Πιο αυθεντικός δε γίνεται

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 203

 

«Ο γάμος» -το έργο του Μάριου Ποντίκα- χρονολογείται απ’ το 1980. Ο βιασμός μιας δεκαπεντάχρονης, που «στιγματίζει», σύμφωνα με τα κοινωνικά δεδομένα, την οικογένειά της η οποία, μετά το γεγονός, τη «βιάζει» με μεγαλύτερη βιαιότητα και με απανθρωπιά τη σπρώχνει στην αυτοκτονία -την αυτοπυρπόληση, η οποία, μάλιστα, δεν «πετυχαίνει» οδηγώντας την σε μια μαρτυρική ζωή- για να ξεπλυθεί η «τιμή» της και η «τιμή» της οικογένειας είναι ένα θέμα που -δυστυχώς...- δεν έχει ξεπεραστεί. Αντίθετα, είναι φλέγον και στις μέρες μας. Και, πέραν κάποιων επί μέρους, το έργο μοιάζει να αντέχει -το εύρημα το κορίτσι να παραμένει, πέρα από κάποιες οιμωγές, βουβό σ’ όλο το έργο είναι συγκλονιστικό.

Στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου «Επί Κολωνώ», η Ελένη Σκότη που ανέλαβε, με συνεργάτη τον Γιώργο Χατζηνικολάου, τη σκηνοθεσία του, έχει στηριχτεί στον προσφιλή της ρεαλισμό, όπου την οδηγεί και το έργο. Η παράσταση, κατά τη γνώμη μου, έχει ενδιαφέρον αλλά δεν εκτινάσσεται. Και η επιλογή ένας ηθοποιός -ο Στέλιος Δημόπουλος που, φιλότιμα, προσπαθεί να διαφοροποιείται- να σηκώσει στους ώμους του, μπαινοβγαίνοντας, οκτώ ρόλους, όσο κι αν είναι μικροί, δε με έπεισε, μάλλον λύση ανάγκης τη βρήκα για λόγους περιορισμού του αριθμού των ηθοποιών της διανομής.

Αλλά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τον Ηλία Βαλάση στο ρόλο του Πατέρα. Η αυθεντικότητά του σπάει κόκαλα. Δοσμένος ψυχή τε και σώματι. Πειστικότατος. Ένας padre padrone που σε κάνει έξαλλο, που τον σιχαίνεσαι. Θέλω να ελπίζω πως δε θα εγκλωβιστεί σε παρόμοιους ρόλους.