είσοδος είναι ελεύθερη».
Δε χαίρομαι, απλώς, που η στήλη εισακούστηκε, χαίρομαι που πολλοί νέοι του θεάτρου, οι οποίοι, ίσως, δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, τότε, θα ’χουν τη δυνατότητα να τη δουν τώρα. Όπως κι όσοι κρατούμε την ανάμνηση αυτή σα φυλαχτό πολύτιμο να την ξαναδούμε. Δεν πρόκειται, φυσικά, για την παράσταση, για βίντεο πρόκειται -που ελπίζω να ’ναι καλό. Αλλά πρόκειται για εμπειρία μοναδική, έστω κι από «δεύτερο χέρι». Μη διανοηθείτε να μην πάτε και τη χάσετε! Θα πρόκειται για λάθος. Μέγα.


Απ’ τις 10 Ιουνίου που το Φεστιβάλ Αθηνών ξεκίνησε: Σε μια απ’ τις «Αΐντες» της «Λυρικής», στο Ηρώδειο, κάποιος λιποθύμησε και τον κατέβαζαν με φορείο. 
Στην πρώτη τού «Η τάξη μας» απ’ τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, στην «Πειραιώς», ένας απ’ τους ηθοποιούς κατάρρευσε επί σκηνής κι η παράσταση διακόπηκε. Για το λόγο αυτό -τον νεαρό ηθοποιό τον κράτησαν στο νοσοκομείο για διερεύνηση- η προγραμματισμένη δεύτερη ματαιώθηκε. Στην παράσταση «Untitled-I Will Βe There When you Die» ένας απ’ τους χορευτές/ζογκλέρ τραυματίστηκε στην πρόβα κι αντικαταστάθηκε. Στην πρώτη του «The Dog Days Are Over» της ομάδας χορού του Γιαν Μάρτενς το δάπεδο της σκηνής υποχώρησε στη δοκιμή πριν απ’ την παράσταση η οποία την τελευταία στιγμή ακυρώθηκε. Στη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στο Ηρώδειο, ένας θεατής έπαθε καρδιακό επεισόδιο και μεταφέρθηκε με φορείο. Στην παράσταση των «Need Company», την Δευτέρα, μετά την καταιγίδα πλημμύρισε ο διάδρομος προς την Αίθουσα Δ κι έκαναν… παρακαμπτήριο για να μπούμε.
Νόμιζα ότι ήταν τρία, μέχρι τώρα, τα συμβάντα στο φετινό Φεστιβάλ αλλά τώρα που το ’ψαξα… Μήπως το ευχέλαιο που πρότεινα, στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Πέμπτης, δε θα πρέπει να ενταχθεί στις παράλληλες εκδηλώσεις αλλά στο κυρίως πρόγραμμα; 


Πάντως, στην «Πειραιώς 260», υπάρχει πια, όπως μου ’πανε απ’ το Φεστιβάλ, απίκο γιατρός. Διότι μέχρι το συμβάν με τον ηθοποιό ΔΕΝ υπήρχε -υπήρχε μόνο στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Και όφειλε να υπάρχει. Διότι, σε περίπτωση ανάγκης, αυτά τα «υπάρχει κάποιος γιατρός στην πλατεία;» είναι εντελώς ερασιτεχνικά. Κι επικίνδυνα… Κι αυτά ότι ο νόμος σε υποχρεώνει να ’χεις γιατρό σε εκδηλώσεις με κοινό πάνω από 1000, 1500… -δεν ξέρω πόσα ακριβώς- άτομα βερεσέ τ’ ακούω.


Ε, ναι. Αυτό που φοβόμουνα. Και σας το ’γραφα την 1 Ιουνίου στο «Τέταρτο Κουδούνι»… 2008 και στην Θεσσαλονίκη βλέπω τον «Άμλετ» του Οσκάρας Κορσουνόβας -παράσταση εν προόδω, τότε, ανολοκλήρωτη. Αλλά συναρπαστική. Ενθουσιάζομαι και παραληρώ. 2016, οκτώ χρόνια μετά, το Φεστιβάλ Αθηνών φέρνει τον «Άμλετ» του Κορσουνόβας -ολοκληρωμένο πια. Και δυστυχώς, δεν ενθουσιάζομαι…

Μια αρχή εξαιρετική, ευφυές το εύρημα-άξονας της παράστασης με τους καθρέφτες καμαρινιών, έξοχες οι σκηνές με τους θεατρίνους, μια πέμπτη πράξη θαυμαστά «διαμελισμένη», συγκλονιστική η επανάληψη του μονολόγου «Να ζεις ή να μη ζεις» στο φινάλε κι άλλες στιγμές δυνατές αλλά και πολλές κοιλιές, κομμάτια βαρετά, ειδικά στο πρώτο μέρος…
Ο χρόνος που πέρασε ήταν; Οι εκπλήξεις ήταν, που μου λειψαν, μια και τις είχα, ήδη, δει; Ο Άμλετ-Ντάριους Μεσκάουσκας ήταν, που καλά μεν έπαιζε αλλά μεγάλωσε -πενηντάρης πια…- και φαινόταν γηραιότερος απ’ τον Κλαύδιο; Κρίμα. Αλλιώς τα περίμενα, αλλιώς τα βρήκα… 



Όσο για το -επίσης φεστιβαλικό- «Αβαρία-Πράγματα που άφησα πίσω» του Βασίλη Μαυρογεωργίου και του «Scrow Theater», πολύ εκτιμώ τους ανθρώπους που είχαν εμπλακεί στην παράσταση αλλά θέλω να εκφράσω αυτό που εισέπραξα. Με μια λέξη: αμηχανία. Αμηχανία και στο κείμενο και στην παράσταση -που μου άφησε την εντύπωση ότι δεν είχαν προλάβει να την προετοιμάσουν καλά. Αν δεν υπήρχε και το έξοχο -αλλά όχι πάντα λειτουργικό…- σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη…



Και πέντε «παραφεστιβαλικές» απορίες. 
Απορία πρώτη: στο κυλικείο του Ηρωδείου γιατί όταν ζητάς εμφιαλωμένο νερό σου πασάρουν μεσαίο μπουκαλάκι -των 750ml- και σου το χρεώνουν ένα ευρώ; Κι αν ρωτήσεις «γιατί ένα ευρώ ενώ στην πινακίδα που έχετε αναρτημένη αναφέρεται ότι το μπουκαλάκι κοστίζει 35 λεπτά;», σου απαντούν αθώα: «Α, αυτό είναι για το μικρό μπουκάλι. Αν θέλετε, έχουμε». Τότε γιατί, όταν το ζητάς, δε σε ρωτούν «θέλετε το μικρό ή το μεσαίο;»;
Απορία δεύτερη: το μεσαίο αφού, όπως ΟΛΑ τα εμφιαλωμένα νερά, έχει διατίμηση, γιατί το πουλάνε ένα ευρώ ενώ οφείλουν να το πουλάνε 60 λεπτά;
Απορία τρίτη: στην «Πειραιώς», όπου το κυλικείο διαχειρίζεται η ίδια εταιρεία κι όπου επίσης σου πασάρουν το μεσαίο μπουκάλι χωρίς να σε ρωτήσουν, γιατί εκεί το χρεώνουν 70 λεπτά;
Απορία τέταρτη: ότι αυτά τα κόλπα τα ’κανε κι άλλος που χε παλαιότερα αναλάβει την εκμετάλλευση των κυλικείων του Φεστιβάλ και ξεμπροστιάστηκε δεν τους το σφύριξε κανείς;
Απορία πέμπτη: ότι στις περιπτώσεις αυτές περνάει κι ο ΣΔΟΕ να ρίξει μια ματιά το ξέρουν;  



Όταν στην Αθήνα, τις μέρες γύρω απ’ το εδώ «Gay Pride», η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών φώτιζε, και πάλι, την πρόσοψή της με το «Ουράνιο Τόξο», τη σημαία των ΛΟΑΤ, στην Θεσσαλονίκη σε θεσμό εξελισσόταν η ετήσια αγρυπνία που οργανώνει ο Παναγιώτατος Θεσσαλονίκης Άνθιμος για να ξορκίσει το εκεί Gay Pride -γιατί να μην ενταχθεί στις παράλληλες εκδηλώσεις του;…- και που ξεχειλίζει από αγάπη για το συνάνθρωπο. Θα μπορούσε, επάξια πια, να τη βαφτίσουν «αντιgayπνία». 


Η απάντηση, έμπρακτη, δόθηκε στο Gay Pride (H δεύτερη φωτογραφία απ’ τον «τοίχο» του Athanasios Karydis στο facebook).
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


Όσο για τις δηλώσεις του Πάπα Φραγκίσκου ότι οι ομοφυλόφιλοι «δε θα πρέπει να τυγχάνουν διακρίσεων. Θα πρέπει να απολαμβάνουν σεβασμού» και «Πιστεύω ότι η Εκκλησία όχι μόνο θα πρέπει να απολογηθεί [...] σε όποιον ομοφυλόφιλο τυχόν προσέβαλε αλλά θα πρέπει να κάνει το ίδιο και στους φτωχούς, στις γυναίκες που έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, στα παιδιά που υποχρεώθηκαν να εργάζονται», ε, ναι, δίκιο έχει ο μητροπολίτης -ο (πολύ) Άγιος Πειραιώς δεν ήταν; -που ζήτησε να εκλέγεται… ορθόδοξος, λέει, Πάπας.
Ε, ναιαιαια! Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 





Διαβάζω: «Oι ‘No More Artists’ και η παράσταση ‘Who the Fuck is Alice?’, είναι οι νικητές του 3ου ‘Scratch Festival’, που διοργανώθηκε τον Ιούνιο, στον Τεχνοχώρο ‘Cartel’». Μα πού ζω; Στα States; Και τι να γράψω; Congrats;

No comments:

Post a Comment