Τ’ είναι πλαστό; τι μη πλαστό; και τι τ’ ανάμεσό τους;

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 205

 

Τ’ είναι πλαστό; Τ’ είναι γνήσιο; Τα όρια συγχέονται. «Rohtko» του Πολονού Λούκας Τβαρκόβσκι, σε κείμενο της συμπάτριώτισσάς του Άνκα Χέρμπουτ: μια πολονολετονική συμπαραγωγή που παρουσιάστηκε στην «Στέγη Ωνάση». Πολυμεσική. Όπου, παράλληλα με τη σκηνική παρουσία και τη δράση των ηθοποιών, το ζωντανό, ταυτόχρονο βίντεο στεκόταν διαρκώς σε λεπτομέρειες και μεγέθυνε αντιδράσεις τους με κινηματογραφικό τρόπο στις οθόνες, τις στημένες πάνω απ’ το σκηνικό. Όπως στην παράσταση του Τιμοφέι Κουλιάμπιν για την «Μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι» του Κολτές, που πρόσφατα παρουσιάστηκε, επίσης, στην «Στέγη Ωνάση».

Θέμα της, το σκάνδαλο -που αποκαλύφθηκε- πώλησης έναντι 8,5 εκατομμυρίων δολαρίων, μετά το θάνατο του ζωγράφου, ενός πλαστού πίνακα του εκ των κορυφαίων αφηρημένων εξπρεσιονιστών Μαρκ Ρόθκο -εξ ου κι ο αναγραμματισμός του τίτλου. Μια μελέτη πάνω στο θέμα που αποκτά φιλοσοφικές διαστάσεις, εκπληκτικά, ευέλικτα σκηνικά του Φαμπιέν Λέντε, σου ξεσκίζουν τα σπλάχνα τα μπιτς της μουσικής του Λουμπομίρ Γκζέλακ, φωτισμοί,

βίντεο αρτ -όλα- τέλεια, εξαιρετικοί ηθοποιοί -ξεχώρισα, πάντως, την Λετονή Ερεζέιγια Κάλνινια, έξοχη στο ρόλο της άμεσα αναμεμιγμένης στο σκάνδαλο εμπόρου τέχνης και διευθύντριας γκαλερί Αν Φρίντμαν-, μια παράσταση που έρεε, ένα τεχνικό επίτευγμα.

Και όμως δεν ένοιωσα την παραμικρή συγκίνηση, δε με συνεπήρε. Κι οι τέσσερις ώρες διάρκειας με κούρασαν.

Ο Λούκας Τβαρκόβσκι νομίζω πως ανήκει στους σκηνοθέτες που θέλουν να εντυπωσιάσουν κι όχι να σκάψουν βαθιά και να συγκινήσουν (Φωτογραφίες: Arturs Pavlovs).