«The Last Five Years». Κείμενο, στίχοι Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, μουσική Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν / Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Παπαπέτρου. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δημόπουλος.
Δύο νεαροί Αμερικανοί: η Κάθι Χάιατ, ηθοποιός που με ακροάσεις παλεύει για μία θέση στον (ηλεκτρικό) ήλιο της σκηνής, χωρίς, συχνά, αποτέλεσμα ή, έστω, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα και ο Εβρέος Τζέιμι Ουέλερστιν,
Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν που έγραψε το λιμπρέτο, τους στίχους και τη μουσική για το μιούζικαλ δωματίου «The Last Five Years» («Τα τελευταία πέντε χρόνια», 2001) έχει εμπνευστεί από τον πρώτο, αποτυχημένο γάμο του. Αλλά ο
τρόπος γραφής τον οποίο ακολούθησε είναι που κάνει τη διαφορά: έργο για δύο πρόσωπα τα οποία, στην πλοκή του έργου, «προχωρούν» αντίστροφα: ο Τζέιμι γραμμικά, από την αρχή της ερωτικής σχέσης μέχρι το τέλος της, το κορίτσι ανάποδα, λίγο μετά τη λήξη της -που την πονάει πολύ- μέχρι το ξεκίνημα του έρωτά τους. Μονολογώντας στις πολλές σύντομες σκηνές
για να συναντηθούν με ένα ντουέτο μόνο στη σκηνή του γάμου τους. Ο συγγραφέας θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ακολουθεί
τον Χάρολντ Πίντερ στην -επίσης βιωματική- «Προδοσία» του η οποία προχωράει από τα μετά το τέλος της σχέσης και του γάμου ενός ζευγαριού, σχέσης στην οποία εμπλέκεται και άλλος ένας άνδρας -ένας φίλος τους, τρίτη
πλευρά ενός ιψενικού τριγώνου- προς το ξεκίνημά της φωτίζοντάς την. Αλλά ο Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν πρωτοτυπεί ακολουθώντας αυτόν τον αντίστροφο δρόμο μόνο ως προς το πρόσωπο της γυναίκας. Και μπορεί ο Πίντερ να σκαλίζει σε βάθος, ο Μπράουν, όμως, πιο ανάλαφρος, δένει τις δύο αντίστροφες πορείες με μεγάλη δεξιότητα. Και αυτό το δέσιμο αποπνέει μία ανεπαίσθητη μελαγχολία. Την οποία
υποθάλπουν και τα τραγούδια του: ελκυστικά, ανάλαφρα αλλά χωρίς τη γνώριμη επιπολαιότητα του ροζ αμερικάνικου μιούζικαλ. Εμένα, πάντως, με παρέπεμψε στο κινηματογραφικό «La La Land». Ο Δημήτρης Δημόπουλος, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, όπως και τη -σωστή- μετάφραση, τα πήρε όλα αυτά υπόψιν του και το σκηνικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει, όπως δικαιώνει και το έργο. Είχε όμως και άξιους συνεργάτες. Με πρώτο τον Ντέιβιντ Νεγρίν: τα άκρως λειτουργικά, κομψά σκηνικά του, αυτές οι 
έξοχα φωτισμένες από τον Χρήστο Τζιόγκα κορνίζες που είτε ανοίγουν φανερώνοντας κρυμμένες εκπλήξεις είτε γίνονται οθόνες προβολών, με τη βασική, σκισμένη στη μέση, να συμβολίζει πόσο εύκολα μπορεί να διαρραγεί το «για πάντα», και τα κοστούμια του, με τα υπέροχα χρώματα, που, έξυπνα, 
της κοπέλας ξανοίγουν όσο γυρίζει προς το αισιόδοξο παρελθόν και του αγοριού σκουραίνουν όσο προχωράει προς το σκοτεινό, για τη σχέση τους, παρόν, συμβάλλουν καθοριστικά. Αλλά και η συμβολή της λιτής, εξαμελούς ορχήστρας, με τον Μιχάλη Παπαπέτρου, που έχει τη μουσική διεύθυνση, στο πιάνο είναι αποφασιστική. Μία ευτυχής
συγκυρία η οποία, βέβαια, κατά πρώτο λόγο, οφείλεται στους δύο ερμηνευτές. Εξαιρετική επιλογή -εμφάνιση, διάθεση, κατάλληλες φωνές, υποκριτική πειστικότατη-, η σοπράνο Βάσια Ζαχαροπούλου και ο τραγουδιστής και ηθοποιός Πάρις Παρασκευάδης έχουν δεθεί θαυμάσια και το αποτέλεσμα είναι γλυκύτατο. Σαν μία καραμελίτσα, όπως, προσφυώς, είπε ένας φίλος. Αλλά μία καραμελίτσα με γλυκόπικρη γεύση. Η παράσταση σκόνταψε στο covid. Από τις έξι προγραμματισμένες βραδιές κατάφερε να παρουσιαστεί μόνο σε δύο. Είναι παρά πάνω από σίγουρο ότι θα περιληφθεί -είναι οφειλή- στο ρεπερτόριο της επόμενης σεζόν. Οπότε μην και τη χάσετε -θα σας γεμίζει ευφορία. Θα σας το θυμίσω, άλλωστε, και εγώ (Φωτογραφίες:1,3,4,5,7,9 Βαλέρια Ισάεβα, 2,6,8,10,11 Ανδρέας Σιμόπουλος).
(Αυτό που πρέπει -και ακόμα καλύτερο-, το -δίγλωσσο, ελληνικά και αγγλικά, στα βασικά- πρόγραμμα της παράστασης -υπεύθυνος έκδοσης, επιμέλεια ύλης Χαράλαμπος Γωγιός. Απόρησα μόνον που λείπουν τα βιογραφικά των συντελεστών και των ερμηνευτών).
Εθνική Λυρική Σκηνή / «Εναλλακτική Σκηνή», Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», 5 Μαρτίου 2023.
No comments:
Post a Comment