Στο Φτερό / Εκεί ήταν

Η Τάνια Τσανακλίδου τιμά το έργο του Γιάννη Σπανού: συναυλία / Διεύθυνση ορχήστρας: Κώστας Νικολόπουλος. Συμμετέχουν (τραγούδι): Λιζέτα Καλημέρη, Μαρία Παπαγεωργίου, Γιάννης Παπαγεωργίου, Φώτης Σιώτας, Νεφέλη Φασούλη. Έκτακτη συμμετοχή: Πένυ Ξενάκη. 

 

«Κάπου εδώ νοιώθω ότι είναι» μας είπε. Για τον γλυκύτατο Γιάννη Σπανό. Η Τάνια Τσανακλίδου. Που είχε την πρωτοβουλία για τη συναυλία αυτή τιμώντας το συνθέτη. Και τον τίμησε. Με το παραπάνω. Όπως και όλοι οι φιλοξενούμενοί της: νεότεροι τραγουδιστές και, βασικά, νεότατοι. Όπως και οι εξαίρετοι μουσικοί της. Όπως και το κοινό -ο κόσμος. Που πλημμύρισε το Ηρώδειο. Η συναυλία άνοιξε με τη μικρή αλλά άψογη εννεαμελή ορχήστρα -στο πιάνο και στα πλήκτρα ο 

πολύ καλός Σπύρος Μάνεσης-, με τον Κώστα Νικολόπουλο, που υπέγραφε και τις εξαίρετες ενορχηστρώσεις και έπαιζε κιθάρες και μπάσο, να τη διευθύνει, σε επιλογή μοτίβων από πολύ γνωστά τραγούδια του Γιάννη Σπανού. Και, μετά, στη σκηνή, η Τάνια Τσανακλίδου: κομψή με το μαύρο, μακρύ μαντό της, με τα κάτασπρα μαλλάκια της, ευκίνητη, σπινταριστή, με έξοχη αίσθηση του ρυθμού, νεανικότατη και πάντα αγαπησιάρικη -ερμηνεύτρια και όχι απλώς τραγουδίστρια, έξυπνη ερμηνεύτρια που ξέρει να «χρησιμοποιεί» τυχόν φθορές που φέρνει ο χρόνος στη φωνή: «Αν μ’ αγαπάς», ένας ζεστός χαιρετισμός στο κοινό, «Φίλε» και τα 

πράγματα ζεστάθηκαν ακόμα περισσότερο με τις τέσσερις κυρίες -Τσανακλίδου, Λιζέτα Καλημέρη, Μαρία Παπαγεωργίου, Νεφέλη Φασούλη- στην υπέροχη «Έξοδο κινδύνου» της Λίνας Νικολακοπούλου -«Θα παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια για το τίποτα γραμμένα...». Από εκεί και πέρα οι τραγουδιστές - μαζί με τις κυρίες και οι Γιάννης Παπαγεωργίου και Φώτης Σιώτας, που συμμετείχαν και στην ορχήστρα παίζοντας κιθάρα και βιολί, αντίστοιχα- άρχισαν να εναλλάσσονται στα μικρόφωνα, με σφήνες πρόζας και τραγουδιών της Τάνιας Τσανακλίδου -μία μουσική πλημμύρα, και τι δεν έχει γράψει ο Σπανός... «Προσωπικά», «Σπασμένο καράβι», «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής», «Ενα καλοκαίρι», «Όταν με κοιτάς», «Θα με θυμηθείς», «Πώς να σε λησμονήσω» -η Λιζέτα Καλημέρη σε πολύ καλή στιγμή της-  «Λιναρντό», «Μαρκίζα», «Είναι ν’ απορείς», «Μια φορά θυμάμαι», «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», «Μην μου μιλάς γι αγάπη», «Κάθε φορά που θα έρθεις βρέχει», «Μορμόλης» - η Τάνια μαζί με τον Γιώργο Παπαγεωργίου και τον Φώτη Σιώτα θυμήθηκε το σημαδιακό για τη ζωή και την καριέρα της έργο για παιδιά της Παιδικής Σκηνής του θιάσου Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου, την κάθοδό της από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και την πρώτη της συνάντηση με τον Γιάννη Σπανό-, «Διώξε τον τρελό» και «Είπα να φύγω» -ο Φώτης Σιώτας δίνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον-, «Χέρια», «Αλάνα», «Ούτε που ρώτησα», «Ναύτης βγήκε στη στεριά» και «Θέλω τα ώπα μου» -ο Γιάννης Σπανός που διέπρεψε στα λαϊκά όσο και στα νεοκυματικά-, η συγκλονιστική «Κίτρινη πόλη» του Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Αντίο δρόμοι του Βερολίνου» -από το πρώτο ανέβασμα του «Μπεντ» του Μάρτιν Σέρμαν στην Ελλάδα, με Γιάννη Φέρτη και Πέτρο Φυσσούν- και η Τάνια Τσανακλίδου καλεί, με τα πιο θερμά λόγια, στη σκηνή την Πένυ Ξενάκη «που στάθηκε όσο κανένας μας στον Γιάννη». Και η εμβληματική «Οδός Αριστοτέλους» του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Είδαμε σε βίντεο σκίτσα του Σπανού -γιατί σκιτσάριζε κιόλας. Είδαμε και τον ίδιο από κάποια τηλεοπτική εκπομπή-αφιέρωμα να μιλάει και να μιλάνε και κάποιοι από τις δεκάδες μεγάλες φωνές που τον τραγούδησαν -πολλοί λείπουν πια. Όπως και ο συνθέτης -από τις 30 Οκτωβρίου του 2019. Μεγάλη η συγκίνηση. Η συναυλία -σοφά σχεδιασμένο το πρόγραμμα που έδωσε σε νέους 

τραγουδιστές την ευκαιρία, υποστηριγμένοι από παλιότερους, να μυηθούν στα τραγούδια του Σπανού, πολύ προσεγμένη παραγωγή, πολύ καλός ο ήχος- έκλεισε ακόμα πιο συγκινητικά -έτρεχαν τα μάτια μας: «Θα σε θυμάμαι» από όλους τους επί σκηνής. Και με ένα ανκόρ: «Άσπρα καράβια». «Μα κι αυτό δικό του;», «Μα κι αυτό δικό του;» άκουγες κάθε τόσο στις κερκίδες από το κοινό. Που συμμετείχε ολόψυχα σιγοτραγουδώντας. Και η φθινοπωρινή βραδιά ήταν γλυκιά, ο αέρας που φύσαγε νωρίς είχε κόψει εντελώς, είχε λίγη αλλά ευχάριστη ψυχρούλα. Και τα τραγούδια-διαμαντάκια του Γιάννη Σπανού ξύπνησαν μνήμες, εικόνες από Πλάκα, μπουάτ, πλάνα από ταινίες, σκηνές από έργα θεατρικά...  

Και, ναι! Εκεί ήταν. Ο Γιάννης Σπανός. Τον είδα. Όχι βέβαια στο θώκο. Ούτε στις άλλες θέσεις των επιφανών. Στην πάνω ζώνη ήταν. Σεμνός, διακριτικός, ντροπαλός... Σε μιαν ακρούλα καθόταν. Αλλά χαρούμενος. Ευτυχισμένος. Που η συναυλία αυτή απέδειξε δύο πράγματα: ότι είναι πολλοί που πολύ τον αγαπούν. Επί σκηνής και στον κοίλον και εκτός Ωδείου, βέβαια. Και ότι τα τραγούδια του επέζησαν. Και επιζούν. Και θα επιζούν. Συγκινήθηκα. Πολύ (Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή)..

(Η συναυλία δυστυχώς δεν είχε έντυπο πρόγραμμα. Θα του άξιζε ένα αφιερωματικό).

Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, 7 Οκτωβρίου 2022.